IPPP3/443-4/14-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2013 r. (data wpływu 2 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych przez podatnika niezarejestrowanego jako VAT UE - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych przez podatnika niezarejestrowanego jako VAT UE.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka cywilna powstała 8 marca 1983 r. Od 1993 r. spółka jest czynnym podatnikiem VAT Od 21 maja 2012 r. Spółka, działając w przeświadczeniu, że jest zarejestrowanym czynnym podatnik unijnym, dokonywała dostawy towarów dla kontrahenta francuskiego, zarejestrowanego jako czynny podatnik unijny w systemie V. Każdorazowo miejsce wysyłki było położone w Polsce a miejsce dostawy towarów we Francji. Spółka posiada wszystkie wymagane przepisami art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług dokumenty, potwierdzające fakt wywiezienia i dostarczenia towarów do nabywcy unijnego.

W październiki 2012 r. okazało się, że Spółka nie została zgłoszona do rejestracji jako czynny podatnik unijny. W październiku również Spółka wyrażając czynny żal za niezłożenie aktualizacji deklaracji VAT-R złożyła aktualizację, zgłaszając zamiar rejestracji jako podatnik VAT UE. Deklaracje podsumowujące VAT UE były składane w obowiązującym terminie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy polski podmiot gospodarczy, będący czynnym podatnikiem VAT, dokonał przed zarejestrowaniem się jako podatnik unijny, sprzedaży towaru dla zarejestrowanego czynnego podatnika unijnego i posiada wszystkie określone w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, ma prawo zastosować do sprzedawanych towarów stawkę 0% stosowanej przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy;

Polski podmiot gospodarczy, będący czynnym podatnikiem VAT, dokonując sprzedaży towaru przed zarejestrowaniem jako podatnik unijny dla zarejestrowanego czynnego podatnika unijnego w innym państwie członkowskim i posiadający wszystkie określone w art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, ma prawo potraktować ww. sprzedaż jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować do sprzedanych towarów stawkę 0%.

W ocenie Wnioskodawcy, dla rozstrzygnięcia prawa do zastosowania preferencyjnej (0%) wysokości stawki w sytuacji opisanej powyżej, należy uwzględnić, zarówno przepisy prawa krajowego, jak i wspólnotowego. Podstawowe znaczenie dla zakwalifikowania dostawy do transakcji wewnątrzwspólnotowej ma kraj, do którego towary są wywożone. Musi to być jeden z krajów unijnych, inny niż ten, z którego towary są wysyłane. Jeśli więc towary wysyłane są z kraju na terytorium innego państwa członkowskiego na rzecz podatnika VAT UE, to jest to wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów należy rozumieć wywóz towarów z terytorium RP na terytorium innego państwa członkowskiego w wykonaniu czynności opodatkowanych. W myśl art. 13 ust. 2 i 6 ustawy, aby uznać daną transakcję za dostawę wewnątrzwspólnotową, nabywca oraz sprzedawca muszą spełniać określone wymogi.

Nabywca musi być:

* podatnikiem podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytoriom państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, lub

* osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jednak jest zidentyfikowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, lub

* podmiotem niewymienionym wyżej, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które objęte są procedurą zawieszenia poboru akcyzy, lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą, lub innym podmiotem (nie będącym podatnikiem) działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Sprzedawca musi być:

* czynnym podatnikiem VAT niekorzystającym ze zwolnienia,

* podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE, w związku z czym dla potrzeb tych transakcji może posługiwać się numerem identyfikacji podatkowej poprzedzonym prefiksem PL.

Dostawa wewnątrzwspólnotowa opodatkowana jest stawką 0%, zgodnie z art. 42 ustawy. Z preferencyjnej stawki można jednak skorzystać tylko wtedy, gdy zostaną spełnione określone w przepisach wymogi. Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, prawo do zastosowania obniżonej stawki VAT 0% dla dostaw wewnątrzwspólnotowych przysługuje podatnikom wówczas, gdy:

* dostawa jest dokonana na rzecz klienta posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla klienta, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, a podatnik musi podać ten numer na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,

* towary, będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy, będą wysłane lub transportowane poza terytorium Polski, a miejscu przeznaczenia tych towarów będzie inne państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej,

* podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji za dany okres rozliczeniowy posiadać będzie w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Przepisy prawa polskiego w zakresie podatku od towarów i usług uzależniają zastosowanie stawki 0% od zarejestrowania się podatnika przed dokonaniem dostawy.

W ocenie Wnioskodawcy, Polska nie powinna stosować gorszych warunków dla podatników VAT, niż przepisy zawarte w dyrektywach wspólnotowych, obowiązujących wszystkich członków Unii. Ponieważ Polska należy do Unii Europejskiej, nadrzędnym przepisem w sprawach VAT winna być Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Przepisy ww. Dyrektywy nie uzależniają prawa do opodatkowania WDT stawką 0% od faktu rejestracji VAT UE dostawcy. Przepis art. 138 Dyrektywy nie uzależnia zwolnienia dostawy towarów dokonywanej pomiędzy krajami członkowskimi od rejestracji sprzedawcy jako podatnika unijnego.

Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Bd 1013/10, który uznał, że niespełnienie warunku o charakterze formalnym, wprowadzonego przepisami krajowymi, w sytuacji braku zastrzeżeń dotyczących działań podejmowanych przez podatnika nie powinno powodować odmowy prawa do zastosowania preferencyjnej stawki VAT. Sąd wykazał ponadto, że zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 września 2007 r. C 409/04, wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru i wewnątrzwspólnotowe nabycie tego towaru stanowią w rzeczywistości jedną i tę samą czynność gospodarczą, nawet jeśli jest ona źródłem różnych praw i obowiązków zarówno dla stron, jak i organów podatkowych zainteresowanych państw członkowskich. Zatem każdemu wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów opodatkowanemu w państwie członkowskim, w którym zakończono wewnątrzwspólnotową wysyłkę lub wewnątrzwspólnotowy transport towarów, zgodnie z art. 28a ust. 1 lit. a akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy, odpowiada dostawa zwolniona z opodatkowania w państwie członkowskim, w którym ta wysyłka lub transport zostały rozpoczęte, zgodnie z art. 28c część A lit. a akapit pierwszy Szóstej Dyrektywy. Wynika z tego, że zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej odpowiadającej nabyciu wewnątrzwspólnotowemu pozwała na unikanie podwójnego opodatkowania, a tym samym naruszania zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT.

Trybunał w cytowanym wyroku stwierdził, iż należy uznać, że poza przesłankami dotyczącymi działania w charakterze podatnika, przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i fizycznego przemieszczenia towarów pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, nie można uzależniać zakwalifikowania danej czynności, jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów od spełnienia jakiejkolwiek innej przesłanki.

Ponadto wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 29 lipca 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 600/10 i z dnia 28 października 2010 r. syn. akt III SA/Wa 603/10 uznają, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, która nastąpiła przed rejestracją na potrzeby VAT UE, jest opodatkowana stawką 0%. Zdaniem Sądu, jeżeli fakt dokonania WDT jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od VAT (w Polsce stawka 0%) zostało zachowane, nawet jeżeli podatnik nie dopełnił formalnego wymogu rejestracji i nie posiada ważnego numeru VAT poprzedzonego prefiksem PL.

Ograniczeniem zwolnienia takiej dostawy może być tylko zapobieżenie wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania podwójnego opodatkowania i nadużyć, a także zapobieganie oszustwom podatkowym.

Niespełnienie warunku o charakterze formalnym, wprowadzonego przepisami krajowymi, naruszałoby nadrzędną zasadę funkcjonowania VAT, tj. zasadę neutralności podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na samym wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotowy stan faktyczny jest poddawany ocenie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.

W myśl art. 13 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się, według art. 13 ust. 3, również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Z kolei zgodnie z zapisem art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

W art. 97 w ust. 1 ustawy podaje się, że podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Zatem powyższe przepisy wskazują, że obowiązkiem rejestracji w charakterze "podatników VAT UE" zostały obciążone wszystkie te podmioty, które mogą rozpoznawać te transakcje a ich identyfikacja następuje poprzez zarejestrowanie się w charakterze "podatnika VAT UE".

Z opisu sprawy wynika, Wnioskodawca jako polski podatnik VAT, od maja 2012 r., działając w przeświadczeniu, że jest zarejestrowanym czynnym podatnik unijnym, dokonywał dostawy towarów dla kontrahenta francuskiego, zarejestrowanego jako czynny podatnik unijny w systemie V. Każdorazowo miejsce wysyłki było położone w Polsce a miejsce dostawy towarów we Francji. Wnioskodawca posiada wszystkie wymagane przepisami art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług dokumenty, potwierdzające fakt wywiezienia dostarczenia towarów do nabywcy unijnego. W październiki 2012 r., kiedy okazało się, że Wnioskodawca nie został zgłoszony do rejestracji jako czynny podatnik unijny, złożył aktualizację, zgłaszając zamiar rejestracji jako podatnik VAT UE. Deklaracje podsumowujące VAT UE były składane w obowiązującym terminie.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości opodatkowania swoich dostaw, dokonywanych w okresie od maja do października 2012 r., do francuskiego podatnika unijnego stawką 0%, w sytuacji, kiedy posiadał wszystkie niezbędne dokumenty potwierdzające, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, lecz sam w momencie dostawy był niezarejestrowanym podatnikiem VAT UE.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Z kolei art. 42 ust. 1 ustawy stanowi, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Należy zauważyć, że istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania (...). Powyższa charakterystyka transakcji wewnątrzwspólnotowych stanowi jednocześnie podstawową regułę interpretacyjną, jaką należy się kierować przy opodatkowaniu tych transakcji.

Artykuł 138 dyrektywy 112/06, stanowi iż państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Jak słusznie wskazuje Wnioskodawca, Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu C-409/04 w sprawie Teleos plc i inni. zawarł tezę, gdzie wskazuje na główne cechy dostaw wewnątrzwspólnotowych. Jak podaje, "uznanie danej dostawy lub nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi (...) Wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego oraz w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawcy".

Tak więc ze wspólnotowej definicji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie wynika obowiązek rejestracji dostawcy towaru jako podatnika. Z kolei zagadnienie neutralności VAT, w aspekcie wymogów formalnych stanowionych przez państwa członkowskie w związku ze zwolnieniem od podatku z tytułu WDT, zostało rozwinięte przez TS UE w orzeczeniu w sprawie C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn.

Analizując powyższe należy uznać, że dostawa wewnątrzwspólnotowa oznacza dostawę towarów, a więc musi nastąpić przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, towar musi być transportowany pomiędzy dwoma państwami członkowskimi UE, a transakcje muszą być dokonywane pomiędzy podatnikami tych państw członkowskich. Tak zdefiniowana wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług, jeśli zostanie odpowiednio udokumentowana.

W związku z powyższym można wysnuć wniosek, że prawo Wnioskodawcy do stosowania stawki 0% zależy, od tego czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu przepisów prawa wspólnotowego. Uznanie danej dostawy za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami i dostarczenie towaru do unijnego nabywcy a nie wyłącznie od spełnienia obowiązków formalnych.

Wnioskodawca podaje, że w odniesieniu do transakcji z francuskim kontrahentem, posiada wszystkie wymagane przepisami art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług dokumenty, potwierdzające fakt wywiezienia dostarczenia towarów do nabywcy unijnego. Zatem warunki dokumentacyjne, które mają potwierdzać faktyczne dokonanie dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione przez Wnioskodawcę.

Analizując powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że do uznania dostawy, która wystąpiła w rzeczywistości jako WDT, konieczne jest przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przemieszczenie towaru pomiędzy dwoma państwami członkowskimi oraz posiadania statusu podatnika przez strony transakcji. Prawo Wnioskodawcy do zastosowania stawki preferencyjnej 0% zależy przede wszystkim od tego, czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów prawa.

Ponadto, należy wskazać, że na podstawie art. 273 w związku z art. 131 i 138 Dyrektywy państwom członkowskim pozostawiono zatem względną swobodę w nakładaniu innych obowiązków niezbędnych do prawidłowego poboru VAT i zapobieżeniu oszustwom. Względną, ponieważ nie mogą one prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic. Ustawodawca, korzystając ze swojego uprawnienia, ustalił katalog dokumentów podstawowych, które stanowią potwierdzenie dokonanej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Funkcją przepisów dotyczących wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest zabezpieczenie budżetu oraz ochrona niezakłóconej konkurencji, które to wartości byłyby naruszone poprzez wykazywanie jako wewnątrzwspólnotowych dostaw, które w ogóle nie miały miejsca, czy też dokonanych jako krajowe. Tylko ścisła i rygorystyczna interpretacja przepisów art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług pozwala na realizację tych funkcji.

Reasumując, Wnioskodawca w sytuacji dostaw towarów do francuskiego kontrahenta, zarejestrowanego jako podatnik VAT UE, ma prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla tych dostaw, gdyż brak zarejestrowania dla celów VAT-UE w okresie od maja do października 2012 r. jest jedynie uchybieniem formalnym, które nie wyklucza możliwości zwolnienia (stawka 0%) faktycznej transakcji przemieszczenia towaru od Wnioskodawcy do nabywcy we Francji, z podatku na terenie Polski.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.