IPPP2/443-850/14-4/KBr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2014 r. (data wpływu 8 września 2014 r.) uzupełnionym w dniu 21 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 października 2014 r. Nr IPPP2/443-850/14-2/KBr (skutecznie doręczone w dniu 16 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług transportu sanitarnego - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług transportu sanitarnego.

Złożony wniosek został uzupełniony w dniu 21 października 2014 r. (data wpływu 23 października 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 października 2014 r. Nr IPPP2/443-850/14-2/KBr (skutecznie doręczone w dniu 16 października 2014 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 16 kwietnia 2013 r. polegającą na "Działalności pogotowia ratunkowego" tzw. transportu pojazdami specjalistycznymi - ambulansami na terenie Polski, jak również organizuje asysty ratowników medycznych. Wnioskodawca realizuje kontrakty ze szpitalami na obsługę pacjentów w zakresie transportu sanitarnego.

Transport sanitarny polega przede wszystkim na przewozie pacjentów na specjalistyczne badania, dializy rehabilitacje, do pracowni diagnostycznych, oddziałów szpitalnych. Przewozy realizowane są pomiędzy jednostkami służby zdrowia, jak również pomiędzy domem pacjenta a konkretną jednostką służby zdrowia. Wnioskodawca wykonuje te usługi przy pomocy specjalistycznych samochodów przystosowanych do transportu osób chorych (karetki).

Zainteresowany bierze pod uwagę również możliwość świadczenia powyższych usług przy pomocy samochodów, które nie są samochodami specjalistycznymi, np. przewóz pacjentów tylko na dializy.

Pismem z dnia 20 października 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił złożony wniosek i wskazał, że pojazdy specjalistyczne - karetki/ambulanse spełniają cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane. Wnioskodawca wskazał, że posiada świadectwo zgodności dla karetek pogotowia ratunkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy usługi, takie jak świadczone przez Wnioskodawcę, polegające na świadczeniu usług transportu (osób chorych) specjalistycznymi samochodami na badania, dializy, rehabilitację, do pracowni diagnostycznych, oddziałów szpitalnych - spełniają definicję "transportu sanitarnego" i w konsekwencji korzystają ze zwolnienia przewidzianego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o VAT.

2. Czy opisane powyżej usługi będą korzystały ze zwolnienia przewidzianego w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi te będą świadczone samochodami, które nie spełniają kryteriów uznania je za specjalistyczne samochody przystosowane do transportu chorych (karetki).

Zdaniem Wnioskodawcy, zakres usług, które świadczy uprawnia do stwierdzenia, że ww. usługi są usługami transportu sanitarnego i upoważniają do korzystania ze zwolnienia z VAT na postawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o VAT.

W przypadku samochodów osobowych wykorzystywanych do przewozu pacjentów, np. na dializy sprawa jest inna ponieważ samochody te nie są opatrzone cechą specjalistycznych środków transportu (karetki) i nie będą mogły korzystać ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Przy czym - w myśl art. 146a pkt 1 ustawy - w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy, zwalnia się od podatku usługi transportu sanitarnego.

Ponieważ ustawodawca na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie zdefiniował pojęcia transportu sanitarnego - zasadne jest odwołanie się do legalnej definicji tego pojęcia sformułowanej w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) oraz pomocniczo do regulacji zawartych w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.) i wypracowanej przez doktrynę prawa unijnego linii orzeczniczej w kwestii zwolnień od podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że w świetle art. 132 ust. 1 lit. p Dyrektywy, zwolnione jest świadczenie usług transportu dla chorych lub rannych osób pojazdami do tego celu przeznaczonymi, przez odpowiednio upoważnione podmioty.

Cytowany przepis umiejscowiony został w rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym "Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym", co oznacza, że usługi transportu dla chorych lub rannych na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli. W żadnym przepisie Dyrektywy nie została jednak wskazana definicja "interesu publicznego", nie zostały również określone podmioty, które mogą działać "w interesie publicznym". Oznacza to, że zarówno komercyjne przedsiębiorstwa, jak i niekomercyjne organizacje mogą prowadzić działalność z zakresu "interesu publicznego".

Zaznaczenia wymaga, że definicja transportu sanitarnego oraz pozostałe uregulowania dotyczące transportu sanitarnego zawarte w ww. ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, są wynikiem zmian wprowadzonych w art. 172 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2011 r.

Stosownie do art. 5 pkt 33a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - transport sanitarny oznacza przewóz osób albo materiałów biologicznych i materiałów wykorzystywanych do udzielania świadczeń zdrowotnych, wymagających specjalnych warunków transportu.

Natomiast w myśl art. 161ba ust. 1 ww. ustawy - transport sanitarny wykonywany jest specjalistycznymi środkami transportu lądowego, wodnego i lotniczego.

Środki transportu sanitarnego, o których mowa w ust. 1, muszą spełniać cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane (art. 161ba ust. 2 cyt. ustawy).

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w ramach której wykonuje transport pojazdami specjalistycznymi - ambulansami na terenie Polski, jak również organizuje asysty ratowników medycznych. Wnioskodawca realizuje kontrakty ze szpitalami na obsługę pacjentów w zakresie transportu sanitarnego.

Transport sanitarny polega przede wszystkim na przewozie pacjentów na specjalistyczne badania, dializy rehabilitacje, do pracowni diagnostycznych, oddziałów szpitalnych. Przewozy realizowane są pomiędzy jednostkami służby zdrowia, jak również pomiędzy domem pacjenta a konkretną jednostką służby zdrowia. Wnioskodawca wykonuje te usługi przy pomocy specjalistycznych samochodów przystosowanych do transportu osób chorych (karetki). Pojazdy te spełniają cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane. Zainteresowany bierze pod uwagę również możliwość świadczenia powyższych usług przy pomocy samochodów, które nie są samochodami specjalistycznymi, np. przewóz pacjentów tylko na dializy.

Jak wynika z opisu sprawy, świadczone przez Wnioskodawcę, usługi transportu sanitarnego spełniają wszystkie warunki, o których mowa w art. 5 pkt 33a ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i stanowią usługi transportu sanitarnego, o których mowa w tym przepisie. Usługi te dotyczą przewozu pacjentów - a więc są to usługi dotyczące przewozu osób.

Zatem w zakresie w jakim usługi te są wykonywane przy użyciu specjalistycznych środków transportu, o których mowa w art. 161ba ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, będą korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o VAT.

Natomiast w przypadku, gdy do wykonywania ww. usług Wnioskodawca nie będzie używać specjalnych środków transportu, o których mowa w art. 161ba ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, wówczas, na podstawie obowiązujących przepisów, nie będzie można uznać, że Wnioskodawca świadczy usługi transportu sanitarnego w rozumieniu przepisu ustawy o działalności leczniczej oraz ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Z tego względu, świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie będą w tym przypadku spełniały przesłanki pozwalającej na zastosowanie zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług i usługa ta będzie opodatkowania podstawową stawką podatku VAT.

W świetle powyższych okoliczności stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto na mocy z art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł, którą należy wpłacić w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku. W przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (§ 2 tego artykułu).

Ponieważ Strona w dniu 10 września 2014 r. opłaciła wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 100 zł, a wniosek dotyczy dwóch zdarzeń przyszłych, różnica w kwocie 20 zł zostanie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a ustawy - Ordynacja podatkowa na rachunek bankowy wskazany w części F poz. 67 wniosku ORD-IN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.