IPPP3/443-1025/14-2/JF

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia usługi dotyczącej wykorzystania znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 13 października 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia usługi dotyczącej wykorzystania znaku towarowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem wchodzącym w skład Grupy Kapitałowej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Całościowy pakiet udziałów Wnioskodawcy posiada S.A. Spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą asfaltów. Rozwijając swoją aktywność na rynkach południowych, Spółka zarejestrowała oddział w Rumunii, co pozwoliło firmie na dalszy intensywny rozwój oraz na wydłużenie sezonu sprzedaży. Obecnie spółka jest największym eksporterem asfaltów z Polski oraz jednym z głównych dostawców tych produktów na rynek rumuński.

Spółka w zamian za posługiwanie się znakiem towarowym, wnosi na rzecz S.A. opłatę licencyjną, w związku z czym otrzymuje fakturę z wykazanym podatkiem VAT. Wynagrodzenie za korzystanie ze znaku towarowego kalkulowane jest jako określony umownie procentowy udział w przychodach uzyskanych z prowadzonej przez Spółkę działalności (uwzględniając zarówno przychody osiągnięte przez spółkę macierzystą w Polsce, oraz zagraniczny oddział w Rumunii). Spółka ponadto zaznacza, że podatek naliczony wykazany na fakturze w całości ma związek z czynnościami opodatkowanymi (w stawkach innych niż zwolniona) wykonywanymi przez Spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości, zawartego w fakturze wystawionej przez S.A., dokumentującej usługę wykorzystywania znaku towarowego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy przysługuje mu pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze wystawionej przez S.A., dokumentującej wykorzystanie znaku towarowego.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), (zwanej dalej uVAT), podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a uVAT).

W myśl art. 86 ust. 8 pkt 1 uVAT, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

Prawo to dotyczy również podatku naliczonego związanego z zakupami towarów i usług dokonywanymi na terytorium kraju, które służą docelowo wykonywaniu czynności opodatkowanych, podlegających obcej jurysdykcji podatkowej. Niemniej nawet w takiej sytuacji winna występować tożsamość podmiotowa między jednostką realizującą zakupy w kraju, a jednostką dokonującą ich "konsumpcji" na cele czynności opodatkowanych wykonywanych poza terytorium kraju.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 i 5 uVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Przez terytorium kraju - w świetle art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 uVAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl ust. 3 tego artykułu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Odnośnie sposobu traktowania jednostki macierzystej podatnika oraz jego oddziałów wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie FCE Bank (sygn. C-210/04), gdzie stwierdził, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą, a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Ponadto uznał, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług.

Z powyższego wynika m.in. że jednostka macierzysta oraz jej zagraniczny oddział stanowią dwie jednostki organizacyjne tego samego podmiotu. Działalność gospodarczą prowadzi osoba prawna i ona jest podatnikiem. Jednostka macierzysta oraz oddział zlokalizowany w innym państwie tworzą - z podatkowego punktu widzenia - jednorodny podmiot.

W tym kontekście - w ramach wykładni systemowej zewnętrznej - należy odwołać się również do krajowych regulacji odrębnych. Zagadnienia powoływania i funkcjonowania oddziału regulują przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Pojęcie "oddział" zdefiniowane zostało w art. 5 pkt 4 ww. ustawy, jako wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności.

Zatem oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną (jest wydzielony ze struktur jednostki macierzystej), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej.

W świetle powołanych unormowań oddział jest wyodrębnioną częścią działalności gospodarczej przedsiębiorcy zagranicznego działającego w państwie macierzystym. W celu wykonywania działalności gospodarczej poza głównym miejscem prowadzenia swej działalności przedsiębiorca macierzysty zakłada oddział, który jako forma przedsiębiorstwa wtórnego nie posiada własnej osobowości prawnej, a jedynie korzysta z osobowości prawnej przedsiębiorcy zagranicznego przy podejmowaniu czynności prawnych związanych z wykonywaną przez niego działalnością (M. Sieradzka, "Komentarz do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej").

Warto w tym miejscu wskazać na wyrok NSA z dnia 18 marca 2011 r., sygn. II FSK 1773/09, który zapadł na gruncie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w którym Sąd stwierdził, że nie można wywieść odrębności prawnej oddziału od spółki, którego odrębność od spółki polega tylko na funkcjonalnym i przestrzennym wydzieleniu części organizacyjno-gospodarczej spółki.

