IPPP2/443-407/09-4/SAP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Podatnika, przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2009 r. (data wpływu 9 kwietnia 2009 r.), uzupełnione pismem z dnia 24 czerwca 2009 r. (data wpływu 29 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT) a także właściwego numeru identyfikacyjnego w informacji podsumowującej - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokonania WNT a także właściwego numeru identyfikacyjnego w informacji podsumowującej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik jest oddziałem przedsiębiorcy zagranicznego (podatnika podatku od wartości dodanej, zarejestrowanego do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych, odpowiednika formy prawnej w postaci spółki z ograniczoną odpowiedzialnością), którego przedmiotem działalności jest między innymi wynajem wagonów kolejowych, lokomotyw i części zamiennych oraz sprzedaż złomu. Rejestracja przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce jako podatnika czynnego VAT została dokonana jeszcze przed utworzeniem w Polsce Oddziału. Bez pośrednictwa Oddziału, przedsiębiorca zawarł umowy najmu wagonów z podmiotami polskimi, które trwają do dnia dzisiejszego. W celu wykonania umów przemieścił wagony z terytorium Słowacji na terytorium Polski. Po utworzeniu w Polsce Oddziału realizację tych umów przejął Oddział. Dla sprawy istotne jest, że od czasu przemieszczenia wagonów ze Słowacji do Polski upłynęło ponad 20 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Podatnika w momencie przemieszczenia wagonów na terytorium Polski nie było obowiązku rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z uwagi na to, że zostały one przemieszczone w celu czasowego używania. Nie będzie także obowiązku rozliczenia WNT nawet wtedy, gdy okres używania wagonów do świadczenia usług najmu na terytorium Polski przekroczy 24 miesiące. Powyższy wniosek wypływa z faktu, iż przepis art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług w części określającej graniczny termin, od którego należałoby uznawać daną transakcję za wewnątrzwspólnotowe nabycie (24 miesiące) jest niezgodny z zapisami Dyrektywy 2006/112. Zgodnie bowiem z art. 17 (2) (g) tejże Dyrektywy za przemieszczenie do innego państwa członkowskiego nie uznaje się wysyłki lub transportu towarów do celów czasowego użycia danych towarów na terytorium państwa członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów w celu świadczenia usług przez podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Z treści tego przepisu wynika, że Dyrektywa nie wprowadza w tej mierze żadnych ograniczeń czasowych. Uznać zatem należy, że państwa członkowskie nie mają możliwości doprecyzowania owej "czasowości". Z tego względu należy przyjąć, iż regulacja art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jest niezgodna z cytowanym przepisem Dyrektywy, a zatem przepis krajowy nie może być stosowany.

Na tle opisanego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju. Przepis art. 9 ust. 1 ww. ustawy brzmi: "Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz", natomiast przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy brzmi: "Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika".

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 11 ust. 1, przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, w przypadku gdy towary mają być czasowo używane na terytorium kraju, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące, dla świadczenia usług przez tego podatnika posiadającego siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu.

Z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 z późn. zm.), brzmi: "W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie.

Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków.

Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana.

Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej."

Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej stanowi część krajowego porządku prawnego. Zgodnie z powyższym regulacje prawne dotyczące prawa podatkowego zawarte w dyrektywach są stosowane w krajach członkowskich poprzez implementację, czyli uregulowanie w przepisach prawa krajowego zagadnień prawa wspólnotowego.

Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej przemieszczenie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do innego państwa członkowskiego uznaje się za odpłatną dostawę towarów. Zgodnie natomiast z przepisem art. 17 ust. 2 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE za przemieszczenie do innego państwa członkowskiego nie uznaje się wysyłki lub transportu towarów do celu czasowego użycia danych towarów na terytorium państwa członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów w celu świadczenia usług przez podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Obowiązująca od 1 maja 2004 r. ustawa o podatku od towarów i usług, która zastąpiła poprzednio obowiązującą ustawę z dnia 8 stycznia 1993 r., jest wyrazem dostosowania prawa krajowego do obowiązującego w Unii Europejskiej jednolitego systemu podatku VAT. Jej przepisy stanowiły implementację przepisów ówcześnie obowiązującej VI Dyrektywy, natomiast obecnie stanowią implementację przepisów obecnie obowiązującej Dyrektywy 2006/112/WE. Biorąc pod uwagę wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, iż przepisy art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług stanowią prawidłową implementację przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. Spółka podnosi, iż przepis art. 12 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy jest niezgodny z przepisem art. 17 ust. 2 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE, gdyż przepis Dyrektywy nie zawiera granicznego terminu 24 miesięcy, po upływie których należy uznać, że dany podatnik dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Prawdą jest, iż przepis art. 17 ust. 2 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE nie zawiera ww. terminu, jednakże nie oznacza to, iż przepis art. 12 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy jest z nim niezgodny. Przepis art. 17 ust. 2 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE stanowi o "czasowym używaniu danych towarów na terytorium państwa członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów", przy czym zauważyć należy, iż przepisy Dyrektywy nie precyzują, co należy rozumieć przez pojęcie "czasowe". Jedyną wskazówkę co do znaczenia przedmiotowego pojęcia zawiera przepis art. 17 ust. 1 lit. h) Dyrektywy 2006/112/WE, który stanowi o czasowym używaniu danych towarów przez okres nieprzekraczający 24 miesięcy. Brak jasno sformułowanej i precyzyjnej definicji przedmiotowego pojęcia może prowadzić do nierównego traktowania podatników w poszczególnych krajach członkowskich, a nawet do nierównego traktowania podatników na terytorium danego kraju członkowskiego (w tym wypadku Polski). Uznanie stanowiska Spółki (zgodnie z którym czasowe używaniu danych towarów na terytorium państwa członkowskiego zakończenia wysyłki lub transportu towarów nie jest ograniczone upływem żadnego, z góry określonego okresu czasu) za prawidłowe, prowadziłoby wprost do sytuacji, w której ww. przesunięcia towarów na okres powyżej 5, 10 czy nawet 50 lat byłyby uznawane za "czasowe" - w sposób oczywisty prowadziłoby to do nadużyć i nieprawidłowości przy rozliczaniu podatku VAT. Należy zauważyć, iż gdyby powyższa interpretacja była zgodna z zamiarem ustawodawcy unijnego, to pominąłby on w art. 17 ust. 2 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE słowo "czasowe". Dlatego też tutejszy organ podatkowy stoi na stanowisku, iż Dyrektywa 2006/112/WE pozostawia zdefiniowanie przedmiotowego pojęcia ustawodawstwom państw członkowskich. Polski ustawodawca przy implementacji przepisów Dyrektyw stanął na stanowisku, iż używanie towarów przez okres dłuższy niż 24 miesiące nie spełnia warunków do uznania tego używania za "czasowe". Zgodnie z powyższym przepis art. 12 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy nie jest niezgodny z Dyrektywą 2006/112/WE.

Przepis art. 12 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż w przypadku gdy ustaną okoliczności, o których mowa w ust. 1, przemieszczenie towarów uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów - przepis ten stanowi implementację przepisu art. 17 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE, który stanowi, iż w przypadku, gdy jeden z warunków, od których uzależnione jest skorzystanie z przepisu ust. 2 przestaje być spełniony, towary te uznaje się za towary przemieszczone do innego państwa członkowskiego - w takim przypadku przemieszczenie uznaje się za dokonane w chwili, gdy dany warunek przestał być spełniany. W przedmiotowej sprawie warunki określone w przepisie art. 12 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy < art. 17 ust. 2 lit. g) Dyrektywy 2006/112/WE> przestaną być spełniane w momencie, w którym minie ww. termin.

Zgodnie z przepisem art. 20 ust. 5 ww. ustawy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 6-9. We wniosku Spółka nie podała, czy w sprawie zachodzi któraś z okoliczności wymienionych w art. 20 ust. 6-9 ww. ustawy. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sytuacji Spółka powinna wykazać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce w deklaracji podatkowej za miesiąc następujący po miesiącu, w którym upływa 24 miesięczny termin określony w art. 12 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy. Zgodnie z wnioskiem wagony zostały przemieszczone do Polski w dniu 3 lipca 2007 r., a zatem przedmiotowy termin mija z dniem 3 lipca 2009 r. Tym samym obowiązek podatkowy powstanie u Spółki w dniu 15 sierpnia 2009 r., o ile w sprawie nie zaistnieją okoliczności wymienione w przepisach art. 20 ust. 6-9 ww. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 100 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9-12 lub wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym informacje podsumowujące o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów i wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, zwane dalej "informacjami podsumowującymi", za okresy kwartalne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu:

Przepis art. 100 ust. 3 ww. ustawy brzmi: "Informacja podsumowująca powinna zawierać w szczególności następujące dane:

W przedmiotowej sprawie towary (wagony) zostały przemieszczone z terytorium Słowacji na terytorium Polski. Zatem wewnątrzwspólnotowemu nabyciu towarów dokonanemu przez Spółkę na terytorium Polski odpowiada wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów dokonana przez Spółkę na terytorium Słowacji. Zgodnie z powyższym składając informację podsumowującą o której mowa w art. 100 ww. ustawy Spółka jako dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów wskazuje siebie, podając przy tym numer identyfikacji podatkowej pod którym Spółka jest zarejestrowana dla potrzeb podatku od towarów i usług na terytorium Polski, natomiast jako kontrahenta dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów Spółka również wskazuje siebie, jednakże podając przy tym właściwy i ważny numer identyfikacyjny nadany mu na Słowacji.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Spółki przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.