IPPP2/443-706/11-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu 9 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania do sprzedawanego przez Wnioskodawcę żelaza przepisów art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania do sprzedawanego przez Wnioskodawcę żelaza przepisów art. 17 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawcy współpracuje z firmą R Polska, która zajmuje się produkcją wełny mineralnej. Proces produkcji wełny mineralnej polega na topieniu kamienia (bazalt, gabro) w specjalnych piecach. W kamieniach tych zawarte są różne pierwiastki (m.in. żelazo), które w produkcji wełny mineralnej stanowią odpad. Gdy zawartość pieca jest stopiona, żelazo jako najcięższe znajduje się na dnie pieca. Co kilkanaście godzin płynne żelazo wraz z kamiennym żużlem spuszczane jest do pomieszczenia pod piecem, skąd po ostygnięciu Wnioskodawca zabiera je na plac składowy. Firma Wnioskodawcy posiada urządzenia, które pomagają wyodrębnić żelazo (z mieszaniny żelaza i żużla). Następnie kupuje je od Spółki R Polska, która wystawia Wnioskodawcy na ten odpad o kodzie 10 11 99 faktury z podatkiem VAT.

Wnioskodawca odsprzedając to żelazo po oczyszczeniu również nalicza podatek VAT firmie, która odkupuje je od Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy sposób pozyskiwania żelaza, a następnie handel nim należy podciągnąć pod złom - niepodlegający opodatkowaniu po stronie dostawcy ze względu na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT, czy jako inny towar podlegający opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, problem z interpretacją wprowadzonego w dn. 1 kwietnia 2011 r. przepisu dotyczącego obrotu złomem art. 17 ust. 1 pkt 7 powstał w Firmie Wnioskodawcy dlatego, że kod nadany przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska o numerze 10 11 99 nie ma się nic do złomu. Następnie ustawodawca wprowadzając ten przepis nie określił definicji złomu na potrzeby tego przepisu. Informacja zawarta w broszurze na stronie Ministerstwa Finansów też nie wyczerpuje pojęcia złomu, który Wnioskodawca mógłby przypisać sytuacji występującej w jego Firmie. Po zasięgnięciu opinii ustnej w urzędach skarbowych Wnioskodawca nigdzie nie otrzymał jednoznacznej odpowiedzi (zdania są różne). Spółka, od której Wnioskodawca kupuje odzyskane żelazo twierdzi, że przepis wprowadzony 1 kwietnia 2011 r. nie dotyczy tego przypadku. Natomiast Firma, której Wnioskodawca sprzedaje to żelazo, żąda stosowania tego przepisu.

Według stanowiska Wnioskodawcy w omawianej wyżej sprawie: winien on stosować art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 5a cyt. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Artykuł 7 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Na podstawie art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W oparciu o przepis art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 30 czerwca 2011 r., dodanego z dniem 1 kwietnia 2011 r. ustawą z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332), podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające złom, jeżeli dokonującym jego dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

W świetle art. 17 ust. 2 cyt. ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Z kolei, na podstawie przepisu art. 17 ust. 7, przepisy ust. 1 pkt 7 i 8 stosuje się, jeżeli nabywcą lub usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15.

Ustawodawca, na potrzeby stosowania ww. art. 17 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy, nie odwoływał się w stanie prawnym obowiązującym od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r. do klasyfikacji statystycznych, celem identyfikacji danej czynności.

Przyjęte od dnia 1 kwietnia 2011 r. regulacje wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, wprowadzają mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa złomu. Kluczową kwestią zatem, dla celów stosowania tej normy prawa, jest ustalenie, czy dany towar mieści się w pojęciu złomu.

Mechanizm polegający na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku VAT na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa złomu ma zastosowanie, jeżeli łącznie spełnione są cztery warunki:

W myśl § 5 ust. 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), faktury stwierdzające dokonanie dostawy towarów lub wykonanie usługi, dla których podatnikiem zgodnie z przepisami ustawy jest nabywca towaru lub usługi, zamiast danych dotyczących stawki i kwoty podatku oraz kwoty należności wraz z podatkiem zawierają:

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 r., nie definiują pojęcia złomu. Natomiast kierując się wykładnią historyczną i celowościową omawianej normy prawa (art. 17 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy) na potrzeby jej stosowania, wskazać należy, iż przez złom należy rozumieć złom metali, w tym złom stalowy (wsadowy i niewsadowy), żeliwny i metali nieżelaznych, jak również złom metali szlachetnych. Wskazaną regulacją art. 17 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy należy również objąć obrót zużytymi akumulatorami ołowianymi lub ich częściami, zaliczanymi, zgodnie z normą europejską nr PN-EN 14057:2003, mającą status Polskiej Normy, do złomu.

Z kolei, w słowniku języka polskiego (Współczesny Słownik Języka Polskiego, Tom II, Wydawnictwo Langenscheidt Polska Sp. z o.o.) znajduje się definicja złomu, a także definicja odpadu, co wskazuje jednoznacznie, że nie są to pojęcia tożsame. Jak wynika z tych definicji, złom to zużyte, zniszczone przedmioty metalowe, także odpady produkcyjne przeznaczone do ponownego przetopienia w hutach jako surowiec wtórny; odłamany, odłupany kawał czegoś (s. 1075), a odpady to części materiału, surowca zostające podczas produkcji czegoś, niekiedy dalej wykorzystywane w produkcji ubocznej, wtórnie przerabiane itp. (s. 2205). Natomiast w metalurgii pod pojęciem złomu rozumie się nazwę przedmiotów metalowych, przeznaczonych do wykorzystywania w procesie recyklingu poprzez ich ponowne przetopienie

Zauważyć również należy, iż w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 1243 z późn. zm.), odpady oznaczają każdą substancję lub przedmiot należący do jednej z kategorii, określonych w załączniku nr 1 do ustawy, których posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do ich pozbycia się jest obowiązany. W poz. 1 załącznika nr 1 do tej ustawy ustawodawca wymienił pozostałości z produkcji lub konsumpcji, niewymienione w pozostałych kategoriach.

Powyższe prowadzi do konkluzji, że pojęcia odpad i złom nie są tożsame. Kierując się wykładnią historyczną przepisów w zakresie podatku od towarów i usług oraz ustawą o odpadach, należy przyjąć, że od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r. wskazane pojęcia "odpadu" i "złomu" należy rozróżnić, co jednakże nie wyklucza, że w związku z nowelizacją od dnia 1 lipca 2011 r. ustawy o podatku od towarów i usług (ustawa definiuje pojęcia złomu poprzez zawarcie listy towarów uznanych za złom dla potrzeb art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy - wprowadzenie załącznika nr 11 do ustawy), niektóre kategorie odpadów mogą zawierać się w pojęciu złomu.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, iż Firma Wnioskodawcy współpracuje z firmą R Polska, która zajmuje się produkcją wełny mineralnej. Proces produkcji wełny mineralnej polega na topieniu kamienia (bazalt, gabro) w specjalnych piecach. Część pierwiastków zawartych w tych kamieniach (m.in. żelazo), w produkcji wełny mineralnej stanowi odpad. Gdy zawartość pieca jest stopiona, żelazo jako najcięższe znajduje się na dnie pieca. Co kilkanaście godzin płynne żelazo wraz z kamiennym żużlem spuszczane jest do pomieszczenia pod piecem, skąd po ostygnięciu Wnioskodawca zabiera je na plac składowy. Firma Wnioskodawcy posiada urządzenia, które pomagają wyodrębnić żelazo (z mieszaniny żelaza i żużla). Następnie kupuje je od Spółki R Polska, która wystawia Wnioskodawcy na ten odpad o kodzie 10 11 99 faktury z podatkiem VAT.

Wnioskodawca odsprzedając to żelazo po oczyszczeniu również nalicza podatek VAT firmie, która odkupuje je od Wnioskodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii traktowania pozyskanego w powyższy sposób żelaza jako odpadu czy też jako złomu, który przy dostawie nie podlega opodatkowaniu po stronie dostawcy ze względu na zastosowanie art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę przywołaną definicję odpadu, zgodnie z którą odpady to części materiału, surowca zostające podczas produkcji czegoś, niekiedy dalej wykorzystywane w produkcji ubocznej, wtórnie przerabiane, zauważyć należy, iż z punktu widzenia Spółki R Polska jako producenta, żelazo wyodrębnione z mieszaniny żelaza i żużla (która powstaje w wyniku produkcji wełny mineralnej), stanowić będzie odpad poprodukcyjny, którego ponownie Spółka nie może wykorzystać do produkcji.

Zauważyć należy, iż kwalifikacja danego towaru jako złomu bądź jako odpadu nie jest uzależniona od podmiotu, który dokonuje dostawy tego towaru. Przedmiot dostawy, w tym przypadku żelazo, stanowiące dla producenta odpad produkcyjny i jako taki odpad sprzedawane, nie może zmienić swojego charakteru tylko z uwagi na fakt, iż nabywającym i następnie odsprzedającym ten towar, jest inny podmiot niż producent odpadu. Wnioskodawca nabywając od Spółki R odpad produkcyjny - żelazo w żaden sposób nie zmienia jego cech, nie poddaje go obróbkom, lecz w stanie niezmienionym odsprzedaje innym podmiotom do ponownego wykorzystania. Zatem przedmiotem sprzedaży nadal jest odpad, a nie złom.

Wobec powyższego, biorąc pod uwagę przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące w okresie od 1 kwietnia 2011 r. do 30 czerwca 2011 r., tj. w okresie, którego dotyczy przedstawiony stan faktyczny, dla transakcji Wnioskodawcy, nie znajdzie zastosowania mechanizm odwróconego opodatkowania, przewidziany w art. 17 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 17 ust. 2 cyt. ustawy, czego konsekwencją jest rozliczenie podatku VAT na zasadach ogólnych, tj. przez sprzedającego towar.

Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 1 pkt 7 lit. a) ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i ustaw, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 134, poz. 780) w art. 17 ust. 1 pkt 7 otrzymuje brzmienie: podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2.

Powyższe regulacje wprowadzają wykaz towarów, których nabycie ma obowiązek opodatkować nabywca. Jest to doprecyzowanie mechanizmu polegającego na przesunięciu obowiązku rozliczenia podatku należnego na podatnika, na rzecz którego dokonywana jest dostawa towarów wymienionych w załączniku nr 11 do tej ustawy. W związku z tym w przypadku dostawy towarów, które nie zostały wymienione w tym załączniku podatnikiem pozostaje sprzedawca.

Zauważyć należy, iż spośród wymienionych w tym załączniku pozycji, odpad w postaci żelaza odnaleźć można w pozycji szóstej załącznika, tj. 6) PKWiU 38.11.58.0 - "Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal".

Jeżeli zatem sprzedawane przez Wnioskodawcę odpady (żelazo), będzie można zaklasyfikować do powyższego grupowania PKWiU, wymienionego w załączniku Nr 11 do ustawy o podatku od towarów i usług, to od 1 lipca 2011 r. Wnioskodawca winien stosować zapisy art. 17 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.