IPPP2/443-859/09-2/PW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2009 r. (data wpływu 6 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie samofakturowania - jest prawidłowe.

W dniu 6 sierpnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie samofakturowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W (dalej "W." lub "Spółka") jest spółką z siedzibą w Belgii, zarejestrowaną w Polsce dla celów VAT, w tym transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W zakresie swojej działalności Spółka nabywa towary od kontrahentów z krajów Unii Europejskiej (dalej "Dostawca") w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (dalej "WNT"). Transakcje te stanowią po stronie Dostawcy wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (dalej "WDT"). Dostawca wystawie faktury dokumentujące WDT zgodnie z przepisami obowiązującym w kraju, w którym WDT podlega opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej.

Ze względu na dużą ilość dokonywanych transakcji i związanych z nimi dokumentów W. wspólnie z Dostawcą zamierza wprowadzić tzw. "selfbilling", czyli samofakturowanie, które polegać ma na wystawianiu przez W. dokumentu potwierdzającego sprzedaż towarów (dalej "faktura selfbilling") w imieniu Dostawcy. Faktura ta będzie wystawiana w momencie przyjęcia towarów na magazyn znajdujący się na terenie Polski.

W podpisze stosowną umowę z Dostawcą w której obie strony wyrażą zgodę na wystawianie przez Spółkę faktur selfbilling w imieniu Dostawcy.

Faktura selfbilling będzie wystawiana zgodnie z przepisami kraju, w którym ma siedzibę Dostawca. Po wydrukowaniu oryginał faktury selfbilling będzie przesyłany pocztą do Dostawcy, kopia natomiast pozostanie w dokumentacji W.

Opisany powyżej dokument stanowił będzie podstawę do wystawianej przez W. faktury wewnętrznej. Na jej podstawie W. zadeklaruje WNT w dacie wystawienia faktury selfbilling, która potwierdza transakcję kupna.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy:

W. stoi na stanowisku, iż faktura wystawiana w imieniu dostawcy mającego siedzibę w innym kraju Unii Europejskiej spełniająca wszelkie wymogi prawne narzucone przez przepisy tego kraju jest podstawą do wystawienia faktury wewnętrznej dokumentującej WNT.

Zasady wystawiania faktur wewnętrznych oraz elementy, które powinny zawierać, reguluje, na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy o VAT, § 23 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jednak zarówno art. 106 ustawy o VAT jak i Rozporządzenie nie określają źródła, czyli tego, jakie dokumenty powinny stanowić podstawę wystawienia faktury wewnętrznej.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że faktura wewnętrzna wystawiona przez W. na podstawie faktury selfbilling stanowi fakturę wewnętrzną o której mowa w art. 106 ust. 7 ustawy o VAT, a Spółka na podstawie takiej faktury wykazuje WNT w deklaracji VAT-7.

Zgodnie z artykułem 20 ust. 5 ustawy o VAT "w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru (...), z zastrzeżeniem ust. 6-9". Art. 20 ust. 6 ustawy o VAT stanowi natomiast; że "W przypadku gdy przed terminem, o którym mowa w ust. 5, podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury".

W świetle powyższego, obowiązek podatkowy w WNT powstaje zgodnie z art. 20 ust. 6 ustawy o VAT w chwili wystawienia faktury selfbilling. Nie ma tu znaczenia, że fizycznie faktura ta jest wystawiane przez W., skoro czynność ta wykonywana jest na zlecenie i za zgodą Dostawcy co potwierdzone jest stosowną umową.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dn. 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur (...) reguluje możliwość wystawiania faktur przez nabywcę w imieniu dostawcy.

§ 6 ust. 1 tegoż Rozporządzenia stanowi, że "Nabywcy towarów i usług od podatnika, o którym mowa w § 4 ust. 1 (zarejestrowani podatnicy VAT czynni), mogą wystawiać faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług oznaczone jako FAKTURA VAT, (...) jeżeli nabywca towarów lub usług jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny (...)"

§ 6 ust. 6 dodaje, że "Przepisy ust. 1 pkt 2, ust. 2-5 stosuje się odpowiednio do faktur stwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli:

Zacytowane powyżej przepisy dotyczą sytuacji, w której dostawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce, a nabywca musi być albo zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym w Polsce albo podatnikiem podatku od wartości dodanej w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej. W związku z tym nie można ich zastosować do sytuacji.

W świetle powyższego, zdaniem W., nie ma obowiązku informowania właściwego naczelnika urzędu skarbowe o zawarciu umowy pomiędzy Dostawcą a Spółką o wystawianiu przez Spółkę faktur selfbilling w imieniu Dostawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.