IPPP2/443-896/14-4/KBr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2014 r. (data wpływu 15 września 2014 r.) uzupełnionym w dniu 21 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 października 2014 r. nr IPPP2/443-896/14-2/KBr (skutecznie doręczone w dniu 16 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez Menedżera - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych przez Menedżera.

Złożony wniosek został uzupełniony w dniu 21 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 października 2014 r. nr IPPP2/443-896/14-2/KBr (skutecznie doręczone w dniu 16 października 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Zawrze on kontrakt menedżerski z osobą fizyczną - Menedżerem prowadzącym działalność gospodarczą między innymi w zakresie świadczenia usług zarządzania (70.22.Z PKD), na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej. Menedżer jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i w związku ze świadczeniem usług zarządzania będzie wystawiać faktury.

Przedmiotem umowy jest wykonywanie usług zarządzania przedsiębiorstwem Wnioskodawcy jako Operations Director (COO). Menedżer będzie odpowiedzialny za nadzór nad wszystkimi aspektami bieżącego działania Zleceniodawcy oraz za kierowanie następującymi działami:

1. Sprzedaż, business development (rozwój)

2. HR, rekrutacja, personnel research

3. Infrastruktura (administracja, obsługa, informatycy)

4. Księgowość.

Menedżer nie będzie członkiem zarządu, jednakże jego działalność będzie cechowała się dużą decyzyjnością i autonomią. W ramach wykonywanych usług Menedżer może podpisywać w imieniu Wnioskodawcy, jako jego pełnomocnik umowy o pracę/współpracę dla wszystkich działów, w tym negocjowania warunków umów, decydowaniu o zatrudnieniu i zwalnianiu personelu ww. działów. Pełnomocnictwa będą udzielane osobnym dokumentem. Poza zakresem jego kompetencji pozostanie podejmowanie decyzji niezwiązanych z funkcjonowaniem wymienionych wyżej działów (np. biuro, recepcja), nie jest też osobą upoważnioną w dokumentach KRS do reprezentacji Spółki. Menedżer nie jest uprawniony również do przedstawiania propozycji i wniosków co do sposobu podziału zysku/pokrycia straty za rok obrotowy. Wyżej wymienione czynności są zarezerwowane dla członków zarządu Wnioskodawcy.

Menedżer nie podlega kierownictwu Wnioskodawcy w ramach wykonywania opisywanych usług. Strony uzgodnią w umowie, że Menedżer będzie zobowiązany świadczyć usługi zarządzania w miejscu dowolnie przezeń wybranym, za wyjątkiem przypadków, gdy charakter usługi wymaga wykonania jej w biurze Zleceniodawcy lub innym określonym miejscu. W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, Menedżer zobowiązany jest jednak przebywać w miejscu wykonywania działalności Zleceniodawcy przez określoną w umowie liczbę godzin w miesiącu. Również czas wykonywania usług co do zasady określany jest przez Menedżera, co oznacza, że czas wykonywania umowy należy do swobodnej decyzji Menedżera - oceniany jest rezultat jego działania, a nie metody działania. Menedżer ponosi wobec Wnioskodawcy odpowiedzialność za niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązań, z zastrzeżeniem profesjonalnego charakteru jego działalności. Umowa nie ogranicza odpowiedzialności Menedżera wobec osób trzecich za szkody wyrządzone im przy jej wykonywaniu.

Strony ustaliły w umowie, że do wykonania umowy Menedżer co do zasady angażuje własne zasoby rzeczowe, jednakże Umowa dopuszcza także możliwość udostępnienia Menedżerowi przez Spółkę środków dodatkowych, niezbędnych do realizacji umowy. Umowa określa generalne zasady udostępniania tychże środków Menedżerowi, w tym wprowadza możliwość kontroli i monitoringu ich wykorzystywania.

Wynagrodzenie dla Menedżera zostanie przez Strony ustalone w formie stałego miesięcznego ryczałtu. W umowie będzie przewidziana możliwość dodatkowego wynagrodzenia miesięcznego po osiągnięciu konkretnych, wymienionych w załączniku do umowy celów gospodarczych Wnioskodawcy (np. wielkość sprzedaży). Umowa będzie przewidywać również możliwość zwrotu na rzecz Menedżera kosztów ewentualnych wyjazdów. Wszystkie kwoty wynagrodzeń określone w umowie będą powiększone o należny podatek VAT wg obowiązującej stawki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy podatek VAT z faktur wystawianych przez Menedżera i dokumentujących jego czynności na rzecz Wnioskodawcy może stanowić podatek naliczony w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u. i w związku z tym daje Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego.

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek VAT z faktur wystawianych przez Menedżera i dokumentujących jego czynności na rzecz Wnioskodawcy może stanowić podatek naliczony w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u. i w związku z tym daje Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego.

Na mocy art. 15 ust. 1 u.p.t.u., podatnikami podatku są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody.

Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 u.p.t.u. Natomiast art. 15 ust. 3 pkt 3 u.p.t.u. stanowi, że za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności z których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonywania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia o odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług tylko taka osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne do stosunku pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego i prawnego w związku z wykonywanymi czynnościami - jako że te weźmie na siebie zleceniodawca.

W ocenie Wnioskodawcy opisany kontrakt menedżerski nie stworzy stosunku prawnego takiego, jaki tworzy się pomiędzy pracodawcą a pracownikiem w przypadku zawarcia umowy o pracę. Spółka wskazała, że w odniesieniu do czasu i miejsca wykonywania czynności objętych kontraktem pozostawia pełną swobodę działania Menedżerowi.

Menedżer wykonując umowę angażuje własne zasoby, a zasoby Wnioskodawcy jedynie wówczas, gdy jest to niezbędne i tylko w celu wykonania usług. Menedżer ponosi pełną odpowiedzialność za swoje działania i żadne postanowienie umowne nie przenosi/ogranicza jego odpowiedzialności wobec osób trzecich za rezultaty działań na Wnioskodawcę. Co więcej, także wynagrodzenie menedżera nie jest wynagrodzeniem stałym, pozbawionym elementu niepewności czy też uznaniowości charakterystycznej dla stosunku pracy. Jest ono natomiast uzależnione w znaczniej mierze od efektów pracy Menedżera, a tym samym ryzyko w tym zakresie w znacznym zakresie spoczywa na nim.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, o której mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 u.p.t.u., co pozwala potwierdzić fakt, że kontrakt menedżerski będący przedmiotem niniejszego wniosku jest umową zawartą z przedsiębiorcą prowadzącym samodzielnie działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług zarządzania, który jest czynnym podatnikiem zarejestrowanym dla potrzeb VAT na podstawie przepisów art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. Wnioskodawca uważa, że na tej podstawie ma prawo do korzystania z przepisów art. 86 ust. 1 i 2 ustawy i odliczać podatek wykazany w fakturach Menedżera.

Powyższe stanowisko jest akceptowane przez organy podatkowe, jak chociażby w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach znak IBPP2/443-812/13/KO z dnia 13 grudnia 2013 r. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie znak IPPP1/443-1282/13-2/EK z dnia 2 stycznia 2014 r. czy interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 lipca 2014 r. nr ITPP1/443-502/14/DM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Kwestię odliczenia podatku reguluje przepis art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, który stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Z ww. przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona wyżej zasada, wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Faktura stanowi dla nabywcy towaru lub usługi podstawę do odliczenia podatku naliczonego, gdyż z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota wynikająca z faktury.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewidział sytuacje, których wystąpienie wyłącza możliwość obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego albo zwrotu podatku naliczonego. Sytuacje takie zostały wskazane w art. 88 ustawy o VAT.

Jednym z ograniczeń do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jest ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT. W myśl ww. przepisu, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zawrze on kontrakt menedżerski z osobą fizyczną - Menedżerem prowadzącym działalność gospodarczą między innymi w zakresie świadczenia usług zarządzania. Menedżer jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i w związku ze świadczeniem usług zarządzania będzie wystawiać faktury.

W sytuacji przedstawionej we wniosku istotą jest rozstrzygnięcie, czy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczania podatku naliczonego VAT, wykazanego na fakturach, które są wystawiane przez Zarządzającego z tytułu świadczenia przez niego usług na podstawie kontraktu menedżerskiego.

Powyższa kwestia wymaga jednak uprzedniego rozważenia, czy dla opisanych we wniosku czynności Zarządzający działa jako podatnik podatku od towarów i usług oraz czy wynagrodzenie uzyskiwane z tytułu zawartej umowy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Następnie, w wyniku dokonanego w ten sposób ustalenia, możliwe będzie rozstrzygnięcie czy Wnioskodawca jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego VAT z tytułu nabycia ww. usługi zarządzania.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 cytowanej powyżej ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nie wszystkie jednak czynności wykonywane przez osoby fizyczne traktuje się jako wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.), zwanej dalej "Dyrektywą". W myśl tego artykułu działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Zgodnie z akapitem pierwszym artykułu 9 (1) podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

Artykuł 10 stwierdza, że warunek określony w art. 9 (1) przewidujący, że działalność gospodarcza prowadzona samodzielnie wyklucza opodatkowanie VAT pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą umową o pracę lub jakimikolwiek innymi więzami prawnymi tworzącymi stosunek prawny między pracodawcą a pracownikiem w zakresie warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniach sprecyzował, że za samodzielną nie będzie mogła być uznana działalność gospodarcza, która wykonywana jest przy wykorzystaniu infrastruktury i organizacji wewnętrznej podmiotu, na rzecz którego jest prowadzona, nie powoduje żadnego ryzyka ekonomicznego po stronie usługodawcy a nadto nie powoduje odpowiedzialności usługodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z prowadzoną działalnością (orzeczenia w sprawie C-202/90 Ayuntamiento de Sevilla a Recandadores de Tributos de las Zonas primera y Segunda, C-235/85 pomiędzy Komisją Europejską a Królestwem Holandii).

W celu określenia granic pojęcia "działalności gospodarczej" i "podatnika" należy przypomnieć art. 9 (2) i 12 (1) Dyrektywy.

Artykuł 9 (2) stwierdza, że poza osobami, o których mowa w ust. 1, za podatnika uznawana jest każda osoba, która okazjonalnie dokonuje dostawy nowego środka transportu wysyłanego lub transportowanego do nabywcy przez sprzedawcę, przez nabywcę albo na rzecz sprzedawcy lub nabywcy, do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium państwa członkowskiego, ale na terytorium Wspólnoty. Przy czym, artykuł 12 (1) stanowi, że "państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności...".

Dyrektywa VAT zapewnia bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziom dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu dyrektywy w sprawie VAT będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy o VAT, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

Zgodnie z art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

Z powyższych przepisów wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest spełnienie wszystkich elementów wymienionych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT.

Chodzi zatem o taki stosunek prawny między usługodawcą a usługobiorcą, który wskazuje cechy właściwe stosunkowi pracy, tj. podporządkowanie usługodawcy co do warunków realizacji umówionych czynności, określenie wynagrodzenia, a dodatkowo z dokumentów dotyczących zawarcia umowy o wykonanie świadczenia powinna wynikać kwestia odpowiedzialności osoby zlecającej wobec osób trzecich. Tym samym, w sytuacji, gdy istnieje stosunek prawny, w ramach którego zleceniodawca ponosi odpowiedzialność za działania zleceniobiorcy, wtedy nie jest to działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Tylko w takim przypadku ryzyko wykonania czynności zleconych przechodzi z faktycznego wykonawcy na osobę zlecającą ich wykonanie, co wyklucza samodzielny charakter działalności zleceniobiorcy.

Tak bowiem rozumiana odpowiedzialność za wykonanie czynności określa, kto ponosi ryzyko prowadzonej działalności, a tym samym wskazuje na wyłączenie ze sfery samodzielności (i z grona podatników podatku od towarów i usług) tego podmiotu, który nie odpowiada za efekt wykonywanej pracy wobec osób trzecich.

Istotny zatem, z punktu widzenia uznania realizowanych czynności za samodzielnie wykonywaną działalność gospodarczą, jest sposób określenia w umowie odpowiedzialności zleceniodawcy wobec osób trzecich.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem umowy jest wykonywanie przez Menedżera usług zarządzania przedsiębiorstwem Wnioskodawcy jako Operations Director. Menedżer będzie odpowiedzialny za nadzór nad wszystkimi aspektami bieżącego działania Zleceniodawcy oraz za kierowanie poszczególnymi działami.

Menedżer nie będzie członkiem zarządu, jednakże jego działalność będzie cechowała się dużą decyzyjnością i autonomią.

Menedżer nie podlega kierownictwu Wnioskodawcy w ramach wykonywania opisywanych usług. Strony uzgodnią w umowie, że Menedżer będzie zobowiązany świadczyć usługi zarządzania w miejscu dowolnie przezeń wybranym, za wyjątkiem przypadków, gdy charakter usługi wymaga wykonania jej w biurze Zleceniodawcy lub innym określonym miejscu. W celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, Menedżer zobowiązany jest jednak przebywać w miejscu wykonywania działalności Zleceniodawcy przez określona w umowie liczbę godzin w miesiącu. Również czas wykonywania usług co do zasady określany jest przez Menedżera, co oznacza, że czas wykonywania umowy należy do swobodnej decyzji Menedżera - oceniany jest rezultat jego działania, a nie metody działania. Menedżer ponosi wobec Wnioskodawcy odpowiedzialność za niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązań, z zastrzeżeniem profesjonalnego charakteru jego działalności. Umowa nie ogranicza odpowiedzialności Menedżera wobec osób trzecich za szkody wyrządzone im przy jej wykonywaniu,

Strony ustaliły w umowie, że do wykonania umowy Menedżer co do zasady angażuje własne zasoby rzeczowe, jednakże Umowa dopuszcza także możliwość udostępnienia Menedżerowi przez Spółkę środków dodatkowych, niezbędnych do realizacji umowy. Umowa określa generalne zasady udostępniania tychże środków Menedżerowi, w tym wprowadza możliwość kontroli i monitoringu ich wykorzystywania.

Analiza powołanych wyżej przepisów prawa w kontekście wskazanego opisu sprawy pozwala na uznanie, że zawarte umowy pomiędzy Spółką oraz Zarządzającym nie formułują pomiędzy stronami więzi analogicznych ze stosunkiem pracy. Zarządzający ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich za efekt wykonywanej pracy, ponadto wykonując czynności samodzielnie podejmując decyzje. Przedmiotem wykonywanej przez Zarządzającego działalności jest prowadzenie spraw Spółki oraz jej reprezentowanie. Czynności wykonywane w ramach umowy, jaką Wnioskodawca ma zawrzeć z Menedżerem należy zatem uznać za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższych okoliczności należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że podatek VAT z faktur wystawianych przez Menedżera i dokumentujących jego czynności na rzecz Wnioskodawcy może stanowić podatek naliczony w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług i w związku z tym daje Wnioskodawcy prawo do obniżenia podatku należnego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.