IPPP3/443-1138/11-6/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2011 r. (data wpływu 18 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-1138/11-2/JK z dnia 2 listopada 2011 r. oraz pismem z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 2 grudnia 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-1138/11-4/JK z dnia 18 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności składania wniosku VAT-24 i wydania przez urząd skarbowy zaświadczenia VAT-25 w sytuacji zakupu samochodu osobowego na terytorium państwa trzeciego - jest prawidłowe.

W dniu 18 sierpnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności składania wniosku VAT-24 i wydania przez urząd skarbowy zaświadczenia VAT-25 w sytuacji zakupu samochodu osobowego na terytorium państwa trzeciego.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-1138/11-2/JK z dnia 2 listopada 2011 r. oraz pismem z dnia 30 listopada 2011 r. (data wpływu 2 grudnia 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-1138/11-4/JK z dnia 18 listopada 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (sformułowany ostatecznie w piśmie z dnia 30 listopada 2011 r.).

Wnioskodawca kupił w Szwajcarii samochód, państwie nie wchodzącym w skład terytorium Wspólnoty Państw Europejskich i wiąże się to z koniecznością zapłaty podatku VAT. Podatek wraz z cłem za ten samochód został zapłacony na terytorium Niemiec w pierwszym kraju terytorialnym Unii Europejskiej po przekroczeniu granicy szwajcarskiej. Natomiast akcyza została zapłacona w Urzędzie Celnym w Warszawie. Do celów związanych z rejestracją samochodu Wnioskodawcy potrzebne jest zaświadczenie z Urzędu Skarbowego. W przypadku Wnioskodawcy Urząd Skarbowy wymaga złożenia wniosku VAT-24 i żąda od Wnioskodawcy zapłaty 160 zł na poczet wydania VAT-25. Na podstawie art. 216 w związku z art. 306c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) art. 9, art. 105 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Wnioskodawca uważa, że powinien dostać odmowę o wydaniu zaświadczenia VAT-25, ponieważ jest on potwierdzeniem braku obowiązku uiszczenia podatku od towarów usług z tytułu przywozu środka transportu z innego kraju członkowskiego, więc dotyczy samochodów sprowadzonych z państw Unii Europejskiej i nie ma w tej sprawie zastosowania. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Stosowanie do art. 2 pkt 4 ww. ustawy przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzącego w skład terytorium Wspólnoty. W myśl art. 105 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług naczelnicy urzędów skarbowych dla celów związanych z rejestracją środków transportu są obowiązani do wydania zaświadczeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika podatku w przypadkach o których mowa w art. 103 ust. 3 i 4 ustawy o podatku od towarów i usług brak obowiązku uiszczenia podatku z tytułu przywozu nabywanych z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju pojazdu, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium kraju. Doszło do nabycia środka transportu na terytorium państwa nie wchodzącego w skład terytorium Wspólnoty. Pojazd zgłoszono do odprawy celnej na terytorium Niemiec, po dokonaniu odprawy celnej pojazd został dopuszczony do obrotu na terytorium Unii Europejskiej, a następnie sprowadzony na terytorium Rzeczpospolitej. Zatem przepis art. 105 ust. 1 ww. ustawy nie znajduje w danej sprawie zastosowania.

Wobec powyższego z Urzędu Skarbowego Wnioskodawca nie powinien otrzymać zaświadczenia VAT-25 tylko odmowę wydaniu takiego zaświadczenia ponieważ samochód został zakupiony w państwie nie wchodzącym w skład terytorium Wspólnoty, czyli poza Unią Europejską. Wnioskodawca nadmienia, że takie postanowienia o odmowie wydawane są w innych Urzędach Skarbowych i taka forma jest honorowana przez Wydziały Komunikacji i wystarczająca do zarejestrowania samochodu. Ponadto w uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, iż nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotowy środek transportu zakupił na użytek własny i nie będzie on wykorzystywany do użytku w działalności gospodarczej oraz, że jest to używany samochód osobowy wyprodukowany w 1994 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 30 listopada 2011 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, naczelnik US powinien wydać odmowę wydania zaświadczenia VAT 25 a nie zaświadczenie VAT-25. Nie jest uzasadnione pobieranie opłaty za wydanie VAT-25 ponieważ nie powinno być wydane takie zaświadczenie. Dostawcą auta jest Szwajcaria a nie Niemcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlegają:

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4). Natomiast przez terytorium państwa trzeciego, rozumie się terytorium państwa niewchodzącego w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca kupił w Szwajcarii używany samochód osobowy wyprodukowany w 1994 r. Przedmiotowy środek transportu zakupił na użytek własny i nie będzie on wykorzystywany do użytku w działalności gospodarczej. Podatek wraz z cłem za ten samochód został zapłacony na terytorium Niemiec w pierwszym kraju terytorialnym Unii Europejskiej po przekroczeniu granicy szwajcarskiej. Natomiast akcyza została zapłacona w Urzędzie Celnym w Warszawie.

Wobec powyższego zauważyć trzeba, iż art. 2 pkt 7 ustawy zawiera definicję importu, za który uznaje się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. Należy jednak zaznaczyć, że tylko wtedy, gdy określona procedura celna zostanie zakończona na terytorium Polski, będziemy mieli do czynienia z importem towarów na terytorium kraju (art. 36 ust. 1 ustawy). Jeśli natomiast procedura celna zostanie zakończona na terytorium innego państwa członkowskiego, import będzie dokonany w tym państwie. W przypadku, gdy przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego następuje na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej, nie dochodzi do importu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca dokonał w Niemczech zgłoszenia samochodu do odprawy celnej. Zatem na terytorium Niemiec dokonał importu, co oznacza że przedmiotowy samochód został dopuszczony do wolnego obrotu na terytorium Unii Europejskiej.

Z kolei w myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przepis ust. 1 - na podstawie ust. 2 powołanego artykułu - stosuje się pod warunkiem, że:

Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów ma również miejsce, gdy dokonujący dostawy, jak i nabywca towarów nie są podatnikami, o których mowa wyżej, a przedmiotem nabycia są nowe środki transportu (ust. 3 tegoż artykułu).

Podatnikami - w myśl art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do zapisu art. 2 pkt 10 lit. a) za nowy środek transportu należy uznać przeznaczony do transportu osób lub towarów pojazd lądowy napędzany silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowatów, jeżeli przejechał nie więcej niż 6.000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia jego do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta. Ponadto w świetle art. 11 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Czynność wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów co do zasady wymaga istnienia dwóch stron transakcji: jeden podmiot nabywa towary, rozpoznając u siebie wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, natomiast druga strona dostarcza te towary, dokonując wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Potraktowanie danej czynności jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zawsze wymaga spełnienia dwóch podstawowych warunków:

* po pierwsze, podmiot z jednego państwa członkowskiego musi nabyć prawo do rozporządzania towarami jak właściciel; zatem na rzecz tego podmiotu musi być dokonana dostawa,

* po drugie, po nabyciu towary są przemieszczane na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo wysyłki, przy czym pozostaje bez znaczenia, kto faktycznie przewozi towar i na czyje zlecenie jest to czynione, gdyż towary w wyniku dokonanej dostawy mogą być wysyłane lub transportowane przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

A zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa powyżej, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji, gdy spełnione zostaną powyższe warunki - transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Poza tym mając na uwadze treść art. 9 ust. 3 ustawy wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów stanowi każde przemieszczenie nowego środka transportu pomiędzy krajami Unii Europejskiej, któremu towarzyszy przeniesienie prawa do rozporządzania nim jak właściciel. Ponadto zapis powołanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy pozwala na uznanie za wewnątrzwspólnotowe nabycie także czynności, w przypadku których podatnik przemieszcza towary należące do swego przedsiębiorstwa z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa. W tym przypadku w państwie, z którego przemieszczane są towary, występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, natomiast w państwie, do którego przemieszczane są towary, następuje ich wewnątrzwspólnotowe nabycie. Art. 11 ust. 1 ustawy uzależnia uznanie przemieszczenia towarów należących do podatnika z innego państwa członkowskiego na terytorium kraju za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów od tego, czy towary te będą służyć działalności gospodarczej podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca dokonał przemieszczenia na terytorium kraju samochodu osobowego nie stanowiącego nowego środka transportu, który uprzednio został zaimportowany na terytorium Niemiec. Na terytorium Niemiec Wnioskodawca dokonał odprawy celnej, opłacił cło i podatek od wartości dodanej z tytułu importu. Ponadto w złożonym wniosku wskazano, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, a samochód zakupiono na potrzeby prywatne jako osoby fizycznej.

Biorąc pod uwagę wskazane informacje oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że dokonane przez Wnioskodawcę przemieszczenie samochodu osobowego z terytorium Niemiec na terytorium kraju nie jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów - przemieszczeniu z Niemiec do Polski nie towarzyszy przeniesienie prawa do rozporządzania nim jak właściciel, a samochód nie będzie służyć działalności gospodarczej podatnika (przemieszcza osoba fizyczna na własne potrzeby).

Zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonując w Niemczech zgłoszenia samochodu do odprawy celnej dokonał importu, co oznacza że przedmiotowy samochód został dopuszczony do wolnego obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Ponadto dokonane przez Wnioskodawcę przemieszczenie samochodu osobowego z terytorium Niemiec do Polski nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. W przedmiotowym przypadku samochód, zgłoszony do odprawy celnej na terytorium Niemiec, jest nabywany poza Unią Europejską, tj. Szwajcarii a fakt, iż został on zgłoszony do odprawy celnej na terytorium Niemiec oznacza że przedmiotowy samochód został dopuszczony do wolnego obrotu na terytorium Unii Europejskiej.

Z zapisu art. 72 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) wynika, że jednym z dokumentów wymaganych do rejestracji pojazdu jest zaświadczenie wydane przez właściwy organ potwierdzający:

Na podstawie ust. 1a art. 72 ustawy - Prawo o ruchu drogowym w przypadku gdy sprowadzany pojazd jest przedmiotem dostawy dokonanej przez podatnika podatku od towarów i usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dokonaniem pierwszej rejestracji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zaświadczenie:

Zgodnie z art. 105 ust. 1 ustawy naczelnicy urzędów skarbowych dla celów związanych z rejestracją środków transportu są obowiązani do wydawania zaświadczeń potwierdzających:

Przy czym stosownie do ust. 2 cytowanego artykułu w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, zaświadczenie wydaje się na wniosek zainteresowanego. Wniosek zawiera w szczególności:

Jednocześnie w myśl art. 103 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Z kolei w myśl ust. 4 niniejszego artykułu przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w ustępie 6 art. 105 ustawy Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie określenia wzoru zaświadczenia potwierdzającego uiszczenie przez podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu lub brak obowiązku uiszczenia tego podatku z tytułu przywozu środka transportu nabytego z terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 84, poz. 786) określił wzór zaświadczenia potwierdzającego uiszczenie przez podatnika podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu lub brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu nabytego środka transportu z terytorium innego państwa członkowskiego niż terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który ma być dopuszczony do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zaświadczenie to otrzymało oznaczenie - VAT-25.

Analiza ww. przepisów wskazuje na istnienie dwóch rodzajów zaświadczeń VAT-25. Zaświadczenie VAT-25 potwierdzające uiszczenie podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu oraz zaświadczenie VAT-25 potwierdzające brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu. Zaświadczenie VAT-25 dotyczy zatem tylko sytuacji, w których dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia środka transportu.

Mając na uwadze powyższe należy podnieść, iż naczelnicy urzędów skarbowych są zobowiązani do wydawania zaświadczeń dla celów rejestracji środków transportu, ale tylko w zakresie określonym przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym naczelnicy urzędów skarbowych wydają ww. zaświadczenia, jedynie w sytuacji, gdy dochodzi do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (pojazdu). W związku z powyższym, w przypadku, gdy nabywca pojazdu występujący o wydanie zaświadczenia VAT-25 potwierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia środka transportu nie nabył pojazdu w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów nie ma podstaw prawnych do wydania takiego zaświadczenia przez naczelnika urzędu skarbowego. W takiej zatem sytuacji, w przypadku gdy zainteresowany złoży, mimo braku podstawy prawnej, wniosek o wydanie zaświadczenia VAT-25, naczelnik urzędu skarbowego zobligowany jest do wydania postanowienia o odmowie wydania takiego zaświadczenia.

Z kolei zgodnie z uregulowaniem art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z późn. zm.) w związku z załącznikiem do ww. ustawy "wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki tej opłaty oraz zwolnienia", część II "wydanie zaświadczenia", pkt 11 od wydawanych zaświadczeń na wniosek potwierdzających brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług z tytułu przywozu nabywanych z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innego niż terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pojazdów, które mają być dopuszczone do ruchu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pobierana jest opłata skarbowa w wysokości 160 zł.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż opłata skarbowa w wysokości 160 zł pobierana jest od wydawanych zaświadczeń VAT-25. Tak więc w przypadku gdy naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie o odmowie wydania takiego zaświadczenia niniejsza opłata jest nienależna.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.