IPPP2/443-992/11-2/KAN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2011 r. (data wpływu 19 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania kasy rejestrującej - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania kasy rejestrującej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Centrum powstało na mocy uchwały Rady Miasta z dnia 27 stycznia 2011 r. w sprawie utworzenia Centrum na podstawie uchwały Rady Miasta z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie połączenia Domu Pomocy Społecznej z Centrum, utworzenia ośrodka wsparcia oraz zmieniająca uchwałę w sprawie utworzenia Centrum i uchwałę w sprawie nadania statutów domom pomocy społecznej prowadzonym przez miasto zostało połączone z Domem Pomocy Społecznej.

Dom świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta Miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt, w zakresie:

Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt, a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy. Osiągnięty obrót w 2010 r. z tytułu sprzedaży na rzecz osób fizycznych - sprzedaż posiłków dla beneficjentów pomocy społecznej i pracowników DPS wyniósł 15522,00 zł Z dniem 1 czerwca 2011 r. Centrum zaprzestało ww. sprzedaży. W tym okresie osiągnięty przez DPS obrót wyniósł 4946,00 zł. Wpłaty za pobyt w domu pomocy społecznej dokonane gotówką przez mieszkańców w kasie DPS w 2010 r. wyniosły 39996, 2 zł.

Obowiązek rejestracji sprzedaży na rzecz osób fizycznych przed 1 stycznia 2011 r. nie występował. Wpłaty każdego mieszkańca rejestrowane były w programie finansowo-księgowym (odrębne konta analityczne dla każdego mieszkańca), Centrum prowadzi rozliczenia z każdym mieszkańcem. Centrum posiada wyciągi bankowe i dowody kasowe k.p. Przypisem odpłatności jest decyzja administracyjna. Odpłatnością dokonana wpłata za pośrednictwem banku lub kasy Centrum. Zakład Ubezpieczeń Społecznych lub Ośrodek Pomocy Społecznej, które są płatnikami w imieniu mieszkańców w tytule przelewu nie określają dokładnie tytułu wpłaty. Opis na przelewie bankowym zawiera: symbol świadczenia, imię i nazwisko osoby, której dotyczy, datę, na którą przypada termin płatności świadczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Centrum zobowiązane jest, w zakresie swojej statutowej działalności, do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zdaniem Wnioskodawcy, Centrum nie jest zobowiązane, w zakresie swojej statutowej działalności, do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Artykuł 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. (J. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) nakłada na podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy pod pojęciem sprzedaży - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie ze statutem Centrum, stanowiącym załącznik do uchwały Rady miasta z dnia 31 marca 2011 r. w sprawie połączenia Domu Pomocy Społecznej z Centrum.

Wysokość opłaty za pobyt w DPS jest określona w decyzji administracyjnej. Jest to opłata, a nie cena czy też wartość sprzedaży usługi. Świadczenie usług nie stanowi sprzedaży, lecz wykonywanie zadań w zakresie pomocy społecznej. Między DPS a mieszkańcem nie ma i nie może być jakiejkolwiek umowy, w tym umowy sprzedaży. Wysokość opłaty nie jest uzależniona od standardu usług, lecz od sytuacji materialnej mieszkańca, a podstawą jej ustalenia są przepisy ustawy, a nie umowa. Wysokość opłaty nie podlega negocjacjom, lecz podlega kontroli w toku postępowania administracyjnego oraz sądowo-administracyjnego.

Ponadto nie ma możliwości (w odróżnieniu od Domów niepublicznych) przyjąć mieszkańca bez decyzji administracyjnej o jego skierowaniu do Domu, jak również pobrać opłaty bez decyzji o odpłatności. Decyzje powyższe są ewidencjonowane, mają swoje numery.

Z kolei bez względu czy mieszkaniec korzysta z usług Domu, czy też nie, oraz w jakim zakresie, jest zobowiązany do ponoszenia opłaty w ustalonej decyzją wysokości. Zwolnienie z ponoszenia opłat również odbywa się na mocy decyzji administracyjnych (art. 64 ustawy o pomocy społecznej).

Również egzekucja opłat odbywa się w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Należy wskazać, że art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Do zadań publicznych powiatu na podstawie na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie powiatowym w zw. z art. 19 pkt 7 ustawy o pomocy społecznej do zadań powiatu, w tym przypadku m.st. Warszawy należy m.in. prowadzenie domów pomocy społecznej. Zadania te wykonuje organ tj. Prezydent poprzez kierowanie osób uprawnionych do domów pomocy społecznej i wydawaniu decyzji o odpłatności za pobyt. Realizację tych zadań wykonują powołane przez niego jednostki budżetowe, czyli urzędy prowadzące jego obsługę. W zakresie pomocy społecznej taką jednostką jest Centrum.

Ponadto na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług reguluje czynności, które podlegają reżimowi cywilnoprawnemu, a nie administracyjnoprawnemu, a kasy rejestrujące służą zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług do ewidencji obrotu i kwot podatku należnego. Skoro DPS-y nie są płatnikami VAT w zakresie wykonywanych przez siebie zadań publicznych, to bezprzedmiotowe jest prowadzenie kas rejestrujących w celu ewidencjonowania kwot podatku należnego.

Ponadto należy wskazać, że DPS nie tylko nie ma wpływu na wysokość opłat, ale również nie dysponuje nimi, gdyż odprowadzane są one w całości do budżetu jednostki samorządu terytorialnego, w tym przypadku miasta. DPS jako jednostka budżetowa wykonuje zadania ustawowe w oparciu o uchwalony przez Radę miasta budżet w całkowitym oderwaniu od opłat ponoszonych przez mieszkańców. DPS nie ma również wpływu na egzekwowanie zaległych opłat, gdyż jednostką do tego uprawnioną jest Centrum....

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity, Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Wnioskodawca świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów opieki społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt. Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt, a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty przez właściwy organ emerytalno-rentowy (ZUS).

Według art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów;

W ocenie Wnioskodawcy, Dom nie prowadzi działalności gospodarczej, nie ma zawartych z mieszkańcami umów cywilnoprawnych, przyjmuje mieszkańców wyłącznie na podstawie decyzji administracyjnych oraz wyłącznie na podstawie decyzji administracyjnych pobiera od nich opłaty za pobyt.

W tym miejscu należy wskazać, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjnie niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle art. 15 ust. 2 ww. ustawy, działalność gospodarczą obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

Tak więc, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze strony transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za świadczenie.

Wnioskodawca dokonując świadczenia usług pomocy społecznej na rzecz mieszkańców Domu, za które wnoszone są opłaty przez ich mieszkańców, spełnia definicję świadczenia usług wymienioną w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Spełniona bowiem została przesłanka istnienia związku pomiędzy wpłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, tj. bezpośrednim beneficjentem usług Wnioskodawcy są mieszkańcy Domu, a Wnioskodawca świadczy usługi na ich rzecz w zakresie zapewnienia potrzeb bytowych, opiekuńczych oraz wspomagających, za które mieszkańcy wnoszą opłatę, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wpłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy wskazać, że art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Do zadań publicznych powiatu na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie powiatowym w zw. z art. 19 pkt 7 ustawy o pomocy społecznej do zadań powiatu, w tym przypadku m.st. Warszawy należy m.in. prowadzenie domów pomocy społecznej. Zadania te wykonuje organ tj. Prezydent poprzez kierowanie osób uprawnionych do domów pomocy społecznej i wydawaniu decyzji o odpłatności za pobyt. Realizację tych zadań wykonują powołane przez niego jednostki budżetowe, czyli urzędy prowadzące jego obsługę. W zakresie pomocy społecznej taką jednostką jest Wnioskodawca.

Jednostki samorządu terytorialnego takie jak gminy, powiaty czy województwa, są innymi niż organy władzy publicznej uczestnikami sektora finansów publicznych. Z tego względu nie korzystają one z wyłączenia z opodatkowania, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, lecz są objęte zwolnieniem wskazanym w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392). Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych czynności na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy stanowi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie musi być ściśle interpretowane. Przepisy ustawy o podatku VAT nie zawierają jednoznacznej definicji pojęcia organów władzy publicznej. Najbardziej precyzyjne w tym względzie są regulacje zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.). Przepisy tej ustawy jednoznacznie rozdzielają organy władzy publicznej od innych jednostek sektora finansów publicznych (art. 9 ww. ustawy).

Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie wskazał, iż jest jednostką budżetową utworzoną przez Prezydenta miasta w celu realizacji zadań tego organu. Strona wskazuje, iż pobiera w imieniu Prezydenta miasta opłaty z tytułu świadczenia usług określonych w ustawie o pomocy społecznej, a następnie odprowadza je do budżetu miasta. Zatem Wnioskodawca uważa, iż w konsekwencji świadcząc usługi na rzecz ww. organu, realizuje zadania z zakresu władzy publicznej.

Jednostkami budżetowymi - w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy o finansach publicznych - są takie jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Natomiast jednostkami samorządu terytorialnego są gminy, powiaty oraz województwa samorządowe. W sposób szczególny uregulowany jest status prawny miasta....

W stosunku do Wnioskodawcy nie ma zastosowania przepis art. 15 ust. 6 ustawy oraz § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392), mimo faktu, iż Dom przyjmuje mieszkańców oraz pobiera od nich opłaty za pobyt wyłącznie na podstawie decyzji administracyjnych wydawanych przez Prezydenta miasta (organu władzy publicznej), nie zawiera z nimi umów cywilno-prawnych. Strony nie można bowiem uznać za urząd obsługujący organ władzy publicznej, gdyż jak wynika art. 9 ustawy o finansach publicznych, jednostki samorządu terytorialnego (w tym miasto stołeczne Warszawa) oraz jednostki budżetowe są odrębnymi od organów władzy publicznej podmiotami sektora finansów publicznych. W przedmiotowej sprawie Strona jest zatem podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, który świadczy usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzacych działalności gospodarczej, tj. mieszkańców Domu). Mamy tutaj do czynienia z bezpośrednim beneficjentem usługi Strony, którym jest mieszkaniec Domu, a Wnioskodawca świadczy usługi na jego rzecz w zakresie pomocy społecznej, zatem spełniona została przesłanka istnienia związku pomiędzy wpłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, które podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto Wnioskodawcę nie można uznać za jednostkę samorządu terytorialnego, a tym samym Strona nie może korzystać ze zwolnienia określonego w § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca jak sam wskazał w złożonym wniosku jest jednostką budżetową, tym samym nie spełnia przesłanki podmiotowej zawartej w ww. przepisie.

W opisie stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, iż mieszkańcy domu wnoszą opłaty za pobyt do kasy domu lub na jego rachunek bankowy, które są za zgodą mieszkańca potrącane z jego emerytury lub renty przez właściwy organ emerytalno-rentowy (ZUS). Wnioskodawca wskazał, iż wpłaty za pobyt w domu pomocy społecznej dokonane gotówką przez mieszkańców w kasie DPS w 2010 r. wyniosły 39996,12 zł. Sprzedaż posiłków dla beneficjentów pomocy społecznej i pracowników DPS wyniosła 15522,00 zł.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Natomiast w treści art. 111 ust. 8 ustawy upoważniono Ministra Finansów do wydania rozporządzenia, w którym może uregulować kwestie zwolnienia określonych grup podatników lub czynności na czas określony z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, ze względu na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obrotu.

Kwestię zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników w obecnym stanie prawnym, tj. od 1 stycznia 2011 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2010 r. Nr 138, poz. 930).

Zwolnienia te można podzielić na dwie grupy:

W myśl § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, zwalnia się z ewidencjonowania do dnia 30 kwietnia 2011 r. czynności objęte do dnia 31 grudnia 2010 r. zwolnieniem od ewidencjonowania wymienione w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. Nr 224, poz. 1797), niewymienione w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Z przedstawionego wniosku wynika, iż Wnioskodawca działając na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej oraz rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów opieki społecznej, świadczy usługi pomocy społecznej. W 2010 r. Wnioskodawca był objęty zwolnieniem z obowiązku prowadzenia ewidencji przy pomocy kasy rejestrującej na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. (Dz. U. Nr 224, poz. 1797) w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, zgodnie z § 2 w związku z poz. 26 załącznika "Usługi w zakresie zdrowia i opieki społecznej".

Z uwagi na fakt, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi korzystają do dnia 30 kwietnia 2011 r. ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, należy wskazać na brzmienie przepisów odnoszących się do momentu powstania tego obowiązku.

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 2 cyt. rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. podatników, u których kwota obrotu z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy, nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym kwoty 40.000 zł i jeżeli wcześniej nie powstał wobec nich obowiązek ewidencjonowania, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zgodnie z § 3 ust. 6 cyt. rozporządzenia, zwolnienie o którym mowa w ust. 1 pkt 2, traci moc po upływie dwóch miesięcy, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło w ciągu roku podatkowego przekroczenie kwoty obrotów w wysokości 40 000 zł z działalności, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, iż każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Obliczając powyższą kwotę obrotu nie wyłącza się zatem sprzedaży towarów i usług, które na mocy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących jako wymienione w załączniku do rozporządzenia zostały przedmiotowo zwolnione z obowiązku ewidencjonowania. Do obrotu wlicza się zatem sprzedaż ze wszystkich czynności wykonywanych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej i rolników ryczałtowych (wszystkie rodzaje działalności).

W świetle powyższego, do dnia 30 kwietnia 2011 r. zostało przedłużone zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej w przypadku świadczenia przedmiotowych usług w zakresie opieki społecznej, jako niewymienionych w załączniku do rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. Tym samym, od dnia 1 maja 2011 r. wobec podatników świadczących usługi w ww. zakresie, powstanie obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na zasadach ogólnych.

Ponadto, ustawodawca w powołanym rozporządzeniu zawarł regulacje dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących również ze względu na rodzaj prowadzonej działalności - zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia.

Stosownie do § 2 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania do dnia 31 grudnia 2012 r. sprzedaż w zakresie czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia. W części II załącznika do ww. rozporządzenia w pozycji 37 wymieniono świadczenie usług, za które zapłata w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), pod warunkiem, że z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcję jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie dostawy zapłata dotyczyła2).

Przy czym 2) oznacza, że zwolnienie nie dotyczy podatników, którzy rozpoczęli ewidencjonowanie tych usług (sprzedaży towarów) przed dniem 1 stycznia 2011 r. Należy podkreślić, iż zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania pewnych czynności, nie ma wpływu na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Korzystanie z powyższego zwolnienia wymaga spełnienia określonych warunków wynikających bezpośrednio z zapisu tej regulacji. Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej można zatem stosować, jeżeli:

* zapłata za świadczone usługi w całości następuje za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika,

* z ewidencji i dowodów dokumentujących transakcje jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła,

* podatnik nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług przed dniem 1 stycznia 2011 r.

Prawo do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących na mocy § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 ww. załącznika do rozporządzenia, przysługuje w sytuacji gdy zapłata za świadczone usługi w całości następuje za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej na rachunek bankowy podatnika, bez względu na rodzaj wykonywanej usługi.

W świetle powyższego, do dnia 30 kwietnia 2011 r. zostało przedłużone zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej w przypadku świadczenia ww. usług w zakresie opieki społecznej, jako niewymienionych w załączniku do rozporządzenia z dnia 26 lipca 2010 r. Tym samym, od dnia 1 maja 2011 r. wobec podatników świadczących usługi w ww. zakresie, powstaje obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej na zasadach ogólnych, z uwagi na fakt, iż jak sam Wnioskodawca wskazał, przychody Domu z tytułu odpłatności za pobyt w domu opieki społecznej w 2010 r. były wyższe od 40 000 zł.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy osiągnięty przez Wnioskodawcę obrót z tytułu świadczenia usług na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczył w ubiegłym roku kwotę 40.000 zł, to ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej Wnioskodawca może korzystać do dnia 30 kwietnia 2011 r., stosownie do zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a).

Z uwagi na to, iż Wnioskodawca prowadził ewidencję, z której jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła, a zapłata następowała na rachunek bankowy Wnioskodawcy oraz nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług przed dniem 1 stycznia 2011 r. może korzystać ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej na mocy § 2 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 37 ww. załącznika do rozporządzenia.W sytuacji, gdy mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu, to należy świadczone usługi rejestrować na kasie rejestrującej. Centrum musi posiadać kasę do wpłat gotówkowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10 09-402 Płock.