IPPP3-443-267/10-2/JK - Zasady opodatkowania podatkiem VAT oraz dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy wyrobów akcyzowych w postaci wódki oraz spirytusu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2010 r. (data wpływu 16 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 maja 2010 r. (data wpływu 25 maja 2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3-443-267/10-2/JK z dnia 18 maja 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Administracyjnego Dokumentu Towarzyszącego za dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Administracyjnego Dokumentu Towarzyszącego za dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 ustawy.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 maja 2010 r. (data wpływu 25 maja 2010 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3-443-267/10-2/JK z dnia 18 maja 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka dokonuje dostawy wewnątrzwspólnotowej wyprodukowanych wyrobów, którymi są wódki lub spirytus czyli tzw. wyroby akcyzowe. Zarówno Spółka jak i nabywcy wyrobów posiadają właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, które umieszczane są na fakturze.

Sprzedawane przez Spółkę wyroby są transportowane z Polski do krajów UE przez firmy przewozowe.

Ponieważ Spółka dokonuje sprzedaży wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, to oprócz faktury i specyfikacji jest jeszcze wysyłany Administracyjny Dokument Towarzyszący. Dokument ADT jest wysyłany razem z towarem do odbiorcy. Odbiorca na odwrocie karty 3 dokonuje potwierdzenia odbioru towaru, zgodnie z przepisami ustawy o podatku akcyzowym a następnie odsyła potwierdzony ADT do Spółki. Potwierdzony ADT jest dokumentem, który pozwala na zamknięcie procedury zawieszenia akcyzy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Administracyjny Dokument Towarzyszący, potwierdzony przez odbiorcę, może służyć jako dokument potwierdzający, że towary zostały dostarczone do Unii Europejskiej w celu zastosowania stawki 0% w podatku VAT...

Czy Spółka posiadając potwierdzony ADT nie musiałaby uzyskiwać od przewoźników dokumentów przewozowych CMR...

Zdaniem Wnioskodawcy, Administracyjny Dokument Towarzyszący mógłby być dokumentem wskazującym, że nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, o którym mówi art. 42 ust. 11.

Tak jak obecnie w eksporcie wyrobów akcyzowych. Urzędy Celne graniczne dokonują potwierdzenia wywozu na dokumencie ADT. Potwierdzeniem eksportu w podatku VAT nie jest dokument SAD lecz ADT.

Spółka podobnie postępowałaby przy dostawach wewnątrzwspólnotowych wyrobów akcyzowych. Posiadając potwierdzony dokument ADT, Spółka nie musiałaby gromadzić dokumentów przewozowych CMR. Dokument ADT, potwierdzony przez odbiorcę, byłby wykorzystywany w Spółce jako dokument potwierdzający dostawę wewnątrzwspólnotową opodatkowaną stawką 0% w podatku VAT i jako dokument pozwalający na zamknięcie procedury zawieszenia akcyzy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie dokonywał wewnątrzwspólnotowych dostaw wyprodukowanych wyrobów, którymi są wódki lub spirytus. Jak wynika z analizy sprawy, wywozu towarów będą dokonywały firmy przewozowe, działające na zlecenie kupującego.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Przy czym dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Przy czym podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka dokonuje dostawy wewnątrzwspólnotowej wyprodukowanych wyrobów akcyzowych. Ponieważ Spółka dokonuje sprzedaży wyrobów akcyzowych w procedurze zawieszenia poboru akcyzy, oprócz faktury i specyfikacji wraz z towarem do odbiorcy wysyłany jest administracyjny dokument towarzyszący (ADT). Odbiorca na odwrocie karty 3 ADT dokonuje potwierdzenia odbioru towaru, zgodnie z przepisami ustawy o podatku akcyzowym a następnie odsyła potwierdzony ADT do Spółki.

Spółka jest zdania, iż posiadając potwierdzony dokument ADT, nie musiałaby gromadzić dokumentów przewozowych CMR. Dokument ADT, potwierdzony przez odbiorcę, byłby wykorzystywany w Spółce jako dokument potwierdzający dostawę wewnątrzwspólnotową opodatkowaną stawką 0% w podatku VAT

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Rolę takiego dokumentu może pełnić list przewozowy. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny.

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Tak więc dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument otrzymany od przewoźnika spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy. Natomiast administracyjny dokument towarzyszący, w którego posiadaniu będzie Spółka, nie będzie dokumentem otrzymanym od przewoźnika (spedytora).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) administracyjny dokument towarzyszący jest to dokument, na którego podstawie przemieszcza się wyroby akcyzowe z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru.

Stosownie do not wyjaśniających zamieszczonych na odwrocie karty 1 administracyjnego dokumentu towarzyszącego administracyjny dokument towarzyszący jest wymagany do celów podatku akcyzowego zgodnie z art. 18. i 19 dyrektywy Rady 92/12/EWG z 25 lutego 1992 r.

Biorąc pod uwagę regulacje prawne z zakresu podatku akcyzowego należy wskazać, iż administracyjny dokument towarzyszący jest wprowadzany w celu właściwego i skutecznego udokumentowania obrotu w ramach procedury zawieszenia poboru akcyzy. Karta 3 administracyjnego dokumentu towarzyszącego, na podstawie którego odbywa się przemieszczanie wyrobów akcyzowych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy jest dokumentem stosowanym w celu potwierdzenia jej zakończenia. Potwierdzenie otrzymania wyrobów przez odbiorcę umożliwia wysyłającemu uwolnienie się od akcyzy, której pobór do tego czasu jest jedynie zawieszony.

Wskazać przy tym należy, iż administracyjny dokument towarzyszący wystawiany jest przez dokonującego wysyłki towaru a obowiązek przekazania do wysyłającego karty 3 administracyjnego dokumentu towarzyszącego, po potwierdzeniu odbioru wyrobów akcyzowych i prawidłowości odpowiednich wpisów przez odbiorcę oraz opieczętowaniu pieczęcią urzędową przez naczelnika urzędu celnego właściwego ze względu na miejsce odbioru wyrobów akcyzowych przez odbiorcę ciąży na podmiocie dokonującym odbioru tych towarów.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż ADT nie może stanowić dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W myśl regulacji prawnych, wskazany dokument, czyli administracyjny dokument towarzyszący, będzie mógł pełnić funkcję pomocniczą w stosunku do dowodów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i uzupełniać dokumentację dowodową w przypadku, gdy powstaną wątpliwości co do faktu dokonania dostawy zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy.

Przy czym należy jeszcze raz podkreślić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Tak więc, Spółka dysponując wyłącznie ADT, potwierdzonym przez odbiorcę, poza kopią faktury oraz specyfikacją poszczególnych sztuk ładunku, nie będzie posiadała wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy, uprawniających jej do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku w wysokości 0%. Bowiem ADT, nie będzie dokumentem przewozowym otrzymanym od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynikać będzie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Reasumując, dokument ADT, potwierdzony przez odbiorcę, nie będzie mógł zastąpić dokumentu wskazanego w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tj. dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju. Może on stanowić dokument uzupełniający, o którym mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 6, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.