IPPP2/443-327/09-4/ASi/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie sygn. akt. I SA/Lu 660/09 z dnia 22 stycznia 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2009 r. (data wpływu 23 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* nieodpłatnego przekazania nakładów poniesionych na obce środki trwałe - jest prawidłowe

* objęcia wieloletnią korektą podatku naliczonego od tych nakładów - jest nieprawidłowe

W dniu 23 marca 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie objęcia wieloletnią korektą podatku naliczonego od nakładów poniesionych na obce środki trwałe oraz nieodpłatnego przekazania tych nakładów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na sprzedaży detalicznej artykułów FMCG poprzez sieć placówek handlowych stanowiących jej własność, jak również będących przedmiotem najmu. Rozwój firmy oraz duża konkurencja w branży sprzedaży detalicznej artykułów konsumpcyjnych wymusza poszukiwanie nowych lokalizacji dla nowopowstających sklepów sieci S. W wynajętych lokalach handlowych Strona zwykle dokonuje modernizacji i adaptacji, przystosowujących wynajęty lokal do potrzeb działalności detalicznej. Poniesione nakłady Spółka kwalifikuje do inwestycji w obcych środkach trwałych i amortyzuje zgodnie z art. 16j ust. 4 pkt 1 w okresie 10 (dziesięciu) lat. Umowy najmu zawarte pomiędzy Stroną a właścicielami nieruchomości są wieloletnie (najczęściej dziesięcioletnie) i zawierają uregulowania, że w przypadku zakończenia umowy najmu właściciel nieruchomości nie będzie wymagał przywrócenia stanu poprzedniego, a zatrzyma poczynione przez Stronę nakłady w nieruchomość. Ponieważ wynajmujący z założenia odmawiają zgody na zapłatę za zatrzymane ulepszenia (tłumacząc to tym, że są one zwykle nieprzydatne dla następnego wynajmującego, który i tak adaptuje lokal zgodnie ze swoimi standardami), takie rozwiązanie jest bardziej korzystne dla Strony niż postanowienie o przywróceniu stanu poprzedniego, bo w takim wypadku Spółka musiałaby ponieść jeszcze dodatkowe nakłady. Niestety nie w każdym przypadku lokalizacja jest zgodna z założeniami, tzn. sklep uzyskuje określony poziom obrotów, gwarantujący rentowność danego przedsięwzięcia inwestycyjnego. Czasami zachodzi konieczność (względy ekonomiczne) przedterminowego rozwiązania umowy najmu lokalu handlowego. W tej sytuacji Strona opuszcza wynajmowany lokal, a wynajmujący nabywa prawo do zatrzymania całości nakładów i ulepszeń poniesionych przez spółkę w lokalu. Z tego tytułu spółce nie należy się żadne wynagrodzenie ze strony właściciela obiektu. Dodatkowo najemca będzie zobowiązany do zapłacenia kary umownej lub wyrównania szkody, jaka powstałaby wskutek braku możliwości swobodnego dysponowania przedmiotem umowy w dniu jego wydania. Na skutek przedstawionego wyżej stanu faktycznego rodzą się wątpliwości natury prawno podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy: w niniejszej sprawie istotnym jest, czy w momencie poniesienia wydatków na adaptację lokalu handlowego do potrzeb prowadzonej działalności Spółka miała możliwość odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług użytych do adaptacji lokalu dla potrzeb prowadzonej działalności. Na tak postawione pytanie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej. Skoro w momencie poniesienia wydatków inwestycyjnych w obcym środku trwałym Spółce przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, to późniejsza decyzja o rozwiązaniu umowy najmu pozostaje bez wpływu na kwalifikację prawno podatkową tych wydatków w momencie poniesienia. W niniejszej sprawie nie ma zatem obowiązku dokonywania korekty VAT naliczonego odliczonego w momencie poniesienia wydatków na inwestycję w obcym środku trwałym. Nie będzie zatem koniecznym dokonanie korekty, o której mowa w art. 91 ust. 7 ustawy o VAT, gdyż nie zachodzi tutaj przewidziana w tym przepisie zmiana prawa do rozliczenia VAT.

Reasumując - w ocenie Spółki - nie będzie konieczna korekta VAT w przypadku opuszczenia lokalu przed upływem wynikającego z umowy okresu użytkowania, a co się z tym wiąże zapisy art. 91 ustawy o VAT nie będą miały zastosowania do stanu faktycznego niniejszej sprawy.

Problemem nierozerwalnie związanym z przedstawionym wyżej stanem faktycznym jest kwestia ewentualnego opodatkowania pozostawionych instalacji i innych nakładów trwale związanych z obiektem, która nie została pokryta odpisami amortyzacyjnymi. Stosownie do regulacji prawa cywilnego w tej materii zasadniczo najemca powinien przywrócić przedmiot najmu do stanu poprzedniego, wynajmujący zaś może zatrzymać ulepszenia zwracając najemcy poniesione przez niego wydatki. W niniejszej sprawie - jak już zaznaczono - wynajmujący zachowuje wszelkie ulepszenia lokalu, przez co zwalnia najemcę z konieczności ponoszenia dodatkowych nakładów w celu doprowadzenia lokalu do stanu pierwotnego. O ile w przypadku odpłatnego przekazania nie budzi wątpliwości, że takie świadczenie podlega opodatkowaniu VAT, o tyle w przypadku braku zapłaty pojawiają się istotne wątpliwości natury podatkowej. W ocenie pytającej Spółki pozostawienie ulepszeń nie będzie stanowić dostawy towarów. Wydaje się, że skoro czynność taka nie jest dostawą towarów, o której mowa w art. 7 ustawy VAT to stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT winna być uznana za usługę. Jednak powyższy przepis dotyczy czynności odpłatnych, z kolei w niniejszej sprawie mamy do czynienia z pozostawieniem nakładów bez wynagrodzenia. Istotnie, w ust. 2 tegoż art. ustawodawca wskazał, że przez nieodpłatne świadczenie usług należy rozumieć m.in. wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług.

Wydaje się jednak, że powołana dyspozycja tego przepisu odnosi się do innej kategorii nieodpłatnych przekazań i świadczeń usług. W omawianym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem usług w sposób ściśle teoretyczny.

Najemca, bowiem pozostawia nakłady w wynajmowanym dotychczas lokalu, bo w przeciwnym przypadku byłby zobowiązany do ich demontażu i przywrócenia stanu poprzedniego, co zdecydowanie przewyższałoby ich wartość i czyniłoby taką operację nieracjonalną ze względów ekonomicznych.

Co więcej, nakłady zgodnie z zapisami kodeksu cywilnego dzielą los lokalu. Nie należą one do najemcy, ale są cały czas składnikiem majątku właściciela obiektu handlowego.

Zatem opodatkowanie tego rodzaju wirtualnej transakcji podatkiem należnym jest w ocenie Spółki sprzeczne z ratio legis przepisu art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Z tego względu - w ocenie spółki - pozostawienie ulepszeń w wynajmowanym obiekcie nie będzie skutkowało koniecznością odprowadzenia VAT należnego.

W dniu 17 czerwca 2009 r. wydana została interpretacja indywidualna Nr IPPP2/443-327/09-2/ASi, w której stwierdzono, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. uznać należy za nieprawidłowe w zakresie nieodpłatnego przekazania nakładów właścicielowi obiektu i prawidłowe w zakresie korekty podatku naliczonego. Powyższa interpretacja została doręczona Spółce w dniu 23 czerwca 2009 r.

Pismem z dnia 3 lipca 2009 r. (data wpływu 6 lipca 2009 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania Interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie Nr IPPP2/443-327/09-4/ASi z dnia 7 sierpnia 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 9 września 2009 r. (data wpływu 14 września 2009 r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 17 czerwca 2009 r. Nr IPPP2/443-327/09-2/ASi.

WSA w Lublinie w wyroku z dnia 22 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 660/09 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. Sąd orzekł, iż błędna ocena prawna dokonana przez Dyrektora Izby Skarbowej w zakresie rozpoznania w przedstawionym stanie prawnym i faktycznym nieodpłatnego świadczenia usług przez podatnika na rzecz wynajmujących w zakresie pozostawionych w lokalach objętych najmem nakładów adaptacyjnych, modernizacyjnych spowodowała, że Dyrektor Izby Skarbowej przyjął błędne założenia u podstaw odpowiedzi na pytanie podatnika dotyczące obowiązku korekty odliczenia podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 22 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 660/09, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* nieodpłatnego przekazania nakładów poniesionych na obce środki trwałe - uznaje się za prawidłowe

* objęcia wieloletnią korektą podatku naliczonego od tych nakładów - uznaje się za nieprawidłowe

Stosownie do art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s.1 z późn. zm.) świadczenie usług oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, prawnej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy VAT nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług. Wykładnia pojęcia świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ust. 2 ustawy VAT powinna uwzględniać brzmienie i cel Dyrektywy 2006/112/WE.

W tym stanie prawnym dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczenie usług ma u podstaw transakcję. Transakcja zakłada istnienie stosunku umownego, istnienie relacji między dwoma podmiotami, które zgodnym zamiarem obejmują określone świadczenie, zachowanie jednego podmiotu w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa na rzecz drugiego, adresata świadczenia, konsumenta. Brak konsumenta, beneficjenta usługi wyklucza świadczenie usługi. Definiowanie świadczenia usługi jako transakcji oznacza, że świadczenie usługi przez podatnika w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa na rzecz drugiej strony transakcji ma być objęte zgodnym zamiarem stron transakcji, wyrażonym w ich oświadczeniach woli. Oświadczenia woli stron transakcji mają określać przedmiot świadczenia, jego wykonawcę i adresata, konsumenta.

Obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług powstaje, co do zasady, z chwilą wykonania usługi stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy VAT. Z unormowania momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług należy wyprowadzić stanowisko prawne, że to okoliczności towarzyszące wykonaniu robót adaptacyjnych, modernizacyjnych przez podatnika w lokalach objętych najmem rozstrzygają o zasadności (bądź niezasadności) kwalifikacji tego działania podatnika jako świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 i ust. 2 ustawy VAT.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, podatnik zawiera z wynajmującymi umowy najmu lokali użytkowych dla celów wyłącznie prowadzonego przedsiębiorstwa. Umowy te mają za przedmiot najem lokali użytkowych wyłącznie dla celów przedsiębiorstwa podatnika. Nie mają za przedmiot świadczeń podatnika, najemcy w postaci robót adaptacyjnych, modernizacyjnych na rzecz wynajmujących. W tych umowach podatnik, najemca nie zobowiązuje się do wykonania (świadczenia) na rzecz wynajmujących robót adaptacyjnych, modernizacyjnych, przystosowujących lokale użytkowe wyłącznie dla celów przedsiębiorstwa podatnika. Zgodnie z zawieranymi umowami najmu, podatnik jest uprawniony do wykonania na własny koszt robót adaptacyjnych, modernizacyjnych, przystosowujących lokale użytkowe dla celów wyłącznie prowadzonego przedsiębiorstwa i wyłącznie podatnik podejmuje decyzję czy i jakie roboty będzie wykonywał, stosownie do potrzeb wyłącznie prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa, z pominięciem potrzeb wynajmujących. Wynajmujący nie są uprawnieni w tę decyzję podatnika ingerować i nie są zainteresowani wykonywaniem przez podatnika jakichkolwiek robót w wynajmowanych lokalach użytkowych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że ani wynajmujący, ani podatnik, najemca przy zawieraniu umów najmu lokali użytkowych, nie obejmują zgodnym zamiarem wyrażonym w oświadczeniach woli, wykonywania przez podatnika określonych robót w lokalach użytkowych na rzecz wynajmujących. Po zakończeniu umów najmu wynajmujący nie ponoszą kosztów robót wykonanych przez podatnika, nie są zainteresowani pozostawieniem nakładów podatnika w lokalu po ustaniu najmu. Umowy najmu przewidują dla podatnika możliwość nie przywracania lokalu do stanu poprzedniego po ustaniu najmu, który chce uniknąć kosztów związanych z przywracaniem lokalu do stanu poprzedniego. Wyłącznie podatnik decyduje w jakim stanie zwróci lokal wynajmującemu, czy i w jakim zakresie przywróci stan poprzedni. Wynajmujący, otrzymując z powrotem we władanie przedmiot najmu, nie płaci podatnikowi wynagrodzenia za roboty wykonane przez podatnika wyłącznie dla celów przedsiębiorstwa podatnika.

W przedstawionym stanie prawnym i faktycznym podatnik, kiedy wykonuje na własny koszt roboty adaptacyjne, modernizacyjne w lokalach wynajmujących, w trakcie trwania umów najmu, wyłącznie dla celów przedsiębiorstwa podatnika, nie wykonuje tych robót na rzecz wynajmujących i w tym zakresie nie świadczy nieodpłatnych usług na rzecz wynajmujących w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy VAT. W następstwie, w zakresie tych robót podatnik nie świadczy wynajmującym nieodpłatnych usług w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy VAT, kiedy po ustaniu umów najmu dokonuje zwrotu wynajