IPPP3/443-115/11-2/JF - Miejsce świadczenia usługi w przypadku gdy sprzedający wierzytelność jest podatnikiem zarejestrowanym w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej.

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 kwietnia 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP3/443-115/11-2/JF Miejsce świadczenia usługi w przypadku gdy sprzedający wierzytelność jest podatnikiem zarejestrowanym w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2011 r. (data wpływu 26 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* miejsca świadczenia usługi nabycia wierzytelności na rzecz podatnika z poza terytorium kraju - jest prawidłowe,

* zastosowania zwolnienia dla ww. usługi - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia oraz zastosowania zwolnienia dla usługi nabycia wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank S.A. (zwany dalej: "Bankiem") w ramach prowadzonej działalności gospodarczej planuje nabywać pojedyncze wierzytelności innych podmiotów (wierzytelności te wynikają z tytułu zawartych umów kredytowych i nie są jeszcze w pełni wymagalne). W grupie potencjalnych cedentów będą występować banki, instytucje kredytowe oraz ich oddziały. Siedziby podmiotów sprzedających wierzytelności kredytowe będą znajdować się w Polsce lub w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Wierzytelności będące przedmiotem transakcji będą wierzytelnościami własnymi tych podmiotów. Bank nabywając przedmiotowe wierzytelności z tytułu kredytów będzie stawał się podmiotem uprawnionym do realizacji postanowień umów we własnym imieniu.

Nabywając wierzytelność z tytułu kredytu Bank będzie przejmował pełnię praw i obowiązków cedenta, a co za tym idzie, w granicach określonych w konkretnej umowie kredytowej, Bank będzie mógł modyfikować zapisy umowy kredytowej, zmieniając np.: wysokość należnego wynagrodzenia z tytułu odsetek od raty kredytowej lub skracać/wydłużać okres, na jaki kredyt został przyznany kredytobiorcy. Celem nabycia przez Bank wierzytelności z tytułu kredytu będzie dalsze kontynuowanie umowy kredytowej i uzyskiwanie korzyści finansowych z jej tytułu. Od momentu nabycia wierzytelności kredytobiorca stanie się klientem Banku i będzie płacił wynagrodzenie z tytułu wykorzystania środków kredytu (m.in. odsetki, prowizje) na rzecz Banku. Nabywając wierzytelność z tytułu kredytu Bank świadczyć będzie na rzecz cedenta usługę przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika, gdyż uwolni cedenta z konieczności egzekwowania należności z wierzytelności, w przypadku, gdyby klient/kredytobiorca zaprzestał spłacać swoje zobowiązania wynikające z umowy kredytowej będącej przedmiotem cesji. Nabycie przez Bank wierzytelności z tytułu kredytu jest niezbędne, aby Bank mógł świadczyć usługę udzielania kredytu klientowi, który jest stroną przedmiotowej umowy kredytowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1.

Czy w przypadku, gdy sprzedający wierzytelność będzie podatnikiem VAT zarejestrowanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, usługa świadczona przez Bank na rzecz podmiotu sprzedającego swoje wierzytelności własne będzie zwolniona z VAT na mocy art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) jako "usługa pomocnicza" do usługi udzielania kredytów.

2.

Czy w przypadku, gdy sprzedający wierzytelność będzie podatnikiem VAT posiadającym siedzibę (i zarejestrowanym dla celów VAT) w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej, usługa świadczona przez Bank na rzecz podmiotu sprzedającego swoje wierzytelności własne nie będzie podlegała VAT w Polsce, tylko w kraju, w którym podatnik będący usługobiorcę posiada siedzibę, zgodnie z brzmieniem art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Nabywając wierzytelność z tytułu kredytu Bank będzie świadczyć na rzecz cedenta usługę przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika, gdyż uwolni cedenta z konieczności egzekwowania należności z wierzytelności w przypadku, gdyby klient/kredytobiorca zaprzestał spłacać swoje zobowiązania wynikające z umowy kredytowej będącej przedmiotem cesji. Nabycie wierzytelności z tytułu kredytu przez Bank jest istotnym elementem dalszej usługi, którą Bank będzie świadczył na rzecz kredytobiorcy, a mianowicie usługi udzielania kredytu. Zdaniem Banku, usługa świadczona przez Bank na rzecz cedenta (której rezultatem jest nabycie przez Bank wierzytelności kredytowej cedenta) spełnia warunki określone w art. 43 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), gdyż:

* stanowi odróżniającą całość - jest odrębna od usługi głównej, która to usługa polega na kontynuowaniu udzielania kredytu na rzecz kredytobiorcy/strony umowy kredytowej będącej przedmiotem cesji. Cesja wierzytelności, w ramach której Bank świadczy na rzecz cedenta usługę przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika jest przedmiotem odrębnej umowy cywilnoprawnej,

* jest właściwa, specyficzna (angielskie "specific" zgodnie z projektem Rady Unii Europejskiej wprowadzającym zmiany przepisów podatku od wartości dodanej w odniesieniu do opodatkowania usług ubezpieczeniowych i finansowych) dla usług zwolnionych, gdyż nabycie niewymagalnej lub częściowo wymagalnej wierzytelności kredytowej w celu kontynuowania świadczenia usługi udzielania kredytu na rzecz klienta (będącego stroną przedmiotowej umowy kredytowej) możliwe jest przez instytucje finansowe posiadające zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie pośrednictwa finansowego,

* jest niezbędna dla realizacji przez Bank usługi udzielania kredytu, gdyż bez niej Bank nie mógłby stać się stroną umowy kredytowej będącej przedmiotem cesji i nie świadczyłby usługi w zakresie udzielania kredytu na rzecz klienta (będącego stroną przedmiotowej umowy kredytowej).

Bezsprzeczne jest, że w całej strukturze, składającej się z 2 etapów:

* 1 etap: przejęcie wierzytelności kredytowej przez Bank i

* 2 etap: kontynuowanie udzielania kredytu klientowi głównym świadczeniem jest udzielanie kredytu przez Bank, natomiast usługa świadczona przez Bank na rzecz cedenta w pierwszym etapie, której celem jest przejecie wierzytelności kredytowej jest "usługą pomocniczą", której wykonanie jest niezbędne do wykonania usługi głównej.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Bank stoi na stanowisku, że w przypadku gdy sprzedający wierzytelność będzie podatnikiem VAT zarejestrowanym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, usługa świadczona przez Bank na rzecz podmiotu sprzedającego swoje wierzytelności własne będzie zwolniona z VAT na mocy art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarowi usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) jako "usługa pomocnicza" do usługi udzielania kredytów.

Ad. 2.

W sytuacji, gdy sprzedający wierzytelność będzie podatnikiem VAT zarejestrowanym w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej, usługa świadczona przez Bank na rzecz podmiotu sprzedającego swoje wierzytelności własne nie będzie podlegała VAT w Polsce, tylko w kraju, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę (zakładając, że siedziba jest równocześnie stałym miejscem prowadzenia działalności przez tego podatnika). Zgodnie z brzmieniem art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) miejscem świadczenia przedmiotowych usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stale miejsce zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie miejsca świadczenia usługi nabycia wierzytelności na rzecz podatnika z poza terytorium kraju uznaje się za prawidłowe oraz w zakresie zastosowania zwolnienia dla ww. usługi uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności, prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu, nastąpi gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa powyżej rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy).

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Umowa odpłatnej cesji wierzytelności wypełnia znamiona określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych, w związku z tym stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku VAT. W przypadku cesji wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży.

Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-gospodarczych. W konsekwencji fakt zakupu wierzytelności w celu wyegzekwowania lub dalszej odsprzedaży, należy zakwalifikować jako usługę na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej. Sprzedawca taki jest w opisanej sytuacji usługobiorcą, on bowiem jest odbiorcą świadczenia ze strony nabywcy wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż odpłatne nabycie wierzytelności jest usługą określoną w art. 8 ust. 1 ustawy podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Powyższe przepisy pozwalają zastosować zwolnienie dla usług finansowych polegających na udzielaniu kredytów i pożyczek, dla usług pośrednictwa w świadczeniu powyższych usług oraz dla czynności zarządzania pożyczkami i kredytami. Zwolnienie, o którym mowa nie dotyczy jednakże usług ściągania długów (również factoringu).

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 z późn. zm.) państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Usługi windykacji wierzytelności nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Usługa ta polega na tym, że podmiot trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie windykatora.

W pojęciu usług windykacji (ściągania długów) mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży.

Przesądzające znaczenie dla oceny charakteru czynności ma jej efekt. Oceniając pod tym kątem nabywanie przez podatnika w ramach prowadzonej działalności wierzytelności w formie cesji w celu ich windykacji w imieniu własnym i na jej rachunek nabywcy, należy uznać, że stanowi ono usługę podlegającą opodatkowaniu. Nie można w tym zakresie przychylić się do poglądu, że usługa taka jest zwolniona na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy jako element niezbędny usługi wskazanej w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, tj. udzielania kredytów, bowiem usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu jako wymieniona w art. 43 ust. 15 ustawy nie korzysta ze zwolnienia od podatku przewidzianego przez art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy oraz art. 43 ust. 13 ustawy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Bank w ramach prowadzonej działalności gospodarczej planuje nabywać od cedentów (banków i instytucji kredytowych z siedzibą w Polsce lub w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej) ich wierzytelności wynikające z tytułu zawartych umów kredytowych, które nie są jeszcze w pełni wymagalne. Bank nabywając przedmiotowe wierzytelności będzie stawał się podmiotem uprawnionym do realizacji postanowień umów we własnym imieniu. Bank będzie kontynuował umowy kredytowe i uzyskiwał korzyści finansowe z ich tytułu. Od momentu nabycia wierzytelności kredytobiorca stanie się klientem Banku i będzie płacił wynagrodzenie z tytułu wykorzystania środków kredytu (m.in. odsetki, prowizje) na rzecz Banku. Nabywając wierzytelność z tytułu kredytu Bank świadczyć będzie na rzecz cedenta usługę przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika, gdyż uwolni cedenta z konieczności egzekwowania należności z wierzytelności, w przypadku, gdyby klient/kredytobiorca zaprzestał spłacać swoje zobowiązania wynikające z umowy kredytowej będącej przedmiotem cesji. Nabycie przez Bank wierzytelności z tytułu kredytu jest niezbędne, aby Bank mógł świadczyć usługę udzielania kredytu klientowi, który jest stroną przedmiotowej umowy kredytowej.

Powyższe wskazuje, że Bank profesjonalnie zajmuje się transakcjami finansowymi, w tym nabywaniem cudzych wierzytelności. Na podstawie zawieranych umów nabywa wierzytelności w drodze cesji. Następnie we własnym imieniu i na własny rachunek dokonuje ich dochodzenia. W tym stanie rzeczy uznać należy, że usługą świadczoną na rzecz sprzedawcy wierzytelności własnej jest nabycie przez Bank wierzytelności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w celu ich dochodzenia. Świadczenie między zbywcą wierzytelności a Bankiem nie jest już udzieleniem kredytu ani pożyczki, jest natomiast usługą pośrednictwa wymienioną w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy polegającą na nabyciu wierzytelności w celu osiągnięcia korzyści finansowej, ustaleniu z dłużnikiem zasad spłaty tej wierzytelności oraz jej dochodzenia.

Należy uznać, że nabycie wierzytelności przez podmiot zajmujący się skupowaniem wierzytelności i dochodzeniem ich od dłużników stanowi świadczenie usługi na rzecz zbywcy wierzytelności. Usługa ta polega na dokonaniu przez nabywcę wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności zapłaty za nabytą wierzytelność, w wyniku czego zbywca jest zwolniony z działań w celu odzyskania zapłaty od dłużnika. W takim przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu lub zobowiązania) innego podmiotu w celu jej egzekwowania - usługę taką należy opodatkować na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, transakcja zawierana pomiędzy zbywcą wierzytelności a Bankiem polegająca na przelewie wierzytelności na Bank, który przejmuje tę wierzytelność w celu jej realizacji we własnym imieniu, powodując "uwolnienie" przedsiębiorcy (cedenta) od ciężaru egzekwowania wierzytelności, stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy bowiem jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej.

Brak możliwości skorzystania ze zwolnienia podatkowego skutkuje opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 z zastosowaniem stawki podatkowej 23%. Zatem usługa polegająca na ściągnięciu (windykacja) długów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 23%, na mocy art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy.

Reasumując, nabycie przez Bank wierzytelności i dochodzenie ich od dłużników, stanowi świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy - w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 13 ani ze zwolnienia wskazanego w ust. 1 pkt 38 ustawy. Tym samym na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki 23%.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 2.

Dla prawidłowego rozliczenia podatku z tytułu świadczenia usług, niezbędne jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od niego uzależnione jest miejsce ich opodatkowania.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług, ustawodawca odrębnie zdefiniował pojęcie podatnika. Z art. 28a pkt 1 ustawy wynika, iż przez podatnika należy rozumieć:

a.

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.

osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a), która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

Po dokonaniu analizy informacji, zawartych we wniosku, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie, wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy, zastrzeżenia nie będą miały zastosowania. Zatem, miejsce świadczenia usług, będących przedmiotem pytania, ustalane będzie na podstawie zasady ogólnej, wyrażonej w tym przepisie.

Wątpliwości Banku dotyczą miejsca świadczenia usługi w przypadku, gdy sprzedający wierzytelność będzie zarejestrowanym podatnikiem z siedzibą w innym kraju członkowskim Unii Europejskiej.

Przeprowadzona analiza wskazuje, iż Bank będzie świadczył usługę pośrednictwa finansowego na rzecz sprzedającego własną wierzytelność podatnika mającego siedzibę w innym kraju wspólnotowym. W takich okolicznościach podatnik zbywający wierzytelność staje się usługobiorcą świadczonej przez Bank usługi finansowej. Wobec tego spełnione zostaną przesłanki określone w art. 28b ustawy. Zatem, miejscem świadczenia nie będzie terytorium kraju.

Mając na uwadze powyższe w tym zakresie należy stanowisko Banku uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl