IPPP3/443-194/11-4/JF - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT usług biegłego lekarza psychiatry polegających na przygotowywaniu opinii na zlecenie sądów i prokuratur.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2011 r. (data wpływu 7 lutego 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 marca 2011 r. w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-194/11-2/JF z dnia 18 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi biegłego lekarza psychiatry i wystawianiem opinii na rzecz sądów i prokuratur - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi biegłego lekarza psychiatry i wystawianiem opinii na rzecz sądów i prokuratur.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z tym wezwano do jego uzupełnienia pismem z dnia 18 lutego 2011 r. nr IPPP3/443-194/11-2/JF doręczonym w dniu 4 marca 2011 r. Odpowiedzi udzielono w dniu 10 marca 2011 r. (data wpływu 11 marca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest biegłym psychiatrą. Jako lekarz psychiatra wykonuje opinie sądowo-psychiatryczne na zlecenie sądów i prokuratur przed wydaniem opinii sądowo-psychiatrycznej na zlecenie sądu lub prokuratury przeprowadzam badanie lekarskie (psychiatryczne, somatyczne i neurologiczne). Wnioskodawczyni zapoznaje się z dokumentacją medyczną i w razie potrzeby kieruje na badania diagnostyczne (EEG, CT głowy, MRI, badanie psychologiczne, seksuologiczne, konsultacje innych specjalistów lub na obserwację szpitalną.

Osoby przebywające na obserwacji sądowo-psychiatrycznej w warunkach szpitalnych mają prowadzoną historię choroby i wykonywane badania diagnostyczne, a w razie potrzeby są leczone farmakologicznie, zaś przy wypisie otrzymują zalecenia dotyczące dalszego leczenia, recepty i ewentualnie zwolnienie lekarskie. W przypadku osób uzależnionych od alkoholu lub narkotyków opinia sądowo-psychiatryczna dotyczy kwestii wypowiedzenia się w kwestii uzależnienia i wskazania metod leczenie odwykowego.

Opinie wydawane w związku z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego dotyczące skierowania pacjenta wbrew woli do szpitala psychiatrycznego lub do domu opieki społecznej mają na celu zabezpieczenie choremu należytego leczenia farmakologicznego i opieki. Każda opinia zawiera diagnozę medyczną, zaś ocena skutków prawnych należy do sądu. Czynności biegłego psychiatry są działalnością czysto medyczną o takim samym charakterze jak lekarza w placówkach leczniczych i polegają na profilaktyce zdrowotnej i ochronie zdrowia, a w razie potrzeby kierowaniu na leczenie - odpowiednie dla danego chorego.

W 2009 i 2010 r. zwracała się wraz z innymi biegłymi do urzędu statystycznego w Łodzi uzyskując odpowiedź, że wykonywanie usług biegłego psychiatry na zlecenie sądu lub prokuratury polegające na wydawaniu opinii mieści się w grupowaniu PKWiU 86.22.19.0, PKWiU 85.12.12.-00.00 i 85.12.12-00.00, a także uzyskałam w 2010 r. interpretację z Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, że nie jestem zobowiązana do płacenia podatku VAT.

W związku z późn. zm. przepisów o podatku VAT, które weszły w życie w styczniu br. ponownie pojawiły się wątpliwości co do obowiązku płacenia tego podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do płacenia podatku VAT w związku z wykonywaniem usług biegłego lekarza psychiatry i wystawianiem opinii sądowo-psychiatrycznych na rzecz sądów i prokuratur.

Zdaniem Wnioskodawczyni nie jest Ona zobowiązana do płacenia podatku VAT - ponieważ usługi biegłego lekarza psychiatry mieszczą się w grupowaniu PKWiU 86.22.19.0 i PKWiU 85.12.12.-00.00- (tj. "pozostałe usługi w zakresie specjalistycznej praktyki lekarskiej" oraz "konsultacje i leczenie prowadzone przez lekarzy specjalistów i chirurgów", "konsultacje i leczenie prowadzone przez lekarzy specjalistów". Wydanie opinii poprzedzone jest badaniem lekarskim oraz zapoznaniem się z dokumentacją medyczną opiniowanego. Ponadto część opinii dotyczy kierowania wbrew woli opiniowanej osoby do leczenia w szpitalu psychiatrycznym lub umieszczenia w domu pomocy społecznej w celu zapewnienia choremu właściwie prowadzonego leczenia farmakologicznego oraz zapewnienia mu dobrej opieki - co wpisuje się w działania na rzecz profilaktyki i ochrony zdrowia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (...).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przepisem art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) oraz art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), od dnia 1 stycznia 2011 r. dodano do ustawy przepis art. 146a ustawy, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a także zwolnień od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane, wykonywane przez zakłady opieki zdrowotnej.

Ponadto, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 19, zwolnieniu podlegają również usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone przez:

Powyższe przepisy stanowią implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. b) i lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) (dalej zwana "Dyrektywą"), zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlegają opieka szpitalna i medyczna oraz ściśle z nimi związane czynności podejmowane przez podmioty prawa publicznego lub, na warunkach socjalnych porównywalnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa publicznego, przez szpitale, ośrodki medyczne i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane placówki o podobnym charakterze, a także świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE wskazuje, że pojęcia dotyczące zwolnień należy interpretować w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika.

Jeśli chodzi w szczególności o zwolnienie przewidziane w art. 132 Dyrektywy, to z orzecznictwa wynika, że pojęcie "opieka medyczna" dotyczy świadczeń medycznych, które służą diagnozie, opiece oraz, w miarę możliwości, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowia. Cel usługi medycznej określa, czy powinna ona korzystać ze zwolnienia - jeżeli z kontekstu wynika, że jej głównym celem nie jest ochrona, utrzymanie bądź przywrócenie zdrowia, lecz inny cel, to wówczas zwolnienie nie będzie miało zastosowania. Innymi słowy, aby podlegało zwolnieniu świadczenie powinno mieć cel terapeutyczny, tym samym liczy się nie charakter usługi, ale jej cel.

Zdefiniowanie w przepisach art. 43 ust. 1 pkt 18 i pkt 19 ustawy, zakresu zwolnienia poprzez zawężenie go wyłącznie do usług opieki medycznej służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia odpowiada co do zasady używanym przez Trybunał Sprawiedliwości UE określeniom "postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz, w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych". Ponadto z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE wynika, że ze zwolnienia mogą korzystać również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (wyrok w sprawie Unterpertinger, C-212/01, pkt 40).

Stosownie do art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 z późn. zm.), świadczeniem zdrowotnym są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania, w szczególności związane z:

Tut. Organ podatkowy zauważa, iż przepisy ustawy ani nie posługują się pojęciem świadczenia zdrowotnego (które to pojęcie definiuje ustawa o zakładach opieki zdrowotnej), ani też nie odsyłają w zakresie samego zdefiniowania usług opieki medycznej podlegających zwolnieniu do przepisów ww. ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.

Przy definiowaniu zwolnienia usług w zakresie opieki medycznej, oparto się przede wszystkim na przepisach Dyrektywy oraz orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE. Pojęcia "służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia" rzeczywiście odpowiadają tym zawartym w definicji świadczenia zdrowotnego (określonej w art. 3 ww. ustawy o zakładach opieki zdrowotnej). Jednakże takie zdefiniowanie zakresu opieki medycznej podlegającej zwolnieniu odpowiada używanym przez Trybunał UE określeniom "postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych". Podkreślić należy, że w definicji zawartej w ustawie o podatku od towarów i usług wskazano na działania służące profilaktyce - choć taki element nie został zawarty w definicji świadczenia zdrowotnego w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej. Okoliczność ta wyraźnie wskazuje, że podstawą do zdefiniowania zakresu usług opieki medycznej podlegających zwolnieniu było w pierwszej kolejności orzecznictwo unijne (a nie przepisy krajowe).

Pomocnym w zrozumieniu charakteru zwolnienia od podatku VAT usług w zakresie ochrony zdrowia, jest bogate orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który przykładowo w sprawie Peter d'Ambrumenil Dispute Resolution Services Ltd (C-307/01, pkt 60) wyraźnie wskazał, że to właśnie cel świadczenia usługi medycznej wyznacza to, czy winna ona zostać zwolniona od VAT. Dlatego też, jeśli z okoliczności w jakich świadczona jest taka usługa medyczna wynika, że jej głównym celem nie jest ochrona, w tym zachowanie, jak i ratowanie ludzkiego zdrowia, a raczej jest nim dostarczenie wiadomości specjalnych potrzebnych dla podjęcia decyzji, która będzie miała prawne konsekwencje, usługa ta nie podlega zwolnieniu z art. 13A (1) (c) Szóstej Dyrektywy.

Zgodnie z pkt 61 ww. wyroku, gdy usługa medyczna polega na sporządzeniu specjalistycznego raportu medycznego, oczywistym jest to, że dla wykonania tej usługi konieczne są specjalistyczne kwalifikacje i wiedza medyczna osoby oraz to, że może łączyć się z czynnościami typowymi dla zawodu medycznego, takimi jak badanie pacjenta czy analiza medycznej historii, wówczas głównym celem tej usługi nie jest ochrona, w tym zachowanie, jak i odratowanie zdrowia osoby, do której raport się odnosi. Taka usługa, której celem jest dostarczenie odpowiedzi na pytania postawione w zleceniu sporządzenia raportu, jest wykonywana w celu umożliwienia osobie trzeciej podjęcia decyzji pociągającej za sobą prawne konsekwencje dla osoby zainteresowanej lub innych osób. Prawdą jest to, że taki specjalistyczny medyczny raport może być sporządzony na żądanie osoby zainteresowanej i może pośrednio przyczynić się do ochrony zdrowia tej osoby poprzez wykrycie nowego problemu zdrowotnego lub poprzez skorygowanie wcześniejszej diagnozy, jednakże główny cel każdej usługi tego typu polega na spełnieniu prawnego lub umownego warunku wymaganego przez inne podmioty w ramach procesu podejmowania określonych decyzji. Taka usługa medyczna nie może korzystać ze zwolnienia z art. 13A (1) (c).

Ponadto, w myśl pkt 64 wyroku w sprawie C-307/01, gdy zaświadczenie o stanie zdrowia jest wymagane przez osobę trzecią jako warunek poprzedzający wykonywanie przez osobę zainteresowaną określonej działalności zawodowej lub wykonywanie określonej czynności zależnej od pełnej fizycznej zdolności tej osoby, głównym celem tej usługi świadczonej przez lekarza jest dostarczenie osobie trzeciej elementu koniecznego dla podjęcia określonej decyzji. Taka usługa medyczna nie ma zasadniczo na celu ochrony zdrowia osób, które zamierzają wykonywać określone rodzaje działalności, nie może więc być objęta zwolnieniem z art. 13A (1) (c).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest lekarzem psychiatrą i wykonuje opinie sądowo-psychiatryczne na zlecenie sądów i prokuratur. Przed wydaniem każdej opinii wykonywane jest pełne badanie lekarskie (psychiatryczne, somatyczne, neurologiczne). Wnioskodawczyni zapoznaje się z pełną dokumentacją medyczną i w razie potrzeby kieruje na badania diagnostyczne lub dodatkowe (EEG, CT, NMR, badanie psychologiczne, seksuologiczne, konsultacje innych specjalistów lub na obserwację szpitalną). Osoba przebywająca na obserwacji szpitalnej ma prowadzoną historię choroby, ma wykonywane badania diagnostyczne, w razie wskazań jest leczona farmakologicznie. Przy wypisie z obserwacji ma ewentualnie wypisywane recepty czy zwolnienie lekarskie. W przypadku osób uzależnionych od alkoholu czy substancji psychoaktywnych opinia dotyczy wypowiedzenia się w kwestii uzależnienia i wskazuje ewentualne metody leczenia. Opinie wydawane w związku z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego dotyczą skierowania do szpitala psychiatrycznego wbrew woli pacjenta, umieszczenie w domu pomocy społecznej wbrew woli. Ma to na celu profilaktykę zdrowotną, zapewnienie pacjentowi należytej opieki i leczenia farmakologicznego. Każda opinia zawiera diagnozę medyczną, często zawiera metody leczenia i profilaktyki zdrowotnej.

Z powyższego wynika, iż czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię nie służą bezpośrednio profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu przywracaniu czy poprawie zdrowia. Należy bowiem uznać, iż głównym celem usług świadczonych przez Wnioskodawcę jest wydanie opinii sądowo-psychiatrycznej, której to efektem jest dostarczenie osobie trzeciej (sądowi, prokuraturze) elementu koniecznego dla podjęcia decyzji pociągającej za sobą prawne konsekwencje dla osoby zainteresowanej lub innych osób. Należy zwrócić uwagę, że w przedstawionych okolicznościach, ocena aspektów prawnych wynikających z postawionej diagnozy należy do sądu. Wskazane przez Wnioskodawczynię w treści wniosku sprawy dotyczące skierowania do szpitala wbrew woli pacjenta, umieszczenie w domu pomocy społecznej wbrew jego woli są bezpośrednim skutkiem decyzji sądu, a nie bezpośrednio skutkiem działań Wnioskodawczyni. Zatem, uznać należy, iż działania Wnioskodawczyni polegające na wydaniu opinii sądowo-psychiatrycznej na zlecenie sądów i prokuratur nie mają na celu opieki medycznej, służącej profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy. Stąd też taka usługa medyczna nie może być objęta zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ stwierdza, iż kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy obowiązujący od dnia 1 stycznia 2011 r.. Z przepisu tego jednoznacznie wynika, iż zwolnione od podatku są usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Wobec powyższego Wnioskodawczyni nie wypełnia przesłanki o charakterze przedmiotowym - świadczone przez Wnioskodawczynię usługi polegające na sporządzeniu opinii sądowo-psychiatrycznej na zlecenie sądów i prokuratur, których celem jest podjęcie przez te organy odpowiedniej decyzji - nie służą bezpośrednio profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. Tym samym w analizowanej sprawie nie ma podstaw prawnych do zastosowania zwolnienia od podatku.

W konsekwencji Wnioskodawczyni zobowiązana jest do opodatkowania świadczonych usług wystawiania opinii sądowo-psychiatrycznych na rzecz sądów i prokurator oraz do zapłaty podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia przedstawionego stanu faktycznego.

Ponadto należy wskazać, iż z uwagi na to, że w dniu 5 lutego 2011 r. na konto Izby Skarbowej w Warszawie wniesiono opłatę 40 zł oraz wraz z odpowiedzią na wezwanie do uzupełnienia wniosku w dniu 10 marca 2011 r. wniesiono również opłatę 40 zł, natomiast w złożonym wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Spółka przedstawiła 1 stan faktyczny i w związku z tym opłata należna z tego tytułu wynosi 40 zł. Wobec powyższego nadpłata w wysokości 40,00 zł - zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej zostanie zwrócona na wskazany rachunek bankowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.