IPPP3/443-1367/11/13-7/S/MPe

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 25 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP3/443-1367/11/13-7/S/MPe

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2011 r. (data wpływu 14 października 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 czerwca 2013 r. (data wpływu 14 czerwca 2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 5 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia dla nabywanych przez Wnioskodawcę od polskich spółek usług reklamy - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia dla nabywanych przez Wnioskodawcę od polskich spółek usług reklamy. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 11 czerwca 2013 r. (data wpływu 14 czerwca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 5 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka A. ("A.") z siedzibą na Węgrzech w 2007 r. zawarła umowę o świadczenie usług z dwoma spółkami mającymi siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej. Spółki będące stroną umowy o świadczenie usług były przy jej zawarciu reprezentowane przez inną spółkę będącą spółką z tej samej grupy kapitałowej odpowiedzialną za dokonywanie zakupów towarów dla spółek z grupy ("Spółka Zakupowa") - która to spółka wcześniej była stroną umowy sprzedaży (kupującym) towarów pochodzących od A. Ten towar był odsprzedawany spółkom (stronom umowy o świadczenie usług) przez Spółkę Zakupową na podstawie odrębnej umowy bez udziału A.

Umowa o świadczenie usług polegała na podejmowaniu wszelkich działań zmierzających do zwiększenia satysfakcji konsumenta wykonywanych przez spółki (stronę umowy o świadczenie usług) i w konsekwencji do zwiększenia efektywności sprzedaży towarów pochodzących od A. mierzoną w oparciu o określoną łączną wartość towarów sprzedanych przez A. Spółce Zakupowej, a następnie odsprzedanych do spółek (stron umowy o świadczenie usług) wedle ich zapotrzebowania. Wynagrodzenie w zamian za świadczone usługi zostało określone jako premia pieniężna płatna okresowo, na podstawie wystawianych faktur VAT. Istotne jest, że własność rzeczy objętych działaniami reklamowymi określonymi w umowie o świadczenie usług, została przeniesiona na rzecz Spółki Zakupowej (strony umowy sprzedaży i przedstawiciela w umowie o świadczenie usług) a zatem A. na podstawie umowy o świadczenie usług zamówił wyłącznie usługę reklamy. Usługi wykonywane na rzecz A. polegały na drukowaniu ogłoszeń z cenami towarów sprzedawanych przez spółkę (stronę umowy o świadczenie usług), w których znajdował się m.in. towar kupiony od A. Ponadto spółka (strona umowy o świadczenie usług) zobowiązała się do wystawiania towaru A. w swoich supermarketach w miejscach lepiej widocznych dla konsumenta, tj. na optymalnej wysokości i miejscu na półkach sklepowych.

A. nie posiada na terenie Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani oddziału, nie prowadzi na terenie Rzeczypospolitej Polskiej działalności gospodarczej, z którą w jakikolwiek sposób związane byłoby dostarczanie towarów w oparciu o umowę sprzedaży lub świadczenie usług przez spółki (stronę umowy o świadczenie usług). Każda ze spółek (strona umowy o świadczenie usług) wystawiała na rzecz A. faktury VAT z doliczonym podatkiem od towarów i usług (VAT), przyjmując, że należy go uiścić w Rzeczypospolitej Polskiej a nie na Węgrzech - w państwie, w którym A. ma swoją siedzibę.

Umowa o świadczenie usług oraz wystawione na jej podstawie faktury VAT datowane są na rok 2007.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2 i ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i Usług - w stanie prawnym obowiązującym w roku 2007 - spółka (strona umowy o świadczenie usług) była uprawniona do doliczenia w Polsce podatku od towarów i usług do wystawianych na rzecz A. faktur VAT.

2.

Czy zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2 i ust. 4 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - w stanie prawnym obowiązującym w roku 2007 - w razie uznania, że działalność spółki (strony umowy o świadczenie usług) była związana ze sprzedażą towarów A., to czy w oparciu o podaną podstawę prawną, spółka świadcząca usługi była uprawniona do doliczania w Polsce podatku od towarów i usług do wystawianych na rzecz A. faktur VAT.

3.

Czy zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2 i ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - w stanie prawnym obowiązującym w roku 2007 - A. miał prawo domagać się aby wystawiona i doręczona mu faktura VAT nie zawierała podatku od towarów i usług albowiem powinien on być naliczany w kraju, w którym znajduje się siedziba A. (na Węgrzech).

4.

Czy zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 2 i ust. 4 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - w stanie prawnym obowiązującym w roku 2007 - A. miał prawo domagać się aby wystawiona i doręczona mu faktura VAT nie zawierała podatku od towarów i usług albowiem powinien być on naliczany w kraju, w którym znajduje się siedziba A. (na Węgrzech).

Zdaniem Wnioskodawcy:

1.

Według A. spółka (strona umowy o świadczenie usług) nie była uprawniona do doliczenia w Polsce podatku od towarów i usług do faktur VAT wystawianych na rzecz A. w Polsce albowiem usługi te były świadczone na rzecz podmiotu z siedzibą w jednym z państw członkowskich UE innym niż państwo, w którym siedzibę ma spółka (świadcząca usługę) i podatek ten winien był być naliczony na Węgrzech. Inna interpretacja przepisów krajowych pozostaje w sprzeczności z założeniami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zgodnie z art. 56 tej dyrektywy miejscem świadczenia wymienionych poniżej usług (pkt b usługi reklamy) wykonywanych na rzecz usługobiorców (w niniejszym przypadku A.) mających siedzibę poza Wspólnotą lub na rzecz podatników mających siedzibę we Wspólnocie, ale w innym państwie niż usługodawca, jest miejsce, w którym usługobiorca (A.) posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczone są usługi lub, w przypadku ich braku, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

2.

Spółka (strona umowy o świadczenie usług) nie była uprawniona do doliczenia w Polsce podatku od towarów i usług ze względu na treść przepisu wskazanego w pytaniu nr 2. Jednak wskazany przepis znajduje zastosowanie, jeżeli nie znajdzie zastosowania podstawa prawna przywołana w pytaniu nr 1. W ocenie A. świadczone usługi były usługami reklamy, a więc brak naliczania podatku od towarów i usług w Rzeczypospolitej Polskiej na tej podstawie (określonej w pytaniu nr 2) ma charakter pomocniczy.

3.

A. stoi na stanowisku, że nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od towarów usług w Rzeczypospolitej Polskiej a podatek taki naliczany musiał być na Węgrzech. Przepisy wskazanej powyżej dyrektywy oraz ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 lipca 2007 r. o zmianie ustawy o podatku od towarowi usług - są jasne i nie pozostawiają wątpliwości, iż na A. ciąży obowiązek podatkowy ale wobec właściwych organów podatkowych na Węgrzech a nie w Rzeczypospolitej Polskiej. Warto wskazać, że Dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającą Dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej zostało przyjęte nowe brzmienie art. 44. Zgodnie z nim miejscem spełnienia usługi jest w każdym przypadku miejsce siedziby usługobiorcy. Celem zmiany przepisów było uniknięcie podwójnego opodatkowania na terenie Unii Europejskiej i pełne dostosowanie przepisów polskich do obowiązującej dyrektywy. Podwójne opodatkowanie może naruszać zasady wolnej konkurencji i swobodnego przepływu towarów i usług.

4.

Podstawa prawna zwolnienia A. od podatku od towarów i usług w Rzeczypospolitej Polskiej podana w pytaniu nr 4 ma charakter subsydiarny w razie odmowy zastosowania przepisów wskazanych w pytaniach nr 1 i 3. Usługi wykonywane przez spółkę (stronę umowy o świadczenie usług) ostatecznie miały na celu zwiększenie sprzedaży towarów A. W zakres tych działań wchodziło rozpowszechnienie znajomości marki i towarów A. wśród konsumentów. W ocenie A. jest to wyraźna definicja usług reklamowych. Wnioskodawca podkreśla, że własność towarów A. została przeniesiona na Spółkę Zakupową (stronę umowy sprzedaży z A.), a późniejsze rozporządzanie własnością tych towarów pomiędzy spółkami - wchodzącymi do jednej grupy kapitałowej - następowało niezależnie od A.

Podsumowując stanowisko A. jest prawidłowe i znajduje uzasadnienie w treści przepisów prawa krajowego jak również przepisów Unii Europejskiej.

W odpowiedzi na wniosek Strony Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, w dniu 9 stycznia 2012 r. wydał postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania znak IPPP3/443-1367/11-2/MPe, uznając, że w niniejszej sprawie, problem przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług, dotyczy uprawnień kontrahentów Wnioskodawcy (polskich spółek) do doliczenia podatku VAT do wystawianych na Jego rzecz faktur VAT. Natomiast stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej wniosek może złożyć zainteresowany podmiot w swojej indywidualnej sprawie. Jednocześnie wskazano, że z treści przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego w konfrontacji z zawartymi pytaniami wynika, że Wnioskodawca oczekuje od tut. Organu określenia typu usług na jakie Wnioskodawca zawarł umowę z polskimi kontrahentami. Podkreślono, że Wnioskodawca ma uprawnienia do uzyskania od organu podatkowego interpretacji prawa podatkowego w każdej indywidualnej sprawie, która może kształtować jego prawa i obowiązki na gruncie określonej regulacji podatkowej. W szczególności żądanie uzyskania interpretacji indywidualnej prawa podatkowego odnosi się do stanów faktycznych przedstawionych przez Wnioskodawcę, co do których wykładnia znajdujących w nich zastosowania przepisów podatkowych może rzutować na prawidłowe rozliczenie Wnioskodawcy w ramach tego podatku. W efekcie Wnioskodawca ma uzyskać rzetelną informację jak - w dotyczącym go stanie faktycznym - organ podatkowy interpretuje przepisy podatkowe znajdujące w nim zastosowanie, co może mieć wpływ na prawidłowość dokonania przez niego rozliczenia tegoż podatku.

W tym stanie sprawy Wnioskodawca wniósł zażalenie na ww. postanowienie, zarzucając Organowi podatkowemu: naruszenie art. 165a § 1 OP w zw. z art. 14h OP poprzez ich zastosowanie, podczas gdy w przedmiotowej sprawie nie powinny zostać zastosowane z uwagi na brak koniecznych przesłanek wymienionych w tym przepisie; naruszenie art. 14b § 1 OP poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że postawione przez Skarżącego we wniosku pytania dotyczą uprawnień podatkowych jego kontrahentów a w konsekwencji, że Skarżący nie był uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz że Skarżący we wniosku zwrócił się do organu z pytaniem o określenie typu usług na jakie Skarżący zawarł z kontrahentami umowy, podczas gdy z treści całego wniosku wprost wynika, że Skarżący samodzielnie sklasyfikował ww. umowy pod względem cywilnoprawnym jako umowy mające za przedmiot świadczenie usług reklamy i wnosił do organu o określenie skutków podatkowych w podatku od towarów i usług dla tego rodzaju usług; naruszenie art. 169 § 1 OP w zw. z art. 14h OP poprzez ich niezastosowanie polegające na niewezwaniu Skarżącej do doprecyzowania wniosku, jak i naruszenie art. 120 § 1 OP w zw. z art. 14h OP poprzez działanie przez wydający zaskarżone postanowienie organ podatkowy w sposób nie budzący zaufania do organów podatkowych.

W wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w zażaleniu, nie znaleziono podstaw do zmiany ww. postanowienia. W postanowieniu znak IPPP3/443-1367/11-4/MPe z dnia 27 lutego 2012 r., utrzymującym w mocy postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania, Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał przedstawione tam stanowisko.

Wyrokiem z dnia 15 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1480/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżone postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu orzeczenia WSA stwierdził, iż stanowisko własne Skarżącej zawarte we wniosku oscylowało wokół problemów ujętych we wskazanych pytaniach. Skarżąca odwołując się do treści art. 27 ust. 3 pkt 2 oraz ust. 4 pkt 2 i pkt 11 ustawy o VAT twierdziła, że jej kontrahenci - polskie spółki nie mogły wykazać w wystawionych przez nie fakturach podatku od towarów i usług oraz że Skarżąca ma prawo domagać się od tych kontrahentów, aby w wystawionych przez nich fakturach nie był wykazany podatek od towarów i usług, ponieważ podatek ten powinien być naliczony w kraju, w którym znajduje się siedziba Skarżącej, tj. na Węgrzech.

Sąd zważywszy na stan faktyczny oraz przepisy, których interpretacji oczekiwała Skarżąca i z których wywodziła brak możliwości naliczenia podatku od towarów i usług na terytorium Polski, nie zgodził się ze stanowiskiem wyrażonym w zaskarżonym postanowieniu, że Skarżąca oczekiwała interpretacji przepisów prawa dotyczących jej kontrahentów. Wszak w przypadku usług, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 i 11 w zw. z ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT (brzmienie obowiązujące w 2007 r.), miejsce ich wykonania determinuje miejsce opodatkowania tych usług. W oczywistym interesie Skarżącej leży uzyskanie stanowiska organu, czy w okolicznościach przedstawionych we wniosku jest ona zobowiązana do zapłaty podatku na terenie Polski, czy też takiego obowiązku nie ma. Prawidłowość naliczenia podatku od towarów i usług na fakturach wystawionych przez polskie spółki rzutuje na sytuację prawno-podatkową Skarżącej na terenie Węgier (według Skarżącej obowiązki podatkowe ciążą na niej na terenie Węgier), dlatego racjonalnym zachowaniem Skarżącej było dążenie, poprzez uzyskanie interpretacji, do ustalenia, czy działania takie są zgodne z przepisami prawa podatkowego.

Sąd wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, iż osoba zainteresowana, o której mowa w art. 14b § 1 O.p., to każda osoba, która chce uzyskać interpretację przepisów prawa podatkowego w celu wyjaśnienia i/lub ułożenia swoich interesów w sferze prawa podatkowego. Osobą legitymowaną do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej może być wyłącznie osoba, u której wystąpił lub może wystąpić określony stan faktyczny, który może powodować określone konsekwencje w zakresie prawa podatkowego. Wynika to z tej części przepisu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, w której stanowi się, że interpretację wydaje się na pisemny wniosek zainteresowanego, "w jego indywidualnej sprawie".

Zdaniem WSA, Skarżąca jest osobą legitymowaną do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej, ponieważ wystąpił u niej stan faktyczny, który może powodować określone konsekwencje w zakresie prawa podatkowego. Jak już powiedziano, Skarżąca jest zainteresowana w uzyskaniu stanowiska Ministra Finansów, z którego wynika, czy jest ona zobowiązana do zapłaty podatku od towarów i usług w Polsce w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Odwołanie się przez Skarżącą w postawionych przez nią pytaniach do uprawnień jej polskich kontrahentów w zakresie wykazania w wystawionych przez nich fakturach podatku od towarów i usług, nie powinno być odczytywane, jak to uczynił organ, jako problem dotyczący wyłącznie wystawców faktur. Przecież faktury wystawione przez tych kontrahentów skutkowały konsekwencjami w zakresie prawa podatkowego po stronie Skarżącej (istnienie, bądź nie obowiązków podatkowych na Węgrzech, kwestie dotyczące zwrotu podatku, miejsce zapłaty podatku).

Sąd podniósł także, że Skarżąca odwołała się do uprawnień polskich spółek w dwóch pytaniach, natomiast w pozostałych dwóch pytaniach Skarżąca pytała o jej własne uprawnienia dotyczące możliwości domagania się od polskich spółek, aby wystawione przez nie faktury nie zawierały podatku od towarów i usług. Mimo to organ i w tym zakresie uznał, że Skarżąca nie jest osobą legitymowaną do uzyskania interpretacji indywidualnej.

Zwrócić należy uwagę, że Minister Finansów w zaskarżonym postanowieniu skupił się wyłącznie na pytaniach postawionych we wniosku o wydanie interpretacji i z nich wywiódł swoje stanowisko. Tymczasem w świetle obowiązujących przepisów prawa przedmiot i zakres interpretacji indywidualnej wyznacza stanowisko wnioskodawcy, a nie pytania postawione we wniosku. Stosownie bowiem do postanowień art. 14c § 1 O.p. (zdanie pierwsze) interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z kolei art. 14c § 2 O.p. stanowi, iż w razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

Minister Finansów w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia powołał się wyłącznie na pytania postawione przez Skarżącą, zupełnie pomijając jej stanowisko w sprawie. W ramach tego stanowiska Skarżąca twierdziła, że wykonywane przez nią usługi są usługami reklamy (tak też podała w ramach stanu faktycznego). Alternatywny pogląd Skarżąca zaprezentowała na wypadek, gdyby organ uznał, iż usługi świadczone przez polskie spółki nie są usługami reklamy, co wyraźnie zostało zaznaczone we wniosku.

WSA wyjaśnił, że organ nie miał obowiązku dokonywać kwalifikacji usług, o których mowa we wniosku o wydanie interpretacji. Skarżąca podała jako element stanu faktycznego, że polskie spółki świadczą na jej rzecz usługi reklamy i w ramach własnego stanowiska nie czyniła rozważań odnośnie do prawidłowości takiej kwalifikacji tych usług, a wręcz stwierdziła, że są to usługi reklamy. Poza tym kwalifikacja usług świadczonych przez polskie spółki na rzecz Skarżącej wymaga analizy umów o świadczenie usług, zaś w ramach postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy takiej czynności nie może przeprowadzić. Badanie treści umów cywilnoprawnych może nastąpić wyłącznie w toku postępowania dowodowego, które nie jest prowadzone w postępowaniu interpretacyjnym. Instytucja interpretacji przepisów prawa podatkowego została uregulowana w Rozdziale la Działu II Ordynacji podatkowej i żaden z przepisów tego Rozdziału nie odsyła do stosowania przepisów normujących postępowanie dowodowe. Jak już wcześniej wskazano, podany we wniosku stan faktyczny stanowi jedyną podstawę faktyczną interpretacji, co oznacza, że organ nie weryfikuje tego stanu i nie bada żadnych dokumentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz biorąc pod uwagę wnioski płynące z wyroku WSA w Warszawie z dnia 15 stycznia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 1480/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie określenia miejsca świadczenia dla nabywanych przez Wnioskodawcę od polskich spółek usług reklamy - jest prawidłowe.

Na samym wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotowy stan faktyczny jest poddawany ocenie na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym w 2007 r.

Ad. 1 i ad. 3

Miejsce świadczenia usług uregulowane zostało w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), jako miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługę - miejsce gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiadający siedzibę na Węgrzech w 2007 r. zawarł umowę o świadczenie usług z dwoma spółkami mającymi siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej. Spółki te przy zawarciu przedmiotowej umowy były reprezentowane przez inną spółkę będącą spółką z tej samej grupy kapitałowej odpowiedzialną za dokonywanie zakupów towarów dla spółek z grupy ("Spółka Zakupowa") - która to spółka wcześniej była stroną umowy sprzedaży (kupującym) towarów pochodzących od Wnioskodawcy. Spółka Zakupowa na podstawie odrębnej umowy, bez udziału Wnioskodawcy odsprzedawała ten towar spółkom (stronom umowy o świadczenie usług).

Umowa o świadczenie usług polegała na podejmowaniu wszelkich działań zmierzających do zwiększenia satysfakcji konsumenta wykonywanych przez spółki (stronę umowy o świadczenie usług) i w konsekwencji do zwiększenia efektywności sprzedaży towarów pochodzących od Wnioskodawcy mierzoną w oparciu o określoną łączną wartość towarów sprzedanych przez Wnioskodawcę Spółce Zakupowej, a następnie odsprzedanych do spółek (stron umowy o świadczenie usług) wedle ich zapotrzebowania. Wynagrodzenie w zamian za świadczone usługi zostało określone jako premia pieniężna płatna okresowo, na podstawie wystawianych faktur VAT. Własność rzeczy objętych działaniami reklamowymi określonymi w umowie o świadczenie usług, została przeniesiona na rzecz Spółki Zakupowej (strony umowy sprzedaży i przedstawiciela w umowie o świadczenie usług) a zatem Wnioskodawca na podstawie umowy o świadczenie usług zamówił wyłącznie usługę reklamy. Usługi wykonywane na rzecz Wnioskodawcy polegały na drukowaniu ogłoszeń z cenami towarów sprzedawanych przez spółkę (stronę umowy o świadczenie usług), w których znajdował się m.in. towar kupiony od Wnioskodawcy. Ponadto spółka (strona umowy o świadczenie usług) zobowiązała się do wystawiania towaru Wnioskodawcy w swoich supermarketach w miejscach lepiej widocznych dla konsumenta, tj. na optymalnej wysokości i miejscu na półkach sklepowych. Każda ze spółek (strona umowy o świadczenie usług) wystawiała na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT z doliczonym podatkiem od towarów i usług, przyjmując że należy go uiścić w Rzeczypospolitej Polskiej a nie na Węgrzech - w państwie, w którym Wnioskodawca ma swoją siedzibę.

Umowa o świadczenie usług oraz wystawione na jej podstawie faktury VAT datowane są na rok 2007.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy, w którym Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, iż od polskich spółek zamówił wyłącznie usługę reklamy, Wnioskodawca powziął wątpliwość czy jest zobowiązany do zapłaty podatku na terenie Polski, czy też takiego obowiązku nie ma i czy Wnioskodawca miał prawo domagać się aby wystawiona i doręczona mu faktura nie zawierała podatku od towarów i usług.

Od ogólnej zasady dotyczącej miejsca świadczenia usług określonej w ww. art. 27 ust. 1 powołanej ustawy ustawodawca przewidział kilka wyjątków, które w zależności od charakteru usług, określają miejsce ich opodatkowania w odmienny sposób.

W myśl art. 27 ust. 3 ww. ustawy w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4 ww. przepisu, są świadczone na rzecz:

1.

osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego (stosownie do art. 2 pkt 4 cytowanej ustawy przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Wspólnoty), lub

2.

podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę

- miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Natomiast stosownie do art. 27 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, przepis ust. 3 stosuje się do usług reklamy.

Analiza wskazanych przepisów jednoznacznie wskazuje, iż miejscem świadczenia usług reklamy, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy na rzecz podatnika mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę.

Zatem stosownie do ww. art. 27 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy świadczenie usług reklamy przez polskie spółki na rzecz Wnioskodawcy, tj. podatnika mającego siedzibę na Węgrzech pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Obowiązanym do rozliczenia tego podatku jest nabywca usługi reklamy. W przedmiotowej sprawie obowiązanym do rozliczenia podatku VAT na terytorium Węgier jest Wnioskodawca.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w uzasadnieniu do pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 3, iż spółka (strona umowy o świadczenie usług) nie była uprawniona do doliczenia w Polsce podatku od towarów i usług do faktur VAT wystawianych na rzecz Wnioskodawcy w Polsce ponieważ usługi te były świadczone na rzecz podmiotu z siedzibą w jednym z państw członkowskich UE innym niż państwo, w którym siedzibę ma spółka świadcząca usługę i podatek ten winien był być naliczony na Węgrzech należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że w związku z faktem, iż w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca jednocześnie wskazał, że od polskich spółek zamówił wyłącznie usługę reklamy, analiza stanowiska Wnioskodawcy przedstawiona do pytań oznaczonych we wniosku nr 2 i 4 stała się bezprzedmiotowa.

Wskazać również należy, że ww. Organ wydaje interpretacje prawa podatkowego wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Stąd też interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana dla Wnioskodawcy nie wywołuje skutków prawnych dla polskich spółek świadczących na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowe usługi reklamy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl