IPPP2/4512-721/15-4/MAO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2015 r. (data wpływu 27 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 8 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ust. 2 ustawy w części dotyczącej kaucji gwarancyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 27 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ust. 2 ustawy w części dotyczącej kaucji gwarancyjnej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 8 października 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 24 września 2015 r. znak IPPP2/4512-721/15-2/MAO (skutecznie doręczone dnia 28 września 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka A. GmbH (dalej: Spółka, Zleceniodawca) prowadzi działalność gospodarczą w sektorze budownictwa, polegającą na świadczeniu szeroko rozumianych usług budowlanych, w tym polegających także na realizacji umów o charakterze długoterminowym - z okresem realizacji ponad 12 miesięcy.

Przedmiotowe usługi Spółka wykonuje, również poprzez podwykonawców prowadzących samodzielną działalność gospodarczą.

Zgodnie z dotychczas zawartymi umowami wykonywane przez podwykonawców na zlecenie Wnioskodawcy roboty były rozliczane na podstawie częściowych protokołów odbioru, według procentowego stanu zaawansowania prac na koniec danego czasookresu - fakturami częściowymi, a po ostatecznym (końcowym) odbiorze robót, wystawiana jest faktura końcowa.

Spółka, w ramach zawieranych umów, uzgadnia z stronami tychże umów, iż przy końcowej zapłacie jako zabezpieczenie wykonania zobowiązania z tytułu gwarancji zatrzymana zostanie pewna kwota procentowa kwoty rachunku brutto przez cały okres obowiązywania umówionego terminu gwarancji.

Zatrzymana i pobrana kaucja gwarancyjna, szczegółowo określona w danej umowie, ma charakter zwrotny, a wynikająca z niej kwota ma być gwarancją należytego wykonania robót i usług oraz ewentualnie służyć pokryciu roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, tzn. w sytuacji gdy podwykonawca przekroczy z przyczyn zależnych od niego ustalonych terminów wykonania robót, stwierdzenia usterek podczas odbioru bądź w czasie obowiązywania okresu gwarancyjnego oraz odstąpienia od umowy przez podwykonawcę.

Powyższy opisany sposób zabezpieczania należytego wykonania robót i usług oraz ewentualnego pokrycia roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umów (stan faktyczny) będzie powtarzany przez Spółkę w przyszłych umowach z podwykonawcami (zdarzenie przyszłe).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku opisanym w stanie faktycznym, czyli zatrzymania części wynagrodzenia Zleceniobiorcy w postaci kaucji gwarancyjnej, Spółka jest zobowiązana do zastosowania się do przepisu art. 89b ust. 2 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności dotyczącej kaucji gwarancyjnej, dla której termin płatności przekroczy 150 dni od dnia upływu terminu płatności (tekst jedn.: w okresie od 1 stycznia 2013 r. do dnia dzisiejszego) określonego w umowie lub na fakturze.

2. Czy w przypadku zaistnienia zdarzenia przyszłego w postaci zawarcia umowy z podwykonawcą zawierającą ten sam zapis jak w stanie faktycznym, czyli zatrzymania części wynagrodzenia Zleceniobiorcy w postaci kaucji gwarancyjnej, Spółka jest zobowiązana do zastosowania się do przepisu art. 89b ust. 2 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności dotyczącej kaucji gwarancyjnej, dla której termin płatności przekroczy 150 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 89b ust. 2 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej u.p.t.u.) nie mają zastosowania w opisanym w pytaniu 1 i 2 stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Z dniem 1 stycznia 2013 r. w wyniku nowelizacji u.p.t.u. wprowadzona została zmiana art. 89b ust. 1 ww. ustawy dotycząca korekty deklaracji, która stanowi, iż w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Ponadto art. 89b ust. 2 stanowi, że w przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności.

Przepisy prawa nie precyzują pojęcia kaucji gwarancyjnej. Cytując Słownik Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN - Warszawa 1996) kaucja jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Kaucję gwarancyjną można zdefiniować jako - z reguły procentowo - określoną kwotę należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymaną przez inwestora na określony czas do momentu ich zakończenia i upływu terminu udzielonej gwarancji.

Kaucja gwarancyjna stanowi formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez Zleceniobiorcę i stanowi, w razie nienależytego wykonania bądź niewykonania, pokrycie roszczeń Zleceniodawcy.

Zdaniem Spółki uregulowanie zobowiązania wynikającego z faktury podwykonawcy w kwocie pomniejszonej o procentowo określoną w umowie kaucję gwarancyjną nie powoduje konieczności zastosowania się do przepisu art. 89b ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług i skorygowania odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności dotyczącej kaucji gwarancyjnej.

W momencie podpisania umowy pomiędzy Wnioskodawcą a Zleceniodawcą zawiązuje się stosunek prawny z którego wypływają dla obu stron tego stosunku wierzytelności, czyli zgodnie z definicją w doktrynie prawa cywilnego - uprawnienia do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika i składające się z jednego lub wielu roszczeń. W przedmiotowej sytuacji - Spółce przysługuje w stosunku do podwykonawcy roszczenie o wniesienie zabezpieczenia należytego wykonania umowy w formie kaucji gwarancyjnej. Stwierdzić należy, iż Spółka w wyniku podpisania umowy staje się dłużnikiem w odniesieniu do zapłaty wynagrodzenia dla podwykonawcy, ale już w wyniku podpisania tej samej umowy Spółka staje się wierzycielem swojego podwykonawcy w stosunku do wniesienia zabezpieczenia należytego wykonania umowy. Potrącenie części wynagrodzenia podwykonawcy jest jedynie formą, w jakiej te wzajemne roszczenia stron zostają uregulowane. Potrącenie wierzytelności podwykonawcy na poczet kaucji gwarancyjnej umarza w tej części zobowiązanie Spółki wobec tego podwykonawcy. Podwykonawca jednak z chwilą potrącenia części wynagrodzenia na poczet kaucji gwarancyjnej nabywa roszczenie o zwrot zatrzymanej kaucji.

Wierzytelność taka (czyli w ujęciu cywilistycznym - uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia przez dłużnika) staje się natomiast wymagalna dopiero z chwilą upływu terminu, na jaki zabezpieczenie w tej formie zostało ustanowione i po spełnieniu określonych w umowie warunków jego zwrotu. Oznacza to w warunkach rzeczywistości gospodarczej, że wierzytelność taka pozostanie wierzytelnością podwykonawcy, do momentu, gdy po stronie Spółki (jako dłużnika podwykonawcy z tego tytułu) nie powstanie wierzytelność, nadająca się do potrącenia z zatrzymanej kwoty kaucji.

Mając powyższe na uwadze, potrącenie części wynagrodzenia podwykonawcy celem ustanowienia kaucji nie może być potraktowane jako brak płatności tej części wynagrodzenia. Istotnym argumentem zaprzeczającym uszczupleniu płatności wierzytelności podwykonawcy jest to, że wniesienie zabezpieczenia w postaci kaucji jest przewidzianym w umowie świadczeniem podwykonawcy. W ten sposób podwykonawca spełnia własne zobowiązanie wobec Spółki. Uproszczeniu ulega jedynie operacja gospodarcza w której podwykonawca sam nie dokonuje technicznego przelewu środków na rachunek bankowy Spółki, lecz upoważnia Spółkę do przelania kwoty wynagrodzenia pomniejszonego o kwotę, którą zgodnie z umową jest zobowiązany wnieść jako zabezpieczenie.

Podobne stanowisko reprezentuje Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacjach z dnia 31 marca 2014 r. (sygn. IPTPP4/443-29/14-2/BM) i z dnia 13 stycznia 2014 r. (sygn. IPTPP4/443-791/13-2/BM) oraz Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 27 marca 2013 r. (sygn. ITPP1/443-164/13/KM).

Warto zauważyć, iż zabezpieczenie należytego wykonania umowy w formie pieniężnej istnieje w Ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (dalej PZP). Art. 147 ww. ustawy reguluje, iż Zamawiający może żądać od wykonawcy zabezpieczenia należytego wykonania umowy, zwanego dalej "zabezpieczeniem". Zabezpieczenie służy pokryciu roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy.

Zgodnie z art. 148 ust. 1 pkt 1 zabezpieczenie może być wniesione w pieniądzu. Przyjęte jest, że zabezpieczenie wnoszone w pieniądzu wykonawca wpłaca przelewem na rachunek bankowy wskazany przez zamawiającego. W przypadku, gdy okres realizacji zamówienia jest dłuższy niż rok, zabezpieczenie, za zgodą zamawiającego, może być tworzone przez potrącenia z należności za częściowo wykonane dostawy, usługi lub roboty budowlane (art. 150 ust. 3 PZP).

Odnosząc się przez analogię do uregulowań zawartych w ustawie PZP - bez znaczenia jest, czy wykonawca wpłaci zamawiającemu określoną kwotę pieniężną tytułem zabezpieczenia (kaucji), czy też ustanowienie takiego zabezpieczenia odbywać się będzie poprzez potrącenia z należności za częściowo wykonane dostawy, usługi lub roboty budowlane, tak jak to zostało przewidziane w art. 150 ust. 3 ustawy PZP. Zmiana następuje tylko w sposobie w jakim zabezpieczenie jest wnoszone, ale nie zmienia się charakter prawny ustanawianej kaucji, która zawsze pozostaje świadczeniem wykonawcy, chociaż sposób jej stanowienia dokonywany jest poprzez potrącenie części należnego wykonawcy wynagrodzenia.

Wydawałoby się nieracjonalnym z strony Ustawodawcy, gdyby skutki podatkowe w odniesieniu do zatrzymanej kaucji pieniężnej były zróżnicowane w zależności od sposobu w jaki to zabezpieczenie jest wnoszone. Pozostawienie przepisu art. 150 ust. 3 PZP w systemie prawnym zezwalałoby na stan faktyczny, w którym, podmioty realizujące inwestycje w ramach zamówień publicznych, byłoby obarczone sankcją obowiązkowego korygowania kosztów uzyskania przychodów. Wydaje się być bezspornym, że taka dualność systemu prawnego w kontekście zamówień publicznych a prywatnych transakcji gospodarczych stanowiłaby naruszenie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. a mianowicie art. 32 ust. 1 w związku z art. 2, czyli równości wszystkich obywateli wobec prawa i równego traktowania przez władze publiczne, które kierują się nadrzędną zasadą, iż Polska jest państwem prawa.

