IPPP3/443-321/14-2/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2014 r. (data wpływu 7 kwietnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania transakcji zbycia przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania transakcji zbycia przedsiębiorstwa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W związku z ogłoszeniem upadłości Wnioskodawcy działający na jego rachunek syndyk masy upadłości, zgodnie z wymogami Prawa Upadłościowego i Naprawczego, sporządził opis i oszacowanie przedsiębiorstwa upadłego. Ze sporządzonego przy udziale biegłego powołanego przez Sąd opisu i oszacowania przedsiębiorstwa upadłego wynika, iż przedsiębiorstwo to obejmuje kompleks wypoczynkowo-rekreacyjno-konferencyjny położony w miejscowości S. Upadły nigdy nie przystąpił do użytkowania ośrodka. Przed zakończeniem inwestycji ogłoszona została jego pierwsza upadłość, która została umorzona z uwagi na brak wolnego od obciążeń majątku, którego zbycie umożliwiłoby pokrycie kosztów postępowania upadłościowego. Po umorzeniu w 2008 r. postępowania upadłościowego, w połowie roku 2009 upadły oddał cały należący do niego majątek w dzierżawę 2 spółkom. Przedmiotem zawartych przez upadłego umów dzierżawy były (łącznie) wszystkie należące do niego nieruchomości oraz ruchomości. Będące przedmiotem dzierżawy ruchomości stanowiły częściowe wyposażenie ośrodka, jakiego nie udało się spieniężyć poprzedniemu syndykowi. Obecna wartość ruchomości oddanych przez upadłego w dzierżawę wynosi 272.571,- zł netto. Dzierżawcy, którzy przejęli majątek upadłego w posiadanie musieli, przed rozpoczęciem działalności, obejmującej usługi hotelowo-rekreacyjne (organizowanie obozów sportowych i kolonii, konferencji, szkoleń, wesel itp.), na swój koszt zakupić poważną część brakującego wyposażenia ruchomego (meble, wyposażenia kuchni, sprzęt sportowo-rekreacyjny, sprzęt RTV) a także sfinansować prace wykończeniowe w budynkach. Łączna wartość poczynionych przez nich inwestycji (zakup wyposażenia oraz prace wykończeniowe) wynosi ok. 1,5 mln zł. Obecna wartość ruchomości należących do dzierżawców wynosi 816.967,- zł.

Po ponownym ogłoszeniu upadłości Wnioskodawcy, które miało miejsce w dniu 4 grudnia 2012 r., przedsiębiorstwo upadłego oszacowane zostało (metodą dochodową) na kwotę 13.125.000,- zł netto, przy czym jest to wartość zakładająca, że ośrodek jest w pełni wyposażony, obejmuje on zarówno majątek upadłego, jak i dzierżawców. Wycena ta, z uwagi na specyficzny stan prawny ośrodka dokonywana była wariantowo:

dowód: zawarte przez upadłego umowy dzierżawy wraz z aneksami i załącznikami do nich; złożony do akt postępowania upadłościowego opis i oszacowanie masy upadłości wraz z planem likwidacyjnym

W związku z objęciem zarządu nad majątkiem upadłego syndyk uznał, iż umowy zawarte przez upadłego zostały zawarte w oczywistym pokrzywdzeniem wierzycieli. Uznał on, że ich przedmiotem jest w gruncie rzeczy całe przedsiębiorstwo upadłego, z którego dzierżawcy, po poczynieniu inwestycji o relatywnie niskiej wartości, z jednej strony pobierają znaczne pożytki (przychody na poziomie 1,8-2 mln zł rocznie), a z drugiej zaś zobowiązali się uiszczać czynsz w symbolicznej wysokości wynoszącej 16.000,- zł netto, którego faktycznie i tak nie uiszczali (zgodnie z umową obowiązek jego zapłaty stawał się wymagalny dopiero po wpisie prawa dzierżawy do ksiąg wieczystych, co do chwili obecnej nie nastąpiło). W zaistniałej sytuacji syndyk wytoczył dzierżawcom powództwo o uznanie obu umów za bezskuteczne (sprawa jest w toku przed Sądem I instancji), a zakładając, iż zostanie ono uwzględnione, jego konsekwencją będzie powództwo o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z majątku upadłego - wysokość tych roszczeń szacowana jest przez syndyka na kwotę nie mniejszą niż 1.800.000,- zł.

dowód: kopia pozwu wniesionego przez syndyka wraz dokumentami wskazującymi na jego umocowanie do działania.

Ustanowiona w toku postępowania upadłościowego Rada Wierzycieli udzieliła syndykowi zgody na sprzedaż przedsiębiorstwa w całości. Przedmiotem transakcji planowanej przez syndyka ma być przedsiębiorstwo, którego majątek ma obejmować: nieruchomości stanowiące własność upadłego, ruchomości, jakie wraz z nimi przekazane zostały dzierżawcom w 2009 r. względnie, roszczenie o zwrot ich równowartości, a także prawo do firmy upadłego oraz tzw. good will obejmujące udział na rynku usług, a nadto prawa i obowiązki wynikające z zawartych przez upadłego umów dzierżawy, które kwestionowane są przez syndyka. Z uwagi na specyfikę sprzedaży (sprzedaż w trybie postępowania upadłościowego) z przedsiębiorstwa upadłego wyłączone zostaną jego księgi handlowe oraz roszczenia odszkodowawcze wobec dzierżawców. Nadto, z uwagi na fakt, iż upadły nie zatrudnia pracowników, nabywca majątku nie wstąpi w prawa i obowiązki wynikające z umów o pracę zawartych przez upadłego, choć na gruncie prawa pracy (art. 23{1} Kodeksu Pracy) wydaje się do obrony pogląd, iż wstąpić on może (z mocy prawa) w prawa i obowiązki pracodawcy wobec osób zatrudnionych w ośrodku przez dzierżawców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż dokonana przez syndyka w toku postępowania upadłościowego, której przedmiotem jest opisany wyżej majątek, który będąc w posiadaniu upadłego nie stanowił przedsiębiorstwa w ruchu, a walor ten uzyskał po oddaniu go w faktyczne posiadanie osobom trzecim, które, aby wprawić to przedsiębiorstwo w ruch, poczynić musiały nieznaczne inwestycje, stanowić będzie sprzedaż przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług, a więc będzie transakcją, do której przepisy tej Ustawy nie będą miały zastosowania z uwagi na:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Opisane w pkt 68 powyżej wyłączenia z planowanego przedmiotu sprzedaży nie zmieniają jednak tego, iż przedmiot ten w sposób oczywisty obejmuje zorganizowany (w chwili obecnej) zespół składników materialnych i niematerialnych, które mogą praktycznie natychmiast zostać wykorzystane do prowadzenia, w oparciu o zakupiony majątek, przedsiębiorstwo świadczącego usługi hotelowe, gastronomiczne i/lub w zakresie organizowania konferencji, rehabilitacji oraz wypoczynku. Ewentualne niezbędne inwestycje obejmować będą wyłącznie dostosowanie przedsiębiorstwa upadłego do konkretnych potrzeb jego nowego właściciela. Przedmiotem planowanej transakcji będzie zatem, przedsiębiorstwo, którego, co prawda nigdy nie prowadził upadły, ale które przymiot ten obecnie już posiada, albowiem majątek ten jest podstawą do prowadzenia swych przedsiębiorstw przez dzierżawców. Posiadany przez dzierżawców majątek upadłego stanowi zatem obecnie przedsiębiorstwo w rozumieniu Kodeksu Cywilnego, Prawa Upadłościowego i Naprawczego i, tym samym, podlegać ono będzie zwolnieniu przewidzianemu w art. 6 ust. 1 Ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jednocześnie przepisy art. 6 ustawy wskazują na wyłączenia określonych czynności spod zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W myśl art. 6 pkt 1 ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 ustawy obejmuje więc te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa.