Przenosząc powyższe na grunt przedstawianej sprawy należy uznać, że z podatkowego punktu widzenia - jednostka macierzysta Wnioskodawcy mająca siedzibę na terytorium kraju oraz jej oddział w Rumunii stanowią jednorodny podmiot. Jak wynika z ww. przepisów, oddział polskiego podatnika w Rumunii jest jedynie jednostką wyodrębnioną organizacyjnie ze struktur jednostki macierzystej i nie prowadzi on odrębnej działalności gospodarczej, oderwanej od Spółki w Polsce. Nie można powiedzieć, aby działał we własnym imieniu i na własny rachunek. Pomiędzy jednostką macierzystą a jej rumuńskim oddziałem istnieje tożsamość podmiotowa.

W związku z powyższym wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę za posługiwanie się znakiem towarowym, obliczany jako procentowy udział w przychodzie generowanym przez jednostkę macierzystą oraz oddział w Rumunii, niewątpliwie mają związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Otóż, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego działalność Wnioskodawcy skupia się przede wszystkim na sprzedaży asfaltów na rzecz polskich kontrahentów. Transakcje te stanowią dostawy towarów, podlegające opodatkowaniu na terytorium kraju. Jednocześnie, za pośrednictwem oddziału, Spółka dokonuje sprzedaży asfaltów na rzecz kontrahentów na terytorium innego państwa członkowskiego - Rumunii. Wcześniej Spółka dokonuje przemieszczenia towarów (asfaltów) należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju (Polski) na terytorium państwa członkowskiego (Rumunii). Przemieszczenie to - w myśl art. 13 ust. 3 uVAT - jest uznane przez ustawodawcę za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu na terytorium kraju. Z uwagi na fakt, że znak towarowy stanowi markę rozpoznawaną przede wszystkim w Polsce - w ocenie Spółki - właśnie z ww. sprzedażą krajową należy wiązać opłatę wnoszoną na rzecz S.A. Opierając się na powyższym, Wnioskodawcy będzie przysługiwało w całości prawo do odliczenia podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 1 uVAT.

W razie wątpliwości czy opłata z tytułu użytkowania znaku towarowego, jak wskazano powyżej, ma związek wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi na terytorium kraju (sprzedażą krajową oraz przemieszczeniem towarów w ramach przedsiębiorstwa), należy odwołać się to treści przywołanego wyżej art. 86 ust. 1 pkt 8 uVAT, który wyraźnie przyznaje podatnikowi prawo do odliczenia od wydatków związanych z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu poza terytorium kraju, ale podlegałby takiemu opodatkowaniu gdyby były wykonywane w kraju. Taka sytuacja ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym, gdzie sprzedaż towarów dokonywana przez zagraniczny oddział w Rumunii, byłaby sprzedażą, która podlegałaby opodatkowaniu na terytorium kraju. Dodać należy, że podatnik posiada dokumenty, o którym mowa w ww. przepisie.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze wystawionej przez i dokumentującej sprzedaż praw od posługiwania się znakiem towarowym. Dodatkowo należy zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 88 uVAT, które wpływałyby ma prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Stanowisko prezentowane przez Spółkę znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacjach indywidualnych wydanych przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. ITPP2/443- 419/14/AK, w którym stwierdził, że "Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie narzędzi, materiałów i usług, o których mowa we wniosku (ubrania robocze, przegląd samochodu, przejazd autostradą) (...)"

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. IBPP4/443- 26/13/LG, zdaniem którego "Wnioskodawcy przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego od dokonywanych zakupów towarów i usług, które dotyczą świadczenia usług przez Oddział zagraniczny Wnioskodawcy, gdyż podatek ten podlegałby odliczeniu, gdyby czynności te (świadczone usługi) byłyby wykonywane na terytorium kraju (...)."

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 30 maja 2012 r. sygn. IBPP2/443- 145/12/ICz, gdzie uznał, że " (...) oddział posiada jedynie samodzielność organizacyjną (...), natomiast nie dysponuje możliwością prowadzenia działalności gospodarczej we własnym imieniu i na własny rachunek, a prowadzona działalność stanowi jedynie część działalności gospodarczej jednostki macierzystej." W konkluzji organ podatkowy stwierdził, że "przysługuje Jej prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupów dokonywanych na terytorium Polski na cele działalności gospodarczej oddziału funkcjonującego na terytorium Niemiec."

Mając powyższe na uwadze Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego, natomiast w zakresie zdarzenia prezyszłego zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.