IPPP3-443-41/08-2/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2008 r. (data wpływu 13 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania różnic inwentaryzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 13.10 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania różnic inwentaryzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą napojów gazowanych, wód mineralnych, herbat mrożonych, soków owocowych oraz napojów energetyzujących. Spółka podpisała umowy z partnerami, w ramach których przeniosła na partnerów czynności i odpowiedzialność dotyczące działalności związanej magazynowaniem i dystrybucją produktów do klientów docelowych. Aby umożliwić realizację tych funkcji, Spółka dostarcza produkty do magazynów będących własnością partnera. Następnie, partner dostarcza te produkty do klientów zgodnie z zamówieniami przesłanymi przez nich Spółce.

Strony uzgodniły, iż tytuł własności produktów dostarczonych przez partnera klientom przechodzi ze Spółki bezpośrednio na klienta w chwili akceptacji przez niego faktury sprzedaży lub dowodu dostawy. Fakturę sprzedaży wystawia pracownik partnera, robi to jednak w imieniu Spółki i na jej rzecz. Towary stają się kosztem Spółki w chwili ich sprzedaży klientom. Partnerzy są czynnymi podatnikami VAT. Partner nie dysponuje produktami jak właściciel, a wszystkie przyjęcia i wydania produktów do i z magazynu muszą być uzgodnione zatwierdzone przez Spółkę. Wysokość wynagrodzenia wypłacanego przez Spółkę partnerowi za wykonywane usługi uzależniona jest od ilości produktów dostarczonych do klientów.

Ponadto, strony ustaliły, że partner zapewni właściwe zarządzanie oraz przetwarzanie danych dotyczących stanu magazynu. Zapis taki ma w każdym czasie stanowić odzwierciedlenie dokładnego stanu magazynu. Strony ustaliły także, iż raz w miesiącu, ostatniego dnia roboczego lub w innym terminie wskazanym przez Spółkę, realizowana będzie inwentaryzacja. Inwentaryzacji dokonywać będzie komisja składająca się z przedstawiciela partnera oraz Spółki.

Strony uzgodniły następujący sposób rozliczenia różnic inwentaryzacyjnych:

* Dla każdego z produktów obliczany jest stan fizyczny będący sumą stanów fizycznych stwierdzonych w trakcie inwentaryzacji.

* Dla każdego z produktów obliczany jest łączny stan ewidencyjny będący sumą stanów ewidencyjnych w magazynie.

* Dla każdego z produktów obliczana jest różnica pomiędzy stanem fizycznym, a ewidencyjnym. Wynik dodatni uważa się za stwierdzenie nadwyżki, ujemny za stwierdzenie niedoboru.

* Po zakończeniu spisu z natury strony dokonują porównania stanów ewidencyjnych poszczególnych produktów w systemach informatycznych. Dokonuje się zaprotokołowania stwierdzenia zgodności tych stanów lub w wypadku rozbieżności któregoś ze stanów systemowych ze stanem faktycznym, doprowadza się stan ewidencyjny do stanu rzeczywistego.

* Stwierdzone nadwyżki i niedobory zostają skompensowane wartościowo (wg hurtowych cen zakupów - w przypadku hurtownika i wg technicznego kosztu wytworzenia dla produkcji własnej Spółki lub wartości zakupu dla produktów kupowanych - w przypadku partnera, który nie jest hurtownikiem), tj. wartość stwierdzonych łącznych niedoborów zostanie pomniejszona o wartość stwierdzonych łącznych nadwyżek. Będzie to podstawą do naliczenia rekompensaty z tytułu niedoborów i zniszczeń, którą Spółka obciąży partnera. Jeżeli wartość nadwyżek przekroczy wartość niedoborów nie spowoduje to powstania zobowiązania partnera względem Spółki. Rekompensata zostanie udokumentowana wystawioną na partnera notą księgową płatną w terminie 14 dni od daty otrzymania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w okolicznościach przedstawionych w stanie faktycznym prawidłowe jest dokumentowanie różnic inwentaryzacyjnych, powstałych z winy partnera, notami księgowymi.

Zdaniem Wnioskodawcy prezentowany niżej sposób dokumentowania różnic inwentaryzacyjnych jest zgodny z przepisami ustawy o VAT.

Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT został określony w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 wymienionej ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 wymienionej ustawy.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ponieważ rekompensata za nienależyte wykonanie usługi lub za niewykonanie usługi z uszczerbkiem dla usługobiorcy nie mieści się w pojęciu "dostawa towarów" sprecyzowanym w art. 7 ustawy, opodatkowanie przedmiotowego obciążenia należy rozpatrywać z punktu widzenia przepisu art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy. W świetle w/cyt. art. 8 ust. 1 pkt 2, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega jedynie takie zaniechanie czynności lub tolerowanie stanów, które wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji uznana jest za bezpośredniego beneficjanta. Zobowiązanie do powstrzymywania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji w zamian za odszkodowanie podlega opodatkowaniu jedynie w sytuacji, gdy to zaniechanie przynosi wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można stwierdzić, aby partner otrzymał jakąkolwiek korzyść wypłacając Podatnikowi rekompensatę za nienależyte wykonanie usługi lub niewykonanie jej. Partner zwracając Spółce koszty utraconych lub uszkodzonych towarów nie otrzymuje w zamian żadnego świadczenia. Zdaniem Spółki, nie można także uznać partnera za ostatecznego konsumenta tych towarów.

Z uwagi na fakt, iż opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w których możliwy jest do zidentyfikowania ostateczny konsument towarów lub usług, obciążenie za powstały niedobór lub szkodę nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Spółka nie ma prawa do wystawiania faktur VAT i faktur korygujących VAT z tytułu ww. roszczeń Spółki, gdyż przepisy powołanej wyżej ustawy nie przewidują aby ww. roszczenia były przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z podstawową zasadą określoną art. 29 ust. 1 cyt. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, zaś obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Opodatkowanie zatem sprzedaży nie dokonanej faktycznie przez partnera na rzecz kontrahentów w imieniu Spółki, naruszałoby przepisy ww. ustawy.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki niedobory zawinione nie stanowią dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu wyżej wymienionych przepisów, w związku z czym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Spółka zwraca uwagę, że jej stanowisko podzielił naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach w interpretacji prawa podatkowego z dnia 13 lutego 2006, sygn. RO/443-2/2006, wydanej w podobnym stanie faktycznym.

Zdaniem Spółki różnice związane z nierozliczeniem się przez partnera z powierzonych mu towarów, mają znamiona różnic inwentaryzacyjnych i jako niedobry zawinione lub niezawinione niebędące dostawą towarów w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, czynności niepodlegające opodatkowaniu powinny być udokumentowane przez Podatnika innymi niż faktura dowodami księgowymi. W związku z powyższym Podatnik rozliczając się z partnerem uprawniony jest do wystawiania not obciążeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.