IPPP3/443-24/12-3/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2011 r. (data wpływu 2 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności, rejestracji dla potrzeb podatku VAT i VAT-UE w Polsce, ustanowienia przedstawiciela podatkowego oraz zwrotu podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności, rejestracji dla potrzeb podatku VAT i VAT-UE w Polsce, ustanowienia przedstawiciela podatkowego oraz zwrotu podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

K. (dalej zwany również Wnioskodawcą) - jest spółką z siedzibą na terytorium Szwajcarii, zarejestrowana w Szwajcarii dla potrzeb podatku od towarów i usług (mehrwersteuer) pod numerem MWST - Nr.: x. Z dniem 1 stycznia 2012 r. Wnioskodawca rozpocznie działalność na terytorium Polski. W dniu 20 grudnia 2011 r. Wnioskodawcy nadano numer identyfikacji podatkowej VAT X oraz EU VAT PLX. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy na terytorium RP będzie sprzedaż hurtowa towarów (obuwia) do sklepów detalicznych na terytorium Polski oraz na obszarze Unii Europejskiej. Towary będą nabywane przez Wnioskodawcę z innych krajów Unii Europejskiej w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Towary będące przedmiotem dostaw będą magazynowane na zlecenie Wnioskodawcy w magazynie na terytorium RP. W tym celu Wnioskodawca zawrze z polską spółką D. umowę na świadczenie usług logistycznych (magazynowanie towarów w magazynie należącym do D., usługi transportowe itp.). Usługi logistyczne będą świadczone przez Spółkę D. bez udziału pracowników Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie posiada na terytorium RP ani oddziału ani biura ani przedstawicielstwa. Wnioskodawca zatrudni pracowników którzy będą wykonywali swoje obowiązki w zakresie szeroko pojętego zarządzania (management) w obszarach: logistyka, IT oraz magazynowanie. Wyżej wymienione osoby zatrudnione w związku z działalnością Wnioskodawcy w Polsce nie będą wykonywały swoich obowiązków w ściśle określonym miejscu bądź biurze na terytorium Polski lecz będą wykonywały czynności przebywając w innych krajach Unii Europejskiej. Czynności na terytorium Polski będą wykonywane przez ww. osoby na terytorium Polski jedynie czasowo w trakcie delegacji. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności będzie dokonywał dostaw do sklepów detalicznych na terytorium kraju oraz będzie dokonywał dostaw z magazynu na terytorium Polski do sklepów detalicznych położonych na terytorium innych krajów Unii Europejskiej. Towary do magazynu Wnioskodawcy będą dostarczane z innych krajów UE w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (wewnątrzwspólnotowego nabycia z punktu widzenia Wnioskodawcy).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada On stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP. Zgodnie z definicją zawartą w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 23 marca 2011 r.), "Na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". W świetle powyższego dla wypełnienia zakresu ww. definicji niezbędne jest: spełnianie kryterium stałości oraz struktury. Ustawodawca poprzez strukturę rozumie zaplecze techniczne oraz zaplecze personalne. W przedmiotowym stanie fatycznym spełniony będzie jedynie element stałości działalności Wnioskodawcy na terytorium RP. Brak jest jednak wypełniania przez Wnioskodawcę elementu struktury. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nie będzie bowiem posiadał biura ani działu na terytorium RP. Wnioskodawca nie będzie także wynajmował powierzchni biurowych zaś powierzchnie magazynowe będą wykorzystywane przez Wnioskodawcę w oparciu o umowę logistyczną, przy czym czynności związane z obsługą magazynu będą wykonywane przez pracowników firmy logistycznej D. W związku z działalnością w Polsce Wnioskodawca zatrudni pracowników, którzy będą wykonywali swoje obowiązki z zakresu szeroko pojętego zarządzania (tzw. management) w obszarach: logistyka, IT oraz magazynowanie. Wyżej wymienione osoby zatrudnione w związku z działalnością Wnioskodawcy w Polsce nie będą wykonywały swoich obowiązków w ściśle określonym miejscu, bądź biurze na terytorium Polski, lecz będą wykonywały czynności przebywając w innych krajach Unii Europejskiej. Czynności na terytorium Polski będą wykonywane przez ww. osoby na terytorium Polski jedynie czasowo w trakcie delegacji.

Analiza powyższego wskazuje, że Wnioskodawca nie ma terytorium zarówno zaplecza technicznego jak też personalnego, tym samym prowadzona przez niego działalność nie jest działalnością prowadzoną za pośrednictwem "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Powyższe znajduje potwierdzenie w poglądach doktryny w szczególności w komentarzu do art. 44 Dyrektywy Rady 2008/8/WE zmieniającej Dyrektywę 2006/I12/WE w kontekście pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności wskazano: "Definicję tę ze względu na dość dużą ogólnikowość trudno uznać za precyzyjną i zapewne dokładniejszy zakres znaczeniowy będzie kształtował się pod wpływem praktyki, ale możliwe jest wyróżnienie pewnych elementów, które można wykorzystać do oceny, czy podatnik ma w danym państwie stałe miejsce prowadzenia działalności, czy też nie. Pierwsza część definicji (dowolne miejsce o pewnych minimalnych rozmiarach) nie wnosi tutaj wiele. Natomiast dalsza (posiadające stale dostępne zasoby kadrowe i techniczne) ma już istotniejsze znaczenie i powoduje, że przykładowo, podatnik korzystający z magazynu w danym kraju, w którym są przechowywane jego towary, ale nie ma na stałe personelu, nie będzie miał w tym kraju stałego miejsca prowadzenia działalności. Korzystanie z magazynu, który nie ma stałych zasobów kadrowych, nie pozwala na uznanie, że istnieje stałe miejsce prowadzenia działalności, a skoro tak - usługi świadczone w związku z tym magazynem, jak np. ogólna obsługa logistyczna czy prowadzenie ewidencji towarów, będą opodatkowane w kraju, gdzie nabywca usługi ma swoją siedzibę. Elementem definicji są również stale dostępne zasoby techniczne, więc podobnie jak w przypadku personelu, ich brak będzie wyłączał możliwość rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności." (W. Varga w: Komentarz do art. 44 Dyrektywy Rady 2008/8/WE zmieniającej Dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do miejsca świadczenia usług. Powyższe pozostaje w korespondencji z linią orzeczniczą Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, przykładowo w uzasadnieniu orzeczenia C-190/95 wskazano: "Przy właściwej wykładni artykułu 9 (1) VI Dyrektywy spółka leasingowa posiadająca siedzibę w jednym Państwie Członkowskim nie świadczy usług ze stałego miejsca prowadzenia działalności w innym Państwie Członkowskim, jeśli jedynie: (1) spółka leasingowa udostępnia samochody osobowe w drugim państwie na podstawie umów leasingowych z klientami posiadającymi tam siedzibę, (2) klienci ci nawiązali kontakt ze spółką poprzez zatrudnionych we własnych przedsiębiorstwach pośredników z siedzibą w drugim państwie, (3) klienci wybrali swoje samochody u dealerów posiadających siedzibę w drugim państwie, jeśli spółka leasingowa nabyła samochody w drugim państwie, w którym są one zarejestrowane i udostępniła je swoim klientom na podstawie umów leasingu sporządzonych i podpisanych w głównym miejscu prowadzenia działalności oraz (4) klienci ponoszą koszty utrzymania i płacą podatek drogowy w drugim państwie, ale spółka leasingową nie posiada biura ani żadnych pomieszczeń, w których mogłaby przechowywać samochody. Zatem jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie." Analogiczne stanowisko było prezentowane w kolejnych wyrokach ETS C-390/96 oraz C-231/94.

Reasumując w świetle powyższego, należy wskazać, że Wnioskodawca nie będzie posiadał stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Ad. 2

Jak wskazano w stanie faktycznym Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności będzie dokonywał dostaw do sklepów detalicznych na terytorium kraju oraz będzie dokonywał dostaw z magazynu na terytorium Polski do sklepów detalicznych położonych na terytorium innych krajów Unii Europejskiej. Towary do magazynu Wnioskodawcy będą dostarczane z innych krajów UE w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (wewnątrzwspólnotowego nabycia z punktu widzenia Wnioskodawcy). Zgodnie z art. 15 VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające Osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z kolei przepis art. 17 VAT rozciąga definicje podatnika na osoby dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Dokonywanie przez Wnioskodawcę dostaw krajowych (dla których podatnikiem jest nabywca) oraz transakcji wewnątrzwspólnotowych - czyli transakcji, o których mowa w art. 5 VAT - potwierdza, że Wnioskodawca będzie występował na terytorium RP w charakterze podatnika VAT. W światłe powyższego, Wnioskodawca w zawiązku z prowadzoną działalnością gospodarczą zobowiązany jest na podstawie art. 96 ust. 1 VAT do zarejestrowania jako podatnik VAT i konsekwentnie jako polski podatnik podatku od towarów i usług będzie zobowiązany do składania deklaracji VAT-7.

