IPPP2-443-765/11-2/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2011 r. (data wpływu 22 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania bonów, kart podarunkowych, ich doładowania oraz udokumentowania tych czynności - jest prawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania bonów, kart podarunkowych, ich doładowania oraz udokumentowania tych czynności

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe oraz stan faktyczny:

Spółką prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej towarów. Spółka nieodpłatnie oferuje swoim klientom karty podarunkowe C. (zwane dalej "Kartami"). Karta oferowana nieodpłatnie jest pusta co oznacza, że aby z niech skorzystać należy ją doładować określoną kwotą pieniężną. W celu doładowania Karty klienci muszą ponieść wydatek w kwocie, która zostanie "nabita na Kartę". Karty są wykorzystywane jako karty płatnicze i służą do dokonywania zakupów w sklepach należących do Spółki. Każda Karta ma określoną wartość odpowiadającą kwocie, która została na Karcie "nabita". Klienci Spółki mogą przekazać kupione Karty dowolnej osobie (np. w formie prezentu). Karta umożliwia obdarowanej osobie dokonanie zakupu wybranego przez siebie towaru (do wartości 'nabitej" na Karcie) w sklepach należących do Spółki. Każda Karta może być wykorzystywana (doładowywana) wielokrotnie. Karty są nabywane zarówno przez osoby fizyczne na cele prywatne (np. w celu wręczenia takiej Karty jako upominku), jak również przez podmioty gospodarcze (np. w celu wręczenia Karty pracownikom lub współpracownikom w formie nagrody).

Spółka może też wydawać Karty naładowane określoną kwotą pieniężną w ramach akcji promocyjno - marketingowej. Przykładowo Karta "naładowana" kwotą np. 50 zł może być wydana klientom, którzy kupią w Spółce towary za ustaloną w regulaminie promocji cenę. W takim wypadku klient będzie mógł wykorzystać środki "naładowane" na Karcie w czasie kolejnych zakupów w dokonywanych w sklepach Spółki.

Spółka podejmuje również działania promocyjne polegające na nieodpłatnym przekazywaniu klientom kuponów, talonów, bonów (dalej Bony"). Bony wydawane są w ramach różnego rodzaju akcji promocyjnych i marketingowych np. wydawane są klientom dokonującym określonej ilości zakupów, oddającym zużyte elektronarzędzia, wypełniającym ankiety w ramach akcji badania satysfakcji klientów, itp. Bony są dokumentami na okaziciela. Bony uprawniają do dokonania zakupu towarów oferowanych w sklepach należących do Spółki po niższej cenie. Co do zasady klienci Spółki mogą zrealizować otrzymany Bony przy okazji kolejnych zakupów w Spółce. Przedstawiając Bon w kasie klient uzyskuje obniżkę ceny tj. dopłaca różnicę wynikającą z pomniejszenia wartości zakupów o obniżkę, do której uprawnia okazany Bon. Co do zasady klient nie może zapłacić całej ceny kupowanego towaru przy użyciu Bonu. Innymi słowy Bon pozwala jedynie na obniżkę ceny, ale zawsze klient część ceny musi dopłacić (obniżka wynikająca z przedstawienia Bonu nigdy nie jest 100%).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1 Spółka stoi na stanowisku, iż przekazywanie Kart, jak również ich "doładowywanie" nie jest czynnością opodatkowaną VAT. W związku z tym, Spółka nie powinna naliczać VAT należnego w związku z wydawaniem i "doładowywaniem" Kart. Jeśli Karta jest "doładowywana" przez klienta w sklepie należącym do Spółki za prawidłowe należy uznać potwierdzenie tej operacji paragonem niefiskalnym. Spółka uważa, że można również udokumentować taką czynność przez wystawienie noty księgowej.

Ad. 2 Spółka uważa, że dostawa Bonów nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT. W związku z tym, przekazanie Bonów klientom nie powoduje konieczności naliczenia VAT. Spółka uważa, że podatkowi VAT podlegać będzie dopiero czynność zakupu towaru przez klienta za obniżoną cenę. Opodatkowaniu VAT podlegać będzie cena faktycznie płacona przez klienta za towar (tj. cena uwzględniająca obniżkę przyznawaną klientowi jako posiadaczowi Bonu).

Spółka stoi na stanowisku, że zarówno przekazywanie Bonów, jak i przekazywanie oraz "doładowywanie" Kart nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem nie stanowi ani dostawy towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 Ustawy VAT ani świadczenia usług z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT. W konsekwencji czynności te nie mieszą się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT zawartym w art. 5 ust. 1 Ustawy VAT. Zgodnie bowiem z tym przepisem, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Stosownie do art. 7 ust. 1 Ustawy VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary natomiast, zgodnie z definicją przytoczoną w art. 2 pkt 6 Ustawy VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez świadczenie usług rozumie się natomiast każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Spółka uważa, że przekazanie Bonu, czy Karty nie stanowi świadczenia usług. Nie stanowi też dostawy towarów, gdyż zarówno Bon, jak i Karta nie są towarem w rozumieniu przepisów Ustawy VAT. Zarówno Bon, jaki Karta to znak legitymacyjny. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1 994 r., s.60) "bon" to "dowód uprawniający do otrzymania w oznaczonym terminie wartości lub usługi wymienionej w dowodzie. Bonem jest papierowy znak zdawkowy z zastrzeżonym terminem ważności i gwarantowaną wymianą na walutę obiegową"

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych. Spółka pragnie zwrócić uwagę między innymi na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, który rozważał zasady opodatkowania VAT bonów i talonów. Organ ten - w interpretacji indywidualnej z dnia 9 września 2009 r., znak ITPP1/443-497a/09/BS, stwierdził, że: "Bon towarowy, stanowi rodzaj znaku legitymacyjnego upoważniającego do odbioru (otrzymania) w oznaczonym terminie określonych towarów i dlatego nie mieści się on w dyspozycji przepisu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Bon nie jest towarem, lecz tylko kwitem, którym można zapłacić za nabywane towary. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary. Przekazania bonów, ze względu na ich specyfikę, nie można też uznać za świadczenie usług. Bony towarowe same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb - nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi. Tym samym fakt przekazania bonu nie powoduje powstania u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego."

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji z dnia 22 grudnia 2010 r., znak IPPP2/443-735/10-4/KG. Organ też stwierdził, że "czynności przekazania bonów nie można utożsamiać z dostawą towarów ani świadczeniem usług, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. Bon stanowi bowiem jedynie rodzaj środka pieniężnego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu w oznaczonym terminie towarów i dlatego nie mieści się w definicji towaru ujętej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Bon nie jest więc towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym do zakupu towarów. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary, natomiast wydanie bonu następuje w zamian za dokonanie wpłaty środków pieniężnych przez klienta na rzecz Spółki. Dokonania wpłaty środków pieniężnych przez klienta na rzecz Spółki, a w konsekwencji również wydania bonu nie można również określić jako świadczenie usług."

Spółka chciałaby przytoczyć na poparcie swojego stanowiska również interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 stycznia 2011 r., znak IBPP1/443-1001/10/AL, w której organ ten w analogicznym stanie faktycznym stwierdził: "stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż bonu towarowego nie będzie stanowić ani dostawy towarów ani świadczenia usługi nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych podatkiem VAT oraz, że odpłatne przekazanie bonów towarowych nie będzie również traktowane jako otrzymanie zaliczki w rozumieniu przepisów ustawy podatku od towarów i usług należało uznać za prawidłowe."

Analogiczny pogląd wyraził m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacjach indywidualnych z dnia 21 lutego 2011 r., znak IPPP1/443-149/11 -2/AW, z dnia 12 lutego 2010 r., znak PPP2/443-19/10-2/RR oraz z dnia 20 stycznia 2010 r., znak IPPP1/443-4/10-2/ISz, jak również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych z dnia 19 lutego 2010 r., znak IBPP1/443-1168/09/MS oraz z dnia 20 listopada 200 r., znak IBPP1/443-912/09/AS.

Spółka pragnie też dodać, że w Jej opinii wpłata środków pieniężnych na "doładowanie" Kart nie powinna być traktowana jako czynność opodatkowana VAT, w szczególności jako przedpłata lub zaliczka w rozumieniu art. 19 ust. 11 Ustawy VAT. Ustawa VAT nie definiuje przedpłaty ani zaliczki. Zgodnie zaś z Uniwersalnym Słownikiem Języka Polskiego pod red. prof. S. Dubisza, przedpłata to określona suma pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacana z góry w celu uzyskania gwarancji jego zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie (P-S. tom 4, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2003,s.647). Natomiast przez "zaliczkę" należy rozumieć część należności wpłacanej lub wypłacanej z góry na poczet tej należności (T-Z, tom 3,s.815). Na podstawie powyższego można stwierdzić, że zarówno przedpłata jak i zaliczka jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją. Dokonanie wpłaty środków pieniężnych w celu "nabicia" na Kartę określonej kwoty nie jest powiązane z określoną dostawą towarów Spółki, tj. klient nie jest w stanie wskazać w momencie "doładowania", jakie towary zostaną zakupione w Spółce za kwotę doładowaną. W związku z tym takie "doładowanie" nie stanowi przedpłaty ani zaliczki, która byłaby opodatkowana VAT.

