IPPP2/4512-1248/15-2/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 14 grudnia 2015 r. (data wpływu 24 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny Znaku Towarowego - jest nieprawidłowe,

* określenia podstawy opodatkowania dla nieodpłatnego przekazania prawa do zarejestrowanego Znaku Towarowego na rzecz Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny Znaku Towarowego i podstawy opodatkowania dla czynności nieodpłatnego przekazania prawa do zarejestrowanego Znaku Towarowego na rzecz Spółki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym nieprowadzącą działalności gospodarczej. Obecnie w celu zabezpieczenia przedsiębiorstwa stworzonego przez męża Wnioskodawcy i rozwijanego jako tzw. firma rodzinna dla kolejnych pokoleń członków rodziny, wdrażany jest projekt sukcesji. Jednym z elementów projektu sukcesji jest otrzymanie przez Wnioskodawcę prawa ochronnego na znak towarowy (dalej łącznie: "Znak Towarowy") na podstawie umowy darowizny.

Wnioskodawca nie planuje wykorzystywać Znaku Towarowego w celach zarobkowych, nie ujawni go również w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będzie dokonywał od tego Znaku Towarowego odpisów amortyzacyjnych.

W przyszłości, Wnioskodawca planuje przenieść Znak Towarowy tytułem darowizny do spółki niemającej osobowości prawnej i niebędącej podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Może być to spółka osobowa prawa handlowego, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca (dalej: "Spółka"). Wnoszony do Spółki Znak Towarowy będzie stanowić majątek osobisty Wnioskodawcy, niewykorzystywany w ramach działalności gospodarczej.

Na dzień wniesienia Znaku Towarowego do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość Znaku Towarowego będzie przekraczała 3.500 zł. Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Znak Towarowy będzie używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny Znaku Towarowego do majątku Spółki będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT).

2. W przypadku uznania, że przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny Znaku Towarowego będzie podlegać opodatkowaniu VAT, jaka powinna być podstawa opodatkowania takiej czynności.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne przekazanie praw do zarejestrowanego Znaku Towarowego na rzecz Spółki, w której Wnioskodawca będzie posiadał status wspólnika nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Usługą (świadczeniem) jest więc każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W definicji świadczenia usług, sformułowanej w ustawie o VAT mieści się darowizna praw własności przemysłowej, ponieważ w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych.

W ujęciu cywilistycznym istotą darowizny jest to, że darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku (art. 888 § 1 ustawy - Kodeks cywilny).

Przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu VAT.

Aby dana czynność była nim opodatkowana musi być wykonana przez podatnika. W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu VAT w sytuacji, gdy działaniom podmiotu świadczącego te usługi, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Uniwersalność definicji działalności gospodarczej, zawartej w ustawie o VAT pozwala na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania. Nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż (w tym przypadku darowizna) zarówno w całości jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane VAT. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu VAT w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabył prawa własności przemysłowej dzięki umowie darowizny od swojego męża. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej z wykorzystaniem tych praw, nie można powiedzieć, że Wnioskodawca podejmował w przedmiocie tych praw działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Wnioskodawca będzie brał udział w transakcji darowizny praw własności przemysłowej jedynie z tego względu, że zostały one darowane Wnioskodawcy przez męża, jednak w żaden sposób prawa te nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę, w tym dla celów własnej działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustaw. Aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi - w tym przypadku dokonującego darowizny praw własności przemysłowej, za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika VAT. Planowana przez Wnioskodawcę darowizna Znaku Towarowego nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 i nie będzie podlegała opodatkowaniu VAT. Wnioskodawca w związku z ww. darowizną będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełnił przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT i nie wystąpił w charakterze podatnika VAT.

Ad. 2

W przypadku jednak, uznania przekazania przez Wnioskodawcę w formie darowizny Znaku Towarowego na rzecz Spółki opodatkowaniu VAT, podstawę opodatkowania stanowić będą zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty poniesione przez Wnioskodawcę związane z przedmiotowym Znakiem Towarowym.

Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl powyższego przepisu, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - traktowanego jak odpłatne świadczenie usług jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Z literalnej wykładni ww. przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania w analizowanym przypadku powinien być koszt rzeczywiście poniesiony w związku ze świadczeniem danej usługi.

Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny, lecz koszt związany ze Znakiem Towarowym, powstały u Wnioskodawcy. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny Znaku Towarowego należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego np. koszty i opłaty związane z ewentualną rejestracją Znaku Towarowego, koszty usług Rzeczników Patentowych, opłaty urzędowe i podobne opłaty.

Podstawą opodatkowania będzie zatem kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych związanych ze Znakiem Towarowym.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy, ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny Znaku Towarowego, należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia oraz utrzymania praw ochronnych do ww. Znaku Towarowego będącego przedmiotem darowizny, nie wliczając kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zwłaszcza, kosztów które miały miejsce już po rejestracji Znaku Towarowego Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe:

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPP1/443-701/13-2/AWa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest

* nieprawidłowe w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny Znaku Towarowego,

* prawidłowe w zakresie podstawy opodatkowania dla nieodpłatnego przekazania praw do zarejestrowanego Znaku Towarowego na rzecz Spółki.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja "świadczenia usług" ma charakter dopełniający definicję "dostawy towarów" i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Określeniem "usługi" w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 z późn. zm.) na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

W myśl art. 10 ust. 1 i 2 ww. ustawy wydanie decyzji o udzieleniu patentu na wynalazek oraz prawa ochronnego na wzór użytkowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, w ustalonym zakresie, czy są spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu lub prawa ochronnego. Wydanie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje po sprawdzeniu w Urzędzie Patentowym prawidłowości zgłoszenia tego wzoru.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy prawo do uzyskania patentu na wynalazek, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Umowa o przeniesienie prawa, o którym mowa w ust. 1, wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z treścią art. 153 ust. 1 cyt. ustawy przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym, o określonej przepisami ustawy - Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności. Własność intelektualna przynosić może uprawnionemu korzyść dzięki właściwemu zarządzaniu prawami wyłącznymi. Zarządzanie obejmuje działania związane z rejestrowaniem, nabywaniem, zachowywaniem, wykonywaniem i rozporządzaniem prawami własności intelektualnej. Jednym ze sposobów wykonywania praw wyłącznych jest rozporządzanie nimi poprzez ich przenoszenie (całkowity transfer uprawnień na inny podmiot) lub licencjonowanie (udzielanie upoważnienia do korzystania z dobra intelektualnego w sposób wyłączny lub niewyłączny).

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową. Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów bądź usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób wpływa pozytywnie na myślenie o danym towarze bądź usłudze. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W definicji świadczenia usług sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci znaku towarowego do innego podmiotu (np. spółki), gdyż w takim przypadku dochodzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Nie każde jednak działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji jest uznawane za odpłatną usługę, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego. Stosownie bowiem do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług dla uznania, że świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność. Odpłatność oznacza wykonanie czynności za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

W ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

I tak, w art. 8 ust. 2 cyt. ustawy postanowiono, że za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług formułują zatem zasadę, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne świadczenie usług, a nieodpłatne ich świadczenie traktuje się jako odpłatne w przypadkach określonych w ww. art. 8 ust. 2 cyt. ustawy. Z powyższego przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług muszą być spełnione określone warunki:

* w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa - użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia - w całości lub w części - podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów (warunki te muszą być spełnione łącznie),

* w przypadku świadczenia usług - świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dla stwierdzenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej art. 8 ust. 2 ustawy o VAT istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, tj. za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika. Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa.

Jeżeli więc nieodpłatne świadczenie będzie się wpisywało w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu, nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują. Ponadto nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza - w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto z cyt. wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że pod pojęciem działalności gospodarczej należy rozumieć także czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W tym przypadku decydujące znaczenie ma stałość, ciągłość wykorzystywania majątku. Oczywiste jest, że wykorzystywanie towarów lub wartości niematerialnych i prawnych ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne, np. w najem, dzierżawę, udzielenie licencji do korzystania z danej wartości niematerialnej i prawnej, itp. Przy czym przez ciągłość wykorzystywania składników majątku rozumieć należy także wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Z przedstawionej treści wniosku, wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym nieprowadzącą działalności gospodarczej. Obecnie w celu zabezpieczenia przedsiębiorstwa stworzonego przez męża Wnioskodawcy wdrażany jest projekt sukcesji. Jednym z elementów wdrażanego projektu sukcesji jest otrzymanie przez Wnioskodawcę, na podstawie umowy darowizny, prawa ochronnego na znak towarowy. Wnioskodawca nie planuje wykorzystywać Znaku Towarowego w celach zarobkowych, nie ujawni go również w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz nie będzie dokonywał od tego Znaku Towarowego odpisów amortyzacyjnych. W przyszłości, Wnioskodawca planuje przenieść Znak Towarowy tytułem darowizny do spółki niemającej osobowości prawnej i niebędącej podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Może być to spółka osobowa prawa handlowego, której wspólnikiem będzie Wnioskodawca. Wynoszony do Spółki Znak Towarowy będzie stanowić majątek osobisty Wnioskodawcy, niewykorzystywany w ramach działalności gospodarczej.

Na dzień wniesienia Znaku Towarowego do Spółki, Znak Towarowy będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, a jego przewidywany okres używania będzie dłuższy niż rok. Wartość Znaku Towarowego będzie przekraczała 3.500 zł. Znak Towarowy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki. Będzie on używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki.

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny Znaku Towarowego do majątku Spółki.

Jak wskazano wyżej, zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza zarówno czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług oraz czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W świetle obowiązujących przepisów i przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że planowana czynność nieodpłatnego przeniesienia praw do zarejestrowanego Znaku Towarowego do majątku Spółki będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W niniejszej sprawie spełniona jest zarówno ww. przesłanka przedmiotowa, jak i podmiotowa.

Należy zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii "wartości niematerialnych i prawnych", o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Czynność przekazania praw do Znaku Towarowego prowadzi do przeniesienia praw niematerialnych i prawnych. Wynika z tego, że przeniesienie tych wartości zalicza się do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności odpłatne. Nieodpłatne świadczenie usług - co do zasady - nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych m.in. w art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Z przywołanego wyżej przepisu wynika, że w przypadku świadczenia usług, nieodpłatne świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT kiedy wykonywane będzie na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlegało będzie także wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W niniejszych okolicznościach Wnioskodawca planuje nieodpłatnie, w formie darowizny, przekazać Znak Towarowy na rzecz Spółki. Wnioskodawca wyzbędzie się części swojego majątku na rzecz Spółki, w której będzie posiadał status wspólnika. Spółka otrzyma prawo do Znaku Towarowego, które przysługiwało dotychczas Wnioskodawcy. W zamian Wnioskodawca nie otrzyma od Spółki jakiegokolwiek świadczenia, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca, dokona nieodpłatnego przekazania praw do zarejestrowanego Znaku Towarowego, w formie darowizny Znaku Towarowego. Przeniesienie praw i obowiązków nastąpi więc bez uzyskiwania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Po otrzymaniu darowizny Spółka będzie korzystała z otrzymanego w drodze darowizny Znaku Towarowego, na własne cele. Jak wskazano we wniosku Znak Towarowy będzie używany w Spółce na cele prowadzonej działalności gospodarczej przez wspólników w ramach tej Spółki. Z uwagi na powyższe okoliczności, w przedmiotowej sprawie nie można uznać, że darowizna Znaku Towarowego dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki będzie miała wpływ na przyszłą sprzedaż, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy, Jego wizerunek, generowane zyski czy odbiór przez kontrahentów. Tak więc, w przedmiotowej sprawie nie zachodzi żaden związek z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. W związku z darowizną Znaku Towarowego na rzecz Spółki wszelkie prawa do tego Znaku zostaną przeniesione na Spółkę. Wnioskodawca po dokonanej darowiźnie nie będzie posiadał w stosunku do Znaku Towarowego żadnych praw i roszczeń. Skoro Znak Towarowy nie będzie własnością Wnioskodawcy to nie będzie mógł być wykorzystywany w celach prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w tym wykorzystywania wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W konsekwencji, darowizna Znaku Towarowego będzie dokonana na cele inne niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy (przysporzenie Spółki). Zatem czynność ta wypełnia warunki nieodpłatnego świadczenia usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, ww. czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych traktowane jest jako czynność odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i Wnioskodawca będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczenie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwe jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze "życia prywatnego", w oderwaniu od działalności gospodarczej. Potwierdza to również treść art. 153 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej, zgodnie z którym przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i nie korzystanie z nich, w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z niego wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty.

W konsekwencji, nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że w związku z darowizną Znaku Towarowego będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełnił przesłanek wskazanych w art. 15 ustawy o VAT i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług przy planowanej darowiźnie Znaku Towarowego. Jak wskazano wyżej, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Ponadto z treści wniosku wynika, że nabycie przez Wnioskodawcę prawa ochronnego do Znaku Towarowego jest podyktowane zamiarem wniesienia go do Spółki, co w rezultacie nie oznacza nabycia tego prawa do majątku prywatnego. Przy ustalaniu zamiaru nabycia nie można poprzestawać tylko na oświadczeniu zainteresowanej osoby. Należy wziąć pod uwagę również możliwe do stwierdzenia obiektywne okoliczności, a te w niniejszej sprawie wskazują, że w momencie nabycia Znaku Towarowego, Wnioskodawcy nie będzie przyświecał cel wykorzystania go na potrzeby własne.

Wobec przedstawionego opisu sprawy oraz powołanych przepisów należy stwierdzić, że przeniesienie w drodze darowizny Znaku Towarowego do Spółki spełnia definicję odpłatnego świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ czynność ta prowadzi do przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych na rzecz Spółki otrzymującej Znak Towarowy oraz służy celom innym niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy. Zatem mamy do czynienia z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a Wnioskodawca będzie występował w ramach tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W omawianym przypadku nie można zapominać o charakterze wnoszonego przedmiotu, tj. prawa ochronnego do Znaku Towarowego, które co do zasady służy do wykorzystywania w sposób zarobkowy lub zawodowy, a zatem częstotliwy, co jest właściwe dla działalności gospodarczej. Ponadto z przedstawionego we wniosku opisu nie wynika, aby Wnioskodawca nabył to prawo w innym celu, np. kolekcjonerskim. Wnioskodawca jedynie zadeklarował, że Znak Towarowy będzie stanowić majątek osobisty Wnioskodawcy. Realia omawianej sprawy nie wskazują jednak, aby Wnioskodawcy przyświecał cel wykorzystania Znaku Towarowego na potrzeby własne.

Zatem przekazanie w analizowanych okolicznościach Znaku Towarowego w drodze darowizny do Spółki stanowiło będzie odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT dokonywane przez Wnioskodawcę jako podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług będzie podlegało opodatkowaniu tym podatkiem.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny Znaku Towarowego do Spółki przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe. Należy przy tym zauważyć, że ustalając powstanie obowiązku podatkowego z tytułu tej czynności Wnioskodawca powinien uwzględnić zapisy art. 113 ustawy o podatku od towarów i usług zgodnie z którym zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Ad. 2

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ww. ustawy w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Artykuł 29a ust. 6 pkt 1 stanowi, że - podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Należy zauważyć, że ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

Wobec ww. przepisów oraz przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania praw do zarejestrowanego Znaku Towarowego na rzecz Spółki, w której Wnioskodawca będzie posiadał status wspólnika - na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą podatnika, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług - Wnioskodawca jako podstawę opodatkowania powinien przyjąć - zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 29a ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług - faktyczny koszt świadczenia usługi poniesiony przez Wnioskodawcę, który stanowić będą koszty poniesione przez Wnioskodawcę związane z przedmiotowym Znakiem Towarowym dotyczące jego wytworzenia oraz utrzymania praw ochronnych do Znaku Towarowego.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytanie nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu o sygn. ILPP1/443-701/13-2/AWa należy zauważyć, zgodnie z art. 14b § 1 i 3 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), a składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Tak więc interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie zainteresowanego na tle indywidualnie przedstawionych przez niego okoliczności dotyczących zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Okoliczności przywołanej interpretacji są odmienne od przedstawionych w niniejszym wniosku. W analizowanych okolicznościach nie ma miejsca przekazanie Znaku towarowego w związku z restrukturyzacją przedsiębiorstwa Wnioskodawcy poprzez zmianę formy prawnej prowadzonej działalności. Zatem nie sposób upatrywać analogicznego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.