IPPP2-443-429/11-4/IZ - Opodatkowanie podatkiem VAT usług pośrednictwa w zakresie usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania dla usług pośrednictwa w zakresie usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z opodatkowania dla usług pośrednictwa w zakresie usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank SA, (dalej "Bank" lub "Wnioskodawca") w ramach prowadzonej działalności, gospodarczej oferuje/świadczy na rzecz klientów detalicznych, klientów z sektora małych i średnich przedsiębiorstw oraz klientów korporacyjnych (dalej "Klienci") usługi finansowe, m.in. z zakresu udzielania finansowania (np. kredyty, gwarancje bankowe, karty kredytowe).

Bank działa nie tylko w oparciu o swoje placówki detaliczne..., ale także poprzez Spółkę pośrednictwa finansowego z Grupy B. jaką jest A. Sp. z o.o. (dalej "A." lub "Spółka"), która poza ofertą Banku oferuje klientom usługi świadczone przez podmioty inne niż Wnioskodawca pełniąc na rynku funkcję pośrednika finansowego.

W ramach prowadzonej działalności, przed udzieleniem kredytu Bank rozpatruje wnioski swoich Klientów. W przypadku ich odrzucenia tj. podjęcia negatywnej decyzji kredytowej Bank oferuje takim Klientom możliwość przekazania ich danych osobowych oraz dokumentacji związanej ze złożonym przez nich wnioskiem do A. celem wystąpienia za pośrednictwem Spółki o udzielenie kredytu w innym banku.

Zgodnie bowiem z umową o świadczenie usług pomiędzy Bankiem a A., Bank zobowiązuje się do przekazania Spółce danych osobowych osób, którym Bank nie udzielił kredytu na podstawie złożonego przez nich wniosku, a które to osoby wyraziły wyraźną, odrębną zgodę w formie pisemnej na przekazanie i przetwarzanie swoich danych osobowych przez Spółkę. Dotyczy to w szczególności produktów kredytowych Banku takich jak:

* kredyty niezabezpieczone,

* kredyty hipoteczne oraz

* kredyty firmowe.

Czynnościami jakie podejmuje Bank wykonując zapisy umowne jest więc poinformowanie osoby - Klienta Banku, któremu nie przyznał kredytu, że istnieje możliwość przekazania jego danych osobowych do A. w celu przedstawienia mu oferty innych banków oraz przekazanie tych danych do Spółki. W przypadku kiedy Bank otrzyma taką zgodę, wysyła niezbędne dokumenty Klienta do A., które to dalej kontynuuje procedurę zmierzającą do udzielenia kredytu w innym banku.

W zamian za dane osobowe Klientów, zmierzające do udzielenia kredytu lub pożyczki w jednym z banków trzecich, z którymi Spółka współpracuje na podstawie odrębnych porozumień, Bank otrzyma od Spółki miesięczne wynagrodzenia - prowizję - składającą się z części zmiennej w wysokości ustalonej dla każdego z banków, na rzecz których Spółka świadczy usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Tak jak zostało wskazane powyżej Spółka posiada odrębne umowy z 16 spółkami prowadzącymi działalność bankową, a każda z nich określa odrębnie warunki na jakich A. otrzymuje wynagrodzenie w zamian za sprzedaż ich produktów - kredytów hipotecznych i kredytów gotówkowych.

Natomiast jeżeli chodzi o wynagrodzenie dla Banku, to należne jest ono tylko w przypadku skutecznego przekazania kontaktu przez Bank do Spółki tj. takiego, który zakończy się podpisaniem umowy kredytowej w jednym z banków, na rzecz których A. świadczy usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Dane zebrane przez Bank w wyniku przeprowadzonej procedury kredytowej z Klientem mogą więc posłużyć wprost A. w celu dalszego wykorzystania ich w pośrednictwie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, znacząco wpływając na czas oraz możliwości realizacji oferowanych usług przez Spółkę. Bank nie ma w swoim statucie wpisanego pośrednictwa finansowego, jako działalności którą wykonuje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wskazana w stanie faktycznym usługa świadczona przez Bank na rzecz A. stanowi usługę zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazana w stanie faktycznym usługa świadczona przez Bank na rzecz A. jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (dalej; "podatek VAT") na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na poprawność wskazanego stanowiska wskazuje w szczególności klasyfikacja przedmiotowej usługi dokonana w oparciu o przepisy ustawy o VAT.

Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 38 przedmiotowej ustawy, zwalnia się od podatku następujące usługi:

* usługi udzielania kredytów,

* usługi udzielania pożyczek pieniężnych,

* usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych,

* usługi zarządzania kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Bank na rzecz A. stanowi usługę "pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych" i tym samym podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT jako usługa wskazana wprost w powyższym przepisie.

Poprzez fakt przekazywania danych Klientów, a następnie oferowania im przez Spółkę usług innych banków w zakresie udzielania kredytów gotówkowych i hipotecznych Banki A. pełnią łącznie funkcje pośrednika finansowego, wypełniając tym samym zakres podmiotowy udzielonego przez ustawodawcę zwolnienia.

Innymi słowy realizacja świadczonej przez A. złożonej i kompleksowej usługi wynika z faktu zawarcia umowy z Bankiem na przekazywanie odpowiednich danych, na podstawie których możliwe jest zaoferowanie usług innych podmiotów, od których Spółka otrzymuje wynagrodzenie i dzieli się nim z Bankiem (wynagrodzenie z tytułu skutecznego przekazania danych Klientów).

Biorąc pod uwagę zakres czynności opisanych w umowie i wykonywanych na rzecz A. przez Bank

* czynności te wykonywane są w celu przedstawienia klientom Banku innych ofert podmiotów udzielających kredyty,

* poczynione przez Bank działania przyczyniają się do zawarcia umowy kredytowej pomiędzy Klientem, a innym podmiotem udzielającym kredyty.

Należy więc zaznaczyć, że wynagrodzenie jakie otrzymuje Bank od A. tak jak to zostało opisane wstanie faktycznym należne jest tylko i wyłącznie w momencie skutecznego przekazania danych osobowych Klientów przez Bank do Spółki, co zdaniem Wnioskodawcy dodatkowo wskazuje na kwalifikację usługi świadczonej przez Bank jako pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

W tym miejscu należy przytoczyć wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-124/07 (J.C.M. Beheer) z dnia 3 kwietnia 2008 r., który stwierdza, że z podatku VAT zwolnione są również usługi świadczone przez brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego, który działając w imieniu innego brokera lub pośrednika pozostaje w pośrednim stosunku ze stronami umowy, do zawarcia której się przyczynia.

Zgodnie z tym co zostało przedstawione w stanie faktycznym analogicznie do przytoczonego wyroku nie budzi wątpliwości fakt, iż Bank przekazując dane klienta do Spółki, która to następnie pośredniczy w zawarciu umowy kredytowej innego banku, przyczynia się w sposób pośredni do zawarcia tejże umowy. Bez wykonania tej czynności usługa nie mogłaby w ogóle dojść do skutku.

Wracając do wspomnianego wyroku należy wskazać argumentację Trybunału, która mówi: "Artykuł 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w ten sposób, że okoliczność, że broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku od wartości dodanej na mocy tego przepisu".

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż umożliwiając Spółce realizację usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych poprzez przekazanie jej danych Klientów, sam staje się pośrednikiem dla celów zwolnienia, o którym mowa w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Nawet pomimo braku zapisów w statucie Banku o świadczeniu przez niego usług w zakresie pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych, zdaniem Wnioskodawcy jest on uprawniony do stosowania zwolnienia z opodatkowania VAT dla świadczonych przez siebie usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Należy bowiem zwrócić uwagę, że przewidziane w znowelizowanych przepisach zwolnienie dla usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych nie ma charakteru podmiotowo - przedmiotowego, lecz typowo przedmiotowy. Oznacza to, iż intencją ustawodawcy nie było zwolnienie z opodatkowania wyłącznie usług świadczonych przez stricte pośredników kredytowych, ale usług mających charakter pośrednictwa w udzielaniu kredytów, a więc takich, w których usługodawca wykonuje czynności charakterystyczne dla tej działalności. Takimi są właśnie czynności wykonane przez Bank - bez przekazania danych Klientów do Spółki wykonanie umowy jest niemożliwe.

Zgodnie z powyższym skuteczne przekazanie danych klientów, w celu zaoferowania kredytów innych banków na rynku ma charakter pośrednictwa w zawieraniu umów kredytowych lub pożyczek pieniężnych. Wynagrodzenie związane z tą usługą nie należy się bowiem Wnioskodawcy za samo przekazanie danych klientów do Spółki, a jedynie za skuteczne przekazanie, to jest takie, które rodzi za sobą powstanie umowy kredytowej lub pożyczki pieniężnej pomiędzy danym bankiem a Klientem.

Bank nie jest w bezpośrednim związku z klientem, który zawiera umowę kredytową za pośrednictwem Spółki. Jednak dla celów VAT zakres definicji usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych powinien zostać dokonany analogicznie jak definicja transakcji ubezpieczeniowej, która zgodnie z wyrokiem z dnia 7 grudnia 2006 sprawie C-13/06 nie wymaga aby transakcja zawierana była bezpośrednio przez podmiot udzielający ubezpieczenia, dopuszczając tym samym świadczenie usług przez podmiot nie posiadający odpowiednich uprawnień.

Ponadto, na kwalifikację usług Banku jako pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych wskazuje sposób podziału wynagrodzenia - prowizji dla Banku. W przypadku przekazania danych Klientów, a następnie podpisania z nimi umowy kredytowej z jednym z banków trzecich, z którymi współpracuje Spółka na podstawie odrębnych porozumień, Bankowi należy się miesięczne wynagrodzenie. Wynagrodzenie to stanowi procentową część wynagrodzenia Spółki, które otrzymuje od wspomnianych banków trzecich.

Podsumowując, powyższe argumenty jednoznacznie przesądzają zdaniem Wnioskodawcy, iż dla celów podatku VAT, świadczona przez Bank usługa opisana w stanie faktycznym przedmiotowego wniosku, powinna być klasyfikowana jako usługa pośrednictwa w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, a tym samym powinna podlegać zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 41 ust. 1 ustawy postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak w myśl art. 43 ust. 1 ww. ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku:

pkt 38 - usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;

pkt 39 - usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;

pkt 40 - usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług;

pkt 41 - usługi, których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2010 r. Nr 211, poz. 1384), z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy, obowiązujący od dnia 1 stycznia 2011 r.).

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi finansowe, m.in. z zakresu udzielania finansowania (np. kredyt, gwarancje bankowe, karty kredytowe). Bank działa nie tylko w oparciu o swoje placówki detaliczne..., ale także poprzez Spółkę pośrednictwa finansowego z Grupy B. jaką jest A. Sp. z o.o. (dalej "A. " lub "Spółka"), która poza ofertą Banku oferuje klientom usługi świadczone przez podmioty inne niż Wnioskodawca pełniąc na rynku funkcję pośrednika finansowego. W przypadku odrzucenia wniosku klienta o kredyt, Bank oferuje Klientom możliwość przekazania ich danych osobowych oraz dokumentacji związanej ze złożonym przez nich wnioskiem do A. celem wystąpienia za pośrednictwem Spółki o udzielenie kredytu w innym banku. W zamian za dane osobowe Klientów, zmierzające do udzielenia kredytu lub pożyczki w jednym z banków trzecich, z którymi Spółka współpracuje na podstawie odrębnych porozumień, Bank otrzyma od Spółki miesięczne wynagrodzenia - prowizję - składającą się z części zmiennej w wysokości ustalonej dla każdego z banków, na rzecz których Spółka świadczy usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych. Wynagrodzenie dla Banku, to należne jest ono tylko w przypadku skutecznego przekazania kontaktu przez Bank do Spółki tj. takiego, który zakończy się podpisaniem umowy kredytowej w jednym z banków na rzecz których A. świadczy usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych.

W ocenie Strony świadczone przez Nią usługi stanowią usługi pośrednictwa w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie nie definiują pojęcia pośrednictwa.

Mając na uwadze, iż przedmiotowa sprawa dotyczy kwestii podatkowych tut. Organ posłuży się definicją "pośrednictwa" sformułowana przez ETS.

W sprawie C-453/05 ETS stwierdził, że "pośrednictwo stanowi działalność polegająca na pośredniczeniu, które może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową."

Natomiast w sprawie C-235/00, Trybunał przyjął, że pojęcie pośrednictwa należy także rozumieć w połączeniu z pojęciem negocjacji. W wyroku tym wskazano, iż znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13B (d) (5), "odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem."

Z powyższego wynika, że nie stanowi pośrednictwa w przedmiotowym zakresie gdy zaistnieją następujące przesłanki:

* podmiot "pośredniczący" przyjmuje rolę którejkolwiek ze stron umowy,

* działalność "pośrednika" polega na świadczeniu usług wchodzących w zakres umowy dotyczącej produktu finansowego,

* działalność "pośrednika" polega na świadczeniu usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów.

Ponadto, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

* wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,

* uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,

* prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,

* nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Powyższe oczywiście nie oznacza, iż pośrednik nie może wykonywać dodatkowych czynności, jednakże aby czynności te można było zaliczyć do czynności pośredniczących konieczne jest aby wywoływały lub miały na celu wywołania skutku dla wszystkich stron transakcji; innymi słowy konieczne jest aby skutek tych czynności odnalazł odzwierciedlenie w zawartej umowie pomiędzy stronami.

W świetle powyższego nie można uznać świadczonej przez Stronę usługi ograniczającej się jedynie do poinformowania klienta, któremu Wnioskodawca odmówił kredytu, o istnieniu możliwości przekazania jego danych osobowych do innego podmiotu (spółki A.), w celu przedstawienia mu oferty innych banków za usługę pośrednictwa w świadczeniu usługi udzielania kredytów lub pożyczek. O usłudze pośrednictwa w świadczeniu usługi udzielania kredytów można bowiem mówić tylko w odniesieniu do Spółki A. Ze stanu faktycznego wynika bowiem, że to Spółka A. otrzymuje wynagrodzenie od innych banków w zamian za sprzedaż ich produktów - kredytów hipotecznych i kredytów gotówkowych. Należy w tym miejscu podkreślić, że powyższe nie pozostaje w sprzeczności ze stanem faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę, w którym to wskazano, iż zebrane przez Wnioskodawcę dane mogą posłużyć wprost spółce A. w celu ich dalszego wykorzystania h w pośrednictwie udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, znacząco wpływając na czas oraz możliwość realizacji oferowanych usług przez Spółkę.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż przedmiotowe usługi świadczone przez Wnioskodawcę, jako nieujęte w dyspozycji art. 43 ust. 1 pkt 38 nie korzystają ze zwolnienia z podatku od towarów i usług przewidzianego w tym przepisie.

W złożonym wniosku Strona wskazała ponadto, iż świadczone przez Nią usługi na rzecz spółki A. przyczyniają się do zawarcia umowy kredytowej pomiędzy klientem, a innym bankiem.

Z powyższego wynika zatem, że zdaniem Wnioskodawcy świadczone usługi stanowią element usługi pośrednictwa w pośrednictwie udzielania kredytów. W ocenie Organu podatkowego z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

Z analizy wyżej powołanego art. 43 ust. 13 ustawy, wynika, iż zastosowanie zwolnienia z podatku możliwe jest także w odniesieniu do usług stanowiących element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 37-41 pod warunkiem, iż

* stanowią one odrębną całość

* są właściwe oraz

* niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej.

Należy przy tym podkreślić, iż aby dana czynność mogła skorzystać ze zwolnienia od podatku musi posiadać łącznie wszystkie cechy przewidziane w ww. przepisie.

Aby uznać usługę za właściwą musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej. Z uwagi na powyższe, w przedmiotowej sprawie usług polegających na przekazaniu danych osobowych i dokumentacji klientów do spółki A. nie można uznać za usługi właściwe, gdyż pomimo iż stanowią, obok usługi pośrednictwa w udzielaniu kredytów, odrębną całość, jednakże nie obejmują one funkcji charakterystycznych tej usługi zwolnionej. Czynności te nie są również usługami niezbędnymi do świadczenia tej usługi, gdyż mają na celu jedynie przekazanie danych klientów, a zatem stanowię wyłącznie czynność faktyczną związaną z umową pośrednictwa w udzielaniu kredytów.

Tym samym stwierdzić należy, że świadczonych przez Stronę usług nie można uznać za usługi objęte dyspozycją art. 43 ust. 13 ustawy.

Uwzględniając treść złożonego wniosku stwierdzić należy, iż to czynności wykonywane przez spółkę A., która dokonuje sprzedaży produktów bankowych można uznać za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług kredytowych, natomiast usługi świadczone przez Wnioskodawcę stanowią jedynie element usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług, co na mocy art. 43 ust. 14 ustawy, podlega wyłączeniu ze zwolnienia od podatku.

Czynności wymienione we wniosku w istocie są czynnościami pobocznymi, pomocniczymi, stanowiące jedynie wsparcie dla usług głównych tj. usług pośrednictwa w udzielaniu kredytów i z punktu widzenia nabywcy usługi pośrednictwa pozostają bez znaczenia. Czynności takie są wyłącznie pochodną czynności pośrednictwa w zakresie udzielania kredytów i należy je traktować w oderwaniu od nich, jako odrębne elementy związane z pośrednictwem.

Mając powyższe na względzie należy zauważyć, iż w opisanych wyżej okolicznościach, w odniesieniu do ww. czynności zastosowanie będzie miał art. 43 ust. 14 ustawy, na mocy którego świadczone przez Wnioskodawcę usługi będą wyłączone ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż usługi polegające na przekazywaniu do spółki A. danych osobowych klientów w celu przedstawienia im oferty innych banków opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

W tym miejscu wskazać należy, iż Organ podatkowy nie neguje rozstrzygnięcia TSUE zapadłego w sprawie C-124/07, ani też rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie C-13/06, zauważa jednak że dotyczyły one odpowiednio: podmiotów wykonujących działalność brokerską i usługi pośrednictwa w zakresie ubezpieczeń oraz świadczenia pomocy drogowej, do którego zobowiązuje się instytucja na rzecz swoich członków, w zamian za zapłatę stałej składki rocznej w razie wystąpienia pokrytego przez nią ryzyka awarii lub wypadku, stąd orzeczenia te nie mogą stanowić podstawy do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.