IPPP2/443-405/13-2/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 26 kwietnia 2013 r. (data wpływu 2 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowywania usług związanych z usługą przekazu pocztowego i ekspresu pieniężnego oraz usług dodatkowych wymienionych we wniosku - jest prawidłowe.

W dniu 2 maja 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług związanych z usługą przekazu pocztowego i ekspresu pieniężnego oraz usług dodatkowych wymienionych we wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje usługi finansowe polegające na poleceniu wypłaty odbiorcy określonej kwoty pieniężnej. Jest to usługa przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny pocztowe zlecenie wypłaty. Usługi te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Usługi te są świadczone przez Spółkę na podstawie regulaminów, które określają szczegółowe zasady ich wykonywania w tym czynności dodatkowych, które są świadczone w ramach realizacji usług podstawowych. Nadawca może złożyć wniosek o wykonanie określonych czynności dodatkowych, które de facto umożliwią realizację konkretnej usługi.

I. Usługi dodatkowe związane wyłącznie z usługą przekaz pocztowy i ekspres pieniężny:

II. Usługi dodatkowe, które są świadczone przez Sp.ókę do usług wymienionych w pkt I, a także do innych usług jak powszechne i niepowszechne usługi pocztowe.

W przypadku dwóch ostatnich usług dodatkowych, nadawca składa wniosek o ich wykonanie na formularzu, który może dotyczyć również innych usług np. przesyłek. Nadawca może zaznaczyć, iż wnioskuje o wykonanie tej usługi dodatkowej wyłącznie w zakresie przekazu pieniężnego lub ekspresu pieniężnego, może jednak na tym samym formularzu zaznaczyć usługi w zakresie nadawania przesyłek, których również będzie dotyczyć pełnomocnictwo czy żądanie dosłania pod wskazany adres. Wówczas nadawca uiszcza jedną opłatę.

W przypadku, gdy nadawca składa pełnomocnictwo lub żądanie dosłania pod wskazany adres do różnego rodzaju usług np. przesyłek, paczek, przekazów, które są opodatkowane bądź korzystają ze zwolnienia od podatku, wówczas Spółka obecnie nalicza podatek VAT według stawki podstawowej.

W związku z powyższym pojawiają się wątpliwość dotyczące kwestii opodatkowania przedmiotowych czynności

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy czynności wymienione w pkt I 1-5 wykonywane przez Spółkę w związku z realizacją usługi przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla usługi głównej (zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40).

2. Czy czynności wymienione w pkt II 1-2, wykonywane wyłącznie w związku z realizacją usługi przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla usługi głównej (zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Na tej podstawie usługi Spółki przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny korzystają ze zwolnienia od opodatkowania.

W myśl art. 43 ust. 13 zwolnienie stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Z przepisu tego wynika, iż w celu objęcia zwolnieniem usługi pomocniczej muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* usługa musi stanowić element usługi podstawowej,

* element ten musi sam stanowić odrębną całość i

* być właściwy oraz

* niezbędny do świadczenia zwolnionej usługi finansowej czy ubezpieczeniowej.

Przedmiotowy przepis nie posiada swojego odpowiednika w treści Dyrektywy 2006/112, Dyrektywa nie przewiduje w art. 135, który określa zakres zwolnienia dla usług finansowych, ani w kolejnych art. 136 i 137 zwolnienia dla usług pomocniczych dla zwolnionych usług finansowych. Przepis ustawy krajowej nie stanowi więc bezpośrednio implementacji zapisów dyrektywy.

W świetle orzecznictwa wydanego w zakresie przedmiotowego przepisu należy uznać, iż zwolnienie to ma zastosowanie do usług świadczonych przez inne podmioty niż podmiot świadczący zwolnioną usługę finansową. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 maja 2012 r. (sygn. akt. I FSK 268/12) zwrócił uwagę, iż w odpowiedzi na interpelację nr 3115 w sprawie odmiennych interpretacji dotyczących szkód dotyczących opodatkowania likwidacji szkód, podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów stwierdził, iż powyższy przepis jest odzwierciedleniem tez wynikających z zastosowania zwolnienia dla części składowej usługi ubezpieczeniowej lub finansowej wykonywanej przez podmiot trzeci.

Istotny w tym zakresie jest w szczególności wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) v. Skatteministeriet. W tym orzeczeniu Trybunał rozstrzygnął kwestię objęcia zwolnieniem usług świadczonych na rzecz banków przez stowarzyszenie zarejestrowane jako podatnik, zrzeszające głównie banki oszczędnościowe, na podstawie art. 13 (13) (d) 3 i 5 VI dyrektywy, któremu obecnie odpowiada art. 135 ust. 1 lit. d i f dyrektywy 2006/112. Stowarzyszenie świadczyło na rzecz swoich członków i innych swoich klientów, korzystających ze stworzonej przez nie sieci obsługi danych, usługi dotyczące m.in. przelewów, obrotu papierami wartościowymi, zarządzania lokatami bankowymi oraz kredytami, a także usługi dotyczące obsługi administracyjnej swoich członków. Usługi te były świadczone w całości albo w części elektronicznie. Za świadczone usługi stowarzyszenie otrzymywało wynagrodzenia nie od klientów banków, lecz od banków. Świadcząc usługi na rzecz klientów banków, stowarzyszenie występowało nie w imieniu własnym, lecz w imieniu banków. Trybunał stwierdził, że ani sposób wykonywania usług (przez zastosowanie elektronicznych środków przekazu), ani charakter prawny usługodawcy (brak statusu banku czy innej instytucji finansowej), ani też brak umowy ostatecznego odbiorcy tych usług z usługodawcą, nie wyklucza objęcia takiej usługi zwolnieniem dotyczącym usług finansowych, pod warunkiem że usługi takie postrzegane są przez klienta banku jako element otrzymywanej od niego usługi finansowej.

Z treści przepisu art. 43 ust. 13 nie wynika konieczność tożsamości podmiotowej podmiotu świadczącego usługę finansową oraz usługę pomocniczą. Przepis ten ma więc zastosowanie do usług świadczonych przez inne podmioty niż podmiot świadczący zwolnioną usługę finansową, gdyż taki podmiot, świadcząc swoje usługi, niejako "wyręcza" podmiot świadczący zwolnioną usługę finansową w świadczeniu niektórych jej elementów (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 3 lipca 2012 r. I SA/Gd 473/12).

Jeżeli więc usługa pomocnicza (dodatkowa) do zwolnionej usługi finansowej jest wykonywana przez podmiot, który sam świadczy usługę finansową, to stanowi ona element usługi finansowej o charakterze kompleksowym i z tego względu jest ona objęta zwolnieniem. Zdaniem Poczty Polskiej dodatkowe świadczenia wykonywane w ramach realizacji usługi przekaz pocztowy lub ekspres pieniężny powinny być traktowane jako świadczenia kompleksowe (złożone).

W polskich przepisach brak jest wprawdzie definicji świadczenia złożonego, jednak z uwagi na rozwój rynku usług mających charakter kompleksowy (złożony), została wypracowana definicja tego rodzaju usług, w szczególności w oparciu o linię orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Zgodnie z orzeczeniem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-349/96 Commisioners of Customs and Excise przeciwko Card Protection Plan Ltd z dnia 25 lutego 1999 r., każde świadczenie dla celów opodatkowania VAT należy traktować jako odrębne i niezależne. Jednak, gdy kilka świadczeń obejmuje jedną usługę, nie można dzielić jej sztucznie dla celów podatkowych. Zdaniem Trybunału z pojedynczą usługą w sensie ekonomicznym mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy jeden lub więcej elementów uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze. Za tę ostatnią należy uznać taką usługę, która nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. W skład świadczenia złożonego wchodzić może nie tylko świadczenie usług, lecz również dostawa towarów. W takiej sytuacji świadczenie pomocnicze dzieli podatkowy los świadczenia głównego.

Podobne stanowisko Trybunał wyraził w orzeczeniu w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV z 21 października 2005 r., zgodnie z którym jeżeli transakcja składa się z zespołu czynności należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja celem określenia, po pierwsze czy są to dwa lub więcej niż dwa świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie."

W wyroku w sprawie C -111/05 Aktiebolaget NN z dnia 29 marca 2007 r. ETS orzekł, że "jedno świadczenie występuje w przypadku gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny."

Usługi dodatkowe do usługi przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny, mają na celu lepsze skorzystanie ze świadczenia głównego lub jego uzupełnienie. W określonych okolicznościach są one wręcz niezbędne do realizacji świadczenia głównego (np. czasowa nieobecność adresata w miejscu oznaczonym jako miejsce doręczenia). Nabywca usługi nie może ponadto zakupić samych usług dodatkowych. Byłoby to bezprzedmiotowe, gdyż usługi te nie mogą być zrealizowane bez wykonania usługi głównej.

Dlatego należy uznać, iż do usług pomocniczych (dodatkowych), wskazanych w opisie stanu faktycznego, powinny mieć zastosowanie identyczne zasady opodatkowania, jak dla usługi głównej. Warto również podkreślić, iż usługi te nie mogą zostać wykonane przez inny podmiot, niż świadczący usługę główną, co jednoznacznie świadczy o nierozerwalności świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i rozporządzeniach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zwolnienia z podatku VAT wskazane w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług stanowią implementację odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. a-e Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Powyższe wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, stwierdzając, że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie VAT nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą VAT stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem "pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Ze złożonego wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonuje usługi finansowe polegające na poleceniu wypłaty odbiorcy określonej kwoty pieniężnej. Jest to usługa przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny pocztowe zlecenie wypłaty. Usługi te korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Usługi te są świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie regulaminów, które określają szczegółowe zasady ich wykonywania w tym czynności dodatkowych, które są świadczone w ramach realizacji usług podstawowych. Nadawca może złożyć wniosek o wykonanie określonych czynności dodatkowych, które dc facto umożliwią realizację konkretnej usługi.

Usługami dodatkowymi (I) związanymi wyłącznie z usługą przekaz pocztowy i ekspres pieniężny są: wydanie odpisu potwierdzenia nadania przekazu, E. oraz wpłata na rachunek bankowy, pisemne zastrzeżenie adresata w zakresie doręczania przekazu pocztowego i E. osobie pełnoletniej zamieszkałej wraz z adresatem, żądanie w zakresie odstąpienia od umowy lub zmiany adresata lub zmiany/korekty jego adresu, przechowywanie przekazu pocztowego, udzielenie informacji o E. Ponadto Wnioskodawca świadczy usługi dodatkowe (II), które są świadczone przez Pocztę Polską do usług wymienionych przekaz pocztowy i ekspres pieniężny, a także do innych usług jak powszechne i niepowszechne usługi pocztowe, tj. pełnomocnictwo do stałego/okresowego/jednorazowego odbioru, żądanie dosłania pod wskazany adres.

W przypadku dwóch ostatnich usług dodatkowych, nadawca składa wniosek o ich wykonanie na formularzu, który może dotyczyć również innych usług np. przesyłek. Nadawca może zaznaczyć, iż wnioskuje o wykonanie tej usługi dodatkowej wyłącznie w zakresie przekazu pieniężnego lub ekspresu pieniężnego, może jednak na tym samym formularzu zaznaczyć usługi w zakresie nadawania przesyłek, których również będzie dotyczyć pełnomocnictwo czy żądanie dosłania pod wskazany adres. Wówczas nadawca uiszcza jedną opłatę.

W przypadku, gdy nadawca składa pełnomocnictwo lub żądanie dosłania pod wskazany adres do różnego rodzaju usług np. przesyłek, paczek, przekazów, które są opodatkowane bądź korzystają ze zwolnienia od podatku, wówczas Poczta Polska obecnie nalicza podatek VAT według stawki podstawowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania zwolnienia dla usług dodatkowych wymienionych w pkt I wniosku związanych z realizacją usług przekaz pocztowy oraz ekspres pieniężny oraz usług dodatkowych wymienionych w pkt II wniosku związanych z realizacja usługi przekaz pocztowy oraz ekspres pocztowy.

W ocenie Spółki ww. usługi, jako element kompleksowej usługi przekaz pocztowy i ekspres pieniężny winny korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Ustawa o podatku od towarów i usług ani przepisy dyrektywy 2006/112/WE nie zawierają definicji usługi kompleksowej.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) całe świadczenie kompleksowe podlega takim regulacjom opodatkowania VAT, w tym w zakresie stosowania właściwej stawki VAT, jakie dotyczą świadczenia głównego. Oznacza to, że opodatkowanie świadczeń pomocniczych, składających się na świadczenie kompleksowe, podlega takim samym zasadom opodatkowania, jakim podlega świadczenie główne. Pogląd taki został ukształtowany w orzeczeniu TSUE w sprawie C-349/96 (CPP), w którym TSUE stwierdził, że "Z jedną usługą mamy do czynienia zwłaszcza wtedy, gdy jeden lub kilka elementów należy uznać za usługę główną, a jeden lub kilka elementów za usługi pomocnicze, objęte tym samym reżimem podatkowym, co usługa główna." (podobnie w orzeczeniu w sprawie C-41/04).

Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne czynności pomocnicze. Natomiast, czynność należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza czynność traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia czynności pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez czynności pomocniczej usługi głównej. Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

Uwzględniając powyższe w kontekście przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z usługą kompleksową składająca się z różnych czynności, stanowiących z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość. Wskazane we wniosku czynności tj.wydanie odpisu potwierdzenia nadania przekazu, E. oraz wpłata na rachunek bankowy, pisemne zastrzeżenie adresata w zakresie doręczania przekazu pocztowego i E. osobie pełnoletniej zamieszkałej wraz z adresatem, żądanie w zakresie odstąpienia od umowy lub zmiany adresata lub zmiany/korekty jego adresu, przechowywanie przekazu pocztowego, udzielenie informacji o E., pełnomocnictwo do stałego/okresowego/jednorazowego odbioru, żądanie dosłania pod wskazany adres nie stanowią celu samego w sobie lecz są środkiem do lepszej realizacji świadczenia głównego jakim jest usługa przekaz pocztowy i ekspres pieniężny. Jak wskazał Wnioskodawca nabywca nie może nabyć wyłącznie usług dodatkowych - ich nabycie byłoby zresztą bezprzedmiotowe, ponieważ nie mogłybyć one być zrealizowane bez nabycia usługi głównej tj. usługi przekaz pocztowy i ekspres pieniężny.

Wobec powyższego uznać należy, iż wskazane we wniosku usługi dodatkowe jako czynności poboczne, pomocnicze stanowiące jedynie wsparcie dla świadczenia głównego - usługi przekaz pocztowy i ekspres pieniężny, winny podlegać opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczenia zasadniczego.

Skoro jak wskazał Wnioskodawca usługi przekaz pocztowy i ekspres pieniężny korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, również wymienione we wniosku usługi dodatkowe objęte są na podstawie tego przepisu zwolnieniem od podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.