O tym, że "doładowanie" kart podarunkowych uprawniających do dokonania zakupów u podatnika wydającego takie karty, nie jest przedpłatą ani zaliczką są również przekonane organy podatkowe. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 27 sierpnia 2009 r., znak IBPP2/443-440/09/RSz stwierdził, że "wpłata środków pieniężnych w związku z nabyciem karty prezentowej nie jest związana z nabyciem określonego towaru lub usługi. Karta ta ma uprawniać klientów do nabycia dowolnych towarów oferowanych przez Wnioskodawcę. W konsekwencji, należy stwierdzić, iż pobierana przez Wnioskodawcę opłata za kartę prezentową nie jest formą przedpłaty lub zaliczki, gdyż przyszli kontrahenci nabywając przedmiotową kartę wpłacają odpowiednią kwotę nie za z góry ustalony towar lub z góry ustaloną ilość tego towaru. Tym samym dokonana wpłata nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, w momencie jej otrzymania".

W związku z tym, że czynność przekazania i "doładowania" Kart nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, czynność przekazywania Kart, czy też czynność "doładowania" Kart (otrzymania środków pieniężnych tytułem "doładowania" Kart) może być udokumentowana paragonem niefiskalnym lub notą księgową. Stanowisko takie jest aprobowane przez organy podatkowe, m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 17 listopada 2008 r., znak IPPP2/443-1348/08-2/AZ i przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 27 sierpnia 2009 r., znak IBPP2/443-440/09/RSz.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. nn. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W tym miejscu wskazać należy, iż w dniu 29 lipca 2011 r. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej wydał obwieszczenie w sprawie ogłoszenia jednolitego tekst ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie natomiast z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności nieodpłatnie oferuje swoim klientom karty podarunkowe C. (zwane dalej "Kartami"). Karta oferowana nieodpłatnie jest pusta co oznacza, że aby z nich skorzystać należy ją doładować określoną kwotą pieniężną. W celu doładowania Karty klienci muszą ponieść wydatek w kwocie, która zostanie "nabita na Kartę". Karty są wykorzystywane jako karty płatnicze i służą do dokonywania zakupów w sklepach należących do Spółki. Każda Karta ma określoną wartość odpowiadającą kwocie, która została na Karcie "nabita". Klienci Spółki mogą przekazać kupione Karty dowolnej osobie (np. w formie prezentu). Karta umożliwia obdarowanej osobie dokonanie zakupu wybranego przez siebie towaru (do wartości "nabitej" na Karcie) w sklepach należących do Spółki. Każda Karta może być wykorzystywana (doładowywana) wielokrotnie.

Strona może też wydawać Karty naładowane określoną kwotą pieniężną w ramach akcji promocyjno - marketingowej. Przykładowo Karta "naładowana" kwotą np. 50 zł może być wydana klientom, którzy kupią w Spółce towary za ustaloną w regulaminie promocji cenę. W takim wypadku klient będzie mógł wykorzystać środki "naładowane" na Karcie w czasie kolejnych zakupów dokonywanych w sklepach Spółki.

Ponadto Spółka podejmuje również działania promocyjne polegające na nieodpłatnym przekazywaniu klientom kuponów, talonów, bonów ("Bony"). Bony wydawane są w ramach różnego rodzaju akcji promocyjnych i marketingowych np. wydawane są klientom dokonującym określonej ilości zakupów, oddającym zużyte elektronarzędzia, wypełniającym ankiety w ramach akcji badania satysfakcji klientów, itp. Bony są dokumentami na okaziciela.

Uwzględniając treść złożonego wniosku w kontekście wyżej powołanych przepisów stwierdzić należy, iż, czynności nieodpłatnego przekazania kart podarunkowych klientom oraz ich ewentualnego doładowania nie można utożsamiać z dostawą towarów ani ze świadczeniem usług podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z wniosku karta podarunkowa jest ogólnodostępna dla klientów Wnioskodawcy i pełni rolę dodatkowego środka płatniczego w sklepach Wnioskodawcy. Karta podarunkowa stanowi zatem jedynie rodzaj pieniądza (innego niż pieniądz ekwiwalentu wartości), upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu określonych towarów bądź usług wystawcy karty podarunkowej i dlatego nie mieści się w cyt. powyżej definicji towaru. Karta podarunkowa nie jest więc towarem ani usługą lecz jedynie dokumentem uprawniającym do zakupu towarów bądź usług. Zastępuje ona środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary bądź usługi.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku nie wynika również, że Spółka stawia jakiekolwiek ograniczenia lub warunki jakie klient musiałby spełnić aby nabyć kartę podarunkową. W konsekwencji w przedmiotowej sytuacji nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług na rzecz klientów Wnioskodawcy.

A zatem, czynność nieodpłatnego przekazania karty podarunkowej oraz jej ewentualnego doładowania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Również czynności polegającej na nieodpłatnym przekazaniu klientom bonów uprawniających do dokonania w sklepach należących do Wnioskodawcy zakupów po niższej cenie nie można utożsamiać z dostawą towarów ani świadczeniem usług. Bon stanowi bowiem jedynie rodzaj środka pieniężnego, upoważniającego do odbioru świadczenia i dlatego nie mieści się w definicji towaru ujętej w art. 2 pkt 6 ustawy. Bon nie jest więc towarem, lecz jedynie dokumentem uprawniającym do zakupu towarów.

Przekazania bonów, ze względu na ich specyfikę, nie można też uznać za świadczenie usługi. Bony płatnicze same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb - nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi.

Wobec tego przekazanie bonów wartościowych nie wiąże się z czynnościami opodatkowanymi, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Ponadto dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych w związku z otrzymaniem 'pustej" karty podarunkowej lub jej doładowaniem nie stanowi zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu art. 19 ust. 11 ustawy o VAT.

Z analizy art. 19 ust. 11 ustawy wynika, że zaliczka jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że dokonana przez klientów Wnioskodawcy wpłata środków pieniężnych na doładowanie otrzymanej karty podarunkowej lub jej doładowaniem nie jest związana z nabyciem określonego towaru lub usługi. Karta ta ma uprawniać klientów do nabycia dowolnych towarów oferowanych przez Wnioskodawcę.

W konsekwencji, należy stwierdzić, iż wnoszone przez klientów Strony opłaty na poczet doładowania kart podarunkowych nie stanowią formy przedpłaty lub zaliczki, gdyż klienci wpłacając kwoty doładowania nie dokonują wpłaty na z góry ustalony, konkretny towar bądź usługę. Tym samym dokonana wpłata w momencie jej otrzymania nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o VAT,

Przez sprzedaż, stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15 są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ponadto zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Z uwagi na to, iż czynność polegająca na nieodpłatnym przekazaniu kart podarunkowych oraz ich doładowaniu, jak również wydanie bonów nie stanowi odpłatnej dostawy towarów ani odpłatnego świadczenia usług, a zatem nie stanowi sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, Wnioskodawca nie może tych transakcji, w świetle powołanych postanowień art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, dokumentować fakturą VAT. Z tych samych względów przedmiotowe czynności na rzecz osób fizycznym nieprowadzących działalności gospodarczej lub rolników ryczałtowych nie podlegają również ewidencjonowaniu za pomocą kas rejestrujących, o którym mowa w art. 111 ust. 1 ustawy o VAT.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają zakazu dokumentowania czynności niepodlegających opodatkowaniu notą księgową czy innym dokumentem wewnętrznym. Zatem w przypadku, kiedy transakcji między dwoma podmiotami nie można udokumentować fakturą i transakcja ta nie podlega obowiązkowi ewidencji za pomocą kasy rejestrującej wówczas w celu potwierdzenia transakcji może zostać wystawiona nota księgowa lub inny dokument wewnętrzny (np. paragon niefiskalny).

W myśl art. 29 ust. 1 podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej (...).Obrót zmniejsza się - zgodnie z art. 29 ust. 4 - o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Rabaty funkcjonujące w obrocie gospodarczym można podzielić na dwa rodzaje - te przyznane przed ustaleniem ceny i te, które zostały przyznane po ustaleniu ceny, a wynikające zarówno z działania sprzedawcy, jak i zachowań nabywcy.

Z treści wniosku wynika, iż wydawane klientom w ramach akcji promocyjno-marketingowych bony uprawniają do dokonania zakupu towarów oferowanych w sklepach Spółki po niższej cenie. Po przedstawieniu w kasie bonu, klient uzyskuje obniżkę ceny i dopłaca różnicę wynikającą z pomniejszenia wartości zakupów o obniżkę, do której uprawnia okazany bon. Bon pozwala jedynie na obniżkę ceny, ale zawsze klient część ceny musi dopłacić (obniżka wynikająca z przedstawienia Bonu nigdy nie jest 100%).

Z okoliczności sprawy wynika zatem, iż w przedmiotowej sprawie Spółka udziela klientowi rabatu w momencie dokonywania sprzedaży towaru. W takim przypadku, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, obrotem z tytułu tej transakcji będzie rzeczywista kwota, którą kontrahent - klient obowiązany jest zapłacić w momencie zakupu towaru w sklepach należących do Spółki.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w przedmiotowym wniosku uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedmiotowym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.