IPPP2/443-74/11-4/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011 r. (data wpływu 24 stycznia 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakup nieruchomości niezabudowanej - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakup nieruchomości niezabudowanej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 3 lutego 2011 r. znak IPPP2/443-74/11-2/KOM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. dnia 16 grudnia 2010 r. zawarła z Gminą aktem notarialnym umowę przedwstępną sprzedaży, na mocy której zobowiązała się do kupna niezabudowanej nieruchomości położonej we wsi A., w gminie Ł. Sprzedaż działki opodatkowana jest stawką podstawową 22%.

Gmina nie posiada aktualnych planów zagospodarowania przestrzennego dla terenu, na którym położone są przedmiotowe działki. Z wypisu rejestru gruntów wydanego przez starostwo Powiatowe w Ł. wynika, że działka oznaczona jest jako grunty orne klasy VI.

Niemniej jednak, zgodnie ze "Zmianami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Ł." zatwierdzonego uchwalą nr....... Rady Miejskiej w Ł., przedmiotowe działki znajdują się na terenie przewidzianym pod tereny produkcyjne, magazynowe i produkcyjno-usługowe. Jednocześnie należy podkreślić, iż zakup działek związany jest z działalnością opodatkowaną Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy nabyciu przedmiotowych działek Spółka miała prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących ich zakup, w sytuacji gdy dla nieruchomości nie ma aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (zwanej dalej ustawą o VAT), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W świetle powyższego prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. A contrario możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych (czynności zwolnione od podatku VAT, czynności niepodlegające opodatkowaniu VAT) jest wyłączone.

Prawo to podlega jednak ograniczeniom, które wynikają wprost z ustawy o VAT. W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Pozostaje zatem odpowiedzieć na pytanie, czy sprzedawca prawidłowo opodatkował sprzedaż działki, a tym samym nie zachodzi ryzyko zakwestionowania odliczenia podatku naliczonego przez organy skarbowe.

W obecnym stanie prawnym grunty są towarami w rozumieniu ustawy o VAT, natomiast sprzedaż gruntu stanowi dostawę towaru i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, według stawki określonej w art. 41 ust. 1 ustawy, czyli 22%. Przy czym na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W świetle powyższego przepisu zwolniona od podatku jest jedynie dostawa gruntów niezabudowanych, które nie są gruntami budowlanymi lub gruntami przeznaczonymi pod zabudowę. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane oraz nieruchomości gruntowe niezabudowane będące terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę.

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedawca prawidłowo zastosował stawkę podstawową 22% przy sprzedaży niezabudowanej nieruchomości. Mimo, iż dla przedmiotowej działki nie ma miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ani też nie ma decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji czy mamy do czynienia z dostawą terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, konieczne jest uwzględnienie każdych dokumentów lub aktów prawnych, które wskazują na przeznaczenie terenu. Takim dokumentem może być np. studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają interpretacje np. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 26 stycznia 2010 r. (IPPP3/443-1039/09-4/MPe), Dyrektora Izby skarbowej w Bydgoszczy z 3 listopada 2009 r. (ITPP1/443-726/08/AP). Ponadto, w wyroku NSA z 23 maja 2006 r. (II OSK 591/05) sąd stwierdził, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, nie mając formalnie charakteru aktu prawa powszechnie obowiązującego, wiąże radę gminy przy uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako aktu prawa miejscowego, a jeżeli tak, to wpływa na sposób wykonania prawa własności.

Tym samym biorąc pod uwagę powyższe argumenty i orzecznictwo, dostawa działek o przeznaczeniu określonym w studiach uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako działek przeznaczonych pod zabudowę, nie może podlegać zwolnieniu z opodatkowania. W konsekwencji należy uznać, iż Spółka ma prawo odliczyć podatek naliczony z faktur dokumentujących zakup gruntu, o ile związane są one ze sprzedażą opodatkowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, tj. m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz nie zaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jednym z przypadków, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnia on generalnie przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego jest sytuacja przewidziana w przepisie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, w myśl którego nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca będący podatnikiem VAT nabył w grudniu 2010 r. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomość niezabudowaną od Gminy.

Gmina wystawiła Wnioskodawcy fakturę na sprzedaż nieruchomości naliczając podatek VAT w wysokości 22%. Gmina nie posiada aktualnych planów zagospodarowania przestrzennego dla obszaru, na którym znajduje się działka. W rejestrze gruntów działka jest oznaczona jako grunty orne klasy VI. W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Ł. teren, na którym znajdują się przedmiotowe działki należy do obszaru przewidzianego pod tereny produkcyjne, magazynowe i produkcyjno-usługowe. Wszystkie zakupione działki służą wyłącznie działalności opodatkowanej. Opisana we wniosku nieruchomość w momencie sprzedaży stanowiła teren niezabudowany.

W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy posiada prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakupy, jeżeli Gmina nie posiadała obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałoby, że ww. działki znajdują się na terenach przeznaczonych pod zabudowę, a jedynym dokumentem, który stwierdza, że tereny te są przeznaczone pod zabudowę, jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy.

W przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest rozstrzygnięcie czy przeznaczenie terenu pod zabudowę może wynikać ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego (przy braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy lub wydanej decyzji o warunkach zabudowy), a w konsekwencji czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia gruntu zakwalifikowanego zgodnie ze studium jako obszar przewidziany do zorganizowanej działalności produkcyjnej (jako nie korzystającego ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na mocy przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT) w kontekście art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych - tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

Intencją ustawodawcy jest więc opodatkowanie dostawy zarówno terenów budowlanych (działka zabudowana, działka budowlana, teren zabudowy) jak też przeznaczonych pod zabudowę.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "przeznaczenie pod zabudowę", jednakże w tym celu należy odwołać się do definicji słownikowej. Pojęcie "przeznaczone" oznacza "praktyczny cel, do którego coś zostało zakwalifikowane, określenie celu któremu coś ma służyć" (Mały Słownik Języka Polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994 r.) Natomiast pod pojęciem "zabudowy" należy rozumieć budynki znajdujące się na określonym terenie: w planach urbanistycznych przewidywane zabudowanie określonego terenu" (Mały Słownik Języka Polskiego. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa 1994 r.)

Również rozpatrując pojęcie "pod zabudowę" należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.).

W rozumieniu tej ustawy przez "budowę" należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego.

W związku z tym, że ustawa o VAT nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie "tereny przeznaczone pod zabudowę" obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Odnosząc się natomiast do kwestii uznania ustaleń wynikających ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego za stanowiących podstawę do określenia przeznaczenia terenu w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego (oraz przy braku wydanej decyzji o warunkach zabudowy) stwierdzić należy, iż zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej, oraz zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele oraz ustalania zasad ich zagospodarowania i zabudowy, określa ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Realizacja zadań publicznych gminy na jej terytorium dokonywana jest między innymi w drodze uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, które jako akty prawa miejscowego w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP są źródłami powszechnie obowiązującego prawa na terenie gminy.

Z przepisu art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mają charakter normatywny, a zatem są powszechnie obowiązujące. Wiążą zatem zarówno podmioty władzy, w tym organy administracji publicznej, jak i podmioty pozostające poza strukturą władzy, to jest jednostki i ich organizacje.

O normatywności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego świadczy przede wszystkim jego funkcja. Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Normatywny charakter miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wiąże się z wieloma wymogami dotyczącymi zasad tworzenia, ogłaszania i obowiązywania aktów prawnych o powszechnej mocy obowiązującej. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w sposób szczegółowy normują procedurę sporządzania i uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (zwłaszcza art. 17-20 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Zatem ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonuje się w ramach określonej procedury unormowanej w tej ustawie.

Artykuł 14 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi, iż w celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zwanego dalej "planem miejscowym", z zastrzeżeniem ust. 6.

Zgodnie z brzmieniem art. 14 ust. 5, przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

Z powyższego wynika, iż przed wszczęciem postępowania kończącego się uchwaleniem planu miejscowego Rada Gminy winna zapoznać się z wynikami następujących czynności dopełnionych (przygotowanych) przez właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego tj.:

Już literalne brzmienie art. 14 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazuje, że wójt (burmistrz, prezydent miasta) obowiązany jest na etapie przystępowania do sporządzenia planu miejscowego do zaprezentowania Radzie Gminy swojego stanowiska "o zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium". To właśnie stanowisko ma dopiero zapewnić radzie uchwalenie (sporządzenie) planu bez naruszenia ustaleń wynikających ze studium. W tym wąskim zakresie, pomimo że studium nie jest aktem prawa powszechnie obowiązującego, przepis art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, pozwala na uznanie za legalne tylko takie uchwalenie (sporządzenie) planu, które jest zgodne ze studium.

Instytucja gminnego studium została wprowadzona do obrotu prawnego przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zarówno w orzecznictwie sądowym, jak i w doktrynie przyjęło się określać studium mianem aktu kierownictwa wewnętrznego, czy też aktu gminnej polityki planistycznej. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej.

Jednakże z treści studium, jego charakteru i funkcji, a zwłaszcza z całokształtu unormowań ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym należy wnosić, iż w odróżnieniu np. od miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest ono aktem obligatoryjnym. Szczególnie dobitnie obowiązek uchwalenia studium jest wyrażony w przepisie art. 87 ust. 4, który daje organom gmin, nieposiadającym obowiązującego studium uchwalonego na podstawie dotychczasowych przepisów, od dnia wejścia w życie ustawy jeden rok na jego uchwalenie. Brak studium uniemożliwia uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na obszarze całej gminy. Powyższą sytuację można rozpatrywać w kategoriach podstawowej "sankcji", jaka grozi gminie z powodu nie wywiązania się jej organów z obowiązku sporządzenia i uchwalenia studium.

Urządzenia prawne planowania i zagospodarowania przestrzennego przewidziane w komentowanej ustawie składają się na swego rodzaju system. Stąd też naturalną koleją rzeczy studium jako akt o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych wykorzystywanych na szczeblu gminnym (miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego oraz decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu) wyznacza przedmiotowe granice, w jakich ma następować wiążące, zarówno władzę, jak i obywateli, ustalenie przeznaczenia poszczególnych terenów oraz sposobów zagospodarowania i zabudowy. Mimo, jak by się mogło wydawać, oczywistej konieczności zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z treścią studium ustawodawca wyraźnie postanawia, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Ma to na celu usunięcie jakichkolwiek wątpliwości w tym zakresie.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż charakter gruntu należy ustalać zasadniczo na podstawie przepisów prawa miejscowego tj. lokalnych planów zagospodarowania przestrzennego. Natomiast naturalną koleją rzeczy jest, iż w przypadku braku takich planów należy odwołać się do studium, jako aktu o wyższym stopniu ogólności od pozostałych urządzeń planistycznych. Nie można podważać znaczenia studium, tylko z tego powodu, że nie jest aktem stricte normatywnym, bowiem jak wykazano powyżej jest aktem obligatoryjnym, a wykazanie zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest jednym z podstawowych kryteriów dla uznania planu zagospodarowania przestrzennego za zgodny z przepisami prawa.

Zatem w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego nie można, dla ustalenia przeznaczenia terenu, pominąć istnienia studium uwarunkowań i zawartych w nim informacji, tak samo jak Rada Gminy nie może pominąć ustaleń studium w procedurze uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W świetle przytoczonej powyżej argumentacji, w sytuacji gdy brak jest obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego lub też wydanej decyzji o warunkach zabudowy, a ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, iż określony teren jest przeznaczony pod zabudowę, za wiążące należy uznać ustalenia w nim zawarte.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dla obszaru, na którym znajdują się ww. działki zakupione przez Wnioskodawcę, nie ma aktualnych planów zagospodarowania przestrzennego, natomiast w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy teren, na którym znajduje się ta działka należy do obszaru przewidzianego pod tereny produkcyjne, magazynowe i produkcyjno-usługowe. Opisana działka w momencie sprzedaży stanowiła nieruchomość niezabudowaną.

Odnosząc przedstawiony stan faktyczny do powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że dostawa na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej przeznaczonej zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jako obszar przewidziany do zorganizowanej działalności produkcyjno-usługowej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej 22% stawki podatku, bez możliwości skorzystania ze zwolnienia określonego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym nie zachodzi przesłanka wyłączająca prawo do odliczenia podatku naliczonego, o której mowa w przepisie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, w myśl którego nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących zakup nieruchomości, w przypadku gdy Gmina nie posiadała obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, z którego wynikałoby, że działki znajdują się na terenach przeznaczonych pod zabudowę, a jedynym dokumentem, który stwierdza, że tereny te są przeznaczone pod zabudowę, jest studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Ł.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Zauważyć należy, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie prawa do odliczenia podatku naliczonego przez Wnioskodawcę w związku z otrzymanymi fakturami VAT. Interpretacja ta nie wywołuje natomiast żadnych skutków prawnych dla kontrahenta Wnioskodawcy (Gminy), który to wystawiał te faktury.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10,09-402 Płock.