Ad. 3

Jak wskazano w stanie faktycznym Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności będzie dokonywał dostaw do sklepów detalicznych na terytorium kraju oraz będzie dokonywał dostaw z magazynu na terytorium Polski do sklepów detalicznych położonych na terytorium innych krajów Unii Europejskiej. Towary do magazynu Wnioskodawcy będą dostarczane z innych krajów UE w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (wewnątrzwspólnotowego nabycia z punktu widzenia Wnioskodawcy). Jak wskazano w punkcie 2 powyżej Wnioskodawca będzie występował na terytorium RP w charakterze podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 VAT. Zgodnie z artykułem 97 ust. 1 podatnicy, o których mowa w art. 15 podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96 o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności. Tym samym w świetle przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca będzie zobowiązany przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

Ad. 4

Wnioskodawca z uwagi na brak siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP będzie zobowiązany do ustanowienia przedstawiciela podatkowego.Zgodne z art. 15 ust. 7 VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1, nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się, jako podatnicy VAT czynni, o których mowa w art. 96 ust. 4, są obowiązani ustanowić przedstawiciela podatkowego. Jak już zostało wskazane Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium RP nie będzie posiadał ani siedziby ani stałego miejsca prowadzania działalności gospodarczej na terytorium RP, w takiej sytuacji ustawa wymaga aby podatnik (Wnioskodawca) ustanowił przedstawiciela podatkowego.

Ad. 5

W toku prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie w związku z nabywanymi usługami otrzymywał faktury z naliczonym podatkiem od towarów i usług. Faktury będą dotyczyły głównie nabycia usług logistycznych, magazynowych, transportowych i doradczych. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie zarejestrowany na terytorium RP jako podatnik VAT oraz będzie zobowiązany do składania deklaracji VAT-7, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do uzyskania zwrotu podatku naliczonego od towarów i usług na zasadach ogólnych, o których mowa w art. 86 i następne ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1 ustawy). Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w cytowanym przez Spółkę m.in. wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)."

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s ETS stwierdził, że " (...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)".W wyroku w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy) Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Biorąc zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca z siedzibą na terytorium Szwajcarii, z dniem 1 stycznia 2012 r. rozpocznie działalność na terytorium Polski. W dniu 20 grudnia 2011 r. Wnioskodawcy nadano numer identyfikacji podatkowej VAT oraz VAT-UE. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy na terytorium RP będzie sprzedaż hurtowa towarów (obuwia) do sklepów detalicznych na terytorium Polski oraz na obszarze Unii Europejskiej. Towary będą nabywane przez Wnioskodawcę z innych krajów Unii Europejskiej w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Przedmiotowe towary będą magazynowane na zlecenie Wnioskodawcy w magazynie na terytorium RP. W tym celu Wnioskodawca zawrze z polską spółką umowę na świadczenie usług logistycznych (magazynowanie towarów w magazynie należącym do kontrahenta, usługi transportowe itp.). Usługi logistyczne będą świadczone bez udziału pracowników Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju oddziału, biura ani przedstawicielstwa. Wnioskodawca zatrudni pracowników, którzy będą wykonywali swoje obowiązki z zakresie szeroko pojętego zarządzania w obszarach: logistyka, IT oraz magazynowanie. Zatrudnione osoby w związku z działalnością Wnioskodawcy w Polsce nie będą wykonywały swoich obowiązków w ściśle określonym miejscu bądź biurze na terytorium Polski lecz będą wykonywały czynności przebywając w innych krajach Unii Europejskiej. Czynności na terytorium Polski będą wykonywane przez ww. osoby jedynie czasowo w trakcie delegacji.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości, biura itp. W celu magazynowania towarów będących przedmiotem dostaw Wnioskodawca zawrze z polską spółką umowę na świadczenie usług logistycznych w tym na magazynowanie towarów w magazynie należącym do kontrahenta i usługi transportowe. Ponadto pracownicy, których zatrudni Wnioskodawca, nie będą wykonywali swoich obowiązków w ściśle określonym miejscu bądź biurze na terytorium Polski lecz będą wykonywali czynności przebywając w innych krajach Unii Europejskiej. Czynności na terytorium Polski będą wykonywane przez ww. osoby jedynie czasowo w trakcie delegacji.

W związku z powyższym stanowisko w zakresie pytania nr 1 zawartego we wniosku, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności należało uznać za prawidłowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że na terytorium kraju Wnioskodawca będzie dokonywał sprzedaży hurtowej obuwia do sklepów detalicznych na terytorium Polski oraz na obszarze Unii Europejskiej. Przedmiotowe towary będą nabywane przez Wnioskodawcę z innych krajów Unii Europejskiej w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie do przepisu art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (...). Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. W myśl art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne dokonujące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Kwestia rejestracji podatników w zakresie podatku od towarów i usług uregulowana została w art. 96 ustawy. Stosownie do ustępu 1 ww. artykułu podmioty, o których mowa w art. 15 ustawy, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne. Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności. W świetle art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej oraz wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej "informacjami podsumowującymi". Informacje podsumowujące składa się za okresy miesięczne, w terminie do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonania transakcji, o których mowa w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4, 6 i 7 (art. 100 ust. 3 ustawy).

Jak wynika z powyższych przepisów Wnioskodawca jako podmiot nieposiadający w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dokonujący na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z terytorium kraju, ma obowiązek rejestracji na potrzeby VAT oraz VAT-UE w Polsce. Jednocześnie Wnioskodawca obowiązany będzie do składania stosownych deklaracji VAT i VAT-UE.

Zatem stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 2 i 3, iż w ramach prowadzonej działalności na terytorium kraju będzie występowała Ona w charakterze podatnika obowiązanego do zarejestrowania się jako podatnik VAT i VAT-UE i zobowiązana będzie do składania deklaracji VAT-7, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do obowiązku ustanowienia na terytorium kraju przedstawiciela podatkowego, należy wskazać, iż zgodnie z art. 15 ust. 7 ustawy podatnicy, o których mowa w ust. 1, nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, podlegający obowiązkowi zarejestrowania się jako podatnicy VAT czynni, o których mowa w art. 96 ust. 4, są obowiązani ustanowić przedstawiciela podatkowego.

W związku z powyższym za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 4, iż z uwagi na brak siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP będzie Ona zobowiązana do ustanowienia przedstawiciela podatkowego.

Odnosząc się do prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, iż kwestie prawa podatnika do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ustawy. Według ogólnej zasady wyrażonej w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, zgodnie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, a w myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy, kwota podatku należnego z tytułu: świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 lub 7 podatnikiem jest ich nabywca oraz z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 - w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku należnym u nabywcy lub usługobiorcy odpowiednio od świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest usługobiorca, od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca (art. 86 ust. 10 pkt 2 ustawy). Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.W myśl art. 87 ust. 2 ustawy, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach (...).

Zgodnie z art. 87 ust. 6 ustawy, na wniosek podatnika, złożony wraz z deklaracją podatkową, urząd skarbowy jest obowiązany zwrócić różnicę podatku, o której mowa w ust. 2, w terminie 25 dni, licząc od dnia złożenia rozliczenia, w przypadku gdy kwoty podatku naliczonego, wykazane w deklaracji podatkowej, wynikają z:

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako spółka zagraniczna, nieposiadająca siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, obowiązana do zarejestrowana się jako czynny podatnik VAT i VAT-UE będzie dokonywała na terytorium kraju wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, które sprzeda polskim kontrahentom lub w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów kontrahentom z UE. W toku prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej Wnioskodawca w związku z nabywanymi usługami będzie otrzymywał faktury z podatkiem VAT. Na podstawie przywołanych przepisów stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie wykonywał czynności opodatkowane na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1, 3 i 4 ustawy - tj. dostawę towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Powołując się zatem na cyt. powyżej zapis art. 5 ustawy, należy uznać, że Wnioskodawca wykonywał będzie czynności opodatkowane podatkiem VAT na terytorium kraju, a co za tym idzie w zakresie w jakim towary i usługi zakupione przez Wnioskodawcę będą wykorzystane do czynności opodatkowanych, podatnikowi będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 5 zawartego we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.