Pojęcie "transakcji zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawy towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęcia "przedsiębiorstwo", należy więc odwołać się odpowiednio do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 55¹ Kodeksu cywilnego, przedsiębiorstwo stanowi zorganizowany zespół składników niematerialnych i materialnych przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej, który obejmuje w szczególności:

Ustawodawca w ww. przepisie wskazał, jakiego rodzaju elementy wchodzą w skład kompleksu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, czyli przedsiębiorstwa, które może być przedmiotem czynności prawnej. Nie wszystkie jednak elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa są na tyle istotne, by bez ich zbycia nie można było mówić o zbyciu przedsiębiorstwa. O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa, decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 55² Kodeksu cywilnego, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa jest natomiast w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 27e ustawy, organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Przedsiębiorstwo, czy też zorganizowana część przedsiębiorstwa jako przedmiot zbycia, musi zatem stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym, co oznacza, że najistotniejsze dla przedmiotowego zagadnienia jest ustalenie, czy przenoszony majątek stanowi na tyle zorganizowany kompleks praw, obowiązków i rzeczy, że zdolny jest do realizacji zadań gospodarczych przypisywanych przedsiębiorstwu.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że w związku z ogłoszeniem upadłości Wnioskodawcy działający na jego rachunek syndyk masy upadłości, zgodnie z wymogami Prawa Upadłościowego i Naprawczego, sporządził opis i oszacowanie przedsiębiorstwa upadłego. Ze sporządzonego przy udziale biegłego powołanego przez Sąd opisu i oszacowania przedsiębiorstwa upadłego wynika, iż przedsiębiorstwo to obejmuje kompleks wypoczynkowo-rekreacyjno-konferencyjny. Upadły nigdy nie przystąpił do użytkowania ośrodka. Przed zakończeniem inwestycji ogłoszona została jego pierwsza upadłość. Po umorzeniu w 2008 r. postępowania upadłościowego, w połowie roku 2009 upadły oddał cały należący do niego majątek w dzierżawę 2 spółkom. Przedmiotem zawartych przez upadłego umów dzierżawy były (łącznie) wszystkie należące do niego nieruchomości oraz ruchomości. Będące przedmiotem dzierżawy ruchomości stanowiły częściowe wyposażenie ośrodka, jakiego nie udało się spieniężyć poprzedniemu syndykowi. Dzierżawcy, którzy przejęli majątek upadłego w posiadanie musieli, przed rozpoczęciem działalności, obejmującej usługi hotelowo-rekreacyjne, na swój koszt zakupić poważną część brakującego wyposażenia ruchomego, a także sfinansować prace wykończeniowe w budynkach.

W związku z objęciem zarządu nad majątkiem upadłego syndyk uznał, że umowy zawarte przez upadłego zostały zawarte w oczywistym pokrzywdzeniem wierzycieli. Uznał on, że ich przedmiotem jest w gruncie rzeczy całe przedsiębiorstwo upadłego, z którego dzierżawcy, po poczynieniu inwestycji o relatywnie niskiej wartości, z jednej strony pobierają znaczne pożytki, a z drugiej zaś zobowiązali się uiszczać czynsz w symbolicznej wysokości. W zaistniałej sytuacji syndyk wytoczył dzierżawcom powództwo o uznanie obu umów za bezskuteczne, a zakładając, że zostanie ono uwzględnione, jego konsekwencją będzie powództwo o zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z majątku upadłego.

Ustanowiona w toku postępowania upadłościowego Rada Wierzycieli udzieliła syndykowi zgody na sprzedaż przedsiębiorstwa w całości. Przedmiotem transakcji planowanej przez syndyka ma być przedsiębiorstwo, którego majątek ma obejmować: nieruchomości stanowiące własność upadłego, ruchomości, jakie wraz z nimi przekazane zostały dzierżawcom w 2009 r. względnie, roszczenie o zwrot ich równowartości, a także prawo do firmy upadłego oraz tzw. good will obejmujące udział na rynku usług, a nadto prawa i obowiązki wynikające z zawartych przez upadłego umów dzierżawy, które kwestionowane są przez syndyka. Z uwagi na specyfikę sprzedaży (sprzedaż w trybie postępowania upadłościowego) z przedsiębiorstwa upadłego wyłączone zostaną jego księgi handlowe oraz roszczenia odszkodowawcze wobec dzierżawców.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy w przedstawionej sytuacji dojdzie do zbycia przedsiębiorstwa i czy jego zbycie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT.

Należy zauważyć, że w praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się sytuacje, w których niektóre elementy przedsiębiorstwa podlegają wyłączeniu z transakcji sprzedaży. Jednak nawet w takim przypadku, składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w taki sposób, by można było o nich mówić jako o zespole, a nie tylko zbiorze pewnych elementów. Decydujące zatem jest to, aby w zbywanym majątku zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami w sposób umożliwiający kontynuowanie określonej działalności.

Ponieważ w przedstawionych okolicznościach sprawy mamy do czynienia z przedsiębiorstwem będącym w upadłości, zasadnym jest odwołanie do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2012 r. poz. 1112, z późn. zm.).

Z treści art. 306 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze wynika, że po ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego, syndyk niezwłocznie przystępuje do spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości oraz sporządzenia planu likwidacyjnego. Syndyk składa sędziemu-komisarzowi spis inwentarza wraz z planem likwidacyjnym w terminie jednego miesiąca od dnia ogłoszenia upadłości. Plan likwidacyjny powinien określać proponowane sposoby sprzedaży składników majątku upadłego, w szczególności sprzedaży przedsiębiorstwa, termin sprzedaży, preliminarz wydatków oraz ekonomiczne uzasadnienie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie zaś z art. 308 i art. 311 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, po sporządzeniu spisu inwentarza i sprawozdania finansowego, albo po złożeniu pisemnego sprawozdania ogólnego, syndyk przeprowadza likwidację masy upadłości przez sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, sprzedaż nieruchomości i ruchomości, przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo ich zbycie.

Z kolei stosownie do art. 313 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości.

Należy również wskazać, że zgodnie z regulacjami art. 317 ust. 2 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, nabywca przedsiębiorstwa upadłego nabywa je w stanie wolnym od obciążeń i nie odpowiada za zobowiązania upadłego. Wszelkie obciążenia na składnikach przedsiębiorstwa wygasają, z wyjątkiem obciążeń wymienionych w art. 313 ust. 3 i 4.

Jednocześnie, stosownie do art. 335 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, fundusze masy upadłości obejmują sumy uzyskane z likwidacji masy upadłości oraz dochód uzyskany z prowadzenia lub wydzierżawienia przedsiębiorstwa upadłego, a także odsetki od tych sum zdeponowanych w banku, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej. Z kolei w myśl art. 337 cyt. ustawy, podziału funduszów dokonuje się jednorazowo albo kilkakrotnie w miarę likwidacji masy upadłości po zatwierdzeniu przez sędziego-komisarza listy wierzytelności. W razie kilkakrotnego podziału funduszów masy upadłości, dokonuje się podziału ostatecznego po całkowitym zlikwidowaniu masy upadłości.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której z czynności zbycia przedsiębiorstwa wyłączone zostaną księgi handlowe oraz roszczenia odszkodowawcze wobec dzierżawców. Wyłączenie tych elementów spośród zespołu składników przedsiębiorstwa mających być przedmiotem zbycia spowodowane jest specyfiką sytuacji, w jakiej znajduje się przedsiębiorstwo Wnioskodawcy po ogłoszeniu upadłości.

Wyłączenie ze sprzedaży ksiąg handlowych nie ma żadnego negatywnego wpływu na potencjalną zdolność do prowadzenia działalności gospodarczej przez nabywcę w zakresie, w jakim prowadzili ją dotychczasowi dzierżawcy. Jak wynika z wniosku, nabywca przy wykorzystaniu nabytych składników może prowadzić taką samą działalność i w takim samym zakresie jak dotychczas dzierżawcy. Wyłączenie ww. elementów spośród zespołu składników przedsiębiorstwa mających być przedmiotem zbycia spowodowane jest specyfiką sytuacji, w jakiej znajduje się przedsiębiorstwo Wnioskodawcy po ogłoszeniu upadłości.

Jak wynika z powołanego wyżej art. 55² Kodeksu cywilnego, strony (poza wyłączeniami wynikającymi z przepisów szczególnych) mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa (art. 55¹ Kodeksu cywilnego). Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwa.

W świetle przytoczonych przepisów prawa oraz opisu sprawy stwierdzić należy, że zamierzona przez Wnioskodawcę czynność zbycia przedsiębiorstwa upadłego opisanego powyżej (z wyłączeniem wskazanym we wniosku), będzie nosiła znamiona czynności, do której zastosowanie będzie miał przepis art. 6 pkt 1 ustawy, zgodnie z którym, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa. W konsekwencji, planowana transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto, należy zaznaczyć, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, że tut. Organ nie analizuje załączonych do wniosku dokumentów, a interpretację wydaje w oparciu o przedstawiony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.