IPPP3/443-355/14-2/KT

Na podstawie art. 14b § i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 18 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

X. Wnioskodawca jest podmiotem z siedzibą w Danii, należy do Grupy prowadzącej działalność w zakresie dostarczania inteligentnych rozwiązań elektronicznych dla turbin wiatrowych i innych źródeł energii odnawialnej.

Wnioskodawca jest zarejestrowany jako:

* podatnik dla celów podatku od wartości dodanej w Danii, jak również

* podatnik VAT czynny dla celów podatku od towarów i usług w Polsce, oraz

* podatnik VAT UE dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce.

W ramach działalności gospodarczej w Polsce Wnioskodawca nabywa komponenty od:

* dostawców z krajów członkowskich Unii Europejskiej (innych niż Polska) oraz z krajów trzecich (tekst jedn.: spoza Unii Europejskiej), które w wykonaniu dostawy są wysyłane z danego kraju Unii Europejskiej i/iub kraju trzeciego do Polski, jak również

* od podmiotów mających siedzibę w Polsce.

Komponenty są magazynowane w siedzibie podmiotu z Grupy, tj. Y. Sp. z o.o. (dalej: "Y."). Wnioskodawca jest głównym kontrahentem Y. Właścicielem zarówno Y. jak i Wnioskodawcy jest Group a/s, zatem spółki Y. i X. są spółkami-siostrami. W zarządzie Y. oraz Wnioskodawcy występują te same osoby (tekst jedn.: dwie osoby spośród trzyosobowego zarządu są członkami zarządu obydwu podmiotów).

Na podstawie zawartej umowy, Y. świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi na ruchomym majątku powierzonym, tj. na komponentach (tzw. usługi tollingu). W ramach usług Y. dokonuje montażu rozdzielni i szaf sterowniczych z powierzonych materiałów, w oparciu o odpowiednią dokumentację techniczną. Świadczone usługi obejmują również magazynowanie towarów (usługa magazynowania jest elementem szerszej kompleksowej usługi, w ramach której Y. decyduje, na jakich warunkach i w jakim miejscu towary są składowane). W trakcie prac nie dochodzi do przeniesienia prawa własności komponentów na rzecz Y. Innymi słowy, Wnioskodawca nabywa usługę wytworzenia wyrobów gotowych, pozostając właścicielem komponentów. Po wykonaniu usług wyroby gotowe (będące własnością Wnioskodawcy) są przedmiotem sprzedaży na rzecz kontrahentów zarówno z terytorium Unii Europejskiej, jak również z krajów trzecich (tekst jedn.: poza Unią Europejską).

Oprócz opisanych powyżej usług na majątku ruchomym, Wnioskodawca nabywa od Y.:

* usługi administracyjne (obejmujące m.in. usługi księgowe), oraz

* usługi inżynierskie (obejmujące m.in. usługi w zakresie wykonania projektu produktu - wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług kalkulowane jest w oparciu o stawki godzinowe), jak również

* usługi wsparcia, w ramach których Y.:

* wykonuje usługi okołoprodukcyjne (stanowiące część usługi na ruchomym majątku powierzonym), takie jak drukowanie oznaczników, wybijanie otworów, produkcja kabli, miedzi, testowanie produktów pod kątem zgodności ze specyfikacją, pakowanie wyrobów;

* obsługuje zamówienia, oraz

* organizuje wysyłki komponentów produkcyjnych do finalnego klienta Wnioskodawcy;

* wyszukuje polskich dostawców komponentów dla Wnioskodawcy.

Umowy z dostawcami są zawierane bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Innymi słowy, Y. jedynie pomaga w wyszukaniu dostawców komponentów, natomiast proces zawierania umowy oraz jej negocjacji i weryfikacji jest dokonywany przez Wnioskodawcę w Danii. W rezultacie, Y. nie zawiera bezpośrednio umów z dostawcami w imieniu Wnioskodawcy. Równocześnie, wszelkie decyzje zarządcze dotyczące działalności Wnioskodawcy, umów z kontrahentami Wnioskodawcy oraz procesów zarządzania Wnioskodawcy są podejmowane w Danii.

Y. jest odrębnym podmiotem prowadzącym niezależną działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi na ruchomym majątku powierzonym na rzecz Wnioskodawcy. Y. bada swoją dochodowość, dokonuje kalkulacji wynagrodzenia oraz zyskowności świadczonych usług. Wynagrodzenie z tytułu usług świadczonych przez Y. na rzecz Wnioskodawcy kalkulowane jest przykładowo w oparciu o stawki godzinowe. Dodatkowo, Wnioskodawca jest obciążany kosztami materiałów niezbędnych do wykonania zlecenia przez Y. Wszelkie dodatkowe usługi (przykładowo usługi księgowe) są świadczone przez Y. na rzecz Wnioskodawcy za odrębnym wynagrodzeniem. Y. ponosi koszty transportu sprzedawanych towarów z Polski do Danii, natomiast Wnioskodawca obciążany jest kosztami transportu towarów przez niego nabywanych.

W praktyce, wynagrodzenie Y. jest kalkulowane jako iloczyn roboczogodzin dla danego produktu (zgodnie z uzgodnieniami zawartymi z zewnętrznym kontrahentem Wnioskodawcy) oraz stawki godzinowej ustalonej w oparciu o ceny rynkowe. W konsekwencji, wynagrodzenie Y. jest kalkulowane na bazie rynkowej.

Wnioskodawca podkreśla, że nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani oddziału, nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, nie posiada na własność, ani nie wynajmuje w Polsce żadnej powierzchni biurowej. Nie posiada również w Polsce magazynów ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności. Wszelkie funkcje związane z magazynowaniem komponentóww.yrobów gotowych są pełnione przez Y. w ramach świadczonych na rzecz Wnioskodawcy usług. Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną. Produkcja gotowych wyrobów jest wykonywana przez Y. przy wykorzystaniu jej maszyn oraz narzędzi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym przedstawionym powyżej, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawca posiada (oraz będzie posiadać) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji faktury dokumentujące świadczenie usług na majątku ruchomym przez Y. na rzecz Wnioskodawcy powinny zawierać polski podatek VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym przedstawionym powyżej, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawca nie posiada oraz nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji faktury dokumentujące świadczenie usług na majątku ruchomym przez Y. na rzecz Wnioskodawcy nie powinny zawierać polskiego podatku VAT.

Uzasadnianie stanowiska Wnioskodawcy

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.). Od dnia 1 lipca 2011 r. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało uregulowane w Rozporządzeniu Wykonawczym, które przewiduje dwie, zasadniczo podobne, definicje stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - jedną dla stałego miejsca prowadzenia działalności świadczącego usługi, a drugą dla nabywającego usługi.

W odniesieniu do sytuacji Wnioskodawcy kluczowe jest ustalenie, czy posiada on stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w związku z nabywaniem usług świadczonych na jego rzecz przez Y. Stąd, w dalszej części wniosku przytoczona zostanie definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla potrzeb odbioru usług.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, w odniesieniu do stałego miejsca dla potrzeb odbioru usług: "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej"

W świetle art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego "fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej".

Jak wskazuje pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, powyższa definicja jest oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "ETS"). Dlatego też, dorobek orzecznictwa ETS dotyczący "stałego miejsca prowadzenia działalności" powinien być uwzględniony w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy, tj. w ustaleniu, czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi przez ETS w punkcie 18 orzeczenia z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt, aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

* miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności; oraz

* muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

Z kolei w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Beiastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam, ETS stwierdził (pkt 16 orzeczenia), że stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Oznacza to zdaniem ETS, że takie stałe miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość (a) sporządzania umów bądź (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym. Analogiczne stanowisko ETS zajął także w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat.

Powyższe podejście podzielają także polskie sądy administracyjne. Przykładowo, w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: "WSA") w Warszawie z 26 czerwca 2009 r., powołując wyroki ETS, WSA stwierdził: "ETS zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych".

W oparciu o definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przywołaną w Rozporządzeniu Wykonawczym oraz popartą orzecznictwem ETS, wskazać można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Przy czym, aby powstało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, przesłanki te powinny być spełnione łącznie.

W świetle powyższego, należy przyjąć, że stałe miejsce prowadzenia działalności powstanie, jeśli działalność Wnioskodawcy w Polsce łącznie spełniać będzie następujące przesłanki:

A. określony poziom stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażony jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny;

B. obecność odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego koniecznej do prowadzenia działalności gospodarczej (tekst jedn.: zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz infrastruktury technicznej);

C. prowadzenie działalności, w szczególności zawieranie umów i podejmowanie decyzji, w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej prowadzonej przez dany podmiot.

W przypadku, gdy nie jest spełnione chociażby jedno z wyżej wymienionych kryteriów, nie można uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego nosi znamiona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o VAT.

Ad. A - Kryterium stałości prowadzonej działalności gospodarczej:

Jak wynika z definicji "stały" to trwale związany z danym miejscem. A zatem stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy.

W tym kontekście należy podkreślić, że Wnioskodawca nie jest permanentnie obecny w Polsce:

* w celu realizacji umów zawieranych z dostawcami komponentów bądź z nabywcami wyrobów gotowych, ani

* w związku ze świadczeniem przez Y. usług na jego rzecz.

Proces weryfikacji oraz negocjacji wymienionych umów, jak również wszelkie decyzje zarządcze w tym zakresie (obejmujące negocjacje z kontrahentami oraz wdrożenie procesów zarządzania) są podejmowane w Danii. Ponadto, Wnioskodawca nie posiada w Polsce zaplecza personalnego czy technicznego warunkujących możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w sposób permanentny (o których szerzej mowa w punkcie B poniżej).

Z tego względu nie można przyjąć, że prezencja Wnioskodawcy w Polsce charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej z tego miejsca. Mając na uwadze powyższe, kryterium stałości prowadzenia działalności nie może zostać uznane za spełnione.

Potwierdzeniem prawidłowości takiego toku rozumowania są liczne interpretacje organów podatkowych. Między innymi, w interpretacji indywidualnej z dnia 23 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wypowiedział się w sposób następujący: "Jak wynika z samej nazwy "stały" to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny - stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale (...). Dla uznania więc, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający".

Ad. B - Kryterium odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego:

Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, mając na uwadze definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wskazaną w Rozporządzeniu Wykonawczym jak również orzeczenia ETS, należy stwierdzić, że aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel, jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności.

Jak wskazano w zaistniałym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani oddziału, nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników, nie posiada na własność również w Polsce żadnej powierzchni biurowej czy magazynowej ani żadnego zaplecza technicznego czy adresu, które mogłyby służyć do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada w Polsce również żadnych maszyn ani sprzętu, które mogłyby zostać uznane za infrastrukturę techniczną.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest możliwe stwierdzenie, że dysponuje on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego oraz personalnego.

Sam fakt, że wyroby gotowe/komponenty są magazynowane przez Y. w ramach świadczonych przez nią usług na rzecz Wnioskodawcy, nie może być utożsamiany z utworzeniem w Polsce struktury w zakresie zaplecza technicznego. Nie można również uznać nabywania usług produkcji wyrobów gotowych jak również wsparcia administracyjnego (obejmującego pomoc księgową oraz pomoc w zakresie wyszukiwania polskich dostawców komponentów) przez Wnioskodawcę od Y. jako posiadania infrastruktury technicznej czy personalnej.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, nie dysponuje on w Polsce jakąkolwiek strukturą w zakresie zaplecza technicznego, jak również nie wytworzył on struktury w zakresie zaplecza personalnego. W świetle powyższego, również to kryterium nie może zostać uznane za spełnione.

Ad. C - Kryterium niezależności prowadzonej działalności:

Stale miejsce prowadzenia działalności musi mieć możliwość prowadzenia działalności w sposób niezależny. Niezależność ta objawia się w możliwości (a) sporządzania umów bądź (b) podejmowania decyzji o charakterze zarządczym przez takie stałe miejsce prowadzenia działalności.

Jak wskazano powyżej, proces weryfikacji oraz negocjacji wymienionych umów, jak również wszelkie decyzje zarządcze w tym zakresie (obejmujące negocjacje z kontrahentami oraz wdrożenie procesów zarządzania) są podejmowane w Danii. Umowy z dostawcami są zawierane bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Należy podkreślić, że jedynym podmiotem uprawnionym do modyfikowania umów z dostawcami jest Wnioskodawca. Wszelkie decyzje zarządcze dotyczące działalności Wnioskodawcy w Polsce są podejmowane w Danii. Jednocześnie, wszelkie decyzje zarządcze dotyczące działalności gospodarczej Y. (obejmujące proces planowania produkcji oraz procesy optymalizacyjne) są podejmowane przez organy zarządcze Y. w Polsce.

Równocześnie, Y. jest odrębnym podmiotem prowadzącym niezależną działalność gospodarczą, w ramach której świadczy usługi na ruchomym majątku powierzonym na rzecz wnioskodawcy. Y. bada swoją dochodowość, dokonuje kalkulacji wynagrodzenia oraz zyskowności świadczonych usług. Sposób kalkulacji wynagrodzenia ustanowiony jest jak w relacjach pomiędzy podmiotami niepowiązanymi kapitałowo (przykładowo w oparciu o stawki godzinowe).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, że jego działalność na terytorium Polski ma (oraz będzie mieć) charakter niezależny, co, jak sformułowano w orzecznictwie ETS, jest przesłanką dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT.

Konkluzje

Biorąc pod uwagę powyższe, żadna z przesłanek warunkujących powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tekst jedn.: zaplecze techniczne, personalne, stałość oraz niezależność prowadzonej działalności gospodarczej) nie jest (oraz nie będzie) spełniona. Zatem, Wnioskodawca nie posiada (oraz nie będzie posiadać) w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

Prawidłowość powyższego podejścia potwierdzona została także m.in. w następujących indywidualnych interpretacjach podatkowych wydanych w podobnych sprawach, przykładowo w Interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 lutego 2012 r.: "(...) Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Spółki z Grupy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Spółki w ramach usługi świadczonej na rzecz Wnioskodawcy, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby. A zatem analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski".

Podobne stanowisko zajął Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w następujących interpretacjach indywidualnych: z dnia 18 sierpnia 2011 r., z dnia 1 lutego 2012 r., z dnia 5 marca 2012 r., z dnia 16 kwietnia 2012 r., z dnia 8 sierpnia 2012 r., czy z dnia 27 czerwca 2013 r.

Biorąc pod uwagę zarówno definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym, jak również praktykę organów podatkowych, brak stałości, odpowiedniej infrastruktury technicznej i personalnej jak również niezależności, wyklucza możliwość uznania, że Wnioskodawca posiada (oraz będzie posiadać) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W szczególności oznacza to, że art. 28b ust. 2 ustawy o VAT nie znajdzie zastosowania w przypadku określenia miejsca świadczenia usług na ruchomym majątku powierzonym przez Y. na rzecz Wnioskodawcy.

Zatem, w celu określenia miejsca świadczenia wymienionych usług należy posłużyć się zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, tj. miejscem opodatkowania wskazanych usług jest (oraz będzie) miejsce siedziby usługobiorcy (tekst jedn.: Dania). W konsekwencji, faktury dokumentujące świadczenie wymienionych usług przez Y. na rzecz Wnioskodawcy nie powinny zawierać polskiego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz - w przypadku zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.