IPPP3/443-205/13-4/KT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2013 r. (data wpływu 15 marca 2013 r.) - uzupełnionym w dniu 21 maja 2013 r. (data wpływu 24 maja 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 16 maja 2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 20 maja 2013 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania oraz prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

W dniu 15 marca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania oraz prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 maja 2013 r., złożonym w dniu 21 maja 2013 r. (data wpływu 24 maja 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-205/13-2/KT z dnia 16 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Firma G. Polska Sp. z o.o. (G., Wnioskodawca lub Spółka) jest firmą spedycyjną wykonującą między innymi usługi w zakresie spedycji transportu. G. Polska nie posiada własnego taboru, lecz opiera swoją działalność na współpracy z podwykonawcami z Polski, innych krajów Unii Europejskiej oraz spoza UE.

Jak było zaznaczone we wniosku składanym 15 sierpnia 2012 r., G. rozważa rozszerzenie swojej działalności o sprzedaż towarów dla odbiorców z innych krajów Unii Europejskiej. Do sprzedaży mogą być ustalone różne warunki dostawy Incoterms, może to być zarówno E, jak również F, czy C. Mogą być również wykorzystywane różne formy transportu. Transport będzie wykonywany przez firmy transportowe oraz spedycyjne działające na zlecenie G. W tym przypadku, G. będzie kupowało usługi transportowe/spedycyjne na własne potrzeby - usługi będą związane ze sprzedażą towarów G. dla odbiorców z innych krajów UE.

W związku z planowanym rozszerzeniem działalności G., Spółka ma dodatkowe pytanie dotyczące oświadczenia spedytorskiego. W dalszej części Spółka przedstawia sposób dokumentowania oraz przebieg planowanej transakcji.

Przewoźnik/firma spedycyjna otrzyma zlecenie na wykonanie określonego transportu towarów z G. dla klienta w innym kraju UE. Przewóz towarów może odbywać się transportem drogowym, morskim lub lotniczym przez wynajętych przez Spółkę polskich lub zagranicznych przewoźników. Transport ten opłacany będzie przez Spółkę albo odbiorcę towarów.

Do usług spedycyjnych kupowanych przez G., które będą związane ze sprzedażą towarów, oprócz transportu mogą być "dodane" usługi dodatkowe, bez których usługa transportu nie mogłaby dojść do skutku. Będą to na przykład: opłaty celne i portowe, usługi przeładunkowe, konsolidacja towarów, tworzenie dokumentacji spedycyjnej, handling w porcie itp.

Zgodnie z przepisami polskiej ustawy o VAT, sprzedaż towarów dla odbiorców z innych krajów UE będzie mogła być klasyfikowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT), która po spełnieniu warunków określonych w przepisach będzie opodatkowana stawką VAT 0%. G., dokonując sprzedaży towarów, przeniesie prawo do rozporządzania towarami jak właściciel na kupującego oraz towary będą wywożone do innego kraju UE.

W przypadku transakcji typu WDT, G. będzie wystawiała fakturę VAT, która będzie wskazywała właściwe i ważne unijne numery VAT sprzedawcy oraz nabywcy, będzie określała rodzaj oraz ilość sprzedawanych towarów. Alternatywnie, G. może wystawiać fakturę VAT oraz dodatkowo specyfikację, która będzie określała ilość, rodzaj towarów, ilość kartonów, itp. Dokumenty sprzedaży będą wystawiane przed wysyłką towaru do odbiorcy zagranicznego. G. będzie posiadać kopię wystawionej faktury oraz specyfikację sprzedanych towarów określonych w fakturze albo w odrębnym dokumencie.

W przypadku dokumentów przewozowych czy innych dokumentów dotyczących transportu towarów, G. będzie posiadać oryginał listu przewozowego otrzymywany przy nadaniu towarów przez nadawcę.

Firma transportowa działająca na zlecenie G., po dostarczeniu towarów do odbiorcy przekaże G. dokumenty przewozowe w jednej z wymienionych poniżej form:

* udostępni na stronie internetowej, albo

* dostarczy drogą elektroniczną na wskazany przez G. adres mailowy w formie pliku: PDF, HTML itp., albo

* prześle faksem, albo

* wystawi oświadczenie spedytorskie, które może być udostępnione na stronie internetowej, przesłane elektronicznie albo faxem. Z oświadczenia spedytorskiego jednoznacznie będzie wynikać, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju - w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi). Oświadczenie spedytorskie będzie wskazywało numer nadawczy, po którym będzie możliwa identyfikacja danych zagranicznego nabywcy oraz identyfikacja, jakie towary zostały sprzedane oraz dostarczone do zagranicznego nabywcy.

G. zakłada, że w większości przypadków dokumenty transportowe będą podpisane przez odbiorcę towarów, jednak nie można wykluczyć przypadków, gdy nie będzie podpisu odbiorcy. W przypadku niektórych przewoźników udostępniane dokumenty przewozowe, mogą po zeskanowaniu być zabezpieczone bezpiecznym podpisem elektronicznym, weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, który będzie gwarantował autentyczność pochodzenia dokumentu oraz integralność treści takiego dokumentu. Niestety nie zawsze przewoźnik będzie w taki sposób zabezpieczał udostępniane dokumenty przewozowe.

Oryginał dokumentu udostępnianego albo przesyłanego elektronicznie pozostanie u przewoźnika/spedytora. Tylko w wyjątkowych sytuacjach, jeżeli będzie taka konieczność, przewoźnik/spedytor udostępni G. oryginał dokumentu przewozowego w formie tradycyjnej.

W każdym przypadku sprzedaży typu WDT G. otrzyma od przewoźnika/spedytora dodatkowe dokumenty transportowe albo zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie w formie elektronicznej (udostępnione na stronie albo przesłane mailem) albo faxem przed upływem terminu do złożenia miesięcznej deklaracji VAT-7, w której powinna być wykazana sprzedaż WDT.

Niezależnie od wskazanych powyżej dokumentów dotyczących WDT, Spółka otrzyma od przewoźnika/spedytora fakturę za wykonany transport oraz będzie posiadała inne dokumenty dotyczące dokonywanej sprzedaży towarów, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Spółka w większości przypadków będzie mogła przedstawić m.in. zamówienie odbiorcy zagranicznego czy korespondencję dotyczącą zamówienia towarów oraz potwierdzenie płatności za sprzedawane towary. W niektórych przypadkach może to być potwierdzenie ubezpieczenia sprzedawanych towarów.

G. jest zarejestrowana jako podatnik VAT-UE.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku nieudostępnienia w formie elektronicznej dokumentów transportowych potwierdzających dostarczenie towarów do odbiorcy na potrzeby zastosowania stawki VAT 0% z tytułu WDT, czy niepodpisania dokumentów transportowych przez odbiorcę, wystarczające będzie zaświadczenie /oświadczenie spedytorskie udostępniane elektronicznie, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju - w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi).

2. Czy, biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku dokumenty dotyczące transportu towarów, Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu WDT.

3. Jeżeli odpowiedź na pytanie drugie będzie pozytywna, w rozliczeniu za jaki okres Spółka będzie uprawniona do wykazania 0% stawki VAT z tytułu WDT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1 - Zaświadczenie/oświadczenie przewoźnika o dostarczeniu towarów do odbiorcy w innym kraju UE.

W niektórych przypadkach G. nie może wykluczyć, że otrzymanie dokumentów od przewoźnika/spedytora będzie czasochłonne i/lub dokumenty udostępniane przez przewoźnika/spedytora mogą nie zawierać podpisu odbiorcy zagranicznego.

W takich przypadkach mogą powstawać wątpliwości, co do dostarczenia towarów sprzedawanych przez G. do odbiorcy zagranicznego. Dlatego, w takich przypadkach przewoźnik/spedytor na podstawie posiadanych informacji może wystawić dla G. zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie, z którego jednoznacznie będzie wynikać, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju - w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi). Oświadczenie spedytorskie będzie wskazywało numer nadawczy, po którym będzie możliwa identyfikacja danych zagranicznego nabywcy oraz identyfikacja, jakie towary zostały sprzedane oraz dostarczone do zagranicznego nabywcy. Oświadczenie spedytorskie będzie dostępne w formie elektronicznej i/lub przesłane faxem.

Spółka uważa, że w takich przypadkach zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie będzie wystarczające do potwierdzenia wywiezienia towarów z Polski oraz potwierdzenia dostawy sprzedawanych towarów do odbiorcy zagranicznego. Zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie przewoźnika/spedytora należy uznać za jeden z dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT.

Taki sposób interpretacji przepisów jest zgodny zuchwałą 7 sędziów NSA oraz prezentowaną przez sądy jednolitą oraz ugruntowaną imię orzeczniczą. Uchwała 7 sędziów NSA z 21 października 2010 r. oraz najnowsze prawomocne wyroki są wskazane w punkcie 2 wniosku.

W szczególności należy zwrócić uwagę na wyrok NSA z 18 maja 2011 r. (syg. I FSK 639/10), w którym pojawia się analogiczne zagadnienie. W rozpatrywanej sprawie podatnik zapytał Ministra Finansów"... czy w przypadku braku dokumentów przewozowych, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, przy jednoczesnym posiadaniu przez Spółkę faktury i specyfikacji, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy, wystarczające jest dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy posiadanie, w zamian dokumentów przewozowych, jednego z dwóch dokumentów przedstawionych w stanie faktycznym, tj. potwierdzenia od kontrahenta albo potwierdzenia od przewoźnika, ewentualnie obu tych dokumentów łącznie...". W rozpatrywanej sprawie, zarówno WSA w Bydgoszczy jak również NSA, potwierdziły rację podatnika. Zdaniem NSA w rozpatrywanej sprawie znajdzie zastosowanie treść uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., w sprawie o sygn. akt I FPS 1/10,.w której stwierdzono, że w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. NSA rozpatrując pytanie podatnika "akceptuje poglądy wyrażone w powyższej uchwale, które znajdują zastosowanie również na tle stanu faktycznego niniejszej sprawy."

Ad. 2 - Prawo do zastosowania 0% stawki VAT.

Spółka uważa, że biorąc pod uwagę sposób dokumentowania sprzedaży towarów do odbiorcy w innym kraju UE oraz dokumenty, jakie będą przez Spółkę gromadzone w odniesieniu do każdej transakcji, Spółka będzie posiadała wszystkie dokumenty, wymagane na podstawie art. 42 ustawy o VAT i niezbędne do zastosowania 0% stawki VAT z tytułu WDT.

Spółka będzie dysponowała kopią faktury oraz specyfikacją sprzedawanych towarów. Sprzedaż będzie dokumentowana fakturą VAT, która będzie wskazywała właściwe i ważne numery unijne sprzedawcy oraz nabywcy. Spółka będzie posiadała dokumenty, które w sposób jednoznaczny będą potwierdzały transport towarów poza Polskę do odbiorcy z innego kraju UE, Spółka będzie miała potwierdzenie dostarczenia towarów do odbiorcy w innym kraju UE w formie podpisanych dokumentów przewozowych albo oświadczenia spedytorskiego.

Dodatkowo, Spółka w większości przypadków będzie mogła przedstawić m.in. zamówienie odbiorcy zagranicznego czy korespondencję dotyczącą zamówienia towarów oraz potwierdzenie płatności za sprzedawane towary.

Spółka uważa, że dokumenty udostępniane przez przewoźnika/spedytora w formie elektronicznej będą w wystarczający sposób potwierdzały wywiezienie towarów z Polski oraz dostarczenie towarów do odbiorcy winnym kraju UE, poza terytorium Polski. W przypadkach, gdy przewoźnik/spedytor będzie wystawiał zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie o wykonanym transporcie zagranicznym oraz dostarczeniu towarów, będzie to również dokument, który w sposób jednoznaczny będzie potwierdzał wywiezienie towarów z Polski i ich dostarczenie do innego kraju UE.

Reasumując, wskazane w stanie faktycznym dokumenty dotyczące transportu, w sposób jednoznaczny będą potwierdzały dostarczenie towarów poza Polskę, przez co będą spełnione wymogi, o których mowa w art. 42 ustawy o VAT, uprawniające Spółkę do zastosowania 0% stawki VAT właściwej dla WDT.

W omawianym przypadku, dokonując analizy przepisów ustawy o VAT dotyczących zasadności zastosowania 0% stawki VAT dla WDT oraz gromadzenia odpowiednich dokumentów, należy wziąć pod uwagę m.in. uchwałę 7 sędziów NSA z 11 października 2010 r. (syg. I FPS 1/10).

Przez wiele lat wykładnia art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT budziła wątpliwości w orzecznictwie. Przepisy te były różnie interpretowane. Dlatego w ramach jednej ze spraw rozpatrywanej przez NSA (sygn. I FSK 1440/08), NSA zwrócił się z następującym pytaniem prawnym do powiększonego składu NSA: "Czy w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 u.p.t.u. warunkiem zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów jest konieczność posiadania przez podatnika wszystkich dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 3 tej ustawy, uzupełnionych ewentualnie dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 11 tej ustawy, czy też wystarczy, gdy podatnik posiada jedynie niektóre dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy, lub innymi dowodami, o których mowa w art. 180 § 1 Op."

W wydanej uchwale siedmioosobowy skład NSA m.in. potwierdził, że "przy uwzględnieniu kompleksowej wykładni art. 42 ust. 1, 3, i 11 u.p.t.u., na którą składają się wykładnie: gramatyczna, systemowa, oraz prowspólnotowa, na przedstawione do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne należy odpowiedzieć, że świetle art. 42 ust. 1, 3, 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (...) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1991 r. - Ordynacja podatkowa (...), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju".

W przypadku Spółki, nie powinno być wątpliwości, że dokumenty, które Spółka otrzyma/będzie miała udostępnione przez przewoźnika/spedytora, w sposób jednoznaczny będą potwierdzały wywiezienie towarów z Polski oraz dostarczenie towarów do odbiorcy w innym kraju UE, poza terytorium Polski, zatem spełnione będą wymogi, o których mowa w art. 42, do zastosowania 0% stawki VAT z tytułu WDT.

Podobne stanowisko było potwierdzone min. w następujących prawomocnych orzeczeniach polskich sądów:

* wyrok WSA w Warszawie z 16 stycznia 2012 r. (syg. III SA/Wa 1220/11),

* wyrok WSA w Warszawie z 28 listopada 2011 r. (syg. III SA/Wa 978/11),

* wyrok NSA w Warszawie z 28 października 2011 r. (syg. I FSK 1538/10),

* wyrok WSA w Warszawie z 21 października 2011 r. (syg. I FSK 1549/10),

* wyrok WSA w Krakowie z 13 września 2011 r. (syg. I SA/Kr 779/11),

* wyrok WSA w Warszawie z 5 września 2011 r. (syg. III SA/Wa 1832/11),

* wyrok WSA w Poznaniu z 25 sierpnia 2011 r. (syg. I SA/Po 470/11),

* wyrok WSA w Warszawie z 28 lipca 2011 r. (syg. I FSK 1489/10),

* wyrok WSA w Warszawie z 22 lipca 2011 r. (syg. III SA/Wa 3234/10),

* wyrok WSA w Szczecinie z 8 czerwca 2011 r. (syg. I SA/Sz 399/11),

* wyrok NSA z 1 czerwca 2011 r. (syg. I FSK 827/10),

* wyrok NSA z 18 maja 2011 r. (syg. I FSK 639/10),

* wyrok NSA z 13 maja 2011 r. (syg. I FSK 776/10),

* wyrok NSA z 10 maja 2011 r. (syg. I FSK 747/10),

* wyrok NSA z 20 kwietnia 2011 r. (syg. I FSK 1585/10),

* wyrok NSA z 23 marca 2011 r. (syg. I FSK 737/10),

* wyrok NSA z 9 marca 2011 r. (syg. I FSK 361/10).

