IPPP3/443-1135/10-3/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2010 r. (data wpływu 22 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji dla sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 listopada 2010 r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji dla sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Spółka planuje dokonywanie sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju na terytorium trzech różnych państw członkowskich (Litwa, Łotwa, Estonia). Spółka zamierza skorzystać z opcji opodatkowania sprzedaży wysyłkowej na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych towarów.

Towary będące przedmiotem dostawy będą wysyłane z magazynu zlokalizowanego w Polsce, który zarządzany jest przez podmiot świadczący na rzecz Spółki usługi logistyczne. Podmiotem odpowiedzialnym za transport towarów do odbiorców w innym kraju UE będzie profesjonalna firma spedytorska, działająca na zlecenie Spółki. Na zlecenie Spółki, Spółka Logistyczna będzie wydawać towary Przewoźnikowi. Przesyłki pobrane przez Przewoźnika z magazynu w Polsce będą w pierwszej kolejności przetransportowane do centrum dystrybucyjnego w Kownie (Litwa), a następnie z Kowna do poszczególnych odbiorców na Litwie, Łotwie lub w Estonii.

W odniesieniu do każdej dostawy towarów, Spółka będzie w posiadaniu dokumentów wymienionych w punktach 1-5 poniżej, potwierdzających, że towary zostały dostarczone do innego kraju Unii Europejskiej:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad 1. Spółka będzie uprawniona do uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia w przypadku posiadania dokumentów wymienionych w punktach 1- 5 powyżej.

Ad 2. Spółka będzie uprawniona do uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia w przypadku posiadania wybranych dokumentów spośród wymienionych w punktach 1-7 powyżej, jeżeli dokumenty te będą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia.

Zgodnie z art. 23 ust. 14 ustawy o VAT warunkiem uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest otrzymanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, następujących dokumentów, jeżeli dokumenty te łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transponowanych towarów;

W opinii Spółki, posiadany przez nią zestaw dokumentów (wymienionych w punktach 1-5 opisu zdarzenia przyszłego) jest wystarczający, aby uznać dostawę towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia. Spółka posiadać będzie bowiem wszystkie rodzaje dokumentów wymienione w art. 23 ust. 13 Ustawy o VAT oraz w punktach a) - c) powyżej.

Ad a) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju

Spółka będzie otrzymywać od Przewoźnika szereg dokumentów przewozowych dotyczących transportowanych towarów. W szczególności, Spółka będzie otrzymywała kopię międzynarodowego samochodowego listu przewozowego CMR, potwierdzonego przez Przewoźnika w poz. 23 (podpisem i/lub pieczęcią) oraz przez pracownika centrum dystrybucyjnego Przewoźnika w Kownie - w poz. 24 (podpisem lub pieczęcią). Dodatkowo Spółka będzie regularnie otrzymywać szczegółowe listy nadanych przesyłek, z wyszczególnieniem numerów zamówień oraz adresatów, jak również zestawienia podające liczbę nadanych przesyłek i palet.

Spółka stoi na stanowisku, że dokument CMR, w którym Przewoźnik potwierdza przyjęcie towarów do transportu (w poz. 23) oraz odbiór towarów w centrum dystrybucyjnym w Kownie (w poz. 24), nawet gdy brak jest potwierdzenia finalnego odbiorcy towaru w poz. 24, jest dokumentem, o którym mowa w art. 23 ust. 14 pkt 1 ustawy o VAT. Ustawa o VAT nie precyzuje bowiem, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany. Przepisy stanowią wyłącznie o dokumencie przewozowym otrzymanym od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju.

Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) i Protokół Podpisania z dnia 19 maja 1956 r. Zgodnie z art. 4 Konwencji, dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu. Ponadto, zgodnie z art. 5 Konwencji, list przewozowy wystawia się w trzech oryginalnych egzemplarzach, podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika, przy czym podpisy te mogą być wydrukowane lub też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika, jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju, w którym wystawiono list przewozowy.

Tym samym, zdaniem Spółki, brak podpisu nabywcy w poz. 24 dokumentu CMR nie oznacza, że dokument ten nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 23 ust. 14 pkt 1 ustawy o VAT, w szczególności wobec faktu, że potwierdzenie doręczenia towarów do nabywcy jest wymienione jako odrębny dokument, który musi być zgromadzony przez podatnika w celu uznania dokonanej dostawy za dostawę wysyłkową poza terytorium kraju.

Ad b) kopia faktury dostawy

Spółka będzie w posiadaniu kopii faktury potwierdzającej dokonanie dostawy wysyłkowej poza terytorium kraju.

Ad c) dokumenty potwierdzające odbiór towarów poza terytorium kraju

Spółka będzie w posiadaniu raportu uzyskanego od Przewoźnika w formie pliku elektronicznego, potwierdzającego dostawę przesyłek do odbiorców, zawierającego w szczególności: numery zamówień, nazwy i adresy odbiorców oraz daty dostawy.

W ocenie Spółki wymieniony raport, przekazywany przez Przewoźnika, niewątpliwie stanowi potwierdzenie, że towary będące przedmiotem sprzedaży wysyłkowej, zostały doręczone do odbiorcy w innym kraju UE. Spółka stoi na stanowisku, że fakt, że raport otrzymany od Przewoźnika jest sporządzony w formie elektronicznej nie pozbawia tego dokumentu waloru dowodu. Żaden przepis ustawy o VAT nie stanowi bowiem, w jakiej formie zgromadzone powinny być przez podatnika dokumenty potwierdzające wywóz towaru lub doręczenie go do odbiorcy. Potwierdzeniem powyższego jest wyrok WSA w Warszawie z 12 lutego 2009 r., sygn. III SA/Wa 1909/08, w którym sąd stwierdził, że "biorąc pod uwagę, że nigdzie nie stanowi się o formie dokumentów, zasadniczo dopuszczalna będzie każda forma, byłe uprawdopodobniona była autentyczność tych dokumentów. Dowodem może być także dokument w formie elektronicznej łub przesłany faksem." Wskazany wyrok dotyczy dokumentów dających prawo do stosowania stawki 0% w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Jednak z uwagi na zbieżność odpowiednich przepisów, tezy tego wyroku są aktualne także w odniesieniu do sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju.

Co więcej, Spółka będzie każdorazowo weryfikować prawidłowość otrzymanego Raportu poprzez analizę dowodów dostawy POD, których kopie będą udostępnione Spółce w formie elektronicznej na stronie internetowej Przewoźnika. Jednocześnie z uwagi na znaczną ilość transakcji, dowody te, za wyjątkiem przypadków wątpliwych, nie będą przez Spółkę drukowane.

Jak wynika z powyższej analizy, posiadając dokument CMR potwierdzony przez Przewoźnika, kopię faktury VAT oraz dokument potwierdzający odbiór towarów poza terytorium kraju (tj. raport Przewoźnika, potwierdzający dostawę przesyłek do odbiorców, zawierającego w szczególności: numery zamówień, nazwy i adresy odbiorców oraz daty dostawy), Spółka będzie w posiadaniu wszystkich dokumentów, o których mowa w art. 23 ust. 14 ustawy o VAT.

Ponadto, w przypadku wątpliwości, Spółka jest w stanie przedstawić dokumenty uzupełniające, w postaci np. potwierdzeń zapłaty lub kopii dowodów POD.

W konsekwencji należy stwierdzić, ze dokumenty będące w posiadaniu Spółki pozwalają na uznanie dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia.

Ad.2.

Z treści art. 23 ust. 14 ustawy o VAT wynika, że dla uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest posiadanie przez podatnika:

Dokumenty posiadane przez podatnika muszą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów do nabywcy poza terytorium kraju. Ponadto, ustęp 15 tego artykułu wymienia dokumenty uzupełniające, z których podatnik może skorzystać, jeżeli powyżej wymienione dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy poza terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, art. 23 ust. 14 ustawy o VAT nie nakłada obowiązku posiadania przez podatników wszystkich wymienionych w nim dokumentów.

Należy podkreślić, że interpretacja przepisów art. 23 ust. 14 i 15 ustawy o VAT nie może być dokonywana w oderwaniu od celu tych regulacji. Celem regulacji jest zapewnienie, że nienaliczanie krajowego VAT przy sprzedaży wysyłkowej ma miejsce jedynie w odniesieniu do dostaw towarów, które faktycznie zostały dostarczone do odbiorców z innego kraju UE. W tym kontekście obowiązek posiadania określonych dokumentów przez podatnika musi być traktowany jedynie jako środek służący do zapewnienia tego celu, a nie jako cel sam w sobie.

Skoro rolą dokumentów posiadanych przez podatnika jest potwierdzenie wywozu towarów poza terytorium kraju, to nie jest istotne, ile i jakie dowody będą przez podatnika zgromadzone, lecz efekt końcowy, tzn. ustalenie, czy dokumenty te potwierdzają wywóz towarów do nabywcy w innym kraju UE, czy też nie. Odmienna interpretacja cytowanych regulacji powodowałaby nałożenie na podatników nadmiernych obowiązków dokumentacyjnych, stojąc w sprzeczności z zasadą proporcjonalności. W myśl przywołanej zasady, podjęte przez prawodawcę środki prawne muszą być konieczne i współmierne do wagi zagadnienia oraz celu, jaki przy ich zastosowaniu ma zostać osiągnięty. Wszelkie odstępstwa od zasad wynikających z Dyrektywy w przepisach krajowych muszą być tak skonstruowane, aby osiągając swój cel w jak najmniejszym stopniu ingerowały w prawidłowe funkcjonowanie systemu VAT.

W tym kontekście należy zwrócić szczególną uwagę na uchwałę siedmioosobowego składu NSA z 11 października 2010 r., sygn. I FPS 1/10, w której Sąd stwierdził, że "w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju."

Tak więc Naczelny Sąd Administracyjny jednoznacznie stwierdził, że nie można uzależniać skutków podatkowych od posiadania bądź nieposiadania określonej dokumentacji, w oderwaniu od faktycznego spełnienia warunków do stosowania stawki zerowej.

Cytowana uchwała dotyczy wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, lecz ze względu na zbliżoną treść przepisów, tezy w niej zawarte niewątpliwie mają zastosowanie także dla dokumentowania sprzedaży wysyłkowej.

Oznacza to, że również w przypadku sprzedaży wysyłkowej, dla nienaliczenia VAT wystarczającym jest posiadanie dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów do nabywcy w innym kraju UE, nawet jeśli nie są to wszystkie dowody wymienione w art. 23 ust. 14 ustawy o VAT.

Potwierdzeniem powyższej tezy jest także wykładnia systemowa art. 23 ust. 14 i 15 ustawy o VAT. Treść art. 23 ust. 15 stanowi, że jeżeli dokumenty wymienione w ust. 14 nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy w innym kraju UE, podatnik może wykorzystać także inne dokumenty, m.in. korespondencję handlową z klientem lub dokumenty potwierdzające zapłatę za towar.

Jednym z dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 14 jest dokument potwierdzający odbiór towarów poza terytorium kraju. W przypadku sprzedaży wysyłkowej (która stanowi formę sprzedaży bezpośredniej) dokument taki niewątpliwie wskazuje, ze towary zostały doręczone do nabywcy poza terytorium kraju. Tak więc zgromadzenie wszystkich trzech dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 14 Ustawy o VAT (a więc również dokumentu potwierdzającego odbiór towarów poza terytorium kraju) oznacza, że podatnik posiada dokumenty potwierdzające jednoznacznie dostarczenie towarów do nabywcy w innym kraju UE i nie musi odwoływać się do dodatkowych dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 15. Gdyby więc przyjąć, że warunkiem koniecznym dla nieopodatkowania sprzedaży wysyłkowej polskim VAT jest posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 14, wówczas art. 23 ust. 15 byłby zbędny.

Jednakże, jak wynika z treści art. 23 ust. 15, ustawodawca uznał, że dokumenty wymienione w art. 23 ust. 14 mogą nie potwierdzać jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy poza terytorium kraju. Sytuacja taka może mieć miejsce jedynie gdy podatnik nie posiada wszystkich trzech dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 14. Oznacza to, że ustawodawca uznał za dopuszczalną sytuację, w której podatnik nie posiada wszystkich dokumentów wymienionych w tym przepisie. Tak więc należy stwierdzić, że analiza przepisów art. 23 ust. 14 i 15 prowadzi do wniosku, że podatnik nie musi posiadać wszystkich dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 14, aby móc skorzystać z dokumentów pomocniczych wymienionych w ust. 15 i w ten sposób wykazać, że dokonana przez niego dostawa towarów nie podlega VAT w kraju rozpoczęcia wysyłki.

Podsumowując, Spółka będzie uprawniona do uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia w przypadku posiadania wybranych dokumentów wymienionych w punktach 1-7 opisu zdarzenia przyszłego, jeżeli dokumenty te będą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 2 pkt 23 i art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, przez sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju należy rozumieć dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych przez podatnika podatku od towarów i usług lub na jego rzecz z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które jest państwem przeznaczenia dla wysyłanego lub transportowanego towaru, pod warunkiem że dostawa dokonywana jest na rzecz:

W art. 23 ust. 1 stwierdza się, że w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, z zastrzeżeniem ust. 2.

Stosownie zaś do ust. 2 art. 23 ww. ustawy w przypadku sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dostawę towarów uznaje się za dokonaną na terytorium kraju, jeżeli całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, jest mniejsza lub równa w danym roku od kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów.

Przepis ust. 2 stosuje się pod warunkiem, że całkowita wartość towarów innych niż wyroby akcyzowe wysyłanych lub transportowanych do tego samego państwa członkowskiego w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju, pomniejszona o kwotę podatku, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych odpowiadającej kwocie ustalonej przez państwo członkowskie przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów (art. 23 ust. 3 ustawy). Natomiast w przypadku przekroczenia kwoty, o której mowa w ust. 2, miejsce opodatkowania na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów obowiązuje, począwszy od dostawy, którą przekroczono tę kwotę (art. 23 ust. 4 ustawy o VAT).

Jednocześnie zgodnie z art. 23 ust. 5 ww. ustawy podatnicy, do których ma zastosowanie ust. 2, mogą wybrać miejsce opodatkowania określone w ust. 1 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o skorzystaniu z tego wyboru (opcji), z zaznaczeniem nazwy państwa członkowskiego lub państw członkowskich, których zawiadomienie dotyczy. Zawiadomienie, o którym mowa w ust. 5, składa się co najmniej na 30 dni przed datą dostawy, począwszy od której podatnik chce korzystać z opcji, o której mowa w ust. 5 (art. 23 ust. 6 ustawy o VAT).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca planuje dokonywać sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju na terytorium trzech różnych państw członkowskich (Litwa, Łotwa, Estonia) i zamierza skorzystać z opcji opodatkowania sprzedaży wysyłkowej na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych towarów. W związku z tą sprzedażą, na rzecz Wnioskodawcy będą działały dwa podmioty: firma spedytorska, odpowiedzialna za transport towarów oraz spółka logistyczna, która będzie wydawać towar przewoźnikowi.

W pytaniu pierwszym Spółka ma wątpliwości, czy będzie uprawniona do uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia w przypadku, gdy będzie w posiadaniu następujących dokumentów:

Ustawa o podatku VAT nakłada na podatników - chcących opodatkować sprzedaż wysyłkową w państwie przeznaczenia - pewne dodatkowe obowiązki o charakterze sprawozdawczym. Ich dopełnienie ma gwarantować, że dana dostawa wykonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej będzie faktycznie poddana opodatkowaniu na terytorium państwa przeznaczenia.

Stosownie do art. 23 ust. 14 ustawy, warunkiem uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia jest otrzymanie przez podatnika, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, następujących dokumentów, jeżeli dokumenty te łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów:

Z kolei w ust. 15 tego artykułu stwierdza się, że w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 14, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, dokumentami wskazującymi, że wystąpiła dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów, mogą być również inne dokumenty otrzymywane przez podatnika w tego rodzaju dostawie towarów, w szczególności:

Analizując opisane przez Spółkę w zdarzeniu przyszłym dokumenty, stwierdzić należy, że wśród nich znajduje się kopia dokumentu międzynarodowego samochodowego listu przewozowego i dokumenty, które potwierdzają ilość nadanych przesyłek z podpisami pracowników Spółki Logistycznej. Słusznie Spółka zauważa w swoim stanowisku, że w ustawie o VAT brak jest szczególnych uregulowań czy zastrzeżeń co do formy czy treści dokumentów przewozowych. Istotne jest, aby były to dokumenty otrzymane od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju. Również, biorąc pod uwagę przepisy, które stosuje się do międzynarodowego transportu drogowego, tj. przepisy Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), z samego dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika przez dostawcę towaru, nie będzie wynikać fakt odbioru towaru przez nabywcę. To właśnie z dokumentów, o których mowa w art. 23 ust. 14 pkt 3 ustawy ma wynikać odbiór towarów poza terytorium kraju. Spółka będzie w posiadaniu raportu uzyskanego od Przewoźnika w formie pliku elektronicznego, potwierdzającego dostawę przesyłek do odbiorców, zawierającego numery zamówień, nazwy i adresy odbiorców oraz daty dostawy. Jednak z dokumentu tego nie będzie wynikać fakt odbioru towarów poza terytorium kraju. Na tym dokumencie, wskazanym w zdarzeniu przyszłym pod nr 5, brak jest jednoznacznego potwierdzenia dostarczenia towarów do nabywcy, np. podpisu osoby odbierającej przesyłkę. Potwierdza on fakt dostarczenia towaru, ale nie odbiór przez konkretnego nabywcę.

Zatem, biorąc pod uwagę przedstawiony przez Spółkę zestaw dokumentów, stwierdzić należy, że nie będzie uprawniona do uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia, w przypadku, gdy posiadać będzie dokumenty wymienione w punktach od 1 do 5 opisanego zdarzenia przyszłego.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe

Odnosząc się do pytania drugiego, w którym Spółka powzięła wątpliwość, czy będzie uprawniona do dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia w przypadku posiadania wybranych dokumentów spośród wymienionych w punktach 1-7 opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, jeżeli dokumenty te będą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia, stwierdzić należy, że przepisy art. 23 ust. 14 i 15 ustawy dopuszczają taką sytuacje, kiedy dokumenty z katalogu podstawowego dla sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego.

Spółka w swoim stanowisku stwierdza, że analiza przepisów art. 23 ust. 14 i 15 prowadzi do wniosku, że podatnik nie musi posiadać wszystkich dokumentów wymienionych w art. 23 ust. 14, aby móc skorzystać z dokumentów pomocniczych wymienionych w ust. 15 art. 23 ustawy. Z powyższych regulacji wynika, że przedmiotowe dokumenty, wymienione w ust. 15 art. 23 ustawy, mogą być wykorzystywane jedynie w przypadku, gdy dokumenty z ust. 14, tzn. przewozowe, faktury dostawy i potwierdzenie odbioru nie są jednoznaczne. Nie oznacza to jednak, że Podatnik dokonujący sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju dokumentów z katalogu podstawowego w ogóle nie posiada. Dokumenty te mogą nie potwierdzać jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, dlatego ustawa dopuszcza posiłkowanie się dodatkowymi dowodami, wskazującymi, że nastąpiła dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia dla wysyłanych lub transportowanych towarów. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka opisała w pkt od 1 do 5 dokumenty, którymi będzie dysponować dla potwierdzenia dokonanej dostawy towarów, natomiast dokumenty wymienione w pkt 6 będą dokumentami, do których Spółka będzie miała dostęp poprzez stronę internetową Przewoźnika. Z kolei pkt 7 to dokumenty potwierdzające zapłatę za towar. W zestawieniu tym znajdują się m.in. kopia faktury dokumentującej sprzedaż i kopia międzynarodowego samochodowego listu przewozowego. Są to dokumenty podstawowe, konieczne dla uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia.

Reasumując, Spółka nie będzie uprawniona do uznania dostawy towarów w ramach sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju za dostawę dokonaną na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia w przypadku posiadania jedynie wybranych dokumentów wymienionych w punktach 1-7 opisu zdarzenia przyszłego, gdyż posiadać musi komplet dokumentów podstawowych, wymienionych w art. 23 ust. 14 ustawy. W sytuacji, gdy dokumenty te nie będą potwierdzać jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego przeznaczenia, wówczas mogą być wykorzystane dla celów dowodowych dokumenty wymienione w art. 23 ust. 15 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.