IPPP2/443-723/13-2/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2013 r. (data wpływu 18 lipca 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług indywidualnych pobytów wczasowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 lipca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług indywidualnych pobytów wczasowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka pod firmą D. posiada kilkanaście ośrodków wczasowych, położonych na obszarze całej Polski, w ramach których świadczy usługi obejmujące noclegi wraz z wyżywieniem oraz wliczone w cenę zakwaterowania usługi kompleksu rekreacyjnego.

W będących własnością Spółki ośrodkach, Spółka świadczy usługi indywidualnych pobytów wczasowych obejmujące:

* nocleg i wyżywienie;

* program rekreacyjny i kulturalno-oświatowy przy wykorzystaniu będącej własnością Spółki infrastruktury.

W ramach ww. pobytów realizowany jest pakiet usług rekreacyjno-turystycznych, w związku z którym Spółka dokonuje zakupu świadczeń od podmiotów trzecich. Świadcząc swoje usługi Spółka korzysta czasem z usług innych podatników, przykładowo:

* usługi przewodnickie,

* basen,

* park linowy,

* spływ kajakowy,

* bilety wstępu do muzeów.

Usługi noclegowe, wyżywienie i program rekreacyjno - oświatowy świadczony dla osób korzystających z wczasowych pobytów indywidualnych przy wykorzystaniu będącej własnością Spółki infrastruktury stanowi wartościowo ponad 90% kwoty, która jest należna Spółce tytułem świadczenia usług dla tych osób.

Jednocześnie, pozostałe do 10% ceny świadczenia wykonywanego przez Spółkę, które odpowiada wartości świadczeń zakupionych od podmiotów trzecich nie jest dodatkowo obciążane żadnym narzutem ze strony Spółki. W tym zakresie Spółka nie osiąga przychodu obciążając uczestników jedynie kwotą, jaką sama musiała wydatkować na zakup świadczenia podmiotu trzeciego.

Działalność prowadzona przez Spółkę jest klasyfikowana przez Urząd Statystyczny, zgodnie z zasadami PKWiU wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 października 2008 r. do grupowania PKWiU 55.20.19.0 "Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo rozlicza podatek od towarów i usług stosując zasady ogólne, czy też Spółka powinna sprzedając usługi w ośrodku wystawiać faktury VAT procedura marży dla biur podróży stosować szczególne zasady opodatkowania określone w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy prawidłowe jest stosowanie przez nią ogólnych zasad opodatkowania świadczonych przez siebie usług. Spółka nie widzi podstaw do tego, by opodatkowanie świadczonych przez nią usług następować miało na zasadach szczególnych określonych w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Swoje stanowisko Spółka motywuje w sposób następujący: określenie "usługa turystyki" nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku od towarów i usług. Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera także odesłania do innego aktu prawnego w tym zakresie. W związku jednak z członkostwem Polski w Unii Europejskiej, przystępując do wykładni art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, należy również brać pod uwagę przepisy prawa wspólnotowego. Obowiązek "prounijnej" wykładni prawa krajowego jest uważany przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej za jeden z istotnych obowiązków państw członkowskich. Wszelkie instytucje państw członkowskich, w tym sądy, mają obowiązek współdziałać dla osiągnięcia celów wspólnotowych. Oznacza to obowiązek interpretowania prawa krajowego w świetle tekstu i celu dyrektywy, aby zapewnić normom wspólnotowym moc wiążącą w prawie krajowym.

W zakresie obowiązujących przepisów prawa wspólnotowego miarodajne w tym względzie są przepisy art. 306 do 310 Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Przepisy te znajdują się w rozdziale zatytułowanym "Procedura szczególna dla biur podróży", zaś zgodnie z art. 306 Dyrektywy:

"Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT, zgodnie z niniejszym rozdziałem, do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. (...)."

Regulacje zawarte w tych przepisach odnoszone są do biur podroży i organizatorów wycieczek turystycznych, a Spółka świadcząc usługi opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku nie występuje ani w charakterze biura podróży ani też organizatora wycieczek turystycznych. Dodatkowych argumentów, potwierdzających trafność stanowiska Spółki o braku stosowania do opodatkowania świadczonych przez nią usług art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług dostarcza językowa wykładnia zwrotu usługa turystyki, która wskazuje że jest to usługa zorganizowania zbiorowego lub indywidualnego wyjazdu poza miejsce stałego zamieszkania wędrówki po obcym terenie mające cele krajoznawcze lub będące formą czynnego wypoczynku (Uniwersalny słownik języka polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN 2003, str. 161)

Z powyższego wynika, zdaniem Spółki, że usługi świadczone przez Spółkę i klasyfikowane jako usługi mieszczące się w grupowaniu PKWiU 55.20.19.0 - Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi nie są usługami turystyki, o których mowa w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, Spółka może opodatkowywać całość świadczonych przez siebie usług na zasadach ogólnych (określonych w art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług) i nie ma obowiązku prowadzić odrębnej ewidencji dla usług własnych i odrębnej dla usług obcych zakupionych dla bezpośredniej korzyści turysty. Zdaniem Spółki, nie są usługami nabytymi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, w rozumieniu art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług, nabywane przez Spółkę usługi wchodzące w skład pakietu usług rekreacyjno - turystycznych.

Zakres zastosowania szczególnych zasad opodatkowania określonych w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy usług turystyki, co potwierdza także treść art. 306 do art. 310 Dyrektywy 2006/112. Tymczasem usługi świadczone przez Spółkę w ośrodkach wypoczynkowych nie są usługami turystyki i jest to przesądzające dla uznania, że Spółka nie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 119 także w stosunku do tych marginalnych usług, które składają się na pakiet usług rekreacyjno - turystycznych.

Spółka nie jest zobowiązana do opodatkowywania marży i zaprowadzenia ewidencji, o której mowa w art. 119 ust. 3a ustawy o podatku od towarów i usług. Nie jest również zobowiązana do odrębnego ustalania podstawy opodatkowania dla usług własnych (na zasadach ogólnych z art. 29) oraz odrębnego dla usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Klasyfikacja usług świadczonych przez Spółkę jako usług turystyki w świetle prawa krajowego

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w tak przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania szczególna procedura opodatkowania wynikająca z zapisu art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług.

Spółka realizuje bowiem świadczenie główne, polegające na zapewnieniu pobytu w ośrodku wczasowym wyłącznie we własnych ośrodkach wypoczynkowych. W ramach świadczenia usług wczasowego pobytu indywidualnego, Spółka we własnym zakresie zapewnia uczestnikom noclegi, wyżywienie oraz program rekreacyjny i kulturalno - oświatowy przy wykorzystaniu będącej własnością Spółki infrastruktury.

W ramach ww. pobytów realizowany jest pakiet usług rekreacyjno - turystycznych, w związku z którym Spółka dokonuje zakupu świadczeń od podmiotów trzecich świadcząc swoje usługi Spółka korzysta czasem z usług innych podatników, przykładowo:

* usługi przewodnickie;

* basen;

* park linowy;

* spływ kajakowy;

* bilety wstępu do muzeów.

Są to marginalne usługi cząstkowe, mające charakter pomocniczy w stosunku do usługi głównej (pobytu indywidualnego), która bez tych świadczeń dodatkowych, mogłaby być zrealizowana przez Spółkę. Jak bowiem wskazano, Spółka we własnym zakresie zapewnia zakwaterowanie, wyżywienie oraz podstawowe atrakcje związane z pobytem w ośrodku.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż świadczone przez Spółkę usługi pobytów indywidualnych określone, zgodnie z PKWiU 55.20.19.0 jako "Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi", podlegają opodatkowaniu według stawki podatku 8% na zasadach ogólnych, nie zaś przy zastosowaniu szczególnej procedury VAT marża dla biur podróży.

Nie są to bowiem usługi sklasyfikowane zgodnie z PKWiU pod symbolem 79, jako usługi świadczone przez organizatorów turystyki, pośredników i agentów turystycznych oraz pozostałe usługi w zakresie rezerwacji i usługi z nią związane", dla których właściwą procedurą opodatkowania byłaby procedura "VAT marża".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

Zgodnie z przepisem art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przepis art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (...).

Co do zasady, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę podatku należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. (...).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego artykułu - dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Jednakże stosownie do art. 146a ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. z zastrzeżeniem art. 146f:

W załączniku nr 3 do ustawy, pod pozycją 163 wskazano sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55 - Usługi związane z zakwaterowaniem.

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Jak wynika z treści art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, iż czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przyjąć należy, iż nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty - art. 119 ust. 3a ustawy.

Przedmiotowa regulacja w sposób kategoryczny zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji.

Z powyższego wynika, że przepis art. 119 ustawy o VAT nie dotyczy wszelkiego rodzaju usług. Wyraźnie z niego wynika, że dotyczy jedynie usług turystyki.

W przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29 (art. 119 ust. 5 ustawy).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie "środków" do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

W przypadkach, o których mowa w ust. 5 - na podstawie art. 119 ust. 6 ustawy - podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka posiada kilkanaście ośrodków wczasowych, położonych na obszarze całej Polski, w ramach których świadczy usługi obejmujące noclegi wraz z wyżywieniem oraz wliczone w cenę zakwaterowania usługi kompleksu rekreacyjnego.

W będących własnością Spółki ośrodkach, Spółka świadczy usługi indywidualnych pobytów wczasowych obejmujące:

* nocleg i wyżywienie;

* program rekreacyjny i kulturalno-oświatowy przy wykorzystaniu będącej własnością Spółki infrastruktury.

W ramach ww. pobytów realizowany jest pakiet usług rekreacyjno-turystycznych, w związku z którym Spółka dokonuje zakupu świadczeń od podmiotów trzecich. Świadcząc swoje usługi Spółka korzysta czasem z usług innych podatników, przykładowo:

* usługi przewodnickie;

* basen;

* park linowy;

* spływ kajakowy;

* bilety wstępu do muzeów.

Działalność prowadzona przez Spółkę jest klasyfikowana przez Urząd Statystyczny, zgodnie z zasadami PKWiU wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 października 2008 r. do grupowania PKWiU 55.20.19.0 "Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi".

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii czy Spółka prawidłowo rozlicza podatek od towarów usług stosując zasady ogólne, czy też Spółka powinna sprzedając usługi w ośrodku wystawiać faktury VAT procedura marży dla biur podróży i stosować szczególne zasady opodatkowania określone w art. 119 ustawy.

Ustawa o VAT, jak słusznie zauważył Wnioskodawca, nie zawiera definicji legalnej "usług turystyki", jak to czyni choćby w przypadku "usług elektronicznych" (art. 2 pkt 26 ustawy o VAT). Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz.Urz.UE.L Nr 347, s. 1 z późn. zm.) - poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze VI Dyrektywy. Stosownie do powołanego przepisu transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty, co oznacza, iż wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 "turystyka" to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Natomiast, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 223, poz. 2268 z późn. zm.), przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu, o czym stanowi art. 3 pkt 2 ww. ustawy.

Jak wynika natomiast z art. 3 pkt 9 ww. ustawy, turysta to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc.

Na podstawie powyższego należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotelarstwo, gastronomia, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Zatem usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, usługa ta powinna być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek oraz nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cyt. wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należałoby więc przyjąć, iż przez usługę turystyki rozumie się kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką.

Przystępując do rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie wskazać należy, że Spółka świadczy usługi polegające na kompleksowej organizacji indywidualnych pobytów czasowych. W ramach ich organizacji Spółka zapewnia nocleg, wyżywienie oraz program rekreacyjny i kulturalno-oświatowy przy wykorzystaniu będącej własnością Spółki infrastruktury (usługi własne) a także realizuje pakiet usług rekreacyjno-turystycznych, w związku z którym Spółka dokonuje zakupu świadczeń od podmiotów trzecich. Świadcząc swoje usługi Spółka korzysta czasem z usług innych podatników, przykładowo: usługi przewodnickie, basen, park linowy, spływ kajakowy, bilety wstępu do muzeów.

A zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę należy uznać za usługi turystyki, o których mowa w wyżej wymienionych przepisach. Zatem opisaną usługę indywidualnych pobytów czasowych Wnioskodawca winien opodatkować stosując procedurę szczególną wynikającą z art. 119 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, iż usługi indywidualnych pobytów czasowych, zgodnie z PKWiU 55.20.19.0 jako "Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi", podlegają opodatkowaniu według stawki podatku 8% na zasadach ogólnych, nie zaś przy zastosowaniu szczególnej procedury VAT marża dla biur podróży należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29. Wobec powyższego Wnioskodawca usługi własne - zakwaterowanie (nocleg), wyżywienie, program rekreacyjny i kulturalno-oświatowy przy wykorzystaniu będącej własnością Spółki infrastruktury winien opodatkować stosując zasady ogólne, według stawki właściwej dla poszczególnych usług. Zatem usługi, dla których Wnioskodawca wskazał symbol PKWiU 55.20.19.0 "Pozostałe usługi obiektów noclegowych turystycznych i miejsc krótkotrwałego zakwaterowania bez obsługi" wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług w pozycji 163 jako usługi związane z zakwaterowaniem, Wnioskodawca ma prawo zastosować 8% obniżoną stawkę podatku VAT. Natomiast usługi nabywane od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty, w celu realizacji pakietu usług rekreacyjno-turystycznych powinny zostać opodatkowane na zasadzie marży przy zastosowaniu podstawowej stawki podatku VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawienia stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.