IPPP2-443-70/11-2/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2011 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 24 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie w zakresie podatku odm towarów i usług dotyczący zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Agencja zaoferowała Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, któremu przysługuje ustawowe prawo pierwokupu na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700)., nabycie niezabudowanej nieruchomości rolnej położonej w obrębie B., Gm. K., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 6/2, o powierzchni 42,0749 ha, ujawnionej w księdze wieczystej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych.

Wnioskodawca zamierza skorzystać z tego prawa. Nie jest podatnikiem VAT, nie jest przedsiębiorcą, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie jestem rolnikiem i to jednorazowe nabycie rodzinnej posiadłości po rodzicach nie wiąże się z jakąkolwiek chęcią podjęcia działalności gospodarczej. Strona ma wątpliwość czy ma obowiązek naliczenia podatku VAT, czy też zgodnie z art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. sprzedaż ta jest przedmiotowo zwolniona z podatku VAT.

Gmina, w obecnej chwili nie posiada Planu Zagospodarowania Przestrzennego, a jedynie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, które może uchwałą rady Gminy w każdej chwili ulec zmianie. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania przestrzennego Gminy ww. działka w części (brak określenia w jakiej) przeznaczona jest pod budownictwo. Nadmienić należy, iż Studium, nie jest aktem prawa miejscowego, a więc nie zawiera przepisów powszechnie obowiązujących i nie może być podstawą do wydania żadnej decyzji administracyjnej. W rejestrze gruntów Starostwa ww. działka określona jest jako grunty orne, łąki trwałe, nieużytki. W Urzędzie Gminy przetargi na grunty, które nie posiadają określonego przeznaczenia i w ewidencji określone są jako grunty rolne, łąki, nieużytki, a objęte są Studium stosuje się art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży ww. działki powinien być stosowany art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. zwolnienie z tego podatku.

W ocenie Wnioskodawcy ww. działka jest, pomimo istnienia Studium Uwarunkowań, nadal jest gruntem rolnym, terenem niezabudowanym, innym niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, o których mowa w art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów I usług. Aby określić co to jest teren budowlany można posłużyć się definicją "działki budowlanej" zawartą w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 8" poz. 717, z późn. zm.). Działką budowlaną w myśl tej ustawy jest nieruchomość gruntowa lub działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Ww. działka nie spełnia żadnego z kryteriów ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jej sprzedaż powinna być objęta art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu tym podatkiem, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. (...).

Za towar w rozumieniu przedmiotowej ustawy, stosownie do zapisu art. 2 pkt 6, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, koniecznym jest spełnienie łącznie dwóch warunków: po pierwsze - dana czynność ma być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność musi być wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług lub przez osobę fizyczną nie będącą podatnikiem tego podatku, jeżeli sprzedaży można przypisać znamiona działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, stosownie do zapisu ust. 2 wyżej wymienionego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z analizy powyższych przepisów wynika, iż sytuacja, gdy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu sprzedaży nie wyczerpuje znamion działalności gospodarczej, a tym samym uznaje się, iż osoba taka nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza skorzystać z prawa pierwokupu nieruchomości rolnej o powierzchni 42,0749 ha, położonej w obrębie B., Gm. K. Jednocześnie Strona wnosi o wskazanie czy sprzedaż przedmiotowej działki korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług. Z analizy powyższego wynika zatem, iż Strona nie planuje nabycia działki dla celów osobistych, na zaspokojenie własnych potrzeb lecz w celu jej dalszej odsprzedaży. W takiej sytuacji planowana sprzedaż działki kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych. Wnioskodawca bowiem już na etapie planowania zakupu przedmiotowej nieruchomości ma zamiar jej sprzedaży. W związku z tym Strona dokonując sprzedaży przedmiotowej działki działać będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jednak, jak wynika z art. 146a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., a wprowadzonego ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 z późn. zm.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę - są zwolnione od podatku VAT.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż o przeznaczeniu danego terenu, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, decyduje przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z kolei dane z ewidencji gruntów i budynków mogą być stosowane wyłącznie posiłkowo, gdyż nie zawierają danych o "przeznaczeniu" danego gruntu, co jest warunkiem decydującym o zwolnieniu od podatku w świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a jedynie obejmują dane dotyczące ich aktualnego wykorzystania - art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.).

Dokonując zatem podsumowania powyższej analizy stwierdzić należy, iż kwestię zasad kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej oraz zakres i sposób postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy określa ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z zawartych w niej przepisów wynika, że o przeznaczeniu terenu decyduje plan zagospodarowania przestrzennego sporządzony, dla terenów gminy - przez gminę oraz że ustalenia tego planu kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. W przypadku natomiast jego braku określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Wyjaśnić należy, iż sama polityka przestrzenna gminy wyrażona jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, którego uchwalenie jest niezbędnym etapem uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Co prawda przepis art. 9 cyt. ustawy stanowi, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, jednakże jego postanowienia są wiążące dla organów Gminy przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu. Z kolei ewidencja gruntów i budynków stosowana przy ocenie nieruchomości, jest jedynie urzędowym zbiorem informacji faktycznych a ponadto również nie jest aktem prawa miejscowego.

W konsekwencji, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest obok miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania, środkiem prawnym kształtowania polityki przestrzennej przewidzianym przez ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Te właśnie środki mają bezpośredni wpływ na gospodarkę nieruchomościami w skali gminy i w odniesieniu do konkretnego właściciela nieruchomości (por. wyrok NSA z dnia 27 lipca 2008 r., sygn. akt I FSK 868/07).

Podkreślenia wymaga, że według przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, kryterium wyłączającym ze zwolnienia od podatku jest przeznaczenie terenu pod zabudowę, nie zaś rzeczywisty sposób wykorzystania działek lub rodzaj gruntu wynikający z wypisu z ewidencji gruntów.

W żadnym razie, w świetle unormowań zawartych w omawianym przepisie ustawy, o przeznaczeniu terenu nie może przesądzić, jak wskazuje Wnioskodawca, fakt że przedmiotowa działka, jest działką niezabudowaną, zaklasyfikowaną w ewidencji gruntów jako grunty orne, łąki trwałe, nieużytki.

Ewidencja gruntów, jako baza informacyjna obrazuje faktyczny sposób użytkowania gruntów bez względu na ich przeznaczenie. Jak już wcześniej stwierdzono, ustawodawca nie wprowadził jako kryterium zwolnienia sposobu aktualnego wykorzystywania terenu, czy też aktualnej kwalifikacji terenu, lecz kryterium przeznaczenia terenu.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomość rolną położonej w obrębie B., Gm. K., o powierzchni 42,0749 ha. Gmina Kaźmierz, w obecnej chwili nie posiada Planu Zagospodarowania Przestrzennego, a jedynie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy. Strona nie wskazała, iż dla przedmiotowej działki została wydana decyzja o warunkach zabudowy. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania przestrzennego Gminy ww. działka w części (brak określenia w jakiej) przeznaczona jest pod budownictwo. W rejestrze gruntów Starostwa ww. działka określona jest jako grunty orne, łąki trwałe, nieużytki.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz treść złożonego wniosku wskazać należy, iż sprzedaż przedmiotowej działki może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy tylko w tej części, która w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest przeznaczona pod budownictwo. Sprzedaż części działki ujętej w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego przeznaczona pod budownictwo podlegać będzie opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Z uwagi na to, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydawanej interpretacji jest zobowiązany do oceny stanowiska Wnioskodawcy w pełnym zakresie, a tut. Organ podziela pogląd Wnioskodawcy jedynie w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia tylko w odniesieniu do sprzedaży tej części przedmiotowej działki, która w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest przeznaczona pod budownictwo, należało uznać, iż przedstawione przez Stronę stanowisko w przedmiotowym zakresie jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.