Podsumowując, Spółka uważa, iż fakt pobrania kaucji gwarancyjnej z wynagrodzenia Podwykonawcy nie stanowi nieuregulowanej należności, o którym mowa w art. 89b ustawy o VAT. W związku z tym Spółka nie ma obowiązku dokonywać korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności dotyczącej kaucji gwarancyjnej, dla której termin płatności przekroczy 150 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, zarówno dla obecnych umów jak i tych w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT".

Od dnia 1 stycznia 2013 r. ww. uregulowania otrzymały następujące brzmienie.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Natomiast na podstawie art. 89b ust. 1a ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

W świetle art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Zgodnie z przywołanymi przepisami, dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Korekta powinna być dokonana w rozliczeniu za okres w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności. Dłużnik nie jest zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego wówczas gdy ureguluje należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu płatności.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w sektorze budownictwa, polegającą na świadczeniu szeroko rozumianych usług budowlanych, w tym polegających także na realizacji umów o charakterze długoterminowym - z okresem realizacji ponad 12 miesięcy. Przedmiotowe usługi Strona wykonuje, również poprzez podwykonawców prowadzących samodzielną działalność gospodarczą. Zgodnie z zawartymi umowami wykonywane roboty rozliczane są na podstawie częściowych protokołów odbioru, według procentowego stanu zaawansowania prac na koniec danego czasookresu - fakturami częściowymi, a po ostatecznym (końcowym) odbiorze robót, wystawiana jest faktura końcowa. Spółka, w ramach zawieranych umów, uzgadnia ze stronami tychże umów, że przy końcowej zapłacie jako zabezpieczenie wykonania zobowiązania z tytułu gwarancji zatrzymana zostanie pewna kwota procentowa kwoty rachunku brutto przez cały okres obowiązywania umówionego terminu gwarancji. Zatrzymana i pobrana kaucja gwarancyjna, szczegółowo określona w danej umowie, ma charakter zwrotny, a wynikająca z niej kwota ma być gwarancją należytego wykonania robót i usług oraz ewentualnie służyć pokryciu roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy. Powyższy sposób zabezpieczania należytego wykonania robót i usług oraz ewentualnego pokrycia roszczeń z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umów będzie powtarzany przez Wnioskodawcę w przyszłych umowach z podwykonawcami o podobnym charakterze.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego - http://www.sjp.pl) - "kaucja" jest to: "suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja".

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Kaucja gwarancyjna, co do zasady, ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można więc uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 89b ustawy. Potwierdza to art. 498 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.), zgodnie z którym gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Mając na uwadze powołaną wyżej treść art. 29a ust. 1 ustawy, podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania będzie wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał. Bez znaczenia w analizowanej sprawie jest fakt potrącenia i zatrzymania przez Stronę części wynagrodzenia tytułem zabezpieczenia (kaucji). Bowiem - jak wskazał Wnioskodawca - potrącenie części wynagrodzenia podwykonawcy celem ustanowienia kaucji nie może być potraktowane jako brak płatności tej części wynagrodzenia.

Kaucja to kwota pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania warunków umowy. Nie jest więc obrotem w rozumieniu ww. art. 29a ustawy i nie rodzi obowiązku podatkowego, gdyż ma charakter zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy i w całości podlega zwrotowi po upływie umówionego terminu (jeżeli nie zostanie zadysponowana na usunięcie wad w wykonanych robotach budowlanych).

W niniejszej sprawie ustanowiono kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia podwykonawcy, która zostanie zatrzymana przez Wnioskodawcę na cały okres obowiązywania gwarancji (zgodnie z ustalonym w umowie terminem), po czym zostanie zwrócona.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że zatrzymanie części wynagrodzenia Zleceniobiorcy w postaci kaucji gwarancyjnej, w stosunku do której nie został spełniony warunek dotyczący jej uprawdopodobnienia i nie stanie się ona wymagalna, nie powoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającej na tę część należności w trybie art. 89b ustawy.

Tym samym w przypadku zatrzymania i pobrania przez Wnioskodawcę na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności podwykonawcy (szczegółowo określonej w danej umowie) za wykonane roboty budowlane i w przypadku odliczenia od podatku należnego całości podatku naliczonego wynikającego z faktury, nie znajdą zastosowanie przepisy art. 89b ustawy. Na mocy wspomnianego artykułu Spółka nie będzie zobowiązana do korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury, z której Strona dokonała potrącenia kaucji w części odpowiadającej temu potrąceniu w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu zapłaty należności określonego w umowie lub na fakturze.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku zastosowania się do przepisu art. 89b ust. 2 ustawy o podatku VAT (tekst jedn.: braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w części dotyczącej kaucji gwarancyjnej, zarówno dla obecnych umów jak i tych w przyszłości) należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.