IPPP3/443-1144/11-4/LK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. (data wpływu 22 sierpnia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 października 2011 r. (data wpływu 25 października 2011 r.) na wezwanie z dnia 13 października 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności oraz podmiotu zobowiązanego do rozliczenia dostaw towarów - jest prawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności oraz podmiotu zobowiązanego do rozliczenia dostaw towarów.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 października 2011 r. (data wpływu 25 października 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-1144/11-2/LK z dnia 13 października 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

C. (dalej: C. lub Spółka) jest spółką prawa angielskiego z siedzibą w F. (Wielka Brytania). Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji i sprzedaży soczewek kontaktowych. W 2010 r. Spółka podjęła decyzję o prowadzeniu działalności na rynku polskim. W tym celu zatrudnione zostały osoby, które umożliwiły organizację stałej i niezależnej struktury gospodarczej w Polsce. Dodatkowo, w kwietniu 2010 r. Spółka nabyła w Polsce przedsiębiorstwo sprzedające soczewki kontaktowe za pomocą portalu internetowego. Spółka prowadzi sprzedaż produktów C, korzystając ze składników majątkowych niezbędnych do prowadzenia działalności na terytorium Polski, w tym: aktywów trwałych (np. telefony, komputery, samochody), bazy klientów, licencje na programy komputerowe. Na bazie tak zorganizowanej struktury organizacyjnej Spółka rozwija swoją samodzielną działalność w Polsce, m.in. zatrudnia dodatkowych pracowników.

Spółka, zatrudnia w Polsce personel odpowiedzialny za dystrybucję jej produktów, utrzymywanie i pielęgnowanie relacji z klientami oraz zdobywanie nowych klientów, wyposaża ich w niezbędne do wykonywania pracy zasoby techniczne (np. przenośny komputer oraz telefon komórkowy). W ramach Spółki została określona, niezależna i odrębna dla rynku polskiego, hierarchiczna struktura podległości służbowej między pracownikami, na czele z pracownikami zajmującymi stanowiska kierownicze, uprawnionymi do negocjowania i podpisywania umów w imieniu Spółki.

Oprócz wyodrębnienia organizacyjnego i funkcjonalnego, struktura działalności Spółki na terenie Polski jest także wyodrębniona finansowo. W szczególności, na potrzeby działalności na rynku polskim są opracowywane, odrębne od pozostałej części Spółki budżety i plany finansowe. W systemie księgowo-finansowym Spółki generowane są dane finansowe w postaci odrębnych raportów dotyczących działalności w Polsce.

Działalność Spółki jest tak zorganizowana, aby zarówno działalność na rynku polskim, jak i pozostała działalność Spółki (m.in. w Wielkiej Brytanii) były w stanie samodzielnie funkcjonować i realizować samodzielne zadania i cele gospodarcze. Uchwałą z dnia 15 kwietnia 2011 r. Spółka sformalizowała swoją dotychczasową działalność w Polsce nadając funkcjonującej strukturze formę oddziału, zgodnie z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Obecnie Spółka przeprowadza procedury formalne związane z zarejestrowaniem oddziału w Krajowym Rejestrze Sądowym.

W ramach działalności Spółka dokonuje w Polsce m.in. transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz lokalnych dostaw towarów za wynagrodzeniem na rzecz podatników podatku od towarów i usług (dalej: VAT), nabywa w Polsce towary i usługi na potrzeby działalności prowadzonej w powyżej opisanym zakresie.

W związku z prowadzoną działalnością Spółka zarejestrowała się dla celów VAT w Polsce i opodatkowuje dokonywane dostawy towarów wykazując na wystawianych fakturach podatek VAT według odpowiedniej stawki, który później odprowadza do Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1 Spółka stoi na stanowisku, iż w świetle przepisów o VAT, od momentu zorganizowania stałej i niezależnej struktury gospodarczej w Polsce, wraz z nabyciem przedsiębiorstwa w kwietniu 2010 r., posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki w zakresie pytania 1

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to pojawia się w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywie Rady 2006/11 2/WE z dnia 28 listopada 2006 r., (dalej: Dyrektywa VAT) i było również wielokrotnie przedmiotem rozważań i interpretacji Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS). Ze względu na fakt, że wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej w 2004 r., do polskiego systemu prawnego przyjęty został dorobek prawny Wspólnot Europejskich, aby ustalić znaczenie tego pojęcia, należy odwołać się do kontekstu całej ustawy o VAT, odpowiednich przepisów prawa wspólnotowego, wytycznych Komitetu VAT, stanowisk polskich organów podatkowych, a także orzecznictwa ETS.

Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej ETS (wyrok ETS w sprawie Gunter Berkholz, wyrok ETS w sprawie Faaborg Gelting Linien A/S, wyrok ETS w sprawie Lease Plan Luxembourg SA; wyrok ETS w sprawie ARO Lease BV "wyrok ETS w sprawie Planzer Luxembourg Srl) ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej mamy doczynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju. Podobny wniosek można wysnuć ze wskazówek Komitetu ds. VAT UE, z wyjaśnień Ministra Finansów z 2010 r. oraz z nowego Rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. (Dz. Urz.UE 177/1 z 23.3.2011; dalej: Rozporządzenie 282/20 1 1), ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Komitet ds. VAT we wskazówkach z 88 spotkania tego komitetu z dnia 12 listopada 2009 r. jednogłośnie potwierdza, że dla uznania danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wystarczy, aby działalność w wymiarze minimalnym prowadzona była przy użyciu stale obecnych zasobów ludzkich i zaplecza technicznego. Wielkość zaangażowanych zasobów ludzkich i rzeczowych powinna być adekwatna i wystarczająca dla miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, tak aby miejsce to było w stanie świadczyć swoje albo korzystać z usług. Mimo, że wskazówka ta odnosi się wprost do świadczenia usług to zdaniem Spółki uzasadnione jest jej stosowanie do stałego miejsca prowadzenia działalności dokonującego dostawy towarów.

Podobnie, zgodnie z wyjaśnieniami Ministra Finansów zawartymi w broszurze informacyjnej z dnia 22 lutego 2010 r. dotyczącej głównych zmian w ustawie o VAT obowiązujących od 1 stycznia 2010 r., aby dane miejsce zakwalifikować jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, musi ono m.in. posiadać pewne minimalne, stałe zaplecze zarówno techniczne, jak i w postaci personelu.

Przede wszystkim jednak definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znalazła się w Rozporządzeniu 282/2011, które będzie obowiązywało od 1 lipca 2011 r. (obecnie trwają prace nad projektem ustawy zmieniającej ustawę o VAT, który dostosowuje przepisy krajowe do unijnego rozporządzenia). Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia 282/2011, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe rozumienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostało potwierdzone także w dotychczasowej praktyce polskich organów podatkowych. Jest to tym bardziej znaczące, iż stanowisko to ukształtowało się głównie w oparciu o orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przykładowo, w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŹ) stwierdzono, że "stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy), jak i zaplecza technicznego, aby można było prowadzić działalność na niezależnych zasadach." Podobnie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 23 maja 2008 r. (sygn. IPPP1-443-347/08-2/BS) organ podatkowy stwierdził, "że stałe miejsce prowadzenia działalności występuje, jeśli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny),

* działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot,

* w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju."

Podsumowując, z przepisów doktryny i orzecznictwa ETS wynika spójne i jednolite rozumienie pojęcia stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej:

* miejsce to powinno charakteryzować się określonym poziomem stałości,

* działalność prowadzona w tym miejscu powinna być działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot

* w danym miejscu powinno być zgromadzone zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

W przypadku, gdy spełnione są ww. kryteria, należy uznać, że obecność danego podmiotu na terytorium państwa członkowskiego wypełnia przesłanki stałego miejsca prowadzenia działalności.

Spółka stoi na stanowisku, że jej działalność na terytorium Polski od momentu zorganizowania stałej i niezależnej struktury gospodarczej, wraz z nabyciem w kwietniu 2010 r. przedsiębiorstwa, spełnia wszystkie ww. kryteria stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i przedstawia na dowód następujące uzasadnienie:

Spółka jest obecna na rynku polskim nieprzerwanie już od kilkunastu miesięcy. Strategia działalności Spółki jest nierozerwalnie związana z prowadzeniem sprzedaży na terenie Polski w sposób systematyczny i zorganizowany za pomocą stałej grupy dedykowanych pracowników. Wyrazem tego był m.in. zakup w kwietniu 2010 r. przedsiębiorstwa prowadzącego sprzedaż soczewek kontaktowych za pomocą portalu internetowego. Zasoby i relacje biznesowe tego przedsiębiorstwa są wykorzystywane w działalności Spółki do dystrybucji produktów C. Z założenia, dystrybucja towarów Spółki w Polsce ma charakter stały i planowany jest jej ciągły wzrost o czym świadczy zatrudnienie dodatkowych pracowników. Specyfika prowadzonej działalności, także na rynku polskim, polega bowiem na trwałym utrzymywaniu i dbałości o kontakty z klientami, a także na zdobywaniu nowych odbiorców i budowaniu z nimi relacji biznesowych. Spółka, chcąc sformalizować swą dotychczasową obecność na polskim rynku, podjęła decyzję o utworzeniu w Polsce swojego oddziału zgodnie z przepisami ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 173 poz. 1807 z późn. zm.). Uzasadnionym jest zatem twierdzenie, iż obecność Spółki w Polsce od momentu nabycia przedsiębiorstwa charakteryzuje się stałością i zamiarem prowadzenia działalności z tego miejsca.

W opinii Spółki można również uznać, iż prowadzona przez nią działalność na rynku polskim ma charakter niezależny.

Zespół pracowników zajmujący się dystrybucją towarów w Polsce jest uprawniony do podejmowania decyzji biznesowych dotyczących relacji z polskimi odbiorcami towarów, mieszczących się w ramach ogólnych założeń strategii gospodarczej Spółki. W konsekwencji, należy uznać, iż działalność Spółki na terytorium Polski ma charakter niezależny.

W opinii Spółki posiada ona na terytorium Polski także zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce. Specyfika działalności Spółki wymaga głównie zorganizowanej i sprawnie działającej struktury działających pracowników, zajmujących się sprzedażą i dystrybucją towarów. Elementem rozwoju zorganizowanej, stałej niezależnej struktury gospodarczej w Polsce było nabycie przedsiębiorstwa zajmującego się sprzedażą soczewek kontaktowych za pośrednictwem portalu internetowego w Polsce. Pracownicy działający na terenie Polski są dedykowani do działania na rynku polskim i są wyposażeni w niezbędną infrastrukturę techniczną (komputery i telefony komórkowe). Zarówno zasoby ludzkie, jaki techniczne, są obecne w Polsce na stałe. Jedynym miejscem pracy przedmiotowych pracowników i wykorzystania przedmiotowych zasobów technicznych jest Polska i tutaj też pracownicy są zatrudnieni. Obecnie posiadana infrastruktura techniczna jest zdaniem Spółki wystarczająca do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób zorganizowany, co zresztą potwierdza dotychczasowy rozwój działalności Spółki na terytorium Polski.

W konsekwencji należy uznać, iż od momentu zorganizowania stałej i niezależnej struktury gospodarczej w Polsce, wraz z nabyciem przedsiębiorstwa zajmującego się sprzedażą soczewek kontaktowych za pośrednictwem portalu internetowego, oraz zatrudnienia dodatkowych pracowników Spółka dysponuje w Polsce zapleczem technicznym oraz zasobami ludzkimi, które pozwalają na stałe i niezależne prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, a więc Spółka posiadała i posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w świetle przepisów ustawy o VAT obowiązujących od 1 kwietnia 2011 r., Spółka prawidłowo raportuje podatek VAT od dokonywanych dostaw towarów na terytorium Polski, wykazując na wystawianych fakturach podatek VAT według odpowiedniej stawki i odprowadzając go do urzędu skarbowego, z uwagi na posiadanie w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki w zakresie pytania 2

Spółka uważa, że jest podatnikiem z tytułu wykonywanych transakcji na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, w myśl którego podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Ze względu na fakt posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce od 2010 r. do dostaw dokonywanych przez Spółkę na rzecz podatników VAT w Polsce, nie znajdują zastosowania przepisy art. 17 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy o VAT, które regulują kwestię rozliczania transakcji dokonywanych przez podmiot nie posiadający stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce na zasadzie tzw. odwrotnego obciążenia.

W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że obowiązana jest naliczać podatek VAT na fakturach dokumentujących dostawy krajowe i odprowadzać go do urzędu skarbowego.

Należy także zwrócić uwagę na przepis art. 17 ust. 1a ustawy o VAT, zgodnie z którym przepisy ust. 4 i 5 (art. 17) stosuje się również w przypadku, gdy usługodawca lub dokonujący dostawy towarów posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, przy czyni to stałe miejsce prowadzenia działalności (...) nie uczestniczy w tych transakcjach. Zdaniem Spółki acontrario w sytuacji, gdy takie stałe miejsce prowadzenia działalności istnieje i uczestniczy w wykonywaniu transakcji na terytorium Polski (tak jak ma to miejsce w przypadku Spółki) zasada tzw. odwrotnego obciążenia nie znajduje zastosowania, a do rozliczenia podatku jest zobowiązany dostawca towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...), podlegają:

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2011 r., stanowi, że podatnikami VAT są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 134, poz. 780) przepis art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dniem 1 lipca 2011 r. otrzymał brzmienie: podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. Ponadto, stosownie do art. 17 ust. 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r., w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Natomiast zgodnie z ust. 5 pkt 1 ww. artykułu przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Wyżej wymienioną ustawą z dnia 9 czerwca 2011 r. z dniem 1 lipca 2011 r. przepis art. 17 ust. 5 pkt 1 otrzymał brzmienie: przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytułu tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w cytowanym przez Spółkę m.in. wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Günter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) ETS stwierdził, że "Artykuł 9 (1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)."

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Europejski Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s ETS stwierdził, że " (...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)".

Warto tu także przytoczyć (niewymienione przez Spółkę) wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim. Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika iż Wnioskodawca jest spółką prawa angielskiego z siedzibą w Fareham (Wielka Brytania).

Spółka prowadzi działalność w zakresie dystrybucji i sprzedaży soczewek kontaktowych. W 2010 r. Spółka podjęła decyzję o prowadzeniu działalności na rynku polskim. W tym celu zatrudnione zostały osoby, które umożliwiły organizację stałej i niezależnej struktury gospodarczej w Polsce. Dodatkowo, w kwietniu 2010 r. Spółka nabyła w Polsce przedsiębiorstwo sprzedające soczewki kontaktowe za pomocą portalu internetowego. Spółka prowadzi sprzedaż produktów C, korzystając ze składników majątkowych niezbędnych do prowadzenia działalności na terytorium Polski, w tym: aktywów trwałych (np. telefony, komputery, samochody), bazy klientów, licencje na programy komputerowe. Na bazie tak zorganizowanej struktury organizacyjnej Spółka rozwija swoją samodzielną działalność w Polsce, m.in. zatrudnia dodatkowych pracowników.

Spółka, zatrudnia w Polsce personel odpowiedzialny za dystrybucję jej produktów, utrzymywanie i pielęgnowanie relacji z klientami oraz zdobywanie nowych klientów, wyposaża ich w niezbędne do wykonywania pracy zasoby techniczne (np. przenośny komputer oraz telefon komórkowy). W ramach Spółki została określona, niezależna i odrębna dla rynku polskiego, hierarchiczna struktura podległości służbowej między pracownikami, na czele z pracownikami zajmującymi stanowiska kierownicze, uprawnionymi do negocjowania i podpisywania umów w imieniu Spółki.

Oprócz wyodrębnienia organizacyjnego i funkcjonalnego, struktura działalności Spółki na terenie Polski jest także wyodrębniona finansowo. Wnioskodawca wskazuje iż działalność Spółki jest tak zorganizowana, aby zarówno działalność na rynku polskim, jak i pozostała działalność Spółki (m.in. w Wielkiej Brytanii) były w stanie samodzielnie funkcjonować i realizować samodzielne zadania i cele gospodarcze.

W ramach działalności Spółka dokonuje w Polsce m.in. transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz lokalnych dostaw towarów za wynagrodzeniem na rzecz podatników podatku od towarów i usług, nabywa w Polsce towary i usługi na potrzeby działalności prowadzonej w powyżej opisanym zakresie. W związku z prowadzoną działalnością Spółka zarejestrowała się dla celów VAT w Polsce. W związku z przedstawionym stanem faktycznym Spółka powzięła wątpliwość czy posiada Ona na terytorium polski stałe miejsce prowadzenia działalności i czy w związku z tym prawidłowo dokonuje rozliczeń na terytorium kraju.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, gdyż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów, dysponuje własnym personelem zatrudnionym w celu prowadzenia działalności wyłącznie na terytorium Polski, ponadto Wnioskodawca posiada od 2010 r. przedsiębiorstwo sprzedające soczewki kontaktowe za pomocą portalu internetowego. Wnioskodawca dokonuje transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz dostaw na terytorium kraju a więc Spółka dokonuje czynności opodatkowanych w myśl art. 5 ust. 1 ustawy. A zatem Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Jak zostało wskazane powyżej w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki, o których mowa w art. 17 ustawy.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Analizując powyższe z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jak wyżej wskazano posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, które uczestniczy w dokonywanych dostawach, o których mowa w art. 5 ustawy to wówczas art. 17 ust. 1 pkt 5 nie znajdzie zastosowania. A zatem to Wnioskodawca jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług z tytułu dokonywania czynności, o których mowa w art. 5 ustawy w związku, z czym winien On wystawić fakturę na dostawy towarów ze stawką właściwą dla danego towaru.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.