IPPP3/443-253/09-2/MPe - Obniżenie kwoty podatku należnego o cały podatek naliczony przy nabyciu samochodów zastępczych wykorzystywanych przy świadczeniu usług serwisowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu 27 marca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż samochodów osobowych, części, akcesoriów do nich, usługi serwisowe oraz wynajem samochodów zastępczych naszym klientom. Spółka nabywa samochody osobowe, które stanowią dla niej majątek trwały i służą wyłącznie celom zarobkowego najmu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Umowy zawierane są z reguły na okres trwania naprawy pojazdu w naszym serwisie lub na okres jaki dopuszcza ubezpieczyciel w związku z naprawą powypadkową tj. 3-5 dni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym przy nabyciu samochodów osobowych służących wyłącznie celom najmu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy Spółce przysługuje pełne prawo odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących ich zakup.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym spełnione są warunki zawarte w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że ograniczenia w odliczeniu podatku zawarte w art. 86 ust. 3 i art. 88 ust. 1 pkt 3 nie znajdują zastosowania.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT od zakupu tych samochodów osobowych jak i odliczania podatku VAT od paliwa zakupionego do ww. pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Zawarta w powyższym przepisie zasada jest zasadą ogólną, od której ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. Takim wyjątkiem dotyczącym prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest przepis art. 86 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego do dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Natomiast ust. 4 pkt 7 cyt. artykułu stanowi, że przepis ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest m.in. sprzedaż samochodów osobowych, części i akcesoriów samochodowych, usługi serwisowe oraz wynajem samochodów zastępczych klientom Spółki. Wnioskodawca nabywa samochody osobowe, które stanowią majątek trwały i służą wyłącznie celom zarobkowego najmu przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. Umowy z klientami zawierane są z reguły na okres trwania naprawy pojazdu w serwisie lub na okres jaki dopuszcza ubezpieczyciel w związku z naprawą powypadkową tj. 3-5 dni.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego pozwala stwierdzić, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż samochodów osobowych, części i akcesoriów samochodowych oraz prowadzenie serwisu samochodowego, a nie oddawanie w odpłatne używanie samochodów na podstawie umów wymienionych przez ustawodawcę w art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy. Z wniosku nie wynika bowiem, aby Wnioskodawca zamierzał wynajmować samochody osobowe każdemu, kto się do niego zgłosi, lecz wyłącznie swoim klientom, którzy oddali swój samochód do naprawy, na czas pozostawienia ich samochodu w serwisie.

Udostępnianie klientom samochodów zastępczych jest zatem ściśle związane z usługami serwisowymi świadczonymi przez Podatnika. Zapewnienie klientom samochodów zastępczych, na okres remontu pozostawionych samochodów, jest częścią usługi serwisowej, a nie usługą samodzielną. W przedmiotowym stanie zatem nie może mieć zastosowania przepis art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż nie jest spełniony warunek dotyczący faktycznego prowadzenia działalności w zakresie wskazanym w tym przepisie. W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz obowiązujących przepisów stwierdzić należy, że Strona może odliczyć 60% kwoty podatku naliczonego (nie więcej niż 6.000 zł), zawartego w fakturach dokumentujących nabycie samochodów zastępczych - zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa

po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.