Stanowisko zajęte w Uchwale NSA wiąże pośrednio wszystkie składy orzekające wojewódzkich sądów administracyjnych oraz NSA do czasu zmiany tego stanowiska. Zacytowane powyżej prawomocne orzeczenia zapadłe po wydaniu wskazanej uchwały 7 sędziów NSA w sprawach analogicznych do tej, która jest przedmiotem zapytania Spółki, potwierdzają jednolitą oraz ugruntowaną linię orzeczniczą.

Oczywiście, w przypadku organów podatkowych, pomimo, że formalnie nie są one związane wykładnią zawartą w uchwałach NSA, jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, że organ powinien mieć na uwadze, jakie będzie stanowisko sądu administracyjnego w określonej kwestii prawnej.

W interpretacjach Ministra Finansów wydawanych po ogłoszeniu zacytowanej uchwały NSA można zauważyć, że organy podatkowe biorą pod uwagę stanowisko tam zawarte. Potwierdzenie tego znajdujemy m.in. w następujących interpretacjach Ministra Finansów: interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 4 stycznia 2012 r. (sygn. akt IPTPP2/443-625/11-4/KW, Interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 3 stycznia 2012 r. (sygn. akt ILPP4/443-698/11-2/BA), z 5 maja 2011 r. (sygn. akt ILPP4/143-121/11-2/JKa), z 9 lutego 2011 r. (sygn. akt ILPP4/443-1/11-2/JKa), z 1 marca 2011 r. (sygn. akt ILPP4/443-7/11-3/EWW) oraz z 21 grudnia 2010 r. (sygn. akt ILPP2/443-1574/10-2/ISN), interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 2 września 2011 r. (sygn. akt IPPP1-443-1340/09/11-7/S/PR) oraz z 10 sierpnia 2011 r. (sygn. akt IPPP3/443-750/11-2/SM).

Jeżeli chodzi o sposób opodatkowania transakcji typu WDT na podstawie przepisów Dyrektywy o VAT, omawiany model opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych wynika z art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym artykułem, państwa członkowskie powinny zwolnić z VAT (zgodnie z polskimi przepisami będzie to 0% stawka VAT) dostawę (sprzedaż) towarów wywożonych do innego państwa członkowskiego. Jest to fundamentalny, konstrukcyjny element zasad opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, co oznacza, że państwa członkowskie Unii Europejskiej, realizując powyższą Dyrektywę, a wcześniej VI Dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/ EWG) - art. 28c, powinny tak kształtować wewnętrzne przepisy regulujące podatek od towarów i usług, aby dostawca wewnątrzwspólnotowy miał możliwość skorzystania ze zwolnienia lub zastosowania stawki 0%, a więc, aby nie był obciążony podatkiem od takiej dostawy. Takie ukształtowanie przepisów jest konieczne dla realizacji jednej z podstawowych cech podatku od wartości dodanej, a mianowicie faktycznego opodatkowania konsumpcji, a przez to neutralności podatku dla przedsiębiorcy - podatnika, jeżeli sprzedawane towary będą wywiezione do innego kraju Unii Europejskiej.

Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ETS) wynika, że przepisy, do przyjęcia których państwa członkowskie są upoważnione w celu zapewnienia prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, nie powinny wykraczać poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tychże celów (m.in. wyrok z 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98 Gabalfrisa i in., oraz postanowienie z 3 marca 2004 r. w sprawie C-395/02 Transport Service). Przepisy te nie mogą być więc wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe w tej dziedzinie (m.in. wyrok z 19 września 2000 r. w sprawie C-454/98 Schmeink St Cofreth i Strobel, Rec. oraz wyrok z 21 lutego 2006 r. w sprawie C-255/02 Halifax i in., Zb.Orz.).

Ad. 3 - Moment wykazania WDT w deklaracji VAT.

Na podstawie dokumentów, które zostały przedstawione w stanie faktycznym, które otrzyma G., wynikać będzie w sposób jednoznaczny, że towary sprzedawane przez G. poza Polskę do odbiorcy w innym kraju UE, zostały do niego dostarczone.

Jeżeli zatem, przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy, w którym miała miejsce sprzedaż, przewoźnik/spedytor udostępni G. przez stronę internetową, albo G. otrzyma od przewoźnika elektronicznie lub faxem wymienione w stanie faktycznym dokumenty transportowe i/lub zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie przewoźnika/spedytora dla dokonanych WDT, wówczas G. będzie uprawnione do wykazania 0% stawki VAT, zgodnie z art. 20 ustawy o VAT, w rozliczeniu za miesiąc dokonania sprzedaży i wystawienia faktury VAT. Ograniczenie dotyczące wykazywania WDT określone w art. 42 ust. 12 ustawy VAT nie będzie miało w takich przypadkach zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, na podstawie art. 13 ust. 3 ustawy, uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkrety podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, stwierdzić należy, że możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Na mocy art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Dokumenty wskazane w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza dostarczenia towarów do nabywcy, a prawo podatnika do zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie powinno gwarantować podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W niniejszej kwestii należy odnieść się również do przepisu art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 2006.347.1 z późn. zm.), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Powyższy zapis wskazuje zatem, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem, zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z powyższym, ważne jest to, aby przedmiotowe dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

W świetle wskazanego art. 42 ust. 1, ust. 3 i ust. 11 ustawy, dla zastosowania stawki 0% wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca-zarejestrowany jako podatnik VAT-UE - będzie dokonywał towarów dla odbiorców z innych krajów Unii Europejskiej. Do dostawy mogą być wykorzystywane różne formy transportu, który będzie wykonywany przez firmy transportowe oraz spedycyjne działające na zlecenie Spółki. Dokonując sprzedaży, Spółka przeniesie prawo do rozporządzania towarami jak właściciel na kupującego oraz towary będą wywożone do innego kraju UE. Spółka będzie wystawiała fakturę VAT, która będzie wskazywała unijne numery VAT sprzedawcy oraz nabywcy, będzie określała rodzaj oraz ilość sprzedawanych towarów. Alternatywnie, Spółka może wystawiać fakturę VAT oraz dodatkowo specyfikację, która będzie określała ilość, rodzaj towarów, ilość kartonów, itp. Spółka będzie posiadać kopię wystawionej faktury oraz specyfikację sprzedanych towarów określonych w fakturze albo w odrębnym dokumencie.

W przypadku dokumentów przewozowych czy innych dokumentów dotyczących transportu towarów, Spółka będzie posiadać oryginał listu przewozowego otrzymywany przy nadaniu towarów przez nadawcę. Firma transportowa po dostarczeniu towarów do odbiorcy przekaże Spółce dokumenty przewozowe w jednej z następujących form: udostępni na stronie internetowej, albo dostarczy drogą elektroniczną na wskazany przez Spółkę adres mailowy w formie pliku: PDF, HTML itp., albo prześle faksem, albo wystawi oświadczenie spedytorskie (udostępnione na stronie internetowej, przesłane elektronicznie albo faxem), z którego będzie wynikać, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi); oświadczenie spedytorskie będzie wskazywało numer nadawczy, po którym będzie możliwa identyfikacja danych zagranicznego nabywcy oraz identyfikacja, jakie towary zostały sprzedane oraz dostarczone do zagranicznego nabywcy. W większości przypadków dokumenty transportowe będą podpisane przez odbiorcę towarów, jednak Spółka nie wyklucza przypadków, gdy nie będzie podpisu odbiorcy. Udostępniane przez przewoźników dokumenty przewozowe mogą po zeskanowaniu być zabezpieczone bezpiecznym podpisem elektronicznym, jednak nie zawsze przewoźnik będzie w taki sposób zabezpieczał dokumenty.

W każdym przypadku sprzedaży typu WDT, Spółka otrzyma od przewoźnika/spedytora dodatkowe dokumenty transportowe albo zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie w formie elektronicznej (udostępnione na stronie albo przesłane mailem) albo faxem, przed upływem terminu do złożenia miesięcznej deklaracji VAT-7, w której powinna być wykazana sprzedaż WDT. Niezależnie od powyższych dokumentów, Spółka otrzyma od przewoźnika/spedytora fakturę za wykonany transport oraz będzie posiadała inne dokumenty dotyczące dokonywanej sprzedaży towarów, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Spółka w większości przypadków będzie mogła przedstawić m.in. zamówienie odbiorcy zagranicznego czy korespondencję dotyczącą zamówienia towarów oraz potwierdzenie płatności za sprzedawane towary. W niektórych przypadkach może to być potwierdzenie ubezpieczenia sprzedawanych towarów.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy w odniesieniu do opisanych we wniosku transakcji dostawy wewnątrzwspólnotowej, posiadane dokumenty będą uprawniały Spółkę do zastosowania dla tych transakcji 0% stawki podatku VAT.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Zatem, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Należy przy tym zauważyć, że przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jeżeli zatem będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks ww. dokumentu, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Ponadto, zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, w celu udokumentowania dokonywanych transakcji WDT i rozliczenia ich przy zastosowaniu stawki 0% VAT, Spółka będzie dysponowała kopią faktury VAT oraz specyfikacją sprzedawanych towarów. Faktura będzie zawierała ważne numery unijne sprzedawcy oraz nabywcy. Ponadto Spółka będzie posiadała dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika w formie elektronicznej, maila, faksu lub oświadczenia potwierdzającego, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego państwa członkowskiego UE. Dodatkowo, Spółka w większości przypadków będzie mogła przedstawić inne dokumenty, m.in. fakturę wystawioną przez przewoźnika dokumentującą wykonany transport, zamówienie odbiorcy zagranicznego czy korespondencję dotyczącą zamówienia towarów, potwierdzenie płatności za sprzedawane towary, ewentualnie potwierdzenie ubezpieczenia towarów.

Wnioskodawca wyraził wątpliwość, czy w przypadku braku dokumentów transportowych potwierdzających dostarczenie towarów do odbiorcy lub niepodpisania dokumentów transportowych przez odbiorcę, wystarczające będzie (na potrzeby zastosowania stawki VAT 0% z tytułu WDT) zaświadczenie/oświadczenie spedytorskie udostępniane elektronicznie, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zasadniczą kwestią w przedmiotowej sprawie jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynikało, iż towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Biorąc zatem pod uwagę opisane zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że oświadczenie wystawione przez przewoźnika/spedytora (w tym udostępnione w formie elektronicznej), potwierdzające jednoznacznie dostarczenie towarów sprzedawanych przez Spółkę z Polski do zagranicznego nabywcy, będzie wystarczające dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sposób zgodny z powołanymi wyżej przepisami ustawy, uprawniający Spółkę do zastosowania 0% stawki podatku VAT dla tej transakcji. Jak wynika z wniosku, pozostałe warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 i 3 ustawy, również będą spełnione.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 1 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy, z zastrzeżeniem ust. 4 oraz art. 20a.

Ponadto, na podstawie § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.), w przypadku wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wydano lub przemieszczono towar.

Jeżeli zatem, przed złożeniem deklaracji za dany okres rozliczeniowy, w którym miała miejsce sprzedaż, Spółka będzie w posiadaniu ww. dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, wówczas będzie uprawniona do wykazania 0% stawki VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozliczeniu za miesiąc wystawienia faktury, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano tej dostawy.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.