IPPP2/443-612/13-2/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego udostępniania kontrahentowi składników majątkowych - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego udostępniania kontrahentowi składników majątkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej również Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem dochodowym. Spółka zamierza podpisać umowę o świadczenie usług z osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, mającą siedzibę w Polsce (dalej Świadczeniodawca). Na podstawie tej umowy:

1. Spółka (Świadczeniobiorca) będzie zobowiązana udostępnić nieodpłatnie Świadczeniodawcy na czas nieoznaczony (nie dłużej niż na czas obowiązywania umowy) następujące składniki majątkowe stanowiące własność Spółki, ewentualnie, (w przypadku samochodu osobowego) będące przedmiotem leasingu: samochód osobowy, laptop wraz z oprogramowaniem, telefon komórkowy, mobilny modem internetowy,

2. Świadczeniodawca będzie zobowiązany do wykorzystania otrzymanych składników majątkowych wyłącznie w celu wykonania uzgodnionej w umowie usługi.

W wyniku zawarcia przedmiotowej umowy nie dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych na rzecz Świadczeniodawcy, nie będzie on również uprawniony do swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem. Wnioskodawca umownie zagwarantuje sobie również możliwość bieżącego kontrolowania sposobu wykorzystywania udostępnionego mienia.

Wydatki związane z przekazanymi składnikami majątkowymi, w szczególności koszty paliwa, rozmów telefonicznych, niezbędnych napraw, będzie ponosił Wnioskodawca.

Usługi nabywane przez Wnioskodawcę od Świadczeniodawcy będą służyły przychodom Wnioskodawcy (również potencjalnym), które są opodatkowane podatkiem dochodowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatne udostępnienie kontrahentowi (Świadczeniodawcy) składników majątkowych Wnioskodawcy na czas wykonania umowy o świadczenie usług, jak również ponoszenie przez Wnioskodawcę kosztów związanych z używaniem tych składników majątkowych przez Świadczeniodawcę, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, czasowe nieodpłatne udostępnienie Świadczeniodawcy składników majątkowych Spółki w celu realizacji i należytego wykonania umowy zawartej pomiędzy Spółką a tym Świadczeniodawcą nie rodzi skutków w podatku od towarów i usług (dalej VAT), tj. nie stanowi czynności opodatkowanej VAT.

1. Nieodpłatne udostępnianie składników majątkowych jako element głównego świadczenia

W pierwszej kolejności Wnioskodawca zwraca uwagę na okoliczność, czy nieodpłatne udostępnianie Świadczeniodawcy składników majątkowych Świadczeniobiorcy, które będą wykorzystywane przez tego pierwszego wyłącznie na potrzeby wskazanej umowy o świadczenie usług, może być traktowane jako odrębne / samodzielne świadczenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższa czynność nie stanowi odrębnego świadczenia - przekazanie mienia w takim przypadku jest jednym z elementów współpracy stron i ma charakter jedynie pomocniczy. Służy przede wszystkim należytemu wykonaniu zobowiązania umownego. Świadczeniobiorca nie wykonuje żadnego świadczenia na rzecz Świadczeniodawcy, a jedynie udostępnia środki w celu ułatwienia wykonania usługi realizowanej na potrzeby jego działalności gospodarczej.

Świadczeniodawca nie ma możliwości swobodnego dysponowania powierzonym mieniem, może je używać jedynie w ściśle określonym celu związanym z umową. Mimo fizycznego posiadania mienia, Świadczeniodawca nie uzyskuje faktycznego władztwa nad nim.

Powyższy pogląd znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie, czego przykładem może być:

* wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07 - NSA orzekł w nim, że "przy ustalaniu, stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przedmiotu opodatkowania świadczenia usług o złożonym charakterze jakie stanowią umowy kooperacyjne należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania poszczególnych czynności służących realizacji tego celu dla potrzeb podatkowych w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego",

* jak również wydana na skutek tego wyroku interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. akt ITPP1/443-1090a/09/DM, w której organ ten stwierdził: "(...) czynności udostępniania składników majątku na rzecz zleceniobiorcy oraz możliwość korzystania z telefonów komórkowych, pojazdu samochodowego, ponoszenie kosztów podróży służbowych i paliwa, nie można uznać za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów usług. Przedmiotowe, czasowe udostępnianie kontrahentom składników majątkowych, a także przekazanie innych świadczeń, służących jedynie do wykonania działalności zleconej przez Wnioskodawcę, stanowi bowiem element składowy współpracy stron i ma na celu umożliwienie realizacji zlecenia. Przekazanie to jest składnikiem usługi głównej i jest wkalkulowane w cenę wynagrodzenia. (...) Z tych też względów nie mogą być traktowane jako odrębne świadczenie usług."

Ponadto, nawet gdyby uznać, że opisywana czynność udostępniania kontrahentowi bez wynagrodzenia określonych składników majątkowych, może być uznana za odrębne świadczenie, to poniższa analiza prowadzi do wniosku, że nie może być ona zakwalifikowana na gruncie VAT ani jako dostawa towarów ani jako świadczenie usług.

2. Odpłatna dostawa towarów

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicji tej nie należy utożsamiać z przejściem własności (rozporządzaniem towarami) w sensie cywilnoprawnym. Na gruncie VAT istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, lecz przede wszystkim możliwość faktycznego dysponowania rzeczą. Chodzi w tym przypadku o władztwo w sensie ekonomicznym.

Przedmiotem dostawy może być tylko i wyłącznie towar, czyli zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy "rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii". Przez rzeczy należy rozumieć zarówno rzeczy ruchome, jak również nieruchomości.

Co do zasady, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, natomiast tylko w drodze wyjątku może być opodatkowana także nieodpłatna dostawa.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że opisywana we wniosku czynność nie może zostać uznana za dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Niewątpliwie mamy tutaj do czynienia z towarem, a konkretnie z rzeczami ruchomymi. Nie ziści się jednak podstawowa przesłanka, jaką jest przeniesienie prawa do rozporządzania ww. rzeczami jak właściciel. Mimo, że Świadczeniodawca będzie w fizycznym posiadaniu ww. rzeczy i będzie z nich korzystał, to jednak tylko w ściśle określonym celu (tekst jedn.: w celu wykonania konkretnej usługi na rzecz Świadczeniobiorcy), bez możliwości swobodnego dysponowania rzeczami. Nie będzie mógł zbyć rzeczy, obciążyć jej prawem innych osób, jak również oddać do korzystania (bez zgody Świadczeniobiorcy) osobom trzecim. Ponadto, niezgodne (tekst jedn.: wbrew ustaleniom stron) ich używanie daje Świadczeniobiorcy prawo do wystąpienia względem Świadczeniodawcy z określonymi roszczeniami, a nawet ich odebrania.

Zatem w żadnym momencie nie dojdzie do uzyskania ekonomicznego władztwa nad rzeczami powierzonymi Świadczeniodawcy.

Powyższy wniosek czyni bezprzedmiotowym analizę w zakresie ewentualnych skutków nieodpłatnej dostawy towarów, skoro opisywana czynność w ogóle nie może zostać uznana za dostawę towarów na gruncie VAT.

3. Odpłatne świadczenie usług

Zasada powszechności opodatkowania VAT nakazuje również dokonać analizy w oparciu o przepis art. 8 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy. Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towaru może być w istocie uznane za odpłatne świadczenie usług.

Jak wynika jednak z ogólnych reguł konstrukcyjnych sytemu opodatkowania VAT, jak również wskazówek interpretacyjnych Trybunału Sprawiedliwości UE (wcześniej ETS), należy zwrócić uwagę na jedną istotną cechę pojęcia - "usługa". Mianowicie, konsumpcyjny charakter tego podatku wskazuje, że za usługę można uznać tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca (beneficjent) świadczenia odnoszący z niego korzyść.

Powyższe znajduje odzwierciedlenie również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, np.:

* wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 154/09: (...) elementem koniecznym do uznania, że sporna umowa obejmowała świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustęp 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest wyodrębnienie podmiotu będącego odbiorcą świadczenia (por. orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie 102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise)"

* wyrok WSA w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2008 r., sygn. akt I SA/Bk 254/07: "Z uregulowań art. 5 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wynika, że usługą jest każde, co do zasady odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów i które przejawia się tym, że świadczeniobiorca (konsument) odnosi z niego, choćby nawet potencjalną korzyść. Dla potrzeb podatku VAT musi zatem wystąpić "konsumpcja świadczenia", albowiem podatek ten obciąża właśnie konsumpcję."

W świetle powyższego powstaje zatem pytanie, czy Świadczeniodawca, na rzecz którego następuje nieodpłatne przekazanie określonego mienia, uzyskuje z tego tytułu jakąś wymierną korzyść. Innymi słowy, czy może być uznany za beneficjenta świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym rzeczywistym beneficjentem jest właśnie Wnioskodawca a nie podmiot wykonujący usługę, który czasowo otrzymuje określone składniki majątkowe - to Wnioskodawca w wyniku udostępnienia składników majątkowych uzyskuje bezpośrednią korzyść; otrzymuje usługę wykonaną szybciej i efektywniej. Działania Świadczeniodawcy podejmowane na podstawie umowy, przy wykorzystaniu majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawcy, są związane z działalnością tego przedsiębiorstwa, a więc są ukierunkowane na osiągnięcie celów gospodarczych Wnioskodawcy.

Dla zobrazowania faktu, iż Wnioskodawca nie wykonuje na rzecz Świadczeniodawcy jakiegokolwiek świadczenia, Wnioskodawca podaje przykład malarza, który zobowiązuje się do pomalowania ściany. Jego wynagrodzenie będzie zależne od tego:

* czy zamawiający zapewni wszystkie narzędzia i farby (niższe wynagrodzenie), czy też

* kwestia ta leży po stronie malarza (wyższe wynagrodzenie).

Zamawiający usługę pomalowania ściany (odpowiednie przesuwanie po ścianie wałka malarskiego nasączonego farbą) nie wykonuje świadczenia na rzecz malarza, jeżeli stwierdza, że ma wszystkie narzędzia i farby, jednak nie umie pomalować ściany i dlatego potrzebuje do tego fachowca (malarza). W takim przypadku płaci malarzowi tylko za czynności malowania (niższe wynagrodzenie).

Powyższe potwierdza zatem, iż nieodpłatne udostępnienie mienia Świadczeniodawcy przez Wnioskodawcę nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 2 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Analiza brzmienia art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, że przekazanie towarów stanowi dostawę tylko wtedy, gdy powoduje przeniesienie prawa do rozporządzania wydanymi towarami jak właściciel. Ustawodawca definiując pojęcie "dostawa towaru" wprowadził warunek przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, akcentując przeniesienie ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować jak właściciel. Definicja ta wskazuje zatem, iż istotny jest przede wszystkim ekonomiczny, a nie prawny aspekt transakcji, bowiem w przypadku tym nie musi nastąpić przeniesienie własności towarów w rozumieniu prawa cywilnego. Spośród czynności "przeniesienia prawa rozporządzenia towarami jak właściciel" można wymienić takie czynności jak: sprzedaż, zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu, tj. nie tylko uprawnienia do korzystania z nabytych towarów, ale i obciążenia oraz wyzbycia się własności.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - na podstawie art. 8 ust. 1 ww. ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Za odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy uznaje się również:

W związku z powyższym, pod pojęciem świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy rozumieć każde zachowanie się na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ww. ustawy. Przy czym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Świadczenie jest dwustronnym stosunkiem prawnym i wymaga podmiotu pełniącego rolę odbiorcy (konsumenta świadczenia, nabywcy usługi) oraz podmiotu świadczącego (wykonującego czynności, świadczącego usługę). Przy czym, z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z przedstawionej treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach, której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem dochodowym. Wnioskodawca zamierza podpisać umowę o świadczenie usług z osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca zobowiązany będzie udostępnić nieodpłatnie Świadczeniodawcy na czas nieoznaczony (nie dłużej niż na czas obowiązywania umowy) składniki majątkowe stanowiące własność Spółki, ewentualnie, (w przypadku samochodu osobowego) będące przedmiotem leasingu: samochód osobowy, laptop wraz z oprogramowaniem, telefon komórkowy, mobilny modem internetowy. Świadczeniodawca będzie natomiast zobowiązany do wykorzystania otrzymanych składników majątkowych wyłącznie w celu wykonania uzgodnionej w umowie usługi. W wyniku zawarcia przedmiotowej umowy nie dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych na rzecz Świadczeniodawcy, nie będzie on również uprawniony do swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem. Wnioskodawca umownie zagwarantuje sobie również możliwość bieżącego kontrolowania sposobu wykorzystywania udostępnionego mienia. Wydatki związane z przekazanymi składnikami majątkowymi, w szczególności koszty paliwa, rozmów telefonicznych, niezbędnych napraw, będzie ponosił Wnioskodawca. Ponadto we własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, iż składniki majątkowe udostępniane są jedynie w celu ułatwienia wykonania usługi realizowanej na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Skoro w niniejszych okolicznościach Wnioskodawca na podstawie zawartej umowy zobowiązany będzie nieodpłatnie udostępnić kontrahentowi (Świadczeniodawcy) składniki majątkowe stanowiące własność Spółki a Świadczeniodawca na podstawie tej umowy zobowiązany będzie do wykorzystania otrzymanych składników majątkowych wyłącznie w celu wykonania uzgodnionej w umowie usługi i nie dojdzie do przeniesienia własności składników majątkowych na rzecz Świadczeniodawcy nie można uznać tej czynności za dostawę towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem czynność ta nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedmiotowe udostępnianie kontrahentowi składników majątkowych nie stanowi również świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Czynność nieodpłatnego udostępniania Świadczeniodawcy składników majątku na czas wykonania umowy o świadczenie usług a także ponoszenie kosztów związanych z używaniem tych składników majątkowych służy wyłącznie do wykonania działalności zleconej przez Wnioskodawcę, stanowi bowiem element składowy współpracy stron i ma na celu umożliwienie realizacji zlecenia. Przekazanie to ma na celu ułatwienie wykonania usługi realizowanej na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym, nieodpłatne udostępnienie składników majątkowych Wnioskodawcy w postaci samochodu osobowego, laptopa wraz z oprogramowaniem, telefonu komórkowego, mobilnego modemu internetowego związane jest z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Zatem czynność ta nie jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane uregulowania na tle przedstawionej treści wniosku stwierdzić należy, iż przedmiotowe czynności nie stanowią dostawy towarów, o której mowa w art. 5 w zw. z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy jak również nie stanowią świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z powyższym, nieodpłatne udostępnienie kontrahentowi (Świadczeniodawcy) składników majątkowych Wnioskodawcy na czas wykonania umowy o świadczenie usług, jak również ponoszenie przez Wnioskodawcę kosztów związanych z używaniem tych składników majątkowych przez Świadczeniodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ zaznacza, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.