IPPP2/443-871/09/11-4/S/KK/KOM - Prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług, w związku z którymi zapłata dokonywana jest na rzecz podmiotu posiadającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium państw określanych mianem rajów podatkowych.

Pisma urzędowe
Status:  Nieaktualne

Pismo z dnia 21 lipca 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-871/09/11-4/S/KK/KOM Prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług, w związku z którymi zapłata dokonywana jest na rzecz podmiotu posiadającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium państw określanych mianem rajów podatkowych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 10 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług w związku, z którymi zapłata - choćby pośrednio - dokonywana jest na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w załączniku nr 5 do ustawy, pomimo zakazu ustanowionego w art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych w zakresie telefonii komórkowej jako operator sieci. W ramach prowadzonej działalności spółka chcąc uatrakcyjnić ofertę dla swoich klientów podpisuje umowy roamingowe z partnerami na całym świecie. Umowy zawierane są z partnerami z krajów, w których potencjalnie mogą przebywać klienci Spółki. W ramach tych umów Spółka jest obciążana przez zagranicznych operatorów telekomunikacyjnych opłatami z tytułu usług roamingu międzynarodowego. Nabycie tych usług po stronie spółki powoduje obowiązek rozliczenia VAT z tytułu importu usług zgodnie z art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Podmiotami obciążającymi Spółkę z tytułu roamingu są także podmioty z siedzibą w państwach wymienionych w załączniku nr 5 do ustawy o podatku od towarów i usług, a więc podmioty z tzw. rajów podatkowych. W niniejszym załączniku ustawodawca wymienił 39 krajów. Lista krajów z załącznika obejmuje więc raje podatkowe, które na gruncie przepisów o podatkach dochodowych są uważane za kraje stosujące tzw. szkodliwą konkurencję podatkową (koncepcję szkodliwej konkurencji podatkowej wprowadziły do polskiego systemu podatkowego ustawy z 9 czerwca 2000 r. (Dz. U. Nr 60, poz. 700) oraz 9 listopada 2000 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 1104 z późn. zm.) zmieniające odpowiednio ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych i ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług, w związku, z którymi zapłata - choćby pośrednio - dokonywana jest na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w załączniku nr 5 do ustawy, pomimo zakazu ustanowionego w art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług, w związku z którym zapłata - choćby pośrednio - dokonywana jest na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w załączniku Nr 5 do ustawy o podatku od towarów i usług (zwana dalej ustawą o VAT) pomimo zakazu ustanowionego w art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Co prawda zgodnie z literalnym brzmieniem art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w przypadku importu usługi, w związku z którym zapłata - choćby pośrednio - dokonywana jest na rzecz podmiotu z siedzibą w raju podatkowym, podatnikowi nie przysługuje prawo odliczenia podatku naliczonego niemniej jednak jest to przepis sprzeczny z regulacjami unijnymi, tym samym nie może stanowić podstawy do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia.

Wprowadzenie z dniem 1 maja 2004 r. do ustawy art. 88 ust. 1 pkt 1 ustanawiającego generalny zakaz odliczania podatku, było niezgodne z ówcześnie obowiązującym art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady 77/388/ z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej; ujednolicona podstawa wymiaru podatku (zwanej też dalej "VI Dyrektywą"), a następnie z art. 176 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy Rady 2006/112/EEC z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej też dalej "obecną Dyrektywa"). Przywołane przepisy obydwu Dyrektyw przewidywały dla Rady obowiązek zadecydowania w ciągu 4 lat od ich wejścia w życie, jakie wydatki nie będą uprawniały do odliczenia podatku, a do czasu podjęcia tej decyzji pozwalały państwom członkowskim zachować takie odliczenia, jakie były przewidziane w prawie krajowym w momencie wejścia w życie odpowiedniej Dyrektywy. Rada do tej pory nie podjęła jednak decyzji w tym zakresie, zatem zastosowanie ma zasada, że możliwe do odliczenia są wydatki uznane za podlegające odliczeniu w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy, zaś w przypadku Polski - w chwili przystąpienia do Unii Europejskiej. Zasada ta określana jest jako klauzula stałości. Jednocześnie jednak klauzula ta zakazuje państwom członkowskim wprowadzania wyłączeń od prawa do odliczania podatku innych niż te, które istniały w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy (lub przystąpienia do Unii). Także w poprzedzającej VI Dyrektywę II Dyrektywie 67/228/EEC, która w Polsce nigdy nie obowiązywała, przewidziano zasadę odliczalności podatku, a ograniczono ją przede wszystkim do towarów mogących być wykorzystanymi całkowicie lub częściowo do celów prywatnych (art. 11 ust. 4 II Dyrektywy).

Ograniczenia w zakresie braku prawa do odliczania podatku powinny być powiązane z art. 11 II Dyrektywy, pomimo, że nigdy ona w Polsce nie obowiązywała. Art. 11 tej Dyrektywy odnosi się jednak wyłącznie do określonych rodzajowo przez państwa członkowskie towarów i usług. Nie jest więc możliwe wyłączenie możliwości odliczenia podatku zapłaconego za usługi określone według innego kryterium, niż rodzajowe, włączając w to kryterium miejsca siedziby czy zarządu podmiotów świadczących usługę, w tym świadczących ją w kraju tzw. raju podatkowego, wymienionym w załączniku nr 5 do polskiej ustawy. Z tego względu art. 88 ust. 1 pkt 1 tej ustawy jest niezgodny z wymienionymi wyżej przepisami prawa unijnego. Niezgodność regulacji ograniczających prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy imporcie usług była przedmiotem wyroków ETS. Sprzeczność takich koncepcji z przepisami wspólnotowymi potwierdził ETS np. w wyroku z 1 kwietnia 2004 r. w sprawie C-90/02 Gehrard Bockemuhl v. Finanzamt Gummersbach. Trybunał uznał bowiem, iż nie powinna wystąpić taka sytuacja, w której podatnik VAT w związku z działalnością podlegającą opodatkowaniu musi z jednej strony naliczyć podatek należny z tytułu importu usług, a nie jest uprawniony do odliczenia tego podatku. O niezgodności przepisu art. 88 ust. 1 pkt 1 z regulacjami unijnymi orzekł także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 września 2008 r. (sygn. III SA/Wa 487/08). W przedmiotowym wyroku Sąd stwierdził, iż ww. przepis jest sprzeczny z zasadą proporcjonalności, zgodnie z którą możliwość ograniczenia praw podstawowych istnieje tylko i wyłącznie wtedy, gdy ograniczenia te są konieczne w demokratycznych państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolnością i praw i innych osób. Dotyka on bowiem podmioty, które nabywają usługi w rajach podatkowych ze względów zupełnie innych niż unikania opodatkowania. Wyjątki pozwalała wprowadzić już II Dyrektywa Rady 67/228/EEC z 1997 r., a następnie obowiązująca już w Polsce od 1 maja 2004 r. do 1 stycznia 2004 r. VI Dyrektywa i obowiązująca od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywa z 28 listopada 2006 r.

Pomiędzy wskazanymi przepisami tych dyrektyw istniała zbieżność co do traktowania możliwości odliczenia podatku jako zasady. Wykluczenie takiej możliwości było natomiast wyjątkiem podlegającym ścisłemu, restrykcyjnemu określeniu i ustanowionym wyłączeniom według kryterium usługi (art. 11 ust. 4 II Dyrektywy, a następnie art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy i art. 176 obecnej Dyrektywy). Aby więc wyjątek od zasady odliczenia podatku mógł być uznany za legalny, konieczne było przede wszystkim określenie go według kryterium rodzaju usługi. Obecna Dyrektywa odwołuje się bowiem do VI Dyrektywy, ta zaś uznaje za legalne wyjątki istniejące w chwili swojego wejścia w życie. W ten sposób doszedł do wniosku, że na przestrzeni wszystkich okresów obowiązywania poszczególnych Dyrektyw zasadniczym warunkiem legalności wyjątków od zasady obliczalności podatku było określenie według kryteriów rodzaju usługi, a nie np. kraju pochodzenia usługodawcy. Nie ma przy tym znaczenia, że II Dyrektywa nigdy w Polsce nie obowiązywała. Z chwilą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej ustawodawstwo krajowe musi być bowiem oceniane z uwzględnieniem wymogu ciągłości niezmienności prawa wspólnotowego w omawianym zakresie. Skoro zatem VI Dyrektywa pozwalała zachować swoim państwom członkowskim tylko te wyjątki od zasady obliczalności podatku, które legalnie istniały przed jej wejściem w życie, to na potrzeby oceny legalności tych wyjątków nie można zignorować art. 11 ust. 4 II Dyrektywy.

Powyższe prowadzi do wniosku, że art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest niezgodny z wymienionymi przepisami prawa wspólnotowego, tym samym nie może stanowić podstawy do pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego przy imporcie usług.

W dniu 15 września 2009 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-871/09-2/k.k., w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W uzasadnieniu stwierdzono, że wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT ograniczenie wyłączające prawo podatnika do odliczenia podatku od importu usług, w związku z którymi zapłata należności jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionych w załączniku nr 5 do ustawy, jako obowiązujące w momencie wprowadzenia w życie Szóstej Dyrektywy, nie jest sprzeczne z art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy, ponieważ drugi akapit art. 17 ust. 6 tej Dyrektywy upoważnił Polskę, jako kraj członkowski, do kontynuowania tej regulacji, pomimo że takie rozwiązanie narusza, co do zasady, ideę podatku neutralnego dla podatników. Ww. ograniczenie nie może być uznane za sprzeczne z art. 176 ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jako że ten ostatni przepis jest kontynuacją uregulowania art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Strona dokonuje importu usług, zatem stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT, w takim przysługuje prawo do odliczenia podatku należnego od importu usług. W niniejszym przypadku mamy jednak do czynienia z importem usług, w związku z którym zapłata należności jest przekazywana na rzecz podmiotu mającego siedzibę na terytorium wymienionym w załączniku nr 5 do ustawy o VAT (zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę). W konsekwencji, na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca nie będzie posiadał prawa do odliczenia podatku należnego z powyższego tytułu od podatku naliczonego.

Pismem z dnia 6 października 2009 r. (data wpływu 9 października 2009 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-871/09-3/k.k. z dnia 19 października 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 18 listopada 2009 r. (data wpływu 30 listopada 2009 r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 15 września 2009 r. znak IPPP2/443-871/09-2/k.k.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 10 stycznia 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 2545/10 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. W orzeczeniu stwierdzono, że wobec przystąpienia Polski z dniem 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej, na podstawie Traktatu Akcesyjnego, prawo wspólnotowe stało się częścią krajowego porządku prawnego. Konsekwencją powyższego jest - zgodnie z dyspozycją art. 91 ust. 3 Konstytucji RP - pierwszeństwo prawa wspólnotowego w razie kolizji z prawem krajowym. Prawo do odliczenia podatku od towarów i usług jest integralną częścią mechanizmu tego podatku i stanowi zasadę, na której opiera się wspólny system podatku od wartości dodanej. Istotnym jest, że co do zasady prawo to nie może być ograniczane.

Bezpośredni skutek przepisów traktatowych oznacza, że przepisy prawa wspólnotowego przyznają "obywatelom Unii Europejskiej" prawa podmiotowe, które powinny być chronione przez sądy państw członkowskich. Wspólnota stanowi nowy porządek prawny prawa międzynarodowego, na rzecz którego państwa członkowskie przekazały część swoich suwerennych praw, zaś jego postanowienia wiążą nie tylko państwa członkowskie, ale także obywateli tych państw. Niezależnie od ustawodawstwa państw członkowskich, prawo wspólnotowe może nie tylko nakładać obowiązki na podmioty indywidualne, ale także może przyznawać im prawa, które stają się częścią ich statusu prawnego. Prawa te powstają nie tylko wówczas, gdy Traktat wprost tak stanowi, ale również na podstawie jednoznacznie sformułowanych obowiązków, jakie Traktat nakłada na podmioty prywatne, państwa członkowskie oraz instytucje Wspólnoty.

Rozpoznając sprawę Sąd krajowy obowiązany jest do oceny czy zastosowanie w danej sprawie normy prawa krajowego nie naruszyło prawa wspólnotowego i w przypadku odpowiedzi pozytywnej uprawniony jest do odmowy jej zastosowania przy orzekaniu, bowiem przepis krajowy sprzeczny z normami wspólnotowymi nie przestaje obowiązywać, ale nie może być zastosowany, co prowadzi do jego faktycznej derogacji w danej sprawie.

Przechodząc do stanu przedmiotowej sprawy należy wskazać, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika importu usług, w związku z którymi zapłata należności jest dokonywana bezpośrednio lub pośrednio na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionych w załączniku nr 5 do ustawy. W ocenie Sądu dyspozycja tego przepisu stanowiąca o niemożności obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie mogła znaleźć zastosowania z powodu niezgodności tegoż przepisu z prawem wspólnotowym. Umocowania dla jej zastosowania nie można było bowiem upatrywać we wzorcu wspólnotowym, jakim jest treść art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy.

Przepis art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy w sposób jednoznaczny ustanawia zasadę odliczenia przez podatnika kwot zafakturowanych mu tytułem podatku VAT od dostarczanych mu towarów lub świadczonych mu usług, o ile owe towary lub usługi są wykorzystywane dla potrzeb jego własnych czynności podlegających opodatkowaniu. Podkreślić trzeba, że zasadą podatku VAT jest, że w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do celów transakcji opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia od podatku przypadającego do zapłaty. System odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Powinien być on stosowany w taki sposób, by jego zakres w możliwie największym stopniu odpowiadał działalności gospodarczej podatnika. Prawo do odliczenia podatku przysługuje, gdy istnieje bezpośredni związek ze sprzedażą opodatkowaną. Prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego.

System odliczeń podatku naliczonego, którego zasady określone są w artykułach 17-20 VI Dyrektywy, ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w toku prowadzonej działalności gospodarczej. Ze względu na wpływ na poziom obciążeń podatkowych, jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich państwach członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje. W przypadku braku takiego przepisu, z prawa do odliczeń należy korzystać niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich kwot podatku naliczonego od dostaw towarów i usług. Zatem jeśli w prawie wspólnotowym brak regulacji pozwalającej wprost na ograniczenie prawa podatników do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane.

Zasada odliczalności złagodzona została poprzez wprowadzający odstępstwo od niej przepis art. 17 ust. 6 akapit 2 VI Dyrektywy. Zgodnie z tym przepisem państwa członkowskie mogą utrzymać w mocy ustawodawstwo dotyczące wyłączenia prawa do odliczenia podatku VAT obowiązujące w dniu wejścia w życie tej dyrektywy, do czasu określenia przez Radę wydatków, w przypadku których prawo to nie przysługuje. Celem tego przepisu było umożliwienie państwom członkowskim utrzymanie w mocy (do czasu ustanowienia przez Radę wspólnego systemu wyłączeń) wszelkich krajowych zasad dotyczących wyłączenia prawa do odliczenia rzeczywiście stosowanych przez organy władzy publicznej, w chwili wejścia w życie VI Dyrektywy.

Z punktu widzenia prawa wspólnotowego zachowanie wyłączeń przewidzianych w prawie krajowym, o których mowa w cyt. wyżej art. 17 ust. 6 akapit drugi (od 1 stycznia 2007 r. w art. 176 akapit drugi Dyrektywy 112) winno być ustalane z uwzględnieniem przepisów art. 11 ust. 4 II Dyrektywy, niezależnie od tego kiedy dane państwo członkowskie przystąpiło do Wspólnoty.

Wniosek powyższy wynika z samej istoty procesu harmonizacji podatku VAT na płaszczyźnie wspólnotowej, która z założenia dąży do jego jednolitego funkcjonowania w poszczególnych państwach członkowskich. Skoro zatem prawodawca wspólnotowy wprowadzając VI Dyrektywę, w tym art. 17 ust. 6 akapit drugi, uchylił jednocześnie postanowienia II Dyrektywy, w tym art. 11 ust. 4, to zmiany tej, mimo odmiennego brzmienia wskazanych przepisów, nie można postrzegać jako rozszerzenia, w stosunku do stanu wcześniej istniejącego, możliwości w zakresie zachowywania w państwach członkowskich, w tym później przystępujących do Wspólnoty, dalej idących odrębności niż pierwotnie to założono. Cele tworzonych przepisów były jasno wyrażone w preambułach danych aktów i miały swoje reasime także w art. 35 in fine VI Dyrektywy, gdzie wszelkie dalsze działania instytucji wspólnotowych ukierunkowane zostały na "stopniowe ograniczanie lub usunięcie środków podjętych przez państwa członkowskie w drodze odstępstw od systemu i osiągnięcie pełnej zgodności krajowych systemów podatku od wartości dodanej dla umożliwienia osiągnięcia celu określonego w art. 4 Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 11 kwietnia 1967 r.". W tej sytuacji nie mogło zatem być wolą prawodawcy wspólnotowego stworzenie normy prawnej, która niweczyłaby dotychczas podjęte starania w procesie zbliżania stanów prawnych państw członkowskich, bądź aby czyniła dalej idące ustępstwa w stosunku do potencjalnych państw członkowskich.

Z powyższych przyczyn Sąd przychylił się do poglądu, że dopuszczalne wyjątki od zasady odliczalności podatku VAT wywodzone z treści art. 17 ust. 6 akapit drugi VI Dyrektywy nie mogą abstrahować od pierwotnych postanowień przyjętych w tym zakresie w ramach art. 11 ust. 4 II Dyrektywy.

Reasumując należy wskazać, że dyspozycja art. 88 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 5 ustawy, stanowiąca o niemożności obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie mogła znaleźć zastosowania z powodu niezgodności tego przepisu z prawem wspólnotowym.

W dniu 20 maja 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 stycznia 2011 r. sygn. III SA/Wa 2545/10 uchylający ww. interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2545/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu usług w związku, z którymi zapłata - choćby pośrednio - dokonywana jest na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju wymienionym w załączniku nr 5 do ustawy, pomimo zakazu ustanowionego w art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl