IPPP2/443-470/09-3/SAP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usług reklamy oraz sposobu ich udokumentowania (w zdarzeniu przyszłym) - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca opodatkowania usług reklamy oraz sposobu ich udokumentowania (w zdarzeniu przyszłym).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja towarów (alkoholi, wyrobów alkoholowych) na terenie Polski. Przy czym Spółka prowadzi dystrybucję produktów sprzedawanych pod markami należącymi do spółek z grupy kapitałowej, do której należy, jak również towarów sprzedawanych pod markami niezależnych kontrahentów. W ramach prowadzonej działalności Spółka podejmuje w szczególności szerokie działania mające na celu promocję i reklamę towarów sprzedawanych pod markami grupy, do której Spółka należy. W szczególności działania Spółki koncentrują się na wzmocnieniu marek sprzedawanych produktów i zachęceniu do nabycia towarów, gdyż są to niezbędne elementy budowania pozycji rynkowej i kreacji popytu na oferowane towary. Elementy te w znaczącej mierze decydują o osiąganych wynikach sprzedaży. Jednocześnie Spółka świadczy usługę na rzecz niezależnych Kontrahentów, których towary są przez nią dystrybuowane na terenie Polski, obejmującą analogiczne działania jak w przypadku promocji marek własnych grupy. Przedmiotem świadczonej usługi jest w szczególności poprawa pozycji marek niezależnych Kontrahentów na rynku polskim poprzez ich promocję oraz reklamę. Działania podejmowane w celu promowania marek niezależnych Kontrahentów obejmują w szczególności:

* promocję marek w poszczególnych kanałach dystrybucyjnych, tj. w sieciach handlowych i hurtowniach poprzez min. zapewnianie odpowiedniego wyeksponowania towarów, zamieszczanie reklam w gazetkach reklamowych i organizację akcji marketingowych obejmujących w szczególności promocję towarów przy udziale hostess, promocję towarów pod poszczególnymi markami w nowo otwartych sklepach,

* przeprowadzenie badań marketingowych i konsultacji,

* intensyfikację współpracy z odbiorcami towarów poszczególnych marek, m.in. poprzez zachętę do nabywania poszczególnych marek w ramach promocji na rzecz tychże odbiorców (np. Spółka udziela rabatów lub opustów promocyjnych na towary sprzedawane pod markami kontrahentów),

* organizację akcji promocyjnych, obejmujące m.in. degustacje, pokazy barmańskie, tzw. "welcome drinki" stanowiące promocyjny poczęstunek dla uczestników, imprez, w których uczestniczy grupa docelowa towarów sprzedawanych pod poszczególnymi markami,

* zapewnienie oraz dystrybucję materiałów reklamowych, jak np. ulotki, informacje reklamowe, drukowane materiały reklamowe, gadżety reklamowe, opakowania promocyjne, gadżety reklamowe na potrzeby tzw. bezpłatnych wydań marketingowych.

Zdaniem Spółki usługi te mają charakter promocyjno-reklamowy. Jak zostało powyżej wskazane, działania takie zarówno z perspektywy producenta jak i dystrybutora są niezbędne w celu wzmocnienia pozycji rynkowej a w konsekwencji mają przełożenie na osiągany wolumen sprzedaży towarów Kontrahentów i poziom przychodów z tego tytułu dla Kontrahentów. Wynagrodzenie za przedmiotową usługę kalkulowane jest w oparciu o poniesione w związku z promocją towarów kontrahentów koszty - w szczególności współpracy z sieciami handlowymi oraz innymi zewnętrznymi jednostkami oraz część kosztów związanych z dystrybucją marek niezależnych Kontrahentów. Przy czym w kalkulacji swojego wynagrodzenia Spółka nie uwzględnia kosztów własnych, w tym pracowników zaangażowanych w powyższe działania marketingowo-promocyjne. Zgodnie z ustaleniami pomiędzy Spółką a Kontrahentami wynagrodzenie za świadczoną na rzecz Kontrahentów usługę promocyjno-reklamową ustalane jest za okresy miesięczne. Powyższe wynagrodzenie dokumentowane jest jedną fakturą VAT wystawianą oddzielnie na każdego z Kontrahentów co do zasady na koniec miesiąca.

Spółka nie zawarła żadnych umów w formie pisemnej, regulujących świadczenie przedmiotowych usług promocyjno-reklamowych. Niemniej, Spółka może potwierdzić w przyszłości powyższe ustalenia w formie umowy sporządzonej pisemnie bądź też ująć je w umowach regulujących współpracę w zakresie dystrybucji towarów pod markami nowych, niepowiązanych Kontrahentów. Będzie to jednak zależne od indywidualnych ustaleń z poszczególnymi Kontrahentami. Uregulowanie warunków świadczenia ww. usług nie wpłynie jednak na ich naturę. W chwili obecnej Spółka świadczy powyższe usługi na rzecz Kontrahentów mających siedziby w Holandii i Irlandii. W przyszłości Spółka planuje podjęcie na analogicznych zasadach współpracy również z innymi Kontrahentami mającymi siedzibę poza Polską, w szczególności z Kontrahentem z Finlandii (w zależności od ustaleń z konkretnym Kontrahentem warunki świadczenia ww. usług mogą zostać potwierdzone w formie pisemnej). Natomiast z Kontrahentem z Wielkiej Brytanii (Szkocji) Spółka planuje podpisanie umowy regulującej wzajemną współpracę w zakresie dystrybucji jak również działalności promocyjno - marketingowo - reklamowej, która min. będzie dotyczyć świadczenia ww. usługi. Dotychczas Spółka opodatkowywała podatkiem VAT przedmiotowe świadczenia. Niemniej obecnie Spółka powzięła wątpliwość co do słuszności takiego sposobu opodatkowania przedmiotowego świadczenia. Dlatego też Spółka zwraca się z wątpliwościami odnośnie zasad opodatkowania usług promocyjno-reklamowych świadczonych przez nią na rzecz niezależnych Kontrahentów.

W związku z powyższym Spółka zadała następujące pytania:

Spółka stoi na stanowisku, iż w przedmiotowej kwestii dla celu określenia prawidłowego miejsca świadczenia usługi wykonywanej przez Spółkę na rzecz jej Kontrahentów kluczowym jest uprzednie określenie natury tejże usługi.

A. Polskie prawo podatkowe

Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego w ramach świadczonych usług Spółka wykonuje w szczególności zróżnicowane działania o charakterze reklamowym, marketingowym jak również promocyjnym, które ukierunkowane są na bezpośrednie bądź też pośrednie utrzymanie i zwiększenie sprzedaży towarów oferowanych pod markami niezależnych Kontrahentów na terytorium Polski oraz ciągłe umacnianie ich marki na lokalnym rynku. Jednocześnie nieodzownym elementem oceny skuteczności działań jak również wyboru odpowiednich narzędzi marketingowo-promocyjnych jest informacja uzyskiwana w oparciu o badania marketingowe.Ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., dalej: "ustawa o VAT") nie definiuje pojęcia "usług reklamy", jak również bliskoznacznych terminów. Niemniej pojęcie to zostało użyte w ustawie o VAT w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT w przypadku określenia miejsca świadczenia usług. Należy podkreślić, że w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, który dotyczy usług reklamy, ustawodawca nie odwołał się do klasyfikacji PKWiU w odniesieniu do tego rodzaju usług. Tym samym, zgodnie z art. 8 ust. 4 ustawy o VAT, klasyfikacja statystyczna w przypadku usług reklamy nie ma wypływu na określenie ich natury (identyfikowanie), gdyż wskazany powyżej przepisy ustawy o VAT dotyczący usług reklamy nie powołuje symbolu statystycznego. W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku usług reklamy nie ma podstaw do uzależnienia sposobu ich rozpoznania dla celów VAT od klasyfikacji statystycznej. Zdanie Spółki znalazło potwierdzenie m.in. w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 stycznia 2007 r. (sygn. 1401/PH-1/4407/14-27/06/BT/KO) oraz wyroku naczelnego sądu administracyjnego z dnia 11 listopada 2006 r. (sygn. II FPS 3/06). W powyższej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż: " (...) przepis art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT w zakresie miejsca opodatkowania usług reklamy nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych. Dyrektor Izby Skarbowej uznaje więc za nietrafione stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego, który uznał, iż do udzielenia odpowiedzi na zapytanie strony niezbędne jest posiadanie klasyfikacji statystycznej wykonywanych przez stronę usług. (...) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż w rozpatrywanej sprawie zastosowanie klasyfikacji statystycznej, o której mowa w postanowieniu Naczelnika Urzędu Skarbowego nie znajduje zastosowania w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług. (...) Nadto, wymaga podkreślenia, iż w sytuacji braku przywołania przez ustawodawcę symbolu PKWiU, nie ma konieczności dokonywania klasyfikacji wykonywanych usług zgodnie z zasadami obowiązującymi w statystyce publicznej." W związku z powyższym zdaniem Spółki w celu określenia znaczenia wyrażenia "usługi reklamowe" należy oprzeć się na interpretacji językowej art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT. Tym samym właściwym jest odwołanie się do definicji słownikowych. Reklama zgodnie z definicją słownika języka polskiego (za: www.sjp.pwn.pl) to: "działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług". Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, wydawnictwo naukowe PWN S.A. reklama rozumiana jest jako: "rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenia kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi". Niezaprzeczalnie więc reklama zawiera elementy zachęcające do kupna i wartościujące, a tym samym ma z przychodem związek bezpośredni - wprost zachęca do zakupu towarów i usług. Analogiczne stanowisko zawarte jest w decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 stycznia 2007 r. (sygn. 1401/PH-1/4407/14-27/06/BT/KO): "reklama to informacja w powyższym ujęciu oraz dodatkowe (częściej głównie) elementy zachęcające i wartościujące, których użycie ma na celu zwrócenie uwagi potencjalnych nabywców na określony towar lub usługę." Opisane w stanie faktycznym usługi świadczone przez Spółkę mają na celu właśnie intensyfikację sprzedaży poprzez zachęcanie do zakupu określonych towarów oraz prezentowanie walorów towarów poszczególnych marek. Toteż zdaniem Spółki świadczone przez nią usługi, obejmujące w szczególności promocję marek w poszczególnych kanałach sprzedażowych m.in. poprzez odpowiednie eksponowanie towarów, umieszczenie ich w gazetkach sieci handlowych, organizację akcji marketingowych oraz organizowanie darmowych poczęstunków, pokazów barmańskich czy też rozdawanie materiałów reklamowych, spełniają jak najbardziej słownikową definicję pojęcia "reklamy". Reasumując, zdaniem Spółki świadczone przez nią na rzecz niezależnych Kontrahentów usługi mieszczą się w zakresie powszechnie uznawanych za reklamowe usług, jak również spełniają przytoczone powyżej definicje słownikowe. W konsekwencji usługi świadczone przez Spółkę należy uznać za usługi reklamy, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT.

B. Prawo wspólnotowe i stanowisko ETS.

W związku z brakiem definicji pojęcia "usług reklamowych" w polskim prawie podatkowym właściwym jest odwołanie się do definicji przewidzianych w prawie wspólnotowym jak również do praktyki przyjętej na gruncie prawa wspólnotowego, co podkreślił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w ww. decyzji oraz Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w postanowieniu z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. 1472/RPP1/443-192/06/AW). Prawo wspólnotowe również nie precyzuje oficjalnie definicji usług reklamowych na potrzeby podatku VAT. Niemniej, istnieje orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: "ETS"), w którym określony został zakres usług reklamowych. W trzech najistotniejszych w przedmiotowej kwestii wyrokach w sprawach przeciw Republice Francuskiej (C-68/92,), Królestwu Hiszpanii (C-73/92) oraz królestwu Luksemburga (C-69/92) ETS wskazał, iż przedmiotowe usługi należy interpretować rozszerzająco. Zgodnie z orzecznictwem ETS decydującym a w praktyce również wystarczającym jest, aby wykonywana czynność powiązana była z rozpowszechnianiem informacji o samej firmie jak również o jakości oferowanych przez nią towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży. Taka klasyfikacja według ETS powinna mieć miejsce również w przypadku, gdy taki związek jest jedynie pośredni. W oparciu o powyższe orzeczenia ETS pojęcie "usług reklamowych" należy rozumieć szeroko w szczególności jako obejmujące wszelkie działania promocyjne nie wyłączając nieodpłatnych przekazań oraz sprzedaży towarów po promocyjnych cenach, świadczenia usług przy zastosowaniu niższych aniżeli standardowe stawek bądź też bez wynagrodzenia, organizację przyjęć, bankietów, konferencji prasowych, kongresów oraz seminariów. W szczególności za nieuzasadnione uznane zostało wyłączenie przez poszczególne państwa członkowskie spod zakresu usług reklamowych takich działań jak np.:

- usługi świadczone przez agencje reklamowe w połączeniu z wydarzeniami charakterze rekreacyjnym, bankietów, - produkcja w ścisłym znaczeniu akcesoriów i materiałów reklamowych, np, drukowanie materiałów reklamowych przy wykorzystaniu drukarek, budowanie tablic reklamowych,- świadczenie usług hotelowych lub rekreacyjnych takich jak dostawa jedzenia bądź posiłków, organizacja wydarzeń rozrywkowych, gier, zawodów, przyjęć bądź mniejszych wydarzeń, - usług świadczonych w związku z wydarzeniami o charakterze public relations takich jak organizacja konferencji prasowych, seminariów, bankietów, - wynajem miejsca na reklamy.Tym samym w świetle przywołanych powyżej wyroków ETS należy uznać, iż właściwym jest przyjęcie szerokiej interpretacji pojęcia "usług reklamowych". Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało w postanowieniu Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 29 marca 2006 r. oraz w "komentarzu do dyrektywy VAT (red. Krzysztof Sachs, Wolters Kluwer 2008 r., str. 381). Jednocześnie w oparciu o orzecznictwo ETS przy ocenie natury usługi należy zwrócić uwagę w szczególności na cel, którym jest zareklamowanie samego towaru i potraktowanie jako jednolitego świadczenia całokształtu podejmowanych w tym zakresie działań. Odzwierciedleniem tego faktu jest uznanie przez ETS za usługę reklamową również wszelkich czynności, które stanowią integralną część kampanii reklamowej, które przyczyniają się do reklamy produktu lub usługi, np. wytwarzanie przedmiotów wykorzystywanych w konkretnej reklamie, jak również przekazywanie odbiorcy w ramach kampanii reklamowej - towarów lub świadczenie na ich rzecz usług podczas różnych imprez o charakterze public relations nawet wówczas, gdy towary te lub usługi rozpatrywane odrębnie - nie zawierają treści reklamowych, na co zwraca uwagę Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w przywoływanym już w niniejszym wniosku postanowieniu z dnia 29 marca 2006 r. (sygn. 1472/RPP1/443-192/06/AW). Zdaniem Spółki zakres pojęciowy usług reklamowych wskazany zgodnie z orzecznictwem ETS obejmuje całość świadczonych przez nią na rzecz zagranicznych Kontrahentów usług. W szczególności działania promocyjno-marketingowe podejmowane przez Spółkę lub na jej rzecz przez niezależne podmioty, które obejmują promocyjne poczęstunki podczas bankietów, pokazy barmańskie, działania o charakterze public relations obejmujące działania mające na celu intensyfikację współpracy z odbiorcami czy chociażby dystrybucję materiałów reklamowych i rozpowszechnianie gadżetów reklamowych w ramach bezpłatnych wydań marketingowych. Wszystkie powyższe świadczenia Spółki na rzecz jej Kontrahentów mają na celu informowanie o zaletach dystrybuowanych towarów pod poszczególnymi markami, stymulację popytu oraz budowanie pozycji marki, co również ma pośredni wpływ na wzrost sprzedaży towarów. Przy czym należy podkreślić, iż ETS za usługi reklamowe uznaje nie tylko usługi świadczone przez agencje reklamowe bądź podobne jednostki, lecz również przez podmioty, które nie zajmują się profesjonalnie świadczeniem takich usług. Toteż sposobu rozpoznania świadczonych przez Spółkę usług nie zmienia fakt, iż na rzecz Kontrahentów świadczy je Spółka a nie np. profesjonalna agencja reklamowa. W związku z powyższym również z perspektywy regulacji wewnątrzwspólnotowych uzasadnionym zdaniem Spółki jest zakwalifikowanie świadczonych przez nią na rzecz niezależnych Kontrahentów usług do usług reklamowych, o których mowa w art. 27 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT.

Regulacje dotyczące określenia miejsca świadczenia usług a w konsekwencji ich opodatkowania wprowadzone zostały do polskiej ustawy o VAT w art. 27. Przy czym normy te są w swojej istocie zbiorem norm kolizyjnych, uzależniających miejsce opodatkowania od charakteru usługi. W sposób szczególny wyodrębnione zostały tzw. usługi niematerialne. W art. 27 ust. 3 ustawy o VAT określone zostały warunki zastosowania szczególnej zasady dla tego rodzaju usług. Stanowi on, iż: "W przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

Powyższe regulacje w odniesieniu do tzw. usług niematerialnych są bezpośrednim odwzorowaniem art. 9 (2) (e) VI Dyrektywy (Dz. U. UE L 06.347.1) - obecnie art. 56 Dyrektywy 2006/112 (Dz. U. UE. L 77.145.1). Przy czym zgodnie z art. 27 ust. 4 w punkcie 2: "przepis ust. 3 stosuje się do usług reklamy", jako jednego ze świadczeń objętych szczególną regulacją w zakresie miejsca świadczenia. Wprowadzenie szczególnej reguły określania miejsca opodatkowania w przypadku wybranych usług uzasadnione jest tym, iż koszty usług reklamowych, świadczonych pomiędzy podatnikami, wliczane są do ceny towarów, co podkreślone zostało w preambule do Dyrektywy 2006/112 w punkcie 17 (uprzednio w tym samym zakresie również w preambule do VI Dyrektywy). Przyjęcie takiej zasady w preambule jest odzwierciedleniem podstawowej zasady systemu podatku VAT, tj. efektywnego obciążenia podatkiem VAT ostatecznej konsumpcji towarów i usług. Niezaprzeczalnym bowiem jest, że koszty promocji i reklamy produktów lub towarów uwzględniane są przez przedsiębiorców (a w szczególności producentów) w kalkulacjach ich ceny sprzedaży. Analogiczne stanowisko zaprezentowane zostało przez ETS w sprawie C-68/92 przeciwko Republice Francuskiej (por. "Orzecznictwo ETS a polska ustawa o VAT, red. Adam Bącal, Unimex 2008, str. 182). Celem wprowadzenia powyższej regulacji, było doprowadzenie do ujednolicenia sposobu rozpoznania dla VAT miejsca opodatkowania usług reklamowych, aby uniknąć podwójnego opodatkowania lub braku opodatkowania, do których mogłoby dojść w przypadku ich rozbieżnego rozpoznania w poszczególnych państwach. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało przez ETS w wyroku C-68/92 z dnia 17 listopada 1993 r. przeciwko Republice Francuskiej. Jak zostało wykazane w punkcie 1 wniosku uzasadnionym jest zakwalifikowanie dla potrzeb sprawozdawczości z tytułu podatku VAT usług świadczonych przez Spółkę na rzecz niezależnych Kontrahentów jako usług reklamy. Przy czym w tym przypadku to Kontrahenci Spółki są beneficjentami usługi świadczonej przez Spółkę, gdyż w efekcie wzmacniana zostaje rozpoznawalność i pozycja rynkowa ich marek, a jednocześnie to oni dokonują kalkulacji ceny towarów sprzedawanych pod należącymi do nich markami.W związku z powyższym zdaniem Spółki miejscem opodatkowania przedmiotowych usług w oparciu o art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o VAT jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę. W dwóch przypadkach opisanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku miejscem świadczenia a tym samym miejscem opodatkowania będzie odpowiednio Holandia i Irlandia. Natomiast w przypadku rozpoczęcia analogicznej współpracy z innymi podmiotami, miejscem opodatkowania będzie dla danego niezależnego Kontrahenta kraj, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, w szczególności będzie to Finlandia w przypadku Kontrahenta mającego siedzibę w tym kraju a Wielka Brytania, w przypadku Kontrahenta z siedzibą w Szkocji.

Jak wynika z punktów 1 i 2 niniejszego wniosku usługa świadczona przez Spółkę w oparciu o art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce. Jednocześnie w oparciu o art. 106 ust. 1 i 2 ustawy o VAT pomimo, iż świadczenie przedmiotowych usług nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce lecz w innym kraju członkowskim bądź też w kraju trzecim, Spółka jest zobowiązana do wystawienia faktury VAT stwierdzającej dokonanie sprzedaży. W konsekwencji, zdaniem Spółki, jest ona zobowiązana do wystawienia faktury VAT dokumentującej sprzedaż przedmiotowych usług, niemniej w związku z faktem, iż miejsce opodatkowania znajduje się poza Polską, nie jest ona zobligowana do naliczenia podatku VAT z tego tytułu. W związku z tym, ww. faktura VAT wystawiona przez Spółkę nie powinna zawierać w swojej treści kwoty podatku VAT, ponieważ taka faktura dokumentowała będzie czynność niepodlegającą opodatkowaniu VAT w Polsce.

Podsumowanie

Biorąc powyższe pod uwagę, Spółka stoi na stanowisku, iż w zakresie pytania nr 1 usługi świadczone przez Spółkę na rzecz zagranicznych Kontrahentów stanowią usługi reklamy, których miejscem opodatkowania w oparciu o art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT jest kraj, gdzie nabywca przedmiotowej usługi posiada siedzibę. W konsekwencji świadczone przez Spółkę usługi nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce. Natomiast w odniesieniu do pytania nr 2 zdaniem Spółki właściwym jest stwierdzenie, iż nie jest ona zobligowana do naliczenia VAT z tego tytułu i wykazania kwoty podatku VAT na fakturze sprzedażowej z tytułu świadczonych usług na rzecz zagranicznych Kontrahentów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.