IPPP3/443-1121/11-4/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. (data wpływu 16 sierpnia 2011 r.) uzupełniony pismem w dniu 14 listopada 2011 r. (data wpływu), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 2 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem w dniu 14 listopada 2011 r. (data wpływu), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP3/443-1121/11-2/k.c.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we Wielkiej Brytanii. Przedmiotem jego działalności jest m.in. produkcja elementów konstrukcyjnych dla branży budowlanej. Wnioskodawca dokonuje dostawy swoich produktów (towary) na terenie Polski i jest od kilku lat zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca od kilku lat współpracuje z tym samym podmiotem krajowym, który na jego zlecenie i pod jego nadzorem produkuje na terenie Polski elementy konstrukcyjne z dostarczonych przez Wnioskodawcę materiałów (nabytych w większości też na terenie Polski). Na terenie zakładu produkcyjnego polskiego producenta znajduje się magazyn gotowych wyrobów Wnioskodawcy. Wnioskodawca dysponuje również zapleczem personalnym koniecznym do organizowania dostaw towarów do poszczególnych odbiorców na terenie Polski.

Wnioskodawca nie ma i nie zamierza otwierać na terenie Polski oddziału w rozumieniu modelowej konwencji OECD.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy można uznać, iż Wnioskodawca posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiada on na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności. Wnioskodawca dysponuje na terenie Polski stałymi zasobami technicznymi i osobowymi niezbędnymi do realizacji swojego przedmiotu działalności.

Pod pojęciem zasobów technicznych Wnioskodawca rozumie dostarczane na teren Polski materiały produkcyjne, umowę z podwykonawcą na produkcję swoich wyrobów oraz magazyn, w którym składowane są jego produkty gotowe do sprzedaży.

Pod pojęciem zasobów osobowych Wnioskodawca rozumie umowę z podwykonawcą, którego pracownicy organizują dostawę towarów wnioskodawcy do odbiorców.

Posiadanie ww. zasobów w sposób trwały w tym samym miejscu przez okres kilku lat oraz zamiar kontynuowania tego rodzaju działalności pozwalają zdaniem Wnioskodawcy uznać, iż posiada on na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii a przedmiotem jego działalności jest m.in. produkcja elementów konstrukcyjnych dla branży budowlanej. Wnioskodawca dokonuje dostawy swoich produktów na terenie Polski i jest od kilku lat zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Współpracuje również od kilku lat z tym samym podmiotem krajowym, który na jego zlecenie i pod jego nadzorem produkuje na terenie Polski elementy konstrukcyjne z dostarczonych przez Wnioskodawcę materiałów, nabytych w większości też na terenie Polski. Na terenie zakładu produkcyjnego polskiego producenta znajduje się magazyn gotowych wyrobów Wnioskodawcy. Wnioskodawca dysponuje również zapleczem personalnym koniecznym do organizowania dostaw towarów do poszczególnych odbiorców na terenie Polski. W związku z powyższym, powziął wątpliwość, czy posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane zarówno w przepisach ustawy o VAT, jak i przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347, str. 1 z dnia 11 grudnia 2006 r.), ani poprzednio obowiązująca szósta Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE L z 1977 Nr 145, str. 1)

Stałe miejsce prowadzenia działalności zostało jednak zdefiniowane w przepisach rozporządzenia wykonawczego Rady UE nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE z dnia 23 marca 2011 r. L 77/1, które wiąże w całości każde państwo członkowskie i ma być bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej od dnia 1 lipca 2011 r. Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia, "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe rozumienie przedmiotowego pojęcia zostało jednak już wcześniej ukształtowane w orzecznictwie TS UE. Zgodnie z wytycznymi TS UE, powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika (TS UE definiował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności m.in. w wyrokach z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84), z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern (C-73/06); oraz z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95)). Jednak nie każdy rodzaj takiej działalności gospodarczej w sposób automatyczny będzie powodował powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT. Stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać jedynie w związku ze ściśle określonymi działaniami gospodarczymi podatnika. Powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie dwóch elementów działalności gospodarczej tj.:

Dopiero łączne spełnienie tych dwóch warunków, przy założeniu ich stałości w czasie, określonej odpowiednim stopniem zaangażowania wskazującym, że działalność ta będzie prowadzona w sposób stały i nieprzemijający pozwala na stwierdzenie istnienia w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dysponuje na terenie Polski stałymi zasobami technicznymi i osobowymi niezbędnymi do realizacji swojego przedmiotu działalności. Jako zasoby techniczne Wnioskodawca rozumie dostarczane na teren Polski materiały produkcyjne, umowę z podwykonawcą na produkcję swoich wyrobów oraz magazyn, w którym składowane są jego produkty gotowe do sprzedaży. Z kolei pod pojęciem zasobów osobowych Wnioskodawca rozumie umowę z podwykonawcą, którego pracownicy organizują dostawę towarów wnioskodawcy do odbiorców.

Rozpatrując przedmiotową kwestię należy zaznaczyć, iż sam fakt zarejestrowania się Wnioskodawcy dla celów VAT w Polsce nie implikuje posiadania przez nią stałego miejsce prowadzenia działalności w kraju w rozumieniu przepisów o VAT. Zarejestrowanie dla celów VAT w Polsce nie może być utożsamiane z ustanowieniem stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, gdyż nie pociąga to za sobą przeniesienia na stałe ani zaplecza technicznego ani personelu, które zapewniłyby permanentną i niezależną działalność Spółki w kraju.

Wnioskodawca, w przedstawionym stanie faktycznym podaje, że produkcja jego elementów konstrukcyjnych odbywa się w zakładzie podwykonawcy na podstawie zawartej z nim umowy natomiast na terenie zakładu produkcyjnego polskiego producenta-podwykonawcy znajduje się magazyn gotowych wyrobów. Z tak przedstawionego stanu faktycznego wynika, że obecność Wnioskodawcy na terenie Polski sprowadza się do dostarczenia materiałów do produkcji gotowych wyrobów, którą to zleca polskiemu podwykonawcy w jego zakładzie produkcyjnym oraz korzystania z powierzchni magazynowej podwykonawcy w sposób czasowy, gdyż składowane są tam jedynie gotowe wyroby, które ostatecznie trafiają do odbiorców Wnioskodawcy. Analizując tak przedstawioną infrastrukturę techniczną Wnioskodawcy, należy uznać, że nie wskazał na posiadanie żadnych zasobów materialnych, niezbędnych do wykonywania danej działalności gospodarczej na terenie Polski, gdyż całość prac związanych z wykonaniem, przechowywaniem i dostawą gotowych już towarów do odbiorców wykonywana jest przez podwykonawcę. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż dysponuje na terenie Polski stałymi zasobami technicznymi. Nie można uznać, że zasoby jakie wskazał Wnioskodawca, charakteryzują się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza technicznego, która umożliwia odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Skoro przedstawione powyżej przesłanki dla uznania, że przedsiębiorca zagraniczny posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, muszą wystąpić łącznie, analiza dalszych kryteriów przedstawionych w stanie faktycznym jest bezprzedmiotowa.

Reasumując, biorąc pod uwagę przywołane przepisy, orzecznictwo oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności. Wobec braku łącznego spełnienia przesłanek uznających posiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.