IPPP3/443-139/14-2/IG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w związku z realizowanym projektem - jest prawidłowe.

W dniu 14 lutego 2014 r. wpłynął przesłany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu pismem nr ILPP4/443-43/14-2/ISN z dnia 11 lutego 2014 r. ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w związku z realizowanym projektem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka kapitałowa prawa niemieckiego S. GmbH (dalej "Spółka" lub "Wnioskodawca") z siedzibą w Ibbenbüren, Niemcy, będąca czynnym podatnikiem polskiego podatku od towarów i usług (dalej "VAT") realizuje w Polsce projekt budowlany na rzecz zleceniodawcy (będącego spółką kapitałową prawa polskiego), który jest zarejestrowany dla celów polskiego VAT jako czynny podatnik VAT.

W ramach realizacji wspomnianego projektu Spółka wykonuje prace związane z budową hali (centrum logistycznego) dla przedsiębiorstwa sprzedaży internetowej A. Przedmiotowa hala stanąć ma pod adresem.

* (całość prac związanych z realizacją przedmiotowego projektu zwana będzie dalej łącznie "polskim projektem").

Prace budowlane wykonywane przez Spółkę polegają na wzniesieniu z dostarczonych na teren budowy elementów dachu i ścian gotowej hali stanowiącej centrum logistyczne.

Prace budowlane Wnioskodawcy w związku z realizacją polskiego projektu zaczęły się w dniu 13 stycznia 2014 r. i mają trwać do dnia 31 lipca 2014 r. Nie da się wykluczyć kilkutygodniowego lub nawet kilkumiesięcznego przedłużenia realizacji polskiego projektu ze względu na niesprzyjające warunki atmosferyczne lub inne czynniki.

Prace związane z realizacją polskiego projektu będą realizowane co do zasady przez pracowników Spółki oddelegowanych z Niemiec do pracy w Polsce. Część prac zostanie powierzona podwykonawcom.

W związku z realizacją polskiego projektu, Spółka przetransportuje na plac budowy własne (należące do niej) maszyny. Dodatkowo Spółka zamierza używać w Polsce maszyn, które weźmie w najem w Niemczech i w Polsce - maszyny te będą obsługiwane przez własnych pracowników Wnioskodawcy oraz przez pracowników podwykonawców. Wnioskodawca nie wyklucza też wynajęcia maszyny w Polsce z personelem, który będzie przedmiotową maszyną sterował. Maszyny służące do realizacji polskiego projektu przechowywane będą w trakcie jego realizacji na terenie placu budowy lub w jego pobliżu.

Część materiałów budowlanych (m.in. śruby, profile metalowe) przeznaczonych do realizacji projektu zostanie przygotowana i przetransportowana przez Spółkę z jej siedziby z Niemiec do Polski na plac budowy. Elementy dachu i ścian ze stali oraz z aluminium zostaną zakupione w Niemczech i dostarczone bezpośrednio na plac budowy do Polski. Pozostałe materiały zostaną nabyte w Polsce i również dostarczone bezpośrednio na plac budowy. Przewiezione i zakupione materiały służące do realizacji polskiego projektu przechowywane będą w trakcie jego realizacji na terenie placu budowy lub w jego pobliżu.

W trakcie realizacji polskiego projektu na terenie budowy stanie wynajęty kontener budowlany, który będzie służył za magazyn materiałów oraz pomieszczenie socjalne dla personelu Wnioskodawcy zaangażowanego w realizację polskiego projektu. Personel Spółki zaangażowany w realizację polskiego projektu zostanie ulokowany w pokojach hotelowych bądź mieszkaniach wakacyjnych zlokalizowanych w pobliżu placu budowy.

Na placu budowy obecny będzie stale brygadzista podejmujący decyzje dot. wykonywanych prac. Jego decyzje będą jednak uzależnione od decyzji kierownictwa projektu operującego w siedzibie Wnioskodawcy w Niemczech i brygadzisty działającego na placu budowy w imieniu zleceniodawcy.

Hala (centrum logistyczne A.), która jest przedmiotem zlecenia Wnioskodawcy stanowi "budynek" w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.).

Realizacja polskiego projektu stanowi dla Spółki usługę budowlaną, wzgl. budowlano-montażową w rozumieniu przepisów Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej "ustawa o VAT").

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że w związku z projektem realizowanym przez niego w Polsce, Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z dnia 23 marca 2011 r.; dalej "Rozporządzenie 282/2011).

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to ma swoje źródło w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu 282/2011.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia 282/2011:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (...)

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stale miejsce prowadzenia działalności gospodarczej".

Jednocześnie, w punkcie 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011 stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić m.in. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisie preambuły wskazano również na to, że stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce - należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej również "Trybunał").

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału w tym zakresie, tj. mającym wpływ na kształt opisanej wyżej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określonej w Rozporządzeniu 282/2011, zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) Trybunał stwierdził, że Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)".

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Państwu Belgijskiemu.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

Natomiast w wyroku w sprawie C-260/05 Commisioners of Customs Excise przeciwko DFDS A/S w punkcie 29 Trybunał stwierdził: "Odpowiedź, jakiej należy udzielić sądowi krajowemu, musi zatem stanowić, że art. 26 (2) VI Dyrektywy należy interpretować tak, że w przypadku gdy biuro podróży mające siedzibę w jednym Państwie Członkowskim świadczy usługi na rzecz podróżnych za pośrednictwem spółki działającej jako agent w innym Państwie Członkowskim, podatek VAT należny jest z tytułu tych usług w tym ostatnim Państwie Członkowskim, jeśli ta spółka, która działa jedynie jako pomocniczy organ biura podróży, posiada zasoby ludzkie i techniczne charakterystyczne dla stałego miejsca prowadzenia działalności".

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą z Rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), przy dokonywaniu oceny, czy dane przedsiębiorstwo posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, czy też nie, należy kierować się następującymi kryteriami:

Katalog powyższych przesłanek został potwierdzony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w Interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r. oraz w Interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-1002/12-4/SM z dnia 18 grudnia 2012 r., a także Interpretacji indywidualnej o sygn. IPPP3/443-910/13-2/LK z dnia 20 grudnia 2013 r.

Aby zatem zaistniało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Rozpatrując kwestię wypełnienia powyższych przesłanek przez Wnioskodawcę w analizowanym stanie faktycznym należy uznać że:

1. Miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę na terenie Polski wykazuje się stałością gdyż realizację projektu w Polsce przewidziano na ponad półroczny okres (styczeń 2014 r. - lipiec 2014 r.), który może ulec przedłużeniu. Okres taki pozwala na stwierdzenie, że Spółka wystarczająco długo używa/będzie używać swoich zasobów personalnych i technicznych w sposób stały, powtarzalny, nieprzemijający, ab wytworzyć stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (por. m.in. Interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r., w której organ podatkowy twierdził, że dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wystarczy okres krótszy niż jeden rok).

2. W miejscu prowadzenia działalności Spółki na terytorium Polski stale obecne są zasoby ludzkie konieczne do świadczenia usług w ramach tej jednostki - w związku z wykonywaniem polskiego projektu w Polsce przebywać będą pracownicy Spółki, będą oni zamieszkiwać w pokojach zlokalizowanych w pokojach hotelowych bądź mieszkaniach wakacyjnych zlokalizowanych w dogodnej i niedalekiej lokalizacji od placu budowy, gdzie realizowany jest projekt a jednocześnie będą oni stale obecni w dni robocze na placu budowy związanym z realizacją projektu; należy podkreślić, że w ramach realizacji projektu na terytorium Polski przebywać będą również starsi rangą pracownicy Spółki np. brygadzista.

3. W miejscu prowadzenia działalności Spółki na terytorium Polski stale obecne są zasoby techniczne konieczne do świadczenia usług w ramach jednostki - w związku z wykonywaniem projektu do Polski przetransportowane zostały/zostaną należące do Spółki maszyny oraz materiały budowlane (częściowo zostały/zostaną one również nabyte w Niemczech i w Polsce i przetransportowane bezpośrednio na plac budowy) służące do wykonania prac a które w okresie realizacji projektu będą przechowywane/magazynowane na placu budowy lub w jego pobliżu.

Jednocześnie fakt, że Spółka nie posiada w Polsce wystarczającej infrastruktury i zasobów ludzkich do podejmowania decyzji o charakterze zarządczym i strategicznym które zapadać będą na poziomie niemieckiej centrali nie ma znaczenia dla oceny tego czy posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (por. m.in. analogiczny wniosek zawarty w Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o sygn. IPPP3/443-860/12-6/SM z dnia 3 grudnia 2012 r.).

Pojęcia stałego miejsca prowadzenie działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z realizacją przedmiotowego projektu na terytorium Polski Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż dysponuje w Polsce infrastrukturą techniczną (maszyny i materiały budowlane stanowiące własność Spółki bądź przez nią najęte), która w okresie realizacji projektu będzie przechowywana/magazynowana na placu budowy w Polsce. Wnioskodawca dysponuje również zasobami ludzkimi koniecznymi do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli posiada w Polsce personel - czynnik ludzki w postaci oddelegowanych przez Spółkę pracowników do pracy w Polsce; na placu budowy obecny będzie także stale brygadzista.

Tym samym, należy uznać, że przez cały czas realizacji polskiego projektu Wnioskodawca dysponuje na terytorium Polski zapleczem technicznym (maszyny i materiały) oraz personelem złożonym z pracowników Spółki, którzy uczestniczą w prowadzeniu działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę na terytorium Polski w sposób zorganizowany i ciągły.

W związku z powyższym, tak jak już zostało wspomniane wyżej, z analizy przytoczonego stanu faktycznego w oparciu o przytoczone przepisy oraz tezy orzecznictwa Trybunału, należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z realizacją zlecenia (polskiego projektu) posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia 282/2011.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Przepisy ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 2 stosuje się również, w przypadku gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów, jeżeli usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada takie inne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie uczestniczy w tych transakcjach (art. 17 ust. 1a ustawy).

Zgodnie z art. 17 ust. 2 - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca Spółka kapitałowa prawa niemieckiego, będąca czynnym podatnikiem polskiego podatku od towarów i usług realizuje w Polsce projekt budowlany na rzecz zleceniodawcy (będącego spółką kapitałową prawa polskiego), który jest zarejestrowany dla celów polskiego VAT jako czynny podatnik VAT.

W ramach realizacji wspomnianego projektu Spółka wykonuje prace związane z budową hali (centrum logistycznego) dla przedsiębiorstwa sprzedaży internetowej A.

Prace budowlane wykonywane przez Spółkę polegają na wzniesieniu z dostarczonych na teren budowy elementów dachu i ścian gotowej hali stanowiącej centrum logistyczne.

Prace budowlane Wnioskodawcy w związku z realizacją polskiego projektu zaczęły się w dniu 13 stycznia 2014 r. i mają trwać do dnia 31 lipca 2014 r. Nie da się wykluczyć kilkutygodniowego lub nawet kilkumiesięcznego przedłużenia realizacji polskiego projektu ze względu na niesprzyjające warunki atmosferyczne lub inne czynniki.

Prace związane z realizacją polskiego projektu będą realizowane co do zasady przez pracowników Spółki oddelegowanych z Niemiec do pracy w Polsce. Część prac zostanie powierzona podwykonawcom.

W związku z realizacją polskiego projektu, Spółka przetransportuje na plac budowy własne (należące do niej) maszyny. Dodatkowo Spółka zamierza używać w Polsce maszyn, które weźmie w najem w Niemczech i w Polsce - maszyny te będą obsługiwane przez własnych pracowników Wnioskodawcy oraz przez pracowników podwykonawców. Wnioskodawca nie wyklucza też wynajęcia maszyny w Polsce z personelem, który będzie przedmiotową maszyną sterował. Maszyny służące do realizacji polskiego projektu przechowywane będą w trakcie jego realizacji na terenie placu budowy lub w jego pobliżu.

Część materiałów budowlanych (m.in. śruby, profile metalowe) przeznaczonych do realizacji projektu zostanie przygotowana i przetransportowana przez Spółkę z jej siedziby z Niemiec do Polski na plac budowy. Elementy dachu i ścian ze stali oraz z aluminium zostaną zakupione w Niemczech i dostarczone bezpośrednio na plac budowy do Polski. Pozostałe materiały zostaną nabyte w Polsce i również dostarczone bezpośrednio na plac budowy. Przewiezione i zakupione materiały służące do realizacji polskiego projektu przechowywane będą trakcie jego realizacji na terenie placu budowy lub w jego pobliżu.

W trakcie realizacji polskiego projektu na terenie budowy stanie wynajęty kontener budowlany, który będzie służył za magazyn materiałów oraz pomieszczenie socjalne dla personelu Wnioskodawcy zaangażowanego w realizację polskiego projektu. Personel Spółki zaangażowany w realizację polskiego projektu zostanie ulokowany w pokojach hotelowych bądź mieszkaniach wakacyjnych zlokalizowanych w pobliżu placu budowy.

Na placu budowy obecny będzie stale brygadzista podejmujący decyzje dot. wykonywanych prac. Jego decyzje będą jednak uzależnione od decyzji kierownictwa projektu operującego w siedzibie Wnioskodawcy w Niemczech i brygadzisty działającego na placu budowy w imieniu zleceniodawcy.

Hala (centrum logistyczne A.), która jest przedmiotem zlecenia Wnioskodawcy stanowi "budynek" w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414 z późn. zm.).

Realizacja polskiego projektu stanowi dla Spółki usługę budowlaną, wzgl. budowlano-montażową w rozumieniu przepisów Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia dzialalności gospodarczej na terytorium Polski w związku z wykonywaniem usług.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS UE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease "przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie."

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z analizy ww. przepisów w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, dysponuje infrastrukturą techniczną tj. maszyny i materiały budowlane stanowiące własność Spółki, maszyny oraz materiały zostaną przetransportowane z Niemiec do Polski (a częściowo w Polsce wynająte) i w okresie realizacji projektu będą przechowywane na placu budowy lub jego pobliżu. Wnioskodawca dysponuje również zasobami ludzkimi koniecznymi do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli posiada w Polsce czynnik ludzki w postaci oddelegowanych przez Spółkę pracowników do pracy w Polsce.

W trakcie realizacji polskiego projektu na terenie budowy stanie wynajęty kontener budowlany, który będzie służył za magazyn materiałów oraz pomieszczenie socjalne dla personelu Wnioskodawcy zaangażowanego w realizację polskiego projektu. Personel Spółki zaangażowany w realizację polskiego projektu zostanie ulokowany w pokojach hotelowych bądź mieszkaniach wakacyjnych zlokalizowanych w pobliżu placu budowy. Na placu budowy obecny będzie stale brygadzista podejmujący decyzje dot. wykonywanych prac.

Tym samym przez cały czas dla celów prowadzonej działalności Wnioskodawca dysponuje na terytorium Polski personelem złożonym z pracowników Wnioskodawcy, którzy uczestniczą w prowadzeniu działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę na terytorium Polski w sposób ciągły. Zatem działalność prowadzona w Polsce charakteryzuje się pewną stałością, bowiem Wnioskodawca posiada strukturę osobowo-rzeczową na terytorium kraju w związku z realizacją zlecenia.

Z faktu, że umowa dotycząca świadczenia prac budowlanych określa wyraźne ramy czasowe - prace budowlane Wnioskodawcy w związku z realizacją polskiego projektu zaczęły się w dniu 13 stycznia 2014 r. i mają trwać do dnia 31 lipca 2014 r., który to okres może ulec przedlużeniu), nie można wnioskować, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności. Takie określenie terminu wykonania usługi wynika bezpośrednio z charakteru prac budowlanych. Co więcej brak jest jakichkolwiek ram czasowych (np. kilka czy kilkanaście miesięcy, a może kilka lat), które pozwoliłyby jednoznacznie stwierdzić, że dany podmiot wystarczająco długo używa tychże zasobów w sposób stały, powtarzalny, nieprzemijający, w związku z czym posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, czy też na tyle krótko, żeby uznać, że tego stałego miejsca nie ma. Zdaniem tut. Organu, ww. okres czasu (styczeń 2014 r. - lipiec 2014 r.) należy uznać za wystarczająco długi do uznania, iż Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium naszego kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.