IPPP2/4512-88/15-2/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2015 r. (data wpływu 19 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości należącej do dłużnika Sp. z o.o., w sprawie egzekucyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2015 r. wpłynęło do tut. Organu pismo z dnia 7 stycznia 2015 r. stanowiące uzupełnienie na wezwanie tut. Organu z dnia 11 grudnia 2014 r., znak sprawy IPPP2/443-1026/14-2/DG. Postępowanie w sprawie złożonego przez Stronę wniosku z dnia 2 października 2014 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług tut. Organ zakończył wydanym dnia 8 stycznia 2015 r. postanowieniem bez rozpatrzenia znak IPPP2/443-1026/14-3/DG. Ww. postanowienie zostało doręczone Stronie dnia 12 stycznia 2015 r. W związku z tym ww. pismo potraktowano jako wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości należącej do dłużnika, w sprawie egzekucyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem licytacji są nieruchomości gruntowe niezabudowane o numerach: KW XX (dz. ew. nr 614), KW YY (dz. ew. 615, KW ZZ (dz. ew. 616), KW NN (dz. ew. 148/3,148/5, 149/3).Dla przedmiotowego obszaru obowiązuje Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przyjęty Uchwałą Rady Gminy z dnia 29 marca 2007 r. ogłoszoną w Dz. Urz. Nr 106 poz. 2679 z dnia 8 czerwca 2007 r. Zgodnie z powyższym planem działki 614, 615, 616 usytuowane są na obszarze oznaczonym symbolem 16MN - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Przez północną część działki ew. nr 614 przebiega podziemny rurociąg naftowy oznaczony symbolem Rn tj. podziemny rurociąg naftowy z kablem dalekosiężnym i nadziemnymi urządzeniami. Przeznaczenie dopuszczalne: uprawy rolnicze i droga eksploatacyjna. Działki 148/3, 149/3 usytuowane są na obszarze oznaczonym symbolem 4 KDW. Działka nr 148/5 na obszarze 5 KDW. Przeznaczenie terenu KDW: obsługa terenów przyległych w sposób bezpośredni - drogi wewnętrzne.

Organ egzekucyjny wskazał, że spółka dłużna nabyła ww. nieruchomości w ramach prowadzonej działalności, jednakże komornik nie posiada informacji co do potwierdzenia transakcji fakturą. Strona dłużna złożyła także pisemne oświadczenie, w którym wskazała, że jest płatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) uprawnionym do wystawiania i otrzymywania faktur VAT.

Nieruchomości nie były wykorzystywane przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych. Dłużnik nie ponosił na ww. nieruchomościach nakładów przekraczających 30% ich wartości początkowej.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z informacją właściwego dla siedziby dłużnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 lipca 2014 r. na wniosek o udostępnienie danych ze zbioru danych osobowych, poinformowano, że dłużnik został wykreślony z rejestru jako podatnik VAT na podstawie art. 96 ust. 8 i 9 ustawy o VAT zgodnie z postanowieniem naczelnika z dnia 14 maja 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni zobowiązana będzie do zapłaty podatku od towarów i usług w sytuacji licytacyjnej sprzedaży nieruchomości należącej do dłużnika.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem organu egzekucyjnego w przedmiotowym postępowaniu egzekucyjnym w przypadku nastąpienia zdarzenia przyszłego sprzedaży nieruchomości należącej do ww. dłużnika nie należy naliczać podatku VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego wyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Z przepisu art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101 z późn. zm.) wynika jednoznacznie, że czynności egzekucyjne, co do zasady wykonywane są przez komorników, z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów.

Zgodnie z art. 921 § 1 ww. ustawy - Kodeks postępowania cywilnego egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Literalna treść art. 18 ustawy wskazuje, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne. Przy czym w tym przepisie brak jest jednoznacznego wymogu, aby komornik jako przyszły płatnik, dokonywał - w trakcie prowadzenia określonego rodzaju egzekucji - czynności, której bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie prawa własności określonego towaru.

Tak więc, warunek z art. 18 ustawy do uznania komornika za płatnika podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji zostanie spełniony również, gdy w trakcie prowadzenia egzekucji będzie on dokonywał tylko niektórych czynności egzekucyjnych, tak jak to ma miejsce w przypadku egzekucji z nieruchomości.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Na mocy art. 106c ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika - dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z art. 2 pkt 6 ww. ustawy wynika, że przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji sprzedaż nieruchomości będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Należy podkreślić, że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik zachowywał się jak profesjonalny handlowiec, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Podatnikami są osoby prawne prowadzące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Jest to o tyle istotne, że oznacza to, że zarówno cel prowadzenia działalności gospodarczej, jak i osiągnięty rezultat (względnie jego brak) nie mogą być przesłankami determinującymi istnienie statusu podatnika bądź jego brak. W tej mierze, na gruncie art. 4 (1) VI Dyrektywy, wielokrotnie wypowiadał się Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), podkreślając, że status podatnika nie może być zdeterminowany przez cel i rezultat prowadzonej działalności.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ww. ustawy. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są terenami budowlanymi, jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jako komornik sądowy będzie prowadziła w drodze licytacji sprzedaż nieruchomości gruntowych niezabudowanych stanowiących działki o numerach: dz. ew. 614, dz. ew. 615, dz. ew. 616, dz. ew. 148/3, dz. ew. 148/5 i dz. ew. 149/3.

Nieruchomości te należą do dłużnika Spółki z o.o. (sprawa egzekucyjna k.m. VV).

Zgodnie z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki 614, 615, 616 usytuowane są na obszarze oznaczonym symbolem 16MN - teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Przez północną część działki ew. nr 614 przebiega podziemny rurociąg naftowy oznaczony symbolem Rn tj. podziemny rurociąg naftowy z kablem dalekosiężnym i nadziemnymi urządzeniami. Przeznaczenie dopuszczalne: uprawy rolnicze i droga eksploatacyjna. Działki 148/3, 149/3 usytuowane są na obszarze oznaczonym symbolem 4 KDW. Działka nr 148/5 na obszarze 5 KDW. Przeznaczenie terenu KDW: obsługa terenów przyległych w sposób bezpośredni - drogi wewnętrzne.

Organ egzekucyjny wskazał, że spółka dłużna nabyła ww. nieruchomości w ramach prowadzonej działalności, jednakże komornik nie posiada informacji co do potwierdzenia transakcji fakturą. Strona dłużna złożyła także pisemne oświadczenie, w którym wskazała że jest płatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) uprawnionym do wystawiania i otrzymywania faktur VAT.

Nieruchomości nie były wykorzystywane przez dłużnika do wykonywania czynności opodatkowanych.

W rozpatrywanej sprawie dłużnika należy uznać za podatnika podatku od towarów i usług, w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komorniczej. Nieruchomości opisane we wniosku dłużnik jako osoba prawna - spółka z o.o. nabył w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka nabywając te nieruchomości nie mogła działać jako osoba prywatna, gdyż z istoty rzeczy była podmiotem posiadającym osobowość prawną realizującym cele gospodarcze w związku z prowadzoną działalnością. W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż ww. działek w trybie licytacji komorniczej będzie dokonana w ramach czynności podlegających opodatkowaniu w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Z opisu sprawy wynika, że działki nr 614, 615 i 616 zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego znajdują się na obszarze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, a działki nr 148/3, 148/5 i 149/3 zakwalifikowane zostały jako teren KDW - obsługa terenów przyległych w sposób bezpośredni - drogi wewnętrzne.

W konsekwencji należy stwierdzić, że dla działek będących przedmiotem licytacji istnieje plan zagospodarowania przestrzennego, w którym grunty te przeznaczone są pod zabudowę - mieszkaniową lub do obsługi terenów przyległych - w celu budowy dróg wewnętrznych. Zatem dostawa tych nieruchomości nie będzie korzystała ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, gdzie zwolnieniem objęto dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W związku z tym dostawa działek nr 615, 616, 148/3, 148/5 i 149/3 będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki podstawowej - tj. 23% stosownie do art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1a Wnioskodawczyni jako płatnik zgodnie z art. 18 ustawy będzie zobowiązana do naliczenia i odprowadzenia należnego podatku VAT od tych transakcji.

W tym miejscu należy wskazać, ze zgodnie z art. 3 ust. 1, 2, 3 i 3a ustawy z dnia z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o:

3a. obiekcie liniowym - należy przez to rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Z kolei art. 3 pkt 9 wyżej cytowanej ustawy prawo budowlane stanowi, że przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Nieruchomościami, w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Natomiast stosownie do treści art. 47 § 1, § 2 i § 3 tej ustawy, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Zgodnie z art. 48 cyt. ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, prądu elektrycznego oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa. Osoba, która poniosła koszty budowy urządzeń, o których mowa w § 1, i jest ich właścicielem, może żądać, aby przedsiębiorca, który przyłączył urządzenia do swojej sieci, nabył ich własność za odpowiednim wynagrodzeniem, chyba że w umowie strony postanowiły inaczej. Z żądaniem przeniesienia własności tych urządzeń może wystąpić także przedsiębiorca (art. 49 k.c.).

Przepis art. 49 wprowadza wyjątek od zasady superficies solo cedit. Jeżeli wymienione w tym przepisie urządzenia przesyłowe (rury, przewody energetyczne), jako służące do doprowadzania (dostarczania) płynów różnego rodzaju, pary, gazu, energii elektrycznej itp. lub do ich odprowadzania, stanowią część przedsiębiorstwa lub zakładu, to mimo znajdowania się na gruncie lub w budynku nie stanowią ich części składowych.

W ocenie tut. Organu, na podstawie przytoczonych wyżej definicji oraz opisu sprawy należy stwierdzić, że nie można uznać, że działka nr 614 będąca przedmiotem planowanej sprzedaży, stanowi nieruchomość zabudowaną tylko ze względu na to, że przebiega przez nią podziemny rurociąg naftowy z kablem i urządzeniami naziemnymi. W opisie sprawy nie wskazano, że ww. naniesienia stanowią własność dłużnika, a wręcz przeciwnie z ich charakteru wynika, że należą do przedsiębiorstwa prowadzącego obrót paliwami; natomiast dłużnik nie zgłosił we wpisie do Krajowego Rejestru Sądowego takiego rodzaju działalności.

W związku z tym dostawa działki nr 614 jako niezabudowanej i przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną będzie podlegała opodatkowaniu VAT stawką w wysokości 23% stosownie do art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1, a Wnioskodawczyni z tytułu tej dostawy jako płatnik zgodnie z art. 18 ustawy zobowiązana będzie do naliczenia i odprowadzenia należnego podatku VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT - zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na mocy art. 113 ust. 2 cyt. ustawy - do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

W opisie sprawy Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z informacją właściwego dla siedziby dłużnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 lipca 2014 r. dłużnik został wykreślony z rejestru jako podatnik VAT na podstawie art. 96 ust. 8 i 9 ustawy o VAT zgodnie z postanowieniem naczelnika z dnia 14 maja 2013 r.

W rozpatrywanej sprawie należy wskazać, że fakt wykreślenia dłużnika z rejestru podatników VAT czynnych nie skutkuje tym, że dostawa nieruchomości przedstawionych we wniosku nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Z powołanych wyżej przepisów art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d wynika, że podatnik dokonujący dostawy terenów budowlanych nie może korzystać ze zwolnienia podmiotowego dla tej czynności. Zatem Wnioskodawca będąc komornikiem sądowym dokonując dostawy terenów budowlanych w imieniu i na rzecz ich właściciela - dłużnika - jako płatnik jest obowiązany transakcję dostawy ww. działek opodatkować podatkiem VAT stawką w wysokości 23% i odprowadzić należny z tego tytułu podatek.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.