IPPP2/443-750/09-2/SAP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2009 r. (data wpływu 6 lipca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości niewykazania w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, poszczególnych kwot wierzytelności wynikających z poszczególnych faktur wskazanych w ww. zawiadomieniu oraz możliwości wykazania łącznej kwoty wierzytelności (w rozbiciu na kwotę netto, podatek VAT i kwotę brutto) wynikających z tych faktur - jest prawidłowe.

W dniu 6 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości niewykazania w zawiadomieniu, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, poszczególnych kwot wierzytelności wynikających z poszczególnych faktur wskazanych w ww. zawiadomieniu oraz możliwości wykazania łącznej kwoty wierzytelności (w rozbiciu na kwotę netto, podatek VAT i kwotę brutto) wynikających z tych faktur.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka świadczy usługi telekomunikacyjne w zakresie telefonii komórkowej jako operator sieci. Zgodnie z przepisami ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: ustawa o VAT), usługi świadczone przez Spółkę dokumentowane są fakturami VAT. Spółka odprowadza do urzędu skarbowego podatek należny z tytułu świadczonych usług. Zdarzają się przypadki, że kontrahenci Spółki znacznie przekraczają terminy płatności wynikające z wystawionych przez nią faktur. W związku z tym Spółka rozważa skorzystanie z rozwiązań przewidzianych w art. 89a i 89b ustawy o VAT, które w wyniku spełnienia szeregu przewidzianych w nich warunków, dają Spółce możliwość zmniejszenia kwoty podatku należnego wykazanego w związku ze sprzedażą do kontrahentów, którzy nie uregulowali należności z tytułu tej sprzedaży (dalej: ulga lub ulga na złe długi). W tym celu, Spółka planuje wprowadzić procedurę wewnętrzną która umożliwiałaby prawidłowe stosowanie ulgi zgodnie z wymogami wskazanymi w ustawie o VAT. W sytuacjach, gdy wierzytelność Spółki nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności oraz spełnione zostały warunki wymienione w art. 89a ust. 1 pkt 1 - 5 ustawy o VAT, Spółka będzie zawiadamiać dłużnika o zamiarze skorzystania z ulgi. W zawiadomieniu Spółka ma zamiar wskazywać łączną kwotę przysługujących jej względem kontrahenta wierzytelności (w rozbiciu na kwotę netto, podatek VAT i kwotę brutto).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka, stosownie do art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, może w zawiadomieniu kierowanym do dłużnika przed skorzystaniem z ulgi (dalej: zawiadomienie) wskazać łączną kwotę przysługujących jej względem kontrahenta wierzytelności (w rozbiciu na kwotę netto, podatek VAT i kwotę brutto) wynikających z faktur wystawionych na tego dłużnika.

Spółka stoi na stanowisku, iż w treści zawiadomienia można wskazać łączną kwotę (łączną kwotę netto, należny podatek VAT oraz łączną kwotę brutto) wierzytelności przysługujących jej w stosunku do dłużnika, bez wyszczególniania poszczególnych wierzytelności. Wniosek taki wynika zarówno z wykładni językowej powyższego przepisu, jak również z jego wykładni systemowej oraz celowościowej. Zgodnie z art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT jednym z warunków do skorzystania z ulgi jest zawiadomienie dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego oraz nieuregulowanie przez dłużnika, w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, należności w jakiejkolwiek formie. Analiza językowa powyższego przepisu jednoznacznie przekonuje, że ustawodawca nie zastrzegł, aby w zawiadomieniu dłużnika o zamiarze skorzystania z ulgi konieczne było uwzględnienie określonej treści. Jedynym elementem, który obligatoryjnie musi zostać zawarty w zawiadomieniu jest informacja o zamiarze skorzystania przez podatnika z ulgi. Przepis art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT nie odnosi się jednak ani do kwoty wierzytelności będącej podstawą do skorzystania z ulgi, ani tym bardziej do konieczności wyszczególnienia wartości wierzytelności wynikających z poszczególnych faktur. Spółka, mimo iż nie zobowiązuje jej do tego przepis art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, ma zamiar podawać łączną kwotę wierzytelności (w rozbiciu na kwotę netto, podatek VAT i kwotę brutto), aby udzielić dłużnikowi informacji o kwocie podatku naliczonego (u dłużnika) i tym samym umożliwić mu dokonanie korekty przewidzianej w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT. Taki sposób postępowania spełnia zdaniem Spółki wymóg poinformowania dłużnika określony w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Wniosek o braku konieczności zawarcia w zawiadomieniu o zamiarze skorzystania z ulgi wyszczególnienia kwot wierzytelności wynikających z poszczególnych faktur wynika również z odczytania art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT w kontekście innych przepisów ustawy o VAT. Nie ulega wątpliwości, że interpretując przepisy konieczne jest uwzględnienie założenia racjonalności ustawodawcy. Co za tym idzie, należy uznać, że w wypadku, gdyby ustawodawca zamierzał wprowadzić wymóg zawarcia w zawiadomieniu o zamiarze skorzystania z ulgi określonych treści wskazałby na to bezpośrednio w przepisie. Potwierdza to analiza zawartych w ustawie o VAT innych przepisów dotyczących zawiadomień, w których wskazuje się to, czy zawiadomienia te mają uwzględniać określoną formę bądź treść.

Ustawodawca najczęściej wskazuje jedynie na wymóg zachowania formy pisemnej (np.: art. 43 ust. 5 oraz art. 113 ust. 4 i ust. 7 ustawy o VAT). Tylko w odniesieniu do niektórych zawiadomień wskazuje on, że powinny być one składane za pomocą urzędowego formularza (np.: art. 97 ust. 1 ustawy o VAT), zaś zupełnie sporadycznie wskazuje na konieczność uwzględnienia w zawiadomieniu określonej treści (art. 12a ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy o VAT). W przepisach ustawy o VAT określono natomiast szereg przypadków zawiadomień, w stosunku do których ustawodawca nie wskazuje na konieczność umieszczenia jakichkolwiek szczególnych elementów w ramach ich treści (np.: art. 10 ust. 8 i art. 123 ust. 3 ustawy o VAT). Przykładem tego typu regulacji jest art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT, który nie przewiduje konieczności uwzględniania w treści zawiadomienia innych informacji niż zamiar skorzystania z ulgi. Powyższe potwierdza, w szczególności brzmienie art. 89a ust. 5 ustawy o VAT. W przepisie tym ustawodawca posługuje się pojęciem "kwot korekty" jako informacji, która powinna zostać uwzględniona w zawiadomieniu o skorzystaniu z ulgi wysyłanym do urzędu skarbowego. Należy jednak zauważyć, że wymóg ten nie dotyczy zawiadomienia, o którym mowa w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Jednoznacznie potwierdza to poprawność wniosku, zgodnie z którym ustawodawca nie wprowadzając podobnego wymogu, umożliwia podatnikowi dowolne ukształtowanie treści zawiadomienia (pod warunkiem umieszczenia informacji o zamiarze skorzystania z ulgi). Co za tym idzie, zdaniem Spółki, ustawodawca nie wymaga, aby zawiadomienie musiało uwzględniać dodatkowe informacje - w tym zestawienie faktur, z których wynikają poszczególne wierzytelności będące podstawą do skorzystania z ulgi. Wskazane powyżej wnioski wynikają również z celu wprowadzenia art. 89a ustawy o VAT, jakim jest umożliwienie wierzycielowi dokonania korekty podatku należnego, którego ciężar ekonomiczny spoczął w całości na nim. Sytuacja taka jest bowiem niezgodna z istotą podatków pośrednich (jaką jest ich neutralność), co uzasadnia konieczność umożliwienia podatnikowi dokonania korekty. Nie ulega wątpliwości, że uprawnienie do skorzystania z ulgi na złe długi wymaga od wierzyciela aktywnego działania zmierzającego do spełnienia przesłanek wyrażonych w przepisie art. 89a ustawy o VAT. Należy jednak podkreślić, ze na wierzycielu nie ciążą żadne dodatkowe obowiązki ponad wskazanymi w tym przepisie. W szczególności art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT nie nakłada na wierzyciela obowiązku prezentowania wierzytelności w rozbiciu na poszczególne faktury. Nie wydaje się bowiem słuszne, aby podatnik, który poniósł finansowe skutki nierzetelności kontrahenta miał być obciążany dodatkowym wymogiem informacyjnym w stosunku do dłużnika. Ciężar tych ustaleń powinien spoczywać na dłużniku, co wynika z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, który nakłada na niego obowiązek korekty podatku naliczonego albo zwiększenie kwoty podatku należnego. Skoro możliwość skorzystania z ulgi wymaga podjęcia aktywnych działań przez wierzyciela, obowiązek dokonania korekty przewidzianej w powyższym przepisie powinien - symetrycznie - nakładać dodatkowe powinności jedynie na dłużnika, gdyż tylko jego osoby ten przepis dotyczy. Dodatkowo wniosek taki potwierdza również to, iż skorzystanie z ulgi jest ostatnią możliwością ograniczenia strat przez wierzyciela i poprzedzone jest zazwyczaj wielokrotnymi wezwaniami dłużnika do zapłaty i powiadomieniami o nieuiszczeniu należności z poszczególnych faktur, tak więc dłużnik jest doskonale poinformowany o ciążących na nim zobowiązaniach.

Podsumowując, należy wskazać, że celem ustawodawcy przy wprowadzaniu rozwiązań dotyczących ulgi było ograniczenie obowiązków wierzyciela do dokonania czynności warunkujących możliwość skorzystania z niej (w tym określonych w art. 89a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.