IPPP2-443-503/10-2/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2010 r. (data wpływu 12 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 12 lipca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży niezabudowanej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 29 grudnia 2009 r. Wnioskodawca nabył do majątku wspólnego wraz z małżonką, niezabudowaną nieruchomość oznaczoną w ewidencji gruntów jako działka nr 71 o powierzchni 0,1625 ha, położoną w W., dzielnicy W. Zakup działki sfinansowany był ze środków prywatnych. W momencie nabycia Wnioskodawca nie miał zamiaru jej odsprzedaży. Nieruchomość została nabyta na własne potrzeby osobiste, a nie z przeznaczeniem do prowadzonej przez Stronę działalności gospodarczej w zakresie wykonywania robót ogólnobudowlanych związanych ze wznoszeniem budynków (PKD 45.21.A), kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek (PKD 70.12.A) oraz wynajmu nieruchomości na własny rachunek (PKD 70.20.A. Zgodnie z pierwotnymi planami na nowozakupionej działce Wnioskodawca wraz z małżonką miał zamiar rozpocząć budowę domu jednorodzinnego. Planowana budowa domu jednorodzinnego podyktowana była chęcią poprawienia warunków mieszkaniowych. Po zakończeniu budowy Wnioskodawca chciał wraz z rodziną przeprowadzić się z dotychczas zajmowanego mieszkania do mieszkania nowowybudowanego. Z uwagi na uwarunkowania rodzinne Wnioskodawca zrezygnował z planów budowy domu jednorodzinnego. Starsza córka Wnioskodawcy (18 lat) zdecydowała się na podjęcie studiów w W. Podatnik wraz z żoną uznał, iż wygodniej, szybciej i taniej będzie, aby córka dojeżdżała na uczelnię z dotychczasowego miejsca zamieszkania. Kolejnym czynnikiem który wpłynął na zmianę planów osobistych jest słabo rozwinięta infrastruktura dzielnicy W. W najbliższej okolicy nie ma przedszkoli, ani szkół. Zamieszkanie w tym miejscu spowodowałoby znaczne utrudnienia w zawożeniu syna Wnioskodawcy (4 lata) do najbliższego przedszkola. Mając na uwadze dobro dzieci, komfort dojazdu do ośrodków edukacyjno-wychowawczych Podatnik wraz z żoną postanowili nie wyprowadzać się z dotychczasowego miejsca zamieszkania. Wnioskodawca uznaje za niecelowe utrzymywanie przedmiotowej działki i ponoszenie związanych z nią wysokich podatków (podatek od nieruchomości). W efekcie zmiany planów rodzinnych Wnioskodawca chciałby sprzedać przedmiotową działkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego Wnioskodawca podnosi, iż przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą. Działka została nabyta w celu realizacji potrzeb osobistych. Nie stanowiła składnika majątku związanego z prowadzoną działalnością, nie była też wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Co więcej, lokalizacja i niewielka powierzchnia działki powodowały, iż nawet hipotetycznie Podatnik nie rozważał prowadzenia działalności inwestycyjnej w tym miejscu. Zakup nieruchomości sfinansowany był ze środków prywatnych. Zakup został neutralny pod kątem rozliczeń podatkowych związanych z prowadzoną działalnością, ponieważ nie stanowił ani towaru ani środka trwałego. Nie stanowił więc kosztu uzyskania przychodu ani jednorazowo, ani poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Gdy rzecz nie jest uznana za towar (handlowy) u zbywcy to odpłatne zbycie nie będzie następowało w wykonywaniu działalności gospodarczej. W konsekwencji Strona uważa, że prowadzenie działalności gospodarczej we wskazanym we wniosku zakresie nie ma wpływu na podatkowe rozliczenie sprzedaży majątku prywatnego.

Strona wskazuje na wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 lutego 2007 r. (sygn. III SA/Wa 3460/06). Sprzedaż majątku przeznaczonego na inne cele niż związane z prowadzoną działalnością, który został nabyty na potrzeby osobiste powoduje, iż w odniesieniu do tej transakcji podatnik nie występuje jako podatnik VAT Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podatek VAT ma zastosowanie wyłącznie do transakcji związanych z wykonywaną działalnością.

W tym stanie rzeczy Strona wskazuje, iż uzasadnieniem zwolnienia dokonanej czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest fakt, że działka została kupiona w celu prywatnym, konsumpcyjnym dla założenia siedliska. Nabycie tej działki nastąpiło na potrzeby własne, tak więc stanowiła ona majątek osobisty. Zamiarem przy zakupie działki nie było jej odsprzedanie, ani wykorzystanie jako majątku firmy do prowadzenia działalności gospodarczej.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku wydanym przez skład siedmiu sędziów w dniu 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07). Ponadto teza, że podmiot dokonujący sprzedaży (dostawy) majątku prywatnego nie może być traktowany w odniesieniu do takiej sprzedaży jako podatnik podatku od towarów i usług, znajduje potwierdzenie w art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy. Powołany wyżej przepis Dyrektywy wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności, dany podmiot występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Zaakcentował to ETS w orzeczeniu w sprawie C-291/92, stwierdzając, że nawet jeśli podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową), i którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu.

W związku z powyższym przepis art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług powinien być rozumiany w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani więc formalny status danego podmiotu, jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Ze względu na cel nabycia nieruchomości należy uznać, iż w momencie jej nabycia nie było zamiaru jej odsprzedaży. Zatem planowaną sprzedaż działki należy potraktować jako sprzedaż z majątku prywatnego, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Towarami zaś, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, że dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy dokonywana jest przez podatnika podatku od towarów i usług lub przez osobę fizyczną niebędącą podatnikiem tego podatku, jeżeli sprzedaży można przypisać znamiona działalności gospodarczej prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia częstotliwości, przez zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonego działania. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności lub zamiar powtarzalności.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż nie jest to czynione z zamiarem jej powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca nabył w 2009 r. niezabudowaną nieruchomość do majątku prywatnego, w celu wybudowania domu jednorodzinnego. Z uwagi na uwarunkowania rodzinne Wnioskodawca zrezygnował z planu budowy domu. Wnioskodawca uznał za niecelowe utrzymywanie przedmiotowej działki i ponoszenie związanych z nią wydatków. W związku z powyższym zamierza sprzedać nabytą nieruchomość.

Ponadto, we wniosku Strona wskazała, iż prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wykonywania robót ogólnobudowlanych związanych ze wznoszeniem budynków, kupna i sprzedaży nieruchomości na własny rachunek oraz wynajmu nieruchomości na własny rachunek.

Jednocześnie Strona wskazała, iż zakup przedmiotowej nieruchomości nie był związany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nabyta działka została nabyta za środków prywatnych Wnioskodawcy. Nie stanowiła ona składnika majątku związanego z prowadzoną działalnością, nie stanowiła towaru, ani środka trwałego. Z uwagi na lokalizację i niewielką powierzchnię przedmiotowej działki Strona nawet hipotetycznie nie rozważała wykorzystania jej w ramach prowadzonej działalności.

Odnosząc przedstawione okoliczności do obowiązujących przepisów prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie można uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nic nie wskazuje na to, że dokonując sprzedaży ww. nieruchomości, Wnioskodawca będzie działał w charakterze handlowca. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta do majątku prywatnego, w celu wybudowania na niej domu jednorodzinnego Wnioskodawcy. Nie można zatem uznać, że grunt został zakupiony w celu jego dalszej odsprzedaży. Jak wynika ze złożonego wniosku, przedmiotowy grunt nie został nabyty z zamiarem wykorzystywania go w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej i do takich celów nigdy nie był wykorzystywany.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Wnioskodawca nie działa jako producent, handlowiec lub usługodawca, a czynność sprzedaży nieruchomości to jedynie racjonalny sposób zagospodarowania posiadanego przez niego majątku osobistego. Wnioskodawca sprzedając nieruchomość będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Tym samym czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.