IPPP2/443-648/11/13-9/S/JO/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2011 r. (data wpływu 27 maja 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 17 czerwca 2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 czerwca 2011 r. znak sprawy IPPP2/443-648/11-2/JO (skutecznie doręczone dnia 8 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej - jest prawidłowe.

W dniu 27 maja 2011 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 15 czerwca 2011 r. pismem z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 17 czerwca 2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 czerwca 2011 r. znak sprawy IPPP2/443-648/11-2/JO (data doręczenia 8 czerwca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Dom Pomocy Społecznej jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Dom świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta miasta o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt, w zakresie:

Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt, a nie umowa cywilnoprawna. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy.

W uzupełnieniu z dnia 14 czerwca 2011 r. Wnioskodawca wyjaśnia, że opłaty wynikające z decyzji administracyjnych za pobyt w domu, ewidencjonowane są w postaci wyciągów bankowych oraz rachunkowości prowadzonej przez Wnioskodawcę. Z przelewów wynika jednoznacznie za kogo wpłynęła odpłatność, gdyż wskazane jest nazwisko i nr świadczenia ZUS.

Wnioskodawca nie dokonywał ewidencji przedmiotowych usług na kasie rejestrującej przed dniem 1 stycznia 2011 r.

Wnioskodawca świadczy zadania gminne i powiatowe na rzecz swoich mieszkańców w granicach uchwalonego budżetu, a więc obrót z tytułu świadczonych usług pomocy społecznej równy jest budżetowi uchwalonemu przez Radę miasta - Uchwała z dnia 17 grudnia 2009 r., tj. 8 630 678,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest w zakresie swojej statutowej działalności do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zdaniem Wnioskodawcy, Dom Pomocy Społecznej nie jest zobowiązany w zakresie swojej statutowej działalności do prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Artykuł 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) nakłada na podatników dokonujących sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, obowiązek prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy pod pojęciem sprzedaży - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie ze statutem Wnioskodawcy, stanowiącym załącznik do uchwały Rady miasta z dnia 9 lipca 2009 r. w sprawie nadania statutów domom pomocy społecznej prowadzonym przez miasto - Wnioskodawca jest jednostką budżetową miasta w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, nie prowadzi działalności gospodarczej i nie sprzedaje usług swoim mieszkańcom. Wnioskodawca świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej w zakresie:

Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna, a nie umowa cywilnoprawna. Wnioskodawca nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej stanowi, iż mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty mieszkańca domu - przez właściwy organ emerytalno-rentowy - w niniejszym przypadku ZUS zgodnie z odrębnymi przepisami.

Wysokość opłaty za pobyt w domu Wnioskodawcy jest określona w decyzji administracyjnej. Jest to opłata, a nie cena czy też wartość sprzedaży usługi. Świadczenie usług nie stanowi sprzedaży, lecz wykonywanie zadań w zakresie pomocy społecznej. Jej wysokość nie jest uzależniona od standardu usług, lecz od sytuacji materialnej mieszkańca, a podstawą jej ustalenia są przepisy ustawy a nie umowa. Wysokość opłaty nie podlega negocjacjom, lecz podlega kontroli w toku postępowania administracyjnego oraz sądowo-administracyjnego.

Ponadto nie ma możliwości (w odróżnieniu od domów niepublicznych) przyjąć mieszkańca bez decyzji administracyjnej o jego skierowaniu do domu Wnioskodawcy, jak również pobrać opłaty bez decyzji o odpłatności. Decyzje powyższe są ewidencjonowane i mają swoje numery.

Z kolei bez względu, czy mieszkaniec korzysta z usług Wnioskodawcy czy też nie, oraz w jakim zakresie, jest zobowiązany do ponoszenia opłaty w ustalonej decyzją wysokości. Zwolnienie z ponoszenia opłat również odbywa się na mocy decyzji administracyjnych (art. 64 ustawy o pomocy społecznej).

Również egzekucja opłat odbywa się w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Należy wskazać, że art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, że nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Do zadań publicznych powiatu na podstawie na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie powiatowym w zw. z art. 19 pkt 7 ustawy o pomocy społecznej do zadań powiatu, w tym przypadku miasta należy m.in. prowadzenie domów pomocy społecznej. Zadania te wykonuje organ tj. Prezydent poprzez kierowanie osób uprawnionych do domów pomocy społecznej i wydawaniu decyzji o odpłatności za pobyt. Realizację tych zadań wykonują powołane przez niego jednostki budżetowe, czyli urzędy prowadzące jego obsługę. W zakresie pomocy społecznej taką jednostką jest Wnioskodawca.

Ponadto na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług reguluje czynności, które podlegają reżimowi cywilnoprawnemu, a nie administracyjno-prawnemu.

W dniu 18 lipca 2011 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-648/11-4/JO, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu stwierdzono, że czynności wykonywane przez Wnioskodawcę spełniają definicję świadczenia usług wymienioną w art. 8 ust. 1 ustawy i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zauważono, że z art. 111 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników od 1 stycznia 2011 r. regulowane rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących można podzielić na dwie grupy: zwolnienie podmiotowe - zwalniające z obowiązku ewidencjonowania w zakresie całej działalności podatnika oraz zwolnienie przedmiotowe - zwalniające z obowiązku ewidencjonowania tylko określone czynności wykonywane przez podatnika. W odniesieniu do powyższego Organ stwierdził, iż z uwagi na to, iż osiągany przez Wnioskodawcę obrót z tytułu świadczenia usług pomocy społecznej na rzecz osób, o których mowa w art. 111 ust. 1 ustawy przekroczył w ubiegłym roku kwotę 40 000 zł, to ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej Wnioskodawca mógł korzystać do dnia 30 kwietnia 2011 r., stosownie do zapisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia. W kontekście zwolnienia przedmiotowego Organ w przedmiotowej interpretacji stwierdził, że w sytuacji, gdy Wnioskodawca będzie świadczyć statutowe usługi pomocy społecznej, za które otrzyma w całości zapłatę przelewem na rachunek bankowy oraz z prowadzonej ewidencji i dowodów jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie transakcji zapłata dotyczyła oraz nie rozpoczął ewidencjonowania tych usług za pomocą kasy rejestrującej przed dniem 1 stycznia 2011 r., będzie miał prawo do zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, na mocy § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w związku z poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia.

Pismem z dnia 4 sierpnia 2011 r. (data wpływu 8 sierpnia 2011 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-648/11-8/JO z dnia 7 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu 12 października 2011 r.) Strona wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 18 lipca 2011 r. znak IPPP2/443-648/11-4/JO.

WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3092/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Dla potrzeb rozstrzygnięcia problemu przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w opinii Sądu, konieczne jest przede wszystkim udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy Dom jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Sąd zaznaczył, że Minister Finansów w przedmiotowej interpretacji uznał, że Dom takim podatnikiem jest, ale nie poddał rozważaniom regulacji zawartej w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, mimo iż strona Skarżąca na ten przepis powoływała się we wniosku o wydanie interpretacji i z niego wywodziła, że Dom nie jest podatnikiem.

Sąd zauważył, iż w przedmiotowej sprawie przede wszystkim należy mieć na uwadze, że występuje w niej jednostka budżetowa m.st. Warszawy. Powołując się na przepisy ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy, ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego oraz przepisy ustawy Pomoc społeczna Sądu orzekł, iż dom opieki społecznej będący jednostką budżetową miasta realizuje zadania własne m.st. Warszawy wynikające z przepisów prawa i wobec tego nie może być traktowany jako odrębny organ, lecz jest jednostką organizacyjną wykonującą zadania miasta. W takim zaś zakresie w jakim realizuje ww. zadania stanowi organ władzy publicznej.

WSA w Warszawie przywołując wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2010 r., I FSK 761/09 i z dnia 31 stycznia 2012 r., I FSK 627/11 Sąd wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowane jest stanowisko, że gmina jest organem władzy publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Uwzględniając wskazane w wyrokach kryteria Sąd stwierdził, iż czynności wykonywane przez Dom są czynnościami ze sfery publicznoprawnej. Przede wszystkim dom opieki społecznej (tu: Dom) działa na odmiennych zasadach niż podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym samym zakresie. Utworzenie i utrzymanie domu pomocy społecznej należy do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym. Zarówno umieszczenie danej osoby w domu opieki społecznej jak i opłata za pobyt lub zwolnienie z niej wynika z decyzji administracyjnej, przy czym wysokość tej opłaty ustalana jest w sposób określony w ustawie o pomocy społecznej (art. 60 i nast.). Zatem to organ samorządu terytorialnego (np. gminy) decyduje w ramach sprawowania władztwa publicznego kto i za ile zostanie umieszczony w domu opieki społecznej. Opłaty pobrane przez Dom za pobyt w nim odprowadzane są do budżetu gminy. Wydatki Domu pokrywane są z budżetu gminy. Pobrane przez Dom opłaty mają charakter daniny publicznej, ponieważ jest ona pobierana przez organ samorządowy w interesie osoby przebywającej w domu opieki społecznej (vide art. 54 ust. 1 i art. 55 ust. 1 u.p.s.), pobierana jest w związku z ustawowym obowiązkiem organu samorządu terytorialnego do prowadzenia domów opieki społecznej i jest związana z realizacją celu publicznego.

Powyższe, zdaniem Sądu w sposób bezsprzeczny wskazuje, iż zgodnie z twierdzeniem Skarżącej w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, co oznacza, że Dom nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, czego konsekwencją jest brak obowiązku prowadzenia przez Dom ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Końcowo Sąd stwierdził, że z uwagi na powyższą argumentację zarzuty skargi są więc w pełni zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r. sygn. III SA/Wa 3092/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ww. ustawy. Przy czym do uznania czynności za usługę konieczne jest istnienie odbiorcy usługi. Tak więc usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Jednakże określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podatnik.

Na mocy art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ww. ustawy, należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, że organy władzy publicznej są podatnikami VAT w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Wyłączone od opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności wykonywane przez podmioty prawa publicznego (organy władzy publicznej i urzędy obsługujące te organy) w ramach sprawowanego przez nie władztwa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Wyłączona z opodatkowania będzie zatem ta działalność organu podlegająca prawu publicznemu, w odniesieniu do której organ ten występuje w charakterze organu publicznego, tj. którą wykonuje w ramach szczególnych zadań i obowiązków przypisanych organom publicznym.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jednostką budżetową miasta. Dom świadczy usługi na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej, w oparciu o decyzje administracyjne Prezydenta m.st. Warszawy o skierowaniu do Domu oraz o odpłatności za pobyt, w zakresie potrzeb bytowych, opiekuńczych i wspomagających. Podstawą do świadczenia usług jest decyzja administracyjna o skierowaniu do Domu, a po przyjęciu do Domu decyzja administracyjna o wysokości opłaty za pobyt. Dom nie zawiera z mieszkańcami żadnych umów. Zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania. Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za jego zgodą opłata może być potrącana z emerytury lub renty - przez właściwy organ emerytalno-rentowy. Wnioskodawca świadczy zadania gminne i powiatowe na rzecz swoich mieszkańców w granicach uchwalonego budżetu, a więc obrót z tytułu świadczonych usług pomocy społecznej równy jest budżetowi uchwalonemu przez Radę miasta z dnia 17 grudnia 2009 r., tj. 8 630 678,00 zł.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia organu władzy publicznej, jak i urzędów obsługujących te organy, odwołując się jedynie do odrębnych przepisów nakładających obowiązek realizacji zadań o charakterze publicznym na te organy.

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 41, poz. 361 z późn. zm.) Warszawa jest gminą mającą status miasta na prawach powiatu. Jak wynika z art. 3 ust. 1 ww. ustawy m.st. Warszawa wykonuje zadania przewidziane przepisami dotyczącymi samorządu gminnego i samorządu powiatowego.

Na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2011 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Gmina posiada osobowość prawną (ust. 2). Zgodnie z art. 6 ww. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. W myśl postanowień art. 7 ust. 1 pkt 6 tej ustawy zadania własne gminy obejmują sprawy pomocy społecznej, w tym ośrodków i zakładów opiekuńczych. Według treści art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym w celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż do zadań własnych gminy należy świadczenie pomocy społecznej, tworzenie i utrzymywanie ośrodków i zakładów opiekuńczych. Jedną z form realizacji tych zadań jest utworzenie przez gminę jednostki organizacyjnej, której celem jest realizacja ww. zadań gminy.

Jak wynika z art. 9 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 z późn. zm.) jednostki samorządu terytorialnego (do których na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego - Dz. U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526 z późn. zm. - zalicza się gminę) oraz jednostki budżetowe są zaliczane do sektora finansów publicznych. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy o finansach publicznych, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego. Z ust. 2 art. 11 ustawy wynika, iż jednostka budżetowa działa na podstawie statutu określającego w szczególności jej nazwę, siedzibę i przedmiot działalności. Ust. 2 art. 11 wskazuje, iż podstawą gospodarki finansowej jednostki budżetowej jest plan dochodów i wydatków (...).

Na podstawie ww. przepisów, biorąc pod uwagę okoliczności mniejszej sprawy, Wnioskodawcę - dom pomocy społecznej uznać należy za jednostkę budżetową m.st. Warszawy, za pomocą której realizowane są zadania własne gminy (m.st. Warszawy) nałożone na gminę przepisami prawa.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 16 i 18 ustawy Pomoc społeczna (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593 z późn. zm.) do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy kierowanie do domu pomocy społecznej i ponoszenie odpłatności za pobyt mieszkańca gminy w tym domu, a także utworzenie i utrzymywanie ośrodka pomocy społecznej, w tym zapewnienie środków na wynagrodzenia pracowników. Artykuł 110 ust. 1 tej ustawy stanowi, że zdania pomocy społecznej w gminach wykonują jednostki organizacyjne - ośrodki pomocy społecznej. Na mocy art. 59 ust. 1 tej ustawy decyzję o skierowaniu do domu pomocy społecznej i decyzję ustalającą opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy właściwej dla tej osoby w dniu jej kierowania do domu pomocy społecznej. Decyzję o umieszczeniu w domu pomocy społecznej wydaje organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starosta powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej (art. 59 ust. 2 tej ustawy). Stosownie do art. 60 ust. 1 tej ustawy pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania.

Zauważyć ponadto należy, iż zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Jak podkreślił w swoim wyroku WSA w Warszawie (wyrok w niniejszej sprawie z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3092/11), na podatnie wszystkich ww. przepisów prawa dom pomocy społecznej będący jednostką budżetową m.st. Warszawy realizuje zadania własne m.st. Warszawy wynikające z przepisów prawa i wobec tego nie może być traktowany jako odrębny organ, lecz jest jednostką organizacyjną wykonującą zadania m.st. Warszawy. W takim zaś zakresie, w jakim realizuje ww. zadania stanowi organ władzy publicznej.

Odwołując się do wyroków sądów administracyjnych wskazanych w niniejszej sprawie przez WSA w Warszawie (I FSK 491/11 z dn. 13 grudnia 2011 r.; I FSK 965/11 z dn. 11 października 2011 r.; I FSK 2064/09 z dn. 2 grudnia 2010 r.; I FSK 761/09 i ISSK 852/09 z dn. 25 maja 2010 r.; I GSK 1148/07 z dn. 18 listopada 2008 r. i I FSK 116/07 z dn. 3 stycznia 2008 r.), z których wynika, iż gminę należy uznać za organy władzy publicznej oraz biorąc pod uwagę określone w ww. wyroku z dnia 31 stycznia 2012 r. I FSK 627/11 cechy charakterystyczne organów władzy publicznej, w odniesieniu do Wnioskodawcy stwierdzić należy, iż czynności wykonywane przez Stronę są czynnościami ze sfery publicznoprawnej, a nie cywilnoprawnej. Dom pomocy społecznej działa na odmiennych zasadach niż podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym samym zakresie. Utworzenie i utrzymanie domu pomocy społecznej należy do zadań własnych gminy. Umieszczenie, opłata za pobyt lub zwolnienie z tej opłaty wynika z decyzji administracyjnej, przy czym zasady określenia wysokości ww. opłaty określone są w ustawie o pomocy społecznej. Opłaty pobierane przez Dom mają charakter daniny publicznej (jest pobierana przez organ samorządowy w interesie osoby przebywającej w Domu w związku z realizacją ustawowego obowiązku do prowadzenie domów opieki społecznej i stanowi realizację celu publicznego) i odprowadzane są do budżetu gminy, a wydatki Domu pokrywane są z tego budżetu.

Zatem Wnioskodawca w zakresie, w jakim realizuje ww. zadania, jest objęty regulacją przepisu art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Czynności, o których mowa mają bowiem charakter publicznoprawny, a nie cywilnoprawny, a ich wysokość jest ściśle określona w przepisach prawa. W kontekście powyższego należy uznać, iż Wnioskodawca nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego w świetle powołanych przepisów, treści wniosku i wyroku WSA z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3092/11 należy stwierdzić, że Wnioskodawca w zakresie swojej działalności statutowej dotyczącej świadczenia usług na podstawie ustawy o pomocy społecznej i rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej polegającej na świadczeniu usług bytowych, opiekuńczych i wspomagających nie występuje jako podatnik podatku od towarów i usług. Konsekwencją powyższego jest brak obowiązku prowadzenia przez Wnioskodawcę ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji pierwotnej, tj. w dniu 18 lipca 2011 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.