IPPP2/443-441/11-3/MM - Stawka podatku VAT właściwa dla usługi sekurytyzacji wierzytelności kredytowych banku świadczonej przez SPV na rzecz banku.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2011 r. (data wpływu 6 kwietnia 2011 r.), uzupełnione pismem z dnia 2 czerwca 2011 r. (data wpływu 6 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT usługi sekurytyzacji wierzytelności kredytowych oraz zwolnienia usług związanych z obsługą sekurytyzowanych wierzytelności kredytowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 kwietnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT usługi sekurytyzacji wierzytelności kredytowych oraz zwolnienia usług związanych z obsługą sekurytyzowanych wierzytelności kredytowych. Przedmiotowy wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 23 maja 2011 r. znak IPPP2/443-441/11-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank S.A. ("Bank", "Wnioskodawca") jest bankiem prowadzącym w szerokim zakresie działalność obejmującą udzielanie kredytów, z których znaczną część stanowią kredyty na zakup samochodów.

Biorąc pod uwagę, iż spłata kredytów udzielonych przez Bank oraz należnych odsetek ze swej natury rozłożona jest na kilka lat, Wnioskodawca zamierza wziąć udział w programie sekurytyzacji ("Sekurytyzacja") wierzytelności wynikających z udzielonych przez Bank kredytów samochodowych ("Wierzytelności"). Przedmiotem Wierzytelności są roszczenia Banku w stosunku do kredytobiorców o zwrot udzielonych kredytów samochodowych wraz z należnymi odsetkami w terminach określonych w poszczególnych umowach kredytowych.

W ramach Sekurytyzacji Bank zawrze ze spółką celową utworzoną w Polsce ("SPV") umowę sekurytyzacji własnych Wierzytelności, w wykonaniu której SPV zapewni dostarczenie Wnioskodawcy środków finansowych przed terminem wymagalności przedmiotowych Wierzytelności oraz wynikających z nich odsetek. Uzyskanie przez Bank finansowania przed wymagalnością Wierzytelności będzie zatem istotą i celem Sekurytyzacji. Transakcje sekurytyzacyjne stanowią specyficzny instrument pozyskiwania finansowania, na który składa się kilka charakterystycznych elementów. Dlatego też, całościowa transakcja sekurytyzacyjna przeprowadzona przez Bank wymagać będzie uczestnictwa określonych partnerów biznesowych oraz zróżnicowanych konstrukcji prawnych, które będą tworzyć przedmiotową transakcję. Planowana Sekurytyzacja zostanie przeprowadzona w następujący sposób:

* Na podstawie umowy o sekurytyzację Wierzytelności zawartej pomiędzy Bankiem i SPV Bank dokonywać będzie odpłatnego zbycia na rzecz SPV określonych pakietów Wierzytelności kredytowych wynikających z udzielonych kredytów samochodowych. Zbycie Wierzytelności zostanie dokonane za odpowiednim wynagrodzeniem ustalonym przez strony w oparciu o określoną metodę wyceny. Wynagrodzenie za Wierzytelności należne Bankowi uwzględniać będzie wartość nominalną kwoty głównej Wierzytelności oraz kwotę odsetek należnych od kredytobiorców z tytułu przedmiotowych Wierzytelności, jak również odpowiednią metodę dyskonta.

* Pomimo przeniesienia Wierzytelności na SPV, ich ekonomicznym "właścicielem" w dalszym ciągu pozostanie Bank, Oznacza to, iż przedmiotowe Wierzytelności w dalszym ciągu będą ujęte w bilansie Banku, jako jego aktywa.

* Mając na uwadze, iż Bank, w związku z udzieleniem kredytów samochodowych, z których wywodzą się Wierzytelności, posiada pełną wiedzę na temat przedmiotowych kredytów i kredytobiorców, terminów spłat, zasad wyliczania odsetek, etc., ze względów operacyjnych i praktycznych to Bank będzie w dalszym ciągu pełnił rolę podmiotu zajmującego się obsługą administracyjną zobowiązań kredytowych wynikających z Wierzytelności. W konsekwencji, kredytobiorcy spłacać będą kredyty wynikające z Wierzytelności, jak również należne odsetki na rachunek Banku. W określonych sytuacjach, kredytobiorcy mogą być zobowiązani do spłaty Wierzytelności oraz należnych odsetek bezpośrednio na rachunek SPV.

* Pełnienie przez Bank funkcji administracyjnych w stosunku do Wierzytelności przeniesionych formalnie na SPV odbywać się będzie na podstawie odpowiedniej umowy zawartej między Wnioskodawcą i SPV o obsługę sekurytyzowanych Wierzytelności ("Umowa Serwisowa"). Na podstawie Umowy Serwisowej Bank będzie obsługiwał sekurytyzowane Wierzytelności, zajmując się administracją kredytów, zbieraniem wpłat od kredytobiorców, prowadzeniem dokumentacji dotyczącej Wierzytelności, monitorowaniem terminowości spłat Wierzytelności, wzywaniem kredytobiorców do zapłaty zaległych rat kredytowych, itd. Środki uzyskiwane przez Wnioskodawcę w wyniku spłaty kredytów oraz odsetek będą przekazywane na rachunek SPV na zasadach oraz w terminach ustalonych przez strony. W zamian za świadczone usługi Bank uzyskiwać będzie określone wynagrodzenie od SPV.

* Po nabyciu Wierzytelności od Banku SPV wyemituje obligacje komercyjne. Oferta zakupu obligacji zostanie skierowana do podmiotów instytucjonalnych, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Źródłem spłaty obligacji emitowanych przez SPV będą Wierzytelności nabyte przez SPV od Banku. Środki finansowe uzyskane przez SPV z emisji obligacji zostaną następnie przekazane na rzecz Banku, jako zapłata ceny za nabyte Wierzytelności. Celem pozyskania odpowiednich środków finansowych, oprócz emisji obligacji, SPV może również zaciągać pożyczki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa sekurytyzacji Wierzytelności świadczona przez SPV na rzecz Banku polegająca na zapewnieniu finansowania Banku poprzez zbycie przez Bank na rzecz SPV określonego pakietu Wierzytelności kredytowych stanowić będzie usługę zwolnioną z podatku od towarów i usług ("VAT").

W ramach świadczenia usługi sekurytyzacyjnej SPV będzie wykonywała szereg czynności obejmujących w szczególności przekazanie Bankowi środków finansowych poprzez zapłatę wynagrodzenia za nabyte Wierzytelności Banku. Nieodzownym elementem całej operacji sekurytyzacyjnej będzie również emisja przez SPV obligacji, które zostaną objęte przez określone podmioty instytucjonalne (np. fundusze emerytalne, ubezpieczyciele). Źródłem spłaty obligacji będą Wierzytelności nabyte przez SPV, a środki uzyskane z emisji zostaną przekazane Bankowi tytułem wynagrodzenia za przeniesione Wierzytelności.

Powyższe czynności będą ściśle ze sobą powiązane przez co składać się one będą na jedną kompleksową usługę świadczoną przez SPV mającą za cel zapewnienie Bankowi wymaganego finansowania. Poprzez Sekurytyzację aktywa Banku o niskim stopniu płynności (tj. Wierzytelności) trafiają na rynek kapitałowy w zmienionej formie w postaci aktywów o wyższym stopniu płynności (tj. obligacji). W rezultacie takiej operacji, Bank poprawi swoją płynność finansową. Tym samym Wierzytelności nabyte od Banku przez Wnioskodawcę będą jednym z czynników niezbędnych w celu zapewnienia Bankowi finansowania. Istotą planowanej Sekurytyzacji będzie zatem nie samo zbycie Wierzytelności Banku na rzecz SPV lecz faktycznie uzyskanie przez Bank odpowiedniego finansowania przed terminem wymagalności Wierzytelności.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W opinii Wnioskodawcy, usługa sekurytyzacji Wierzytelności świadczona przez SPV na rzecz Banku stanowić będzie faktycznie usługę udzielania pożyczek pieniężnych, o której mowa w wyżej powołanym przepisie. Zastosowanie tego przepisu nie powinno być bowiem ograniczane tylko do zapewniania finansowania na podstawie umowy kredytu lub umowy pożyczki w rozumieniu Kodeksu cywilnego oraz Prawa bankowego. Omawiany przepis powinien być stosowany w przypadku zapewnienia finansowania również na podstawie innych instrumentów finansowych, takich jak przykładowo emisja obligacji, czy też właśnie finansowanie innego podmiotu poprzez sekurytyzację jego wierzytelności. Mając bowiem na uwadze cel i istotę tej transakcji, należy uznać, iż sekurytyzacja jest analogicznym instrumentem finansowym do kredytu lub pożyczki pieniężnej sensu stricto.

Wyżej powołany przepis został wprowadzony do Ustawy VAT z dniem 1 stycznia 2011 r. Do końca 2010 r. usługi sekurytyzacji podlegały zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1) w zw. z załącznikiem nr 4 do Ustawy VAT. Przedmiotowy załącznik został usunięty z Ustawy VAT, natomiast przewidziane w nim usługi zwolnione z podatku zostały implementowane bezpośrednio do art. 43 Ustawy VAT. Jedną z takich usług zwolnionych z podatku VAT jest finansowanie innych podmiotów przewidziane w przytoczonym art. 43 ust. 1 pkt 38.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z uzasadnieniem do ustawy nowelizującej Ustawę VAT w powyższym zakresie, przedmiotowa nowelizacja nie miała na celu ograniczenia zakresu dotychczasowych usług zwolnionych z opodatkowania VAT, a jedynie odejście od klasyfikowania usług na podstawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. W konsekwencji, wprowadzenie zmian do Ustawy VAT od 1 stycznia 2011 r. nie powinno skutkować zmianą zakresu usług zwolnionych od tego podatku. Jak wskazuje się w uzasadnieniu przedmiotowych zmian do Ustawy VAT "w odniesieniu do usług, zmiany w klasyfikacji statystycznej nie pozwoliły na takie "przełożenie" przepisów wykorzystujących te klasyfikacje, aby było pewne, że zakres zwolnień, określony w załączniku nr 4 do ustawy, jest zgodny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Oparcie zaś przepisów dotyczących zwolnienia usług od podatku na opisach tych usług zawartych w ww. dyrektywie pozwoli na zapewnienie zgodności regulacji krajowych z przepisami dyrektywy".

Powyższe potwierdza, że celem ustawodawcy nie była zmiana zakresu zwolnienia, ale dostosowanie brzmienia polskich przepisów o VAT do regulacji wspólnotowych. Stąd, w stosunku do usług, które dotychczas podlegały zwolnieniu od VAT, co do zasady nie powinna nastąpić zmiana opodatkowania (z wyjątkami, które, zdaniem Spółki, nie mają zastosowania w przypadku omawianej transakcji).

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy VAT stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ("Dyrektywa VAT"). Zgodnie z tym przepisem, państwa członkowskie zwalniają z podatku VAT "udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę".

Pojęcie udzielenia kredytu nie zostało zdefiniowane w Dyrektywie VAT, dlatego też istotne znaczenie dla określenia zakresu tego pojęcia ma orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości ("ETS"). Analiza orzecznictwa tego sądu prowadzi do wniosku, iż przewidziane w Dyrektywie VAT zwolnienie nie ma zastosowania jedynie do kredytów udzielanych przez banki, a powinno być ono raczej interpretowane w sposób szeroki obejmujący różnorakie formy finansowania danego podmiotu przez inny podmiot.

Powyższą konkluzję potwierdza, między innymi, orzeczenie ETS w sprawie C-281/91 pomiędzy Muys'en De Winter's Bouw-en Aannemingsbedrijf BV a Staatssecretaris van Financien (Holandia). W orzeczeniu tym ETS nie podzielił poglądu, iż zwolnienie zawarte w komentowanym artykule odnosi się jedynie do kredytów udzielanych przez banki i instytucje finansowe. ETS definiując termin udzielenie kredytu wskazał również, iż: "udzielenie kredytu i pośrednictwo kredytowe jest w zasadzie pojęciem wystarczająco szerokim, aby uwzględniać kredyt udzielony przez dostawcę towarów w formie odroczenia płatności".

Rozciągnięcie przez ETS pojęcia "udzielenie kredytu" nawet na odroczenie płatności ceny w umowie sprzedaży (tzw. kredyt kupiecki) potwierdza, iż zakres przedmiotowy tego pojęcia powinien być definiowany szeroko. W zakres ten wchodzą zatem różne formy finansowania, w tym również takie, które dokonywane jest na podstawie umowy o sekurytyzację. Analiza przepisów unijnych oraz orzecznictwa ETS potwierdza zatem stanowisko, iż usługa sekurytyzacyjna świadczona przez SPV na rzecz Banku w ramach Sekurytyzacji Wierzytelności stanowić będzie usługę zwolnioną z podatku VAT.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z założeniami ustawodawcy przy wprowadzaniu nowelizacji Ustawy VAT poprzez implementowanie do jej tekstu usług zwolnionych regulowanych dotychczas w załączniku 4, zmiana ta nie miała na celu ograniczenia zakresu usług zwolnionych. Dlatego też, w przedmiotowym zakresie w pełni aktualne pozostaje dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych w sprawach dotyczących transakcji sekurytyzacyjnych. Orzecznictwo to w sposób jednoznaczny potwierdza wniosek, iż tego rodzaju transakcje są usługami zwolnionymi z podatku VAT. Co więcej, dotychczasowe orzecznictwo potwierdza również, iż transakcja sekurytyzacyjna stanowi kompleksową usługę finansową na którą składają się różnorakie świadczenia stron.

Przykładowo, w uzasadnieniu do wyroku z dnia 2 lutego 2007 r., (sygn. III SA/Wa 3887/06) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził iż: "Sąd administracyjny, badając niniejszą sprawę, ma zatem obowiązek zwrócić uwagę, że istota sekurytyzacji polega na pozyskiwaniu środków finansowych przez emisję wierzycielskich papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, które są przedmiotem sekurytyzacji, np. wierzytelnościami. Oznacza to, że jeżeli wierzytelności Spółki były nabywane w celu sekurytyzacji, tj. w celu ich wykorzystania do wykonania określonych operacji gospodarczych, to w badanej sprawie nie miała miejsca - jak chcą tego organy podatkowe - wyłącznie cesja wierzytelności, lecz cesja która była elementem świadczonej usługi finansowej".

Podobny pogląd został wyrażony w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2009 r. (sygn. I SA/Wr 1564/09), który w uzasadnieniu stwierdził, iż "Wyjaśniając w największym skrócie pojęcie sekurytyzacji, należy wskazać, że "jest to proces ekonomiczny, którego celem jest emisja papierów wartościowych na podstawie zespołu wierzytelności" (patrz: I. Raczkowska, Sekurytyzacja wierzytelności bankowych, Warszawa 2001 r., s.13-14). Jak z tego wynika, czynności podejmowane przez spółkę celową w ramach sekurytyzacji nie sprowadzają się do samego nabycia wierzytelności w ramach cesji, lecz cesja stanowi jedynie element - świadczonej przez spółkę celową - szerszej (kompleksowej) usługi pośrednictwa finansowego, związanego z nabywaniem wierzytelności oraz redystrybucją środków finansowych i ograniczeniem ryzyka niewypłacalności dłużników.

Również w orzeczeniu wydanym przez Naczelny Sąd Administracyjny dnia 2 grudnia 2010 r. (sygn. I FSK 669/10), Sąd uznał, że usługi świadczone przez spółkę celową w ramach procesu sekurytyzacji, jako usługi finansowe podlegają zwolnieniu od podatku VAT. NSA pokreślił również kompleksowy charakter sekurytyzacji stwierdzając:

"Mając na uwadze powyższe oraz przedstawiony przez podatnika stan faktyczny, stwierdzić należy, iż realizowane przez spółkę celową C. czynności w ramach wskazanego we wniosku o udzielenie interpretacji procesu stanowią kompleksową usługę o złożonym charakterze. Organ w wydanej interpretacji, koncentrując uwagę przede wszystkim na aspekcie cesji wierzytelności, nie uwzględnił wszystkich elementów stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, które mogły mieć wpływ na określenie właściwego charakteru usług świadczonych przez Spółkę celową na rzecz V".

Prezentowane powyżej stanowisko, znajduje potwierdzenie także w literaturze przedmiotu, w której wskazano, iż usługa sekurytyzacji, w tym wykonywane w jej zakresie czynności powinny być zaliczane do kategorii usług finansowych, tj. usługa ta stanowi usługę pośrednictwa finansowego inną niż factoring i ściąganie długów oraz jako taka podlega zwolnieniu z opodatkowania VAT".

Powyższe potwierdza stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym usługi świadczone przez SPV na rzecz Banku w ramach Sekurytyzacji stanowić będą czynność zwolnioną z podatku VAT.

Ad. 2

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż usługi świadczone przez Bank na rzecz SPV na podstawie Umowy Serwisowej, związane z obsługą sekurytyzowanych Wierzytelności Banku stanowić będą czynności zwolnione z podatku VAT.

Jak wskazano powyżej głównym celem i istotą Sekurytyzacji jako nowoczesnej metody finansowania jest zapewnienie środków finansowych przez SPV dla celów działalności gospodarczej prowadzonej przez Bank, przed terminem wymagalności Wierzytelnosci kredytowych będących przedmiotem Sekurytyzacji. W skład całej transakcji sekurytyzacyjnej wchodzić będzie szereg czynności. Podstawowym elementem będzie przeniesienie Wierzytelności przez Bank na SPV oraz emisja obligacji przez SPV. Niemniej jednak kolejnym koniecznym składnikiem związanym z Sekurytyzacją będzie obsługa przedmiotowych Wierzytelności przez Bank. Usługi świadczone w tym zakresie będą stanowić nieodzowny element Sekurytyzacji, dlatego też, w opinii Banku, powinny one zostać uznane za element kompleksowej usługi sekurytyzacyjnej i jako takie podlegać zwolnieniu z podatku VAT.

Konkluzja ta wynika z art. 43 ust. 13 Ustawy VAT, zgodnie z którym zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Mając zatem na uwadze, iż obsługa sekurytyzowanych Wierzytelności przez Bank będzie elementem ściśle związanym z kompleksową usługą sekurytyzacyjną świadczoną przez SPV, usługi Banku związane z obsługą Wierzytelności będą zwolnione z podatku VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie również w doktrynie i orzecznictwie prawa podatkowego, w którym dla potrzeb opodatkowania takich kompleksowych usług podatkiem VAT, wypracowano pojęcie tzw. "świadczeń złożonych tzn. świadczeń, w ramach których dochodzi do świadczenia kilku rodzajów usług tj. usługi głównej i usług pobocznych, których świadczenie ma wspomagać realizację usługi głównej. Co istotne, analiza orzecznictwa sądów polskich oraz ETS prowadzi do wniosku, iż w przypadku świadczeń złożonych wszystkie usługi wchodzące w skład takiego świadczenia powinny być opodatkowane podatkiem VAT według tej samej stawki podatku, co usługa główna.

W opinii Banku, w przedmiotowej sytuacji obsługa administracyjna zbytych Wierzytelności powinna być klasyfikowana jako usługa pomocnicza wobec kompleksowej usługi sekurytyzacyjnej, a tym samym powinna podlegać opodatkowaniu według tej samej stawki podatku co usługa główna (usługa sekurytyzacji), a zatem powinna być ona zwolniona z podatku VAT zgodnie z art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 38) Ustawy VAT. Opodatkowanie VAT świadczeń złożonych wielokrotnie było przedmiotem analiz polskich sądów. Przykładowo podać można następujące orzeczenia:

(a) Uchwała z dnia 8 listopada 2010 r. Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (sygn. I FPS 3/10), w której stwierdzono między innymi:

(b) Wyrok z dnia 21 września 1999 r. (sygn. III SA/7377/98), w którym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż usługi reklamowe ze swojej istoty są usługami kompleksowymi i że niedopuszczalne jest ich rozbijanie na czynniki pierwsze w celu zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnienia z opodatkowania.

(c) Wyrok z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. I SA/Wr 120/2001), w którym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że zgodnie z art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług i podatku akcyzowym, podstawą opodatkowania sprzedaży jest obrót rozumiany jako kwota należna, pomniejszona o wartość należnego podatku. Kwota należna powinna więc obejmować całość świadczenia należnego zbywcy towaru, a nie zestaw świadczeń częściowych, wchodzących w skład elementów kalkulacyjnych ceny sprzedaży. W przedmiotowej sprawie NSA uznał, iż całością świadczenia należnego od nabywcy z tytułu sprzedanego towaru jest cena towaru wraz z kosztami jego transportu.

Powyższe orzeczenia wyraźnie odwołują się do koncepcji świadczeń złożonych i prowadzą do uznania, że świadczenia pomocnicze powinny być opodatkowane na takich samych zasadach, jak usługa główna. Przedstawione przykładowe orzeczenia w zakresie opodatkowania usług kompleksowych są zbieżne z przepisami obowiązującej obecnie Dyrektywy VAT. Jak również z bogatym orzecznictwem ETS wydanym zarówno na podstawie Dyrektywy VAT jak i poprzedzającej ją VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku.

W orzeczeniach dotyczących tej kwestii ETS wskazuje, że "aby ustalić dla celu podatku od wartości dodanej czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone" (tak ETS w sprawie C-349/96).

W innym orzeczeniu ETS uznał z kolei, iż "pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inną lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać za pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej" (orzeczenie o sygn. C-308/96). Z kolei w sprawie o sygn. C-41/04 Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, "jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętnego konsumenta, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie dla celów stosowania podatku VAT".

Na gruncie przedstawionego wyżej orzecznictwa zasadny jest wniosek, iż ewentualne wyłączenie obsługi administrowania Wierzytelnościami przez Bank z całej kompleksowej transakcji sekurytyzacyjnej i jej opodatkowanie podatkiem VAT byłoby nieuzasadnione. Poprawność takiego wniosku potwierdza również orzeczenie ETS w sprawie C-124/07 J.C.M. Beheer BV, w którym Trybunał stwierdził, że z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonywane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania przewidzianym w Dyrektywie VAT.

Wyżej przytoczona analiza oraz orzecznictwo potwierdzają zasadność zakwalifikowania obsługi Wierzytelności przez Bank, jako elementu kompleksowej usługi sekurytyzacyjnej i w konsekwencji uznania jej za czynność zwolnioną z VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 38) Ustawy VAT.

Jak wskazano powyżej, zasadniczym celem przeprowadzanej przez Bank z SPV transakcji sekurytyzacji będzie poprawienie płynności finansowej Banku. Innymi słowy dokonanie zbycia sekurytyzowanych Wierzytelności na rzecz SPV będzie służyć uzyskaniu odpowiedniego finansowania przez Bank z jednoczesnym zapewnieniem dalszej obsługi przez Bank zbywanych wierzytelności, tak aby dłużnicy przedmiotowych wierzytelności (tj. kredytobiorcy Banku) w dalszym ciągu załatwiali wszystkie formalności związane z zaciągniętymi kredytami (w tym te dotyczące spłaty kredytów) z Bankiem, a nie z formalnym nabywcą wierzytelności (tj. SPV). Obsługa przez Bank sekurytyzowanych wierzytelności po ich zbyciu do SPV będzie zatem usługą ściśle związaną z całą transakcją sekurytyzacji, odpowiadającą jej charakterowi i celowi. Należy ponadto zwrócić uwagę, iż, jak to zostało już podkreślone powyżej z ekonomicznego punktu widzenia cała transakcja będzie mieć w istocie charakter pożyczkowy" mający na celu zapewnienie środków finansowych na rzecz Banku.

W ramach przedmiotowej transakcji sekurytyzacji dojdzie do wielu skoordynowanych działań podejmowanych przez obie strony transakcji:

(a) Bank wyodrębni pulę kredytów i przeniesie Wierzytelności kredytowe do SPV (jednak Wierzytelności nadal widnieć będą w bilansie Banku),

(b) SPV wyemituje obligacje i sprzeda je obligatariuszom; źródłem spłaty obligacji będą przejęte Wierzytelności kredytowe;

(c) SPV zapłaci Bankowi wynagrodzenie za przeniesione Wierzytelności (będzie to de-facto "quasi-pożyczka"),

(d) Bank będzie przekazywał SPV środki finansowe pochodzące ze spłat Wierzytelności przez kredytobiorców, a SPV wykorzysta te środki na wykup obligacji od obligatariuszy.

Na usługę sekurytyzacji składają się zatem wszystkie ww. działania obu stron transakcji. W konsekwencji tego, obsługę administracyjną Wierzytelności prowadzoną przez Bank należy traktować, jako element ściśle powiązany z całościową transakcją i w konsekwencji jako czynność zwolnioną z VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 38) Ustawy VAT.

W opinii Wnioskodawcy, wyżej powołany art. 43 ust. 13 w sposób jednoznaczny przesądza o zakwalifikowaniu czynności obsługi sekurytyzowanych Wierzytelności przez Bank do czynności zwolnionych z VAT. Niemniej jednak, powyższa teza znajduje potwierdzenie także bezpośrednio w treści art. 43 ust. 1 pkt 38) Ustawy VAT. Zgodnie z końcową częścią tego przepisu, zwolnione z VAT jest także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę. Mając zatem na uwadze, iż w ramach prowadzonej obsługi administracyjnej Bank będzie w istocie zarządzał własnymi kredytami samochodowymi (tj. kredytami udzielonymi przez siebie), przedmiotowe usługi Banku polegające na zarządzaniu (obsłudze) tych kredytów podlegać będą zwolnieniu z podatku VAT również bezpośrednio na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38) Ustawy VAT.

Mając na uwadze wyżej powołane argumenty Bank wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Natomiast zgodnie z treścią art. 5a ustawy o VAT towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa ww. art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca zamierza wziąć udział w programie sekurytyzacji ("Sekurytyzacja") wierzytelności wynikających z udzielonych przez Bank kredytów samochodowych ("Wierzytelności"). Przedmiotem Wierzytelności są roszczenia Banku w stosunku do kredytobiorców o zwrot udzielonych kredytów samochodowych wraz z należnymi odsetkami w terminach określonych w poszczególnych umowach kredytowych. W ramach Sekurytyzacji Bank zawrze ze spółką celową utworzoną w Polsce ("SPV" "Kontrahent") umowę sekurytyzacji własnych Wierzytelności, w wykonaniu której SPV zapewni dostarczenie Wnioskodawcy środków finansowych przed terminem wymagalności przedmiotowych Wierzytelności oraz wynikających z nich odsetek. Uzyskanie przez Bank finansowania przed wymagalnością Wierzytelności będzie zatem istotą i celem Sekurytyzacji. Transakcje sekurytyzacyjne stanowią specyficzny instrument pozyskiwania finansowania, na który składa się kilka charakterystycznych elementów. Dlatego też, całościowa transakcja sekurytyzacyjna przeprowadzona przez Bank wymagać będzie uczestnictwa określonych partnerów biznesowych oraz zróżnicowanych konstrukcji prawnych, które będą tworzyć przedmiotową transakcję.

Wyjaśnić należy, iż wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługi polegające na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Z uwagi na powyższe, w sytuacji przedstawionej we wniosku, czynność nabycia przez Kontrahenta wierzytelności wynikających z udzielonych przez Wnioskodawcę kredytów samochodowych, należy uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem. Mamy tu bowiem do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę wierzytelności (Kontrahenta) na rzecz Wnioskodawcy z tytułu nabycia przysługujących mu wierzytelności składających się udzielonego kredytu i należnych odsetek w stosunku do kredytobiorców.

Z treści art. 41 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT wynika, iż zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Zatem usługi dotyczące długów, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie cyt. wyżej art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Jednakże w odniesieniu do usług, o których mowa w art. 43 ust. 15 ustawy o VAT, tj. m.in. w odniesieniu do usług ściągania długów, w tym factoringu, nie stosuje się zwolnienia od podatku.

Należy zauważyć, iż wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na "wyręczeniu" klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności.

Natomiast istota rozróżnienia usług obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów.

Wyjaśnić należy, iż w sytuacji przedstawionej we wniosku nabycie wierzytelności przez Kontrahenta nie będzie czynnością określoną w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, tj. usługą w zakresie udzielania pożyczek pieniężnych wymienionych w tym przepisie. Usługę świadczoną przez SPV polegającą na nabyciu wierzytelności i uwolnieniu Wnioskodawcy od obowiązku egzekwowania tych wierzytelności potraktować należy jako usługę ściągania długów, która została wyłączona ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT.

Podkreślić należy, że okoliczność, iż Kontrahent sfinansuje nabycie wierzytelności poprzez emisję obligacji komercyjnych nie wpłynie na uznanie, iż SPV nie wykona czynności w zakresie ściągania długów. Bowiem zakwalifikowanie czynności jako świadczenie usług w zakresie ściągania długów nie zostało uzależnione od tego, w jaki sposób nabycie wierzytelności zostanie sfinansowane.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż czynność polegająca na nabyciu przez Kontrahenta wierzytelności wynikających z udzielonych przez Wnioskodawcę kredytów samochodowych, obejmujących kwotę udzielonego kredytu wraz z należnymi odsetkami, która sfinansowana zostanie poprzez emisję obligacji komercyjnych, spowoduje niewątpliwie "uwolnienie" Wnioskodawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności. Zatem usługi wykonywane przez Spółkę stanowią czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie się odbywa, od tego na czyją rzecz dług zostaje ściągnięty ani od tego w jaki sposób zostaną pozyskane środki na finansowanie nabycia wierzytelności. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01).

Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowa czynność Kontrahenta polegająca na nabyciu wierzytelności od Wnioskodawcy nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Odpowiadając na drugie z zadanych pytań tut. Organ podatkowy stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy o VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Stosownie do art. 43 ust. 14 ustawy o VAT przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca zamierza wziąć udział w programie sekurytyzacji ("Sekurytyzacja") wierzytelności wynikających z udzielonych przez Bank kredytów samochodowych ("Wierzytelności"). Przedmiotem Wierzytelności są roszczenia Banku w stosunku do kredytobiorców o zwrot udzielonych kredytów samochodowych wraz z należnymi odsetkami w terminach określonych w poszczególnych umowach kredytowych. W ramach Sekurytyzacji Bank zawrze ze spółką celową utworzoną w Polsce ("SPV" "Kontrahent") umowę sekurytyzacji własnych Wierzytelności, w wykonaniu której SPV zapewni dostarczenie Wnioskodawcy środków finansowych przed terminem wymagalności przedmiotowych Wierzytelności oraz wynikających z nich odsetek. Uzyskanie przez Bank finansowania przed wymagalnością Wierzytelności będzie zatem istotą i celem Sekurytyzacji. Transakcje sekurytyzacyjne stanowią specyficzny instrument pozyskiwania finansowania, na który składa się kilka charakterystycznych elementów. Dlatego też, całościowa transakcja sekurytyzacyjna przeprowadzona przez Bank wymagać będzie uczestnictwa określonych partnerów biznesowych oraz zróżnicowanych konstrukcji prawnych, które będą tworzyć przedmiotową transakcję. W ramach planowanej sekurytyzacji Bank zamierza pełnić funkcje administracyjne w stosunku do Wierzytelności przeniesionych formalnie na SPV. Czynności te odbywać się będą na podstawie odpowiedniej umowy zawartej między Wnioskodawcą i SPV o obsługę sekurytyzowanych Wierzytelności ("Umowa Serwisowa"). Na podstawie Umowy Serwisowej Bank będzie obsługiwał sekurytyzowane Wierzytelności, zajmując się administracją kredytów, zbieraniem wpłat od kredytobiorców, prowadzeniem dokumentacji dotyczącej Wierzytelności, monitorowaniem terminowości spłat Wierzytelności, wzywaniem kredytobiorców do zapłaty zaległych rat kredytowych, itd. Środki uzyskiwane przez Wnioskodawcę w wyniku spłaty kredytów oraz odsetek będą przekazywane na rachunek SPV na zasadach oraz w terminach ustalonych przez strony. W zamian za świadczone usługi Bank uzyskiwać będzie określone wynagrodzenie od SPV.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. Kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 43 ust. 13 ustawy o VAT. Z treści tego przepisu wynika, iż ze zwolnienia korzystają także usługi stanowiące element usług finansowych, który same stanowią odrębną całość i są właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 ustawy o VAT.

Odnosząc powyższe przepisy do okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, iż Wnioskodawca świadcząc usługi związane z obsługą sekurytyzowanych wierzytelności kredytowych na rzecz Kontrahenta nie spełnia przesłanek wskazanych w powyższym przepisie. Aby dana usługa mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie powołanego powyżej przepisu art. 43 ust. 13 ustawy o VAT musi być uznana za element usługi zwolnionej bezpośrednio z art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 ustawy o VAT. Z okoliczności przedstawionych we wniosku (co zostało stwierdzone w odpowiedzi na pytanie nr 1) wynika, iż usługa Kontrahenta polegająca na nabyciu wierzytelności od Wnioskodawcy nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. W konsekwencji również usługi Wnioskodawcy polegające na obsłudze sekurytyzowanych wierzytelności kredytowych związanych m.in. z administracją kredytów, zbieraniem wpłat od kredytobiorców, prowadzeniem dokumentacji dotyczącej wierzytelności, monitorowaniem terminowości spłat wierzytelności, wzywaniem kredytobiorców do zapłaty zaległych rat kredytowych itp., nie będą korzystały ze zwolnienia z VAT, bowiem usługi te nie stanowią elementu usługi zwolnionej (sekurytyzacji wierzytelności kredytowych) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 oraz art. 41 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Zatem świadczona przez Wnioskodawcę usługa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, lecz podlega opodatkowaniu stawką podstawową tj. 23%.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych zauważyć należy, iż przytoczone orzeczenia Organ potraktował jako element argumentacji Strony, lecz nie mogły mieć one wpływu na ocenę prawną przedmiotowej sprawy. Nie negując orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Zauważyć ponadto należy, że istnieją również inne rozstrzygnięcia w sprawach dotyczących nabywania wierzytelności. I tak w postanowieniu z dnia 29 kwietnia 2010 r. sygn. I FSK 375/09 Naczelny Sąd Administracyjny odroczył rozpoznanie sprawy do czasu wyjaśnienia zagadnienia przez Skład Siedmiu Sędziów. Zagadnienie prawne, które było przedmiotem rozstrzygnięcia dotyczyło kwestii "Czy nabycie wierzytelności pieniężnej w celu windykacji na podstawie umowy przelewu określonej w art. 509 i następne z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) jest usługą ściągania długów w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 i art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w związku z pozycją 3 pkt 5 załącznika nr 4 do tej ustawy..." Podobnie uczynił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który postanowieniem z dnia 14 grudnia 2010 r. sygn. III SA/Wa 1024/10 zawiesił postępowanie sądowe, którego przedmiotem była kwestia określenia czy usługa polegająca na nabywaniu przez Spółkę portfeli wierzytelności własnych podmiotu prowadzącego działalność w zakresie udzielania kredytów i pożyczek (np. banku) jest usługą pośrednictwa finansowego zwolnioną z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)".

Odnosząc się z kolei do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 listopada 2010 r. (sygn. I FPS 3/10) tut. Organ podatkowy stwierdza, iż dotyczy odmiennego stanu faktycznego aniżeli przedstawiony w przedmiotowych wniosku, a mianowicie włączenia do podstawy opodatkowania usług leasingowych kosztów ubezpieczenia przedmiotu leasingu. Z kolei powołane wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 września 1999 r. (sygn. III SA/7377/98) oraz z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. I SA/Wr 120/2001) nie mogą być podstawą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, bowiem zapadły na tle nieobowiązującej już ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym z roku 1993.

Odnosząc się z kolei do powołanych orzeczeń ETS (obecnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej TSUE) tut. Organ podatkowy stwierdza, iż cytowane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy wyroki odnoszą się do zupełnie odmiennych stanów faktycznych niż to przedstawiono w niniejszym wniosku. Wyrok z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie C-124/07 dotyczy bezpośrednio brokerów lub pośredników ubezpieczeniowych, co w opisanej sytuacji nie ma miejsca, gdyż Wnioskodawca nie jest ani brokerem ani pośrednikiem ubezpieczeniowym.

Ponadto tut. Organ podatkowy stwierdza, iż w przedmiotowej sprawie nie mają również zastosowania powołane wyroki ETS (sygn. C-349/96, C-308/96, C-41/04), bowiem w swej treści odnoszą się do problematyki usług kompleksowych. W przedmiotowej sprawie nie może być mowy o kompleksowości świadczonej usługi związanej z sekurytyzacją wierzytelności kredytowych oraz obsługą sekurytyzowanych wierzytelności kredytowych z uwagi na odmienność podmiotów, które je świadczą - usługa sekurytyzacji wierzytelności jest świadczona przez Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy, a usługa związana z obsługą sekurytyzowanych wierzytelności jest świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahenta.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do dwóch zadanych pytań należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.