IPPP3/443-1182/12-2/RD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2012 r. (data wpływu 28 listopada 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla prac związanych z rozbudową budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz ustalenia powierzchni użytkowej kwalifikującej się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 listopada 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla prac związanych z rozbudową budynku mieszkalnego jednorodzinnego oraz ustalenia powierzchni użytkowej kwalifikującej się do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka S.A. (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest podatnikiem podatku od towarów usług, prowadzącym działalność deweloperską. W ramach prowadzonej działalności, Spółka zrealizowała budowę obiektu, stanowiącego budynek mieszkalny jednorodzinny. Charakter obiektu wynika z prawomocnej decyzji o zmianie użytkowania budynku, z budynku pensjonatowego na budynek mieszkalny jednorodzinny, wydanej przez Wojewodę Mazowieckiego. Jego aktualna powierzchnia użytkowa, zgodnie z treścią projektu budowlanego oraz pozwoleniem na użytkowanie, przekracza 300 m^2. Właściciel budynku jest podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie najmu przedmiotowej nieruchomości osobom fizycznym na cele mieszkalne.

Właściciel budynku zlecił Spółce przeprowadzenie prac budowlanych, w celu rozbudowy przedmiotowego obiektu. Powierzchnia budynku po rozbudowie została określona w projekcie budowlanym. Docelowa powierzchnia użytkowa budynku w projekcie rozbudowy została określona zgodnie z zasadami opisanymi w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych.

Prace związane z rozbudową są wykonywane przez podwykonawców Spółki. Podwykonawcy wystawiają na rzecz Spółki faktury dokumentujące wykonanie określonych czynności. Po zakończeniu prac, Spółka wystawi na rzecz właściciela budynku fakturę dokumentującą usługi zarówno przez nią wykonane, jak i zakupione przez nią usługi i dostawy podwykonawców.

W związku z tym, Spółka powzięła wątpliwość jaka stawka opodatkowania jest właściwa w przypadku świadczenia usług rozbudowy przedmiotowego budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1)

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 12-12c Ustawy o VAT, opodatkowaniu stawką obniżoną podlega m.in. budowa, remont lub przebudowa obiektów budowlanych, zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Do wskazanego budownictwa zalicza się obiekty budownictwa mieszkaniowego, określone w Ustawie o VAT m.in. budynki mieszkalne jednorodzinne, sklasyfikowane w dziale 11 Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Nie stosuje się jednak tych przepisów w stosunku do budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia przekracza 300 m². W przypadku dostawy, budowy lub remontu takich budynków stawka obniżona ma zastosowanie jedynie do tej części podstawy opodatkowania, która odpowiada udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej. Innymi słowy, należy ustalić, jaki udział w powierzchni użytkowej danego budynku mieszkalnego jednorodzinnego stanowi powierzchnia 300 m² i tak obliczoną proporcję odnieść do podstawy opodatkowania świadczonych usług.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Ustawy o VAT nie definiują kluczowych dla przedstawionego stanu faktycznego pojęć "budowa" czy "przebudowa". Są to pojęcia właściwe dla prawa budowlanego. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.; dalej: Prawo budowlane), budową jest "wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego". Natomiast przebudową, zgodnie z powyższym aktem prawnym jest "wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego".

Analiza powyższych definicji pozwala uznać, że opisana w treści stanu faktycznego rozbudowa istniejącego obiektu budowlanego stanowi budowę w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego. Analogicznie więc powinna być również definiowana dla celów VAT.

Prace wykonywane przez Spółkę mieszczą się więc, co do zasady, wśród czynności podlegających opodatkowaniu stawką obniżoną, niemniej, należy mieć na uwadze wyłączenie o którym mowa w art. 41 ust. 12b i 12c Ustawy o VAT.

Określenie zakresu stosowania stawki obniżonej, zgodnie z art. 41 ust. 12c Ustawy o VAT wskazuje na konieczność obliczenia udziału powierzchni 300 m² w całkowitej powierzchni użytkowej danego obiektu. Pojawia się w tym miejscu wątpliwość, czy pojęcie całkowitej powierzchni użytkowej, w kontekście przedstawianego stanu faktycznego, należy rozumieć jako całkowitą powierzchnię użytkową danego obiektu, którego będzie dotyczyć rozbudowa, czy też całkowitą powierzchnię użytkową danego obiektu, powstałego w wyniku rozbudowy.

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowe jest drugie spośród wskazanych powyżej stanowisk. Szczegółowe stanowisko w zakresie definiowania pojęcia "całkowitej powierzchni użytkowej" wnioskodawca przedstawia w uzasadnieniu stanowiska dotyczącego pytania nr 2.

Oceniając w jakim zakresie należy zastosować stawkę obniżoną, konieczne jest określenie całkowitej powierzchni użytkowej (po zakończeniu rozbudowy), a następnie ustalić jaką część w tej powierzchni stanowić będzie limit 300 m², o którym mowa w art. 41 ust. 12b Ustawy o VAT. W przedstawionym stanie faktycznym Spółka może stosować stawkę obniżoną w stosunku do podstawy opodatkowania odpowiadającej proporcji 300/wartość całkowitej powierzchni użytkowej po rozbudowie.

Usługi w zakresie rozbudowy przedmiotowego domu mieszkalnego odnoszą się do istniejącego już budynku. Fakt, iż rozbudowa domu prowadzi do zwiększenia jego powierzchni użytkowej (przy czym powierzchnia zarówno sprzed rozbudowy, jak i po niej, przekracza 300 m²) nie pozwala jednak uznać, że przedmiotowe prace odnoszą się jedynie do powierzchni przekraczającej limit 300 m². Należy bowiem podkreślić, że usługi rozbudowy dotyczą budynku jako takiego. Przepisy o VAT nie umożliwiają podatnikowi ustalania podstawy opodatkowania objętej odpowiednio stawką 8 i 23% VAT w sposób inny, niż ten, który wynika z treści art. 41 ust. 12c Ustawy o VAT. Przepis ten stwierdza, że "w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej". Analiza powyższego przepisu nakazuje więc podatnikowi, który prowadzi dowolne prace na danym obiekcie, np. modernizacyjne, termomodernizacyjne, budowlane albo dotyczące rozbudowy, określenia całkowitej powierzchni użytkowej tego obiektu, a następnie ustalenie proporcji stosowania odpowiedniej stawki, jeżeli powierzchnia obiektu przekracza wskazane limity.

W ocenie Wnioskodawcy, mając na uwadze, że Ustawa o VAT nie przedstawia odrębnych zasad określania podstawy opodatkowania w przypadku usług rozbudowy, nie ma podstaw do stosowania zasad opodatkowania odmiennych od stosowanych w przypadku innych robót budowlanych. Nie ma więc w takim wypadku podstaw do uznania, że opodatkowanie stawką obniżoną może dotyczyć jedynie powierzchni określonej w limicie, zaś powierzchnia ponad ów limit jest opodatkowana stawką podstawową. Stawka podatku odnosi się bowiem do podstawy opodatkowania, którą jest obrót z tytułu usług budowlanych, nie zaś do powierzchni. Obowiązek ustalenia proporcji, o której mowa w art. 41 ust. 12c Ustawy o VAT nakazuje przyjęcie stanowiska, że opodatkowaniu stawką obniżoną 8% podlegają wszystkie roboty budowlane w danym obiekcie, niemniej, w proporcji określonej stosunkiem powierzchni całkowitej do limitu podanego w treści Ustawy o VAT.

Ad. 2)

Odpowiednie stosowanie art. 41 ust. 12-12c Ustawy o VAT wymaga odpowiedzi na pytanie czym jest całkowita powierzchnia użytkowa budynku.

Przepisy Ustawy o VAT nie definiują pojęcia "powierzchnia użytkowa budynku". Niemniej, należy zwrócić uwagę, że pojęcie to znalazło się w przepisie art. 41 ust. 12b Ustawy o VAT, który stwierdza, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

Z przepisu art. 41 ust. 12c Ustawy o VAT wynika, że w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b tejże Ustawy, obniżoną stawkę podatku stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Powyższe wskazuje, że powierzchnia użytkowa powinna być weryfikowana w kontekście budynków objętych społecznym programem mieszkaniowym. Natomiast zgodnie z treścią art. 41 ust. 12a Ustawy o VAT obiekty należące do społecznego programu mieszkaniowego są definiowane poprzez odpowiednie klasyfikacje Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. W ocenie Wnioskodawcy, stosowanie przez Ustawodawcę pojęć właściwych dla Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w art. 41 ust. 12-12c Ustawy o VAT powinno prowadzić do wniosku, że termin "powierzchnia użytkowa budynku" również powinien być definiowany w rozumieniu tej Klasyfikacji.

Zgodnie z treścią załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), powyższa klasyfikacja definiuje "całkowitą powierzchnię użytkową budynku" jako całą powierzchnię budynku, z wyjątkiem:

* powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów

* powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych;

* powierzchni komunikacji, np. klatki schodowej, dźwigi, przenośniki.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że powyższa definicja, określająca zakres całkowitej powierzchni użytkowej budynku została zastosowana przez projektantów w projekcie budowlanym. Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym, całkowitą powierzchnią użytkową budynku, o której mowa w art. 41 ust. 12c Ustawy o VAT powinna być docelowa powierzchnia budynku zgodnie z treścią projektu budowlanego.

Stanowisko, zgodnie z którym powierzchnia użytkowa budynku, o której mowa w art. 41 ust. 12-12c Ustawy o VAT, powinna być definiowana poprzez Polską Klasyfikację Obiektów Budowlanych, jest również prezentowane w dominującej większości interpretacji indywidualnych prawa podatkowego. Jako przykład warto przywołać stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z dnia 22 czerwca 2011 r. (sygn. IPPP1-443-706/11-4/MP), w którym wskazuje, że przy określaniu całkowitej powierzchni użytkowej do obliczenia wskaźnika zgodnie z art. 41 ust. 12c ustawy o podatku od towarów i usług należy stosować definicję "całkowitej powierzchni użytkowej" zawartą w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych."

Mając na uwadze powyższe argumenty, Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku - stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy - wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnienia od podatku.

Stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, stosuje się - w myśl art. 42 ust. 12 ustawy - do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym, zgodnie z ust. 12a tego artykułu, rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Zgodnie z art. 41 ust. 12b ustawy, do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

W myśl ust. 12c powołanego artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Ustawa o VAT oraz rozporządzenia wykonawcze do ustawy nie normują ustalania całkowitej powierzchni użytkowej na potrzeby podatku od towarów i usług. Pojęcie "całkowita powierzchnia użytkowa" jest natomiast zdefiniowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), w części III "objaśnienia wstępne" pkt 2 "pojęcia podstawowe" w sposób następujący "całkowita powierzchnia użytkowa budynku" obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem:

* powierzchni elementów budowlanych m.in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów,

* powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych,

* powierzchni komunikacji, np. klatki schodowej, dźwigi, przenośniki".

Przy określaniu powierzchni użytkowej należy kierować się definicją powierzchni użytkowej zawartej w obowiązującej Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), stanowiącej usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, bowiem do tego aktu odwołuje się art. 41 ust. 12a, czy też art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis art. 41 ust. 12c nie wymienia wprawdzie takiego elementu jak "całkowita powierzchnia użytkowa budynku", lecz mówi o "całkowitej powierzchni użytkowej" - przez którą należy rozumieć całkowitą powierzchnię użytkową elementów wymienionych w art. 12b ww. ustawy tj. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

Należy zwrócić uwagę na brzmienie art. 2 pkt 12 ustawy, zgodnie z którym, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych, dział PKOB 11 obejmuje:

* budynki mieszkalne jednorodzinne - 111,

* budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe - 112,

* budynki zbiorowego zamieszkania - 113.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęć: budowa, remont modernizacja, termomodernizacja oraz przebudowa, dlatego też w tym zakresie należy przywołać przepisy Prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) przez budowę należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

Z kolei zgodnie z pkt 7a tego artykułu przez przebudowę należy rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.

Definicję remontu zawarto w pkt 8 tego artykułu. Zgodnie z jego brzmieniem przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zrealizował budowę obiektu, stanowiącego budynek mieszkalny jednorodzinny. Charakter obiektu wynika z prawomocnej decyzji o zmianie użytkowania budynku z budynku pensjonatowego na budynek mieszkalny jednorodzinny, wydanej przez Wojewodę Mazowieckiego. Jego aktualna powierzchnia użytkowa, zgodnie z treścią projektu budowlanego oraz pozwoleniem na budowę przekracza 300 m² Właściciel budynku zlecił Spółce przeprowadzenie prac budowlanych, w celu rozbudowy przedmiotowego obiektu. Powierzchnia budynku po rozbudowie została określona w projekcie budowlanym. Docelowa powierzchnia użytkowa budynku w projekcie rozbudowy została określona zgodnie z zasadami opisanymi w PKOB. Prace związane z rozbudową są wykonywane przez podwykonawców Spółki. Spółka wystawi na rzecz właściciela budynku fakturę dokumentującą usługi zarówno przez nią wykonane, jak i zakupione przez nią usługi i dostawy podwykonawców. Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do zastosowania właściwej stawki podatku w przypadku świadczenia usług rozbudowy przedmiotowego budynku.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, a także powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż w związku z faktem, że całkowita powierzchnia użytkowa ww. domu jeszcze przed rozbudową wynosiła ponad 300 m², nie znajdzie zastosowanie art. 41 ust. 12 ustawy, gdyż budynek ten w myśl ust. 12b powyższego artykułu nie stanowi obiektu objętego społecznym programem mieszkaniowym. W konsekwencji powyższego świadczone usługi, których przedmiotem jest rozbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego są opodatkowane zgodnie z art. 146f ustawy 23% stawką podatku.

W związku z rozstrzygnięciem odnoszącym się do ustalenia stawki podatku, na prace których przedmiotem jest rozbudowa budynku mieszkalnego jednorodzinnego, odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 2 stała się bezprzedmiotowa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przestawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Z uwagi na to, iż złożony wniosek dotyczy jednego zdarzenia przyszłego, opłata należna za wydanie interpretacji wynosi 40 zł - stosownie do przepisu art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej. Ponieważ Wnioskodawca uiścił opłatę w wysokości 80 zł, kwota 40 zł stanowi nadpłatę i zostanie zwrócona na adres wskazany w części B.3. wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.