IPPP3/443-159/13-2/KT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2013 r. (data wpływu 27 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, momentu powstania obowiązku podatkowego oraz wykazania transakcji w informacji podsumowującej

* jest nieprawidłowe - w części dotyczącej uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe przemieszczenie towarów na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy oraz powstania obowiązku podatkowego w dacie wystawienia faktury wewnętrznej,

* jest prawidłowe - w części dotyczącej obowiązku wykazania transakcji w informacji podsumowującej.

W dniu 27 lutego 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, momentu powstania obowiązku podatkowego oraz wykazania transakcji w informacji podsumowującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, w tym również do transakcji wewnątrzwspólnotowych, nabywa towary od dostawcy będącego spółką z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Dostawca nie jest w żadnym kraju Unii Europejskiej zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej. Przedmiotem nabycia są towary wyprodukowane w Hiszpanii, które Dostawca uprzednio nabywa od ich producenta. Towary te są następnie przemieszczane z fabryki w Hiszpanii do magazynu Wnioskodawcy w Polsce. Transport odbywa się na zlecenie i ryzyko Wnioskodawcy (warunki dostawy: FCA Fabryka w Hiszpanii).

Nabyte przez Wnioskodawcę towary są przeznaczone do dalszej odsprzedaży na terytorium Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy opisana transakcja stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej "ustawa o VAT").

2. Kiedy powstaje u Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów usług z tytułu dokonania opisanej transakcji.

3. Czy opisana transakcja podlega wykazaniu w informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1

Opisana w stanie faktycznym transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Ad. 2

Obowiązek podatkowy u Wnioskodawcy z tego tytułu opisanej transakcji powstaje z chwilą wystawienia przez Wnioskodawcę faktury wewnętrznej dokumentującej nabycie wewnątrzwspólnotowe, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia zostały przemieszczone do magazynu Wnioskodawcy w Polsce.

Ad. 3

Opisana transakcja nie podlega wykazaniu w informacji podsumowującej.

Towar został nabyty przez Wnioskodawcę na terytorium Hiszpanii do celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej w Polsce. Nabycie nastąpiło od podmiotu z siedzibą w USA, który w opisywanej transakcji nie posłużył się numerem VAT UE; towar został następnie we własnym imieniu i na własną rzecz przemieszczony przez Wnioskodawcę na terytorium Polski, gdzie towary będą służyć działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Wskazać należy, że brzmienie art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, posługującego się pojęciem "podatnika podatku od wartości dodanej"w miejsce pojęcia "podatnik", wynika z błędnej implementacji przepisów VI Dyrektywy, jak również jest niezgodne z brzmieniem art. 21 Dyrektywy 2006/112/WE, które przy opisie czynności uznawanych za nietransakcyjne wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, posługuje się pojęciem "wykorzystania przez podatnika do celów działalności jego przedsiębiorstwa towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika lub na jego rzecz z innego państwa członkowskiego, na terytorium którego towary te zostały (...) zakupione (...)."

Zatem, przemieszczenie w opisanym stanie faktycznym towarów do Polski należy rozpoznać jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy o VAT, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b.

Ponieważ zatem, w przypadku nabycia "nietransakcyjnego" dostawa towarów powinna być udokumentowana poprzez wystawienie przez Wnioskodawcę (występującego w tej dostawie jednocześnie jako dostawca i odbiorca) faktury wewnętrznej, obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury wewnętrznej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym towar został dostarczony do magazynu w Polsce.

W opinii Wnioskodawcy, opisana transakcja nie podlega wykazaniu w informacji podsumowującej. Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w informacjach podsumowujących wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej. Ponieważ w opisanym stanie faktycznym dostawca towaru nie jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej (Wnioskodawca nie jest zarejestrowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w żadnym poza Polską kraju UE) nabycie nie następuje "od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej", a w konsekwencji nie podlega ono wykazaniu w informacji podsumowującej. Również obowiązujący wzór informacji podsumowującej nie przewiduje możliwości wpisania w kolumnie a) części D deklaracji kodu PL jako kodu kraju kontrahenta (pkt 2 objaśnień do deklaracji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe - w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe przemieszczenie towarów na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy oraz powstania obowiązku podatkowego w dacie wystawienia faktury wewnętrznej - oraz za prawidłowe - w zakresie obowiązku wykazania transakcji w informacji podsumowującej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, to przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ponadto, w myśl art. 2 pkt 11 ustawy, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, będący podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny, w tym również do transakcji wewnątrzwspólnotowych, nabywa towary od dostawcy będącego spółką z siedzibą w Stanach Zjednoczonych. Dostawca ten nie jest w żadnym kraju Unii Europejskiej zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej. Przedmiotem nabycia są towary wyprodukowane w Hiszpanii, które Dostawca uprzednio nabywa od ich producenta. Towary te są następnie przemieszczane z fabryki w Hiszpanii do magazynu Wnioskodawcy w Polsce. Transport odbywa się na zlecenie i ryzyko Wnioskodawcy. Nabyte przez Wnioskodawcę towary są przeznaczone do dalszej odsprzedaży na terytorium Polski.

Należy wskazać, iż w przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu, który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów, ustanowiono szczególne zasady dotyczące miejsca świadczenia przy dostawie towarów. Regulują to przepisy art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1-3 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 oraz ust. 2 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy; w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych miejscem dostawy towarów jest - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. Natomiast w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

Odnosząc się do przedstawionego stanu faktycznego, przede wszystkim podkreślić należy, iż w sytuacji, w której dokonywanych jest kilka dostaw, przy czym towar przemieszczany jest tylko raz od pierwszego uczestnika transakcji do finalnego odbiorcy, całą transakcję należy traktować jako tzw. transakcję łańcuchową. Jest to szczególny przypadek transakcji zawieranej pomiędzy kilkoma podmiotami, dotyczącej jednak jednego przedmiotu (towaru). Dla tego typu transakcji, w świetle przywołanych regulacji, przyjmuje się, iż dostawy dokonał każdy z podmiotów, który brał w niej udział. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, iż odrębnie ustalane jest miejsce dostawy. Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę "ruchomą" towarów (dostawa, dla której możliwe jest przyporządkowanie transportu towarów), pozostałe zaś są dostawami "nieruchomymi" (dostawy, którym nie można przyporządkować transportu towarów).

Jednym z warunków uznania danej transakcji za dostawę łańcuchową jest konieczność wydania towaru, będącego przedmiotem transakcji, bezpośrednio ostatecznemu nabywcy przez pierwszego dostawcę.

Ponadto konieczne jest aby dostarczany towar był przedmiotem jednego transportu pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym, nie chodzi tutaj o aspekt logistyczny tego transportu czyli o to aby transportu dokonywał tylko jeden podmiot (np. spedytor), ale o aspekt organizacyjny. Mianowicie chodzi o to, aby tylko jeden z podmiotów biorących udział w transakcji odpowiadał za jego organizację. Powyższe co prawda nie wynika expressis verbis z przytoczonych przepisów lecz znajduje pośrednio potwierdzenie w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C 245/04 gdzie stwierdzono, że "jeżeli w następstwie dwóch następujących po sobie dostaw tych samych towarów, które zostały zrealizowane odpłatnie między podatnikami działającymi w takim charakterze, ma miejsce pojedyncza wysyłka wewnątrzwspólnotowa lub pojedynczy transport wewnątrzwspólnotowy tych towarów, to owa wysyłka lub transport mogą być przypisane tylko jednej z tych dwóch dostaw, która - jako jedyna - zostanie zwolniona z opodatkowania (...)".

W tym miejscu przywołać należy regulację art. 9 ust. 1 ustawy, gdzie przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu, ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

Z przywołanej wyżej definicji ustawowej wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru ma miejsce wówczas, gdy towar będący przedmiotem dostawy jest wysłany bądź przetransportowany z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa członkowskiego, po spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w danej transakcji.

Ponadto, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika (art. 11 ust. 1 ustawy).

Zaznaczyć należy, że w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów opodatkowaniu podatkiem VAT podlega czynność nabycia towarów. Należny podatek z tytułu obrotu rozliczany jest przez nabywcę towaru w państwie, do którego następuje dostawa towarów. Transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów towarzyszy zawsze lustrzana czynność, wykonywana przez drugą stronę transakcji, tj. dostawa towarów (co do zasady mająca charakter dostawy wewnątrzwspólnotowej). Podkreślić jednakże trzeba, że niewłaściwe rozpoznanie przez kontrahenta zagranicznego jego dostawy, nie powoduje braku wystąpienia u polskiego nabywcy wewnątrzwspólnotowego nabycia. Podobnie - zadeklarowanie przez kontrahenta zagranicznego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie powoduje, że u polskiego nabywcy automatycznie dochodzi do nabycia wewnątrzwspólnotowego.

Ponadto, wskazać trzeba, że potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, tak więc na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,

* po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym nie gra tu roli, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Należy też podkreślić, iż jednym z warunków wystąpienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest odpowiedni status dostawcy. Na podstawie art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy, dana czynność może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, jeżeli dostawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej innego państwa członkowskiego. Zwrócić należy przy tym uwagę, że przepis ten nie wymaga posiadania przez dostawcę numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca nabywa towary od pomiotu niebędącego zarejestrowanym podatnikiem podatku od wartości dodanej na terytorium Hiszpanii, co jednak nie jest istotne dla rozpoznania WNT przez Wnioskodawcę. Bowiem, jak już wskazano, art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy nie stawia warunku, aby dostawca był podatnikiem zarejestrowanym, ale aby działał jako podatnik, czyli prowadził samodzielną działalność gospodarczą, a taką niewątpliwie jest dostawa towarów na rzecz Wnioskodawcy.

Należy wyjaśnić, iż kontrahent Wnioskodawcy, w momencie sprzedaży towaru na terytorium Hiszpanii, działa dla tej transakcji w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej. Bowiem o tym, czy dany podmiot jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (podobnie jak podatku od towarów i usług) czy też nie, nie decyduje fakt zarejestrowania się podmiotu dla celów tego podatku, ale charakter czynności wykonywanych przez ten podmiot. Nawet, jeśli podmiot nie jest zarejestrowany w tym państwie członkowskim jako podatnik podatku od wartości dodanej, to de facto występuje jako taki podatnik, z uwagi na fakt wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem, tj. dostawy towarów.

Podsumowując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabywa towar od kontrahenta z USA, lecz odbiera go w Hiszpanii od producenta hiszpańskiego, od którego kontrahent z USA nabywa wcześniej ten towar. Zatem, dostawa towaru na rzecz Wnioskodawcy przez amerykańskiego kontrahenta ma miejsce na terytorium Hiszpanii, a w wyniku tej dostawy towar przemieszczany jest z Hiszpanii do Polski. Powyższe wskazuje, że transakcja pomiędzy podmiotem hiszpańskim a amerykańskim podlega opodatkowaniu na terytorium Hiszpanii, natomiast transakcja nabycia towarów przez Wnioskodawcę (w ramach działalności prowadzonej w kraju) stanowi dla niego wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski

Zatem, przemieszczenie towarów dokonywane z kraju nabycia, tj. Hiszpanii, na terytorium Polski, spełnia przesłanki wynikające z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i stanowi dla Wnioskodawcy wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru, pomimo braku rejestracji podatnika dokonującego dostawy.

Odnosząc się do ustalenia momentu obowiązku podatkowego, jaki powstaje u Wnioskodawcy w związku z wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów, wskazać należy że zgodnie z art. 20 ust. 5 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. - w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

Powyższe wskazuje, że, co do zasady, obowiązek podatkowy z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej. Natomiast z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że podmiot, który dokonał dostawy na rzecz Wnioskodawcy, nie jest zidentyfikowany jako podatnik podatku od wartości dodanej.

Tym samym, Wnioskodawca winien rozpoznać obowiązek podatkowany z tytułu tej transakcji 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Należy przy tym wyjaśnić, odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy w powyższym zakresie, że zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy - w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. - w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, mogą być wystawiane faktury wewnętrzne; za dany okres rozliczeniowy podatnik może wystawić jedną fakturę dokumentującą te czynności dokonane w tym okresie. Faktury wewnętrzne mogą być również wystawiane dla udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.

Z powyższego wynika, że faktura wewnętrzna może być wystawiona, ale nie ma takiego obowiązku. Czynności wymienione w powołanym przepisie mogą być dokumentowane fakturami wewnętrznymi bądź innymi dowodami, które te czynności będą odzwierciedlać.

Jednakże, co trzeba podkreślić, faktury wewnętrzne są wyłącznie dokumentami wewnętrznymi podatnika, niezbędnymi do rozliczenia podatku należnego m.in. od czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy. Zatem, data wystawienia faktury wewnętrznej nie wyznacza momentu powstania obowiązku podatkowego od tych zdarzeń. W związku z tym, w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z ww. art. 20 ust. 5 ustawy, z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Ponadto, zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej - zwane dalej "informacjami podsumowującymi".

Artykuł 100 ust. 8 ustawy stanowi, iż informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane:

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 102 ust. 1 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 18 lipca 2011 r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz. U. z 2011 r. Nr 156, poz. 931), w którym, w § 1 pkt 1, określił wzór informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach wraz z objaśnieniami, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia.

W objaśnieniach do ww. informacji podsumowującej, w pkt 4 wskazano m.in., iż w części D informacji (VAT-UE) oraz w części B załącznika do informacji (VAT-UE/B) w kolumnie c) należy wpisać łączną wartość nabyć dokonanych w okresie, za który składana jest informacja dla poszczególnych kontrahentów. Ponadto, z powyższych objaśnień wynika, że w części D informacji (VAT-UE) w kolumnie a) należy wpisać kod kraju kontrahenta (dostawcy towaru), natomiast w kolumnie b) należy wpisać poprawny numer identyfikacyjny kontrahenta (dostawcy towaru) nadany przez państwo członkowskie właściwe dla kontrahenta.

Jak wynika z powołanego art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy, w przypadku informacji o dokonanym wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów, powinna ona zawierać m.in. właściwy i ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

W przedstawionym stanie faktycznym, dostawy towaru, będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia u Wnioskodawcy, dokonał podmiot mający siedzibę w USA, niebędący podatnikiem zidentyfikowanym na potrzeby podatku od wartości dodanej w UE, a więc nieposiadający numeru identyfikacyjnego dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy należy zatem stwierdzić, że skoro kontrahent Spółki, który dokonał dostawy towarów na rzecz Wnioskodawcy z terytorium Hiszpanii, nie posiada numeru VAT-UE, czyli nie jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej, to transakcji tej nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE. Przepisy wyraźnie wskazują bowiem, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w tej części uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.