IPPP3/443-174/11-3/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2011 r. (data wpływu 4 lutego 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 stycznia 2011 r. (data wpływu 10 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest prawidłowe.

W dniu 4 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka P. jest słowacką spółką prawa handlowego, z siedzibą w Bratysławie, zarejestrowaną w Rejestrze Handlowym Sądu Okręgowego w Bratysławie. Głównym rodzajem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa leków. Od czerwca 2009 r. Spółka prowadzi sprzedaż hurtową leków na terenie Polski, przy czym od lipca 2009 jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług i dokonuje rozliczeń tego podatku w Urzędzie Skarbowym. Towary sprzedawane są w Polsce z magazynu, do którego to trafiają z magazynu spółki zlokalizowanego na Słowacji (w Polsce Spółka wykazuje z tego tytułu wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów). Za prowadzenie i obsługę składu spółka otrzymuje faktury VAT (ze stawką krajową). W ramach swojej usługi kontrahent zapewnia również personel, który pozwala na obsługę przyjmowania i wydawania towarów na terenie Polski, bez jakiegokolwiek udziału osób zatrudnianych przez spółkę na Słowacji. Sprzedaż towarów dokumentowana jest fakturami VAT, zawierającymi krajową stawkę podatku (od 2011 r. 8%).

Obsługa spółki w zakresie jej obowiązków wynikających z polskiej ustawy o podatku od towarów i usług prowadzona jest, na podstawie umowy, przez polskie biuro rachunkowe. Biuro odpowiedzialne jest za prowadzenie odpowiednich rejestrów VAT oraz sporządzanie na ich podstawie deklaracji VAT -7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE, oraz za terminowe przekazywanie ich do Urzędu Skarbowego. Biuro odpowiedzialne jest również za wystawianie faktur VAT sprzedaży towarów w imieniu spółki słowackiej oraz wysyłanie ich do nabywców towarów. Właściciel biura rachunkowego posiada również pełnomocnictwo do reprezentowania Spółki przed Urzędem Skarbowym zarówno w sprawach bieżących, jak również podczas kontroli podatkowej.

Od maja 2009 r. spółka posiada również zawartą umowę ze spółką polską, X Sp. z o.o., której przedmiotem jest szeroko pojęte świadczenie usług marketingowych. Umowa zawarta jest na czas nieokreślony. Obie spółki mają tych samych udziałowców. W ramach umowy spółka polska zobowiązana jest m.in. do świadczenia takich usług jak: rejestrowanie i utrzymanie na polskim rynku produktów Zleceniodawcy, rozpowszechnianie wiedzy na ich temat, przygotowanie i użycie materiałów promujących produkty Zleceniodawcy, dostosowanych do polskich przepisów o promocji farmaceutyków, organizowanie szkoleń, sympozjów, itp., związanych z produktami oferowanymi przez Zleceniodawcę. Spółka słowacka nie posiada na terenie Polski własnych pracowników, jednakże spółka X Sp. z o.o. na mocy niniejszej umowy zobowiązana jest m.in. do zapewnienia wyszkolonego personelu oraz zagwarantowania minimum 14 wyposażonych przedstawicieli medycznych, promujących produkty Zleceniodawcy, oraz jego markę, którzy wykonują pracę tylko i wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. W razie potrzeby Spółka korzysta z biur, które są wynajmowane przez polskiego kontrahenta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym, spółka słowacka z siedzibą na Słowacji, ma na terenie Rzeczpospolitej Polskiej stałe miejsce prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 28b ust. 1 o podatku o towarów i usług, a co za tym idzie, czy można przyjąć, ze świadczone na rzecz spółki usługi marketingowe, transportowe oraz księgowe podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na terenie Polski.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla ustalenia miejsca opodatkowania świadczonych usług niezbędne jest określenie miejsca wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT mówi, że "miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania". W opisanym stanie faktycznym miejscem siedziby Wnioskodawcy jest Słowacja. Ustęp 2 art. 28b wprowadza jednak pewne rozszerzenie. Jeżeli bowiem "usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności". Przepisy te zgodne są z art. 44 Dyrektywy Rady 2005/112/WE.

Polska ustawa o VAT, która wprowadza pojęcie "stałego miejsca prowadzenia działalności", w żaden jednak sposób go nie definiuje. Zobowiązani, więc jesteśmy w tym przypadku do oparcia się na interpretacjach zarówno Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, jak również na interpretacjach wydawanych w tym zakresie przez Dyrektorów polskich Izb Skarbowych.

Z bogatego orzecznictwa wyraźnie wynika, że aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności spełnione muszą być pewne przesłanki miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności, oraz muszą w nim być obecne pewne zasoby ludzkie lub techniczne, konieczne do świadczenia usług opodatkowanych. Takie stanowisko zajął ETS m.in. w orzeczeniu 68/84 Gonther Birkholz vs. Finanzamt Hamburg Mitte-Altstadt.

Przywołać tu należałoby również orzeczenie ETS 190/95 ARO Tease BV vs. Inspecteur van de Belastingsdienst Grote Ondememingen te Amsterdam, wg którego "zasoby ludzkie i techniczne to personel lub struktura, która posiada dostateczny poziom stałości, aby stanowić ramy, w oparciu o które sporządzone są umowy lub podejmowane decyzje zarządcze, a w ten sposób umożliwiającej świadczenie usług w sposób niezależny".

ETS zajął się też określeniem stałego miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, gdy usługi wykonywane są przez podwykonawców. W orzeczeniu ETS C-260/95 Commisioners of Customs and Excise vs DFD A/S czytamy, iż stałym miejscem prowadzenia działalności może być nie tylko oddział podmiotu zagranicznego. jego przedstawicielstwo, bądź inna forma prowadzenia działalności za granicą wchodząca w skład tej samej osoby prawnej, lecz także odrębna osoba prawna w wypadku, gdy nie działa niezależnie (nawet, gdy oba podmioty są niepowiązane w sensie kapitałowym).

W ocenie polskich organów podatkowych nie sposób analizować definicji stałego miejsca prowadzenia działalności w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Takie stanowisko przedstawia m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, który w interpretacji indywidualnej IBPP3/443-334/10/PH/ pisze: "uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stale miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium zasobów rzeczowych, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach, której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług".

Analizując stan faktyczny będący przedmiotem niniejszego wniosku przez pryzmat bogatego orzecznictwa ETS Oraz Dyrektorów Izb Skarbowych uważamy, że spółka P. posiada w Polsce stale miejsce prowadzenia działalności, a więc miejscem opodatkowania świadczonych na jej rzecz usług marketingowych, transportowych i księgowych jest Polska. Spółka P. spełnia, bowiem następujące przesłanki:

Spółka korzysta również z biura udostępnianego przez kontrahenta świadczącego na jej rzecz usługi marketingowe;

W opisanym stanie faktycznym decydującą wydaje się jednakże Zasada terytorialnej suwerenności podatkowej, wprowadzona przez Dyrektywę 2006/112WE, która mówi, że usługi powinny być opodatkowane w kraju ich rzeczywistej konsumpcji, a więc wskazane w przepisie art. 28a do 28o ustawy o VAT rozwiązanie mają zagwarantować uniknięcie przypadków braku opodatkowania lub podwójnego nałożenia podatku. Zasada ta znalazła swoje odzwierciedlenie m.in. w orzeczeniu ETS 168/84 Gonther Birkholz vs. Finanzamt Hamburg Mitte-Altstadt, w którym to sformułowano przesłankę tzw. "racjonalnego rezultatu", zgodnie z którą, stale miejsce prowadzenia działalności należy uznać za miejsce świadczenia (opodatkowania) usług "gdy usługi te są wykonywane rzeczywiście z tego miejsca, zaś przyjęcie siedziby przedsiębiorcy, jako miejsca świadczenia, prowadziłoby do nieracjonalnego rezultatu, tj. do braku opodatkowania usług, bądź ewentualnie, do ich podwójnego opodatkowania". W stanie faktycznym będącym tematem niniejszego wniosku Wnioskodawca świadczy w Polsce usługi opodatkowane w całości na terenie Polski. Usługi nabywane przez niego od podwykonawców konsumowane są w całości na terenie Polski i ich opodatkowanie w miejscu siedziby Wnioskodawcy (Słowacja), a więc brak ich opodatkowania w Polsce, wydaje się całkowicie nieracjonalny.

Zdaniem Wnioskodawcy spółka P. posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, a co za tym idzie ma prawo do otrzymywania za usługi marketingowe, transportowe, księgowe faktur z polskim podatkiem VAT i do pomniejszania o ten podatek kwoty podatku należnego do zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Prawidłowe ustalenie miejsca świadczenia wskazuje, czy dane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski, czy też w innym kraju.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług określona została w art. 28b ust. 1 ustawy, który stanowi, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n.

Natomiast w myśl art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności.

Ponadto zgodnie z art. 28b ust. 3 ww. ustawy, w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Stosownie zaś do art. 28c ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

Powyżej przytoczone przepisy ustawy o VAT pozostają w zgodności z treścią art. 44 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), w myśl którego, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Jak widać, polska ustawa o VAT dokonała właściwej implementacji przepisów wspólnotowych. Należy pamiętać, że stosownie do Dyrektywy, podatek ten nakładany jest zgodnie z zasadą terytorialnej suwerenności podatkowej, która powoduje opodatkowanie w kraju ich rzeczywistej konsumpcji, a więc wskazane w przepisie art. 28a do 28o ustawy o VAT rozwiązania mają zagwarantować uniknięcie przypadków braku opodatkowania lub podwójnego nałożenia podatku.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.) i jako takie było wielokrotnie przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Jak słusznie zauważa Spółka, ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, przyjęty został do polskiego systemu prawnego dorobek prawny Wspólnot Europejskich, interpretując pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności należy odwołać się m.in. do orzecznictwa ETS.

Odwołując się do cytowanych wyroków Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zauważyć należy, w orzeczeniu w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy), ETS stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)." Odnosząc powyższe do przedstawionego opisu stanu faktycznego, Spółka będzie dostarczać na miejsce instalacji własne maszyny oraz sprzęt niezbędne do wykonania prac. Ponadto do pracy w Polsce są oddelegowani pracownicy Spółki wykonujący prace w ramach poszczególnych etapów realizacji instalacji. Zatem przesłanki wynikające z tego orzeczenia są w tym przypadku spełnione.

Podobnie w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Kolejna interpretacja stałego miejsca prowadzenia działalności pojawiła się w orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia). Jak potwierdził Europejski Trybunał Sprawiedliwości, nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W oparciu o powyższe orzeczenia można wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, niezbędna do otrzymywania i wykorzystywania świadczonych usług, stanowiąca zewnętrzną oznakę, że działalność w określonym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powyżej, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Dla uznania, iż określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest zatem również istnienie w tym miejscu m.in. zasobów technicznych, wystarczających do otrzymywania i wykorzystywania świadczonych usług.

Zatem biorąc pod uwagę wskazane orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości należy stwierdzić, iż aby określić, czy na terenie danego kraju znajduje się stałe miejsce prowadzenia działalności danego podatnika, winien on posiadać w tym kraju zarówno personel jak i zasoby rzeczowe potrzebne dla samodzielnego wykonywania działalności.

Pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności", w ocenie tut. organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest słowacką spółką prawa handlowego, z siedzibą w Bratysławie. Od czerwca 2009 r. spółka prowadzi sprzedaż hurtową leków na terenie Polski, przy czym od lipca 2009 jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług i dokonuje rozliczeń tego podatku we właściwym dla niej Urzędzie Skarbowym. Towary sprzedawane są w Polsce z magazynu, do którego to trafiają z magazynu Spółki znajdującego się na Słowacji. Za prowadzenie i obsługę składu spółka otrzymuje faktury VAT (ze stawką krajową). W ramach swojej usługi kontrahent zapewnia również personel, który pozwala na obsługę przyjmowania i wydawania towarów na terenie Polski.

Obsługa spółki w zakresie jej obowiązków wynikających z polskiej ustawy o podatku od towarów i usług prowadzona jest, na podstawie umowy, przez polskie biuro rachunkowe. Biuro odpowiedzialne jest za prowadzenie odpowiednich rejestrów VAT oraz sporządzanie na ich podstawie deklaracji VAT -7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE,

Ponadto od maja 2009 r. spółka posiada również zawartą umowę ze spółką polską, X Sp. z o.o., której przedmiotem jest szeroko pojęte świadczenie usług marketingowych. Spółka słowacka nie posiada na terenie Polski własnych pracowników, jednakże Spółka X Sp. z o.o. na mocy niniejszej umowy zobowiązana jest m.in. do zapewnienia wyszkolonego personelu oraz zagwarantowania minimum 14 wyposażonych przedstawicieli medycznych, promujących produkty Zleceniodawcy, oraz jego markę, którzy wykonują pracę tylko i wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. W razie potrzeby Spółka korzysta z biur, które są wynajmowane przez polskiego kontrahenta.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, gdyż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, dysponuje wynajmowaną nieruchomością w celu prowadzenia na terytorium kraju dostawy towarów jak również Spółka korzysta z biura udostępnianego przez kontrahenta świadczącego na jej rzecz usługi marketingowe. Ponadto, mimo iż Wnioskodawca nie zatrudnia sam bezpośrednio pracowników na terenie Polski czynności związane z prowadzoną działalnością wykonuje korzystając z usług świadczonych przez kontrahentów Spółki.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Należy także zaznaczyć, iż Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozliczenia na terytorium kraju nabywanych usług marketingowych, transportowych oraz księgowych w związku z prowadzoną na terytorium kraju sprzedażą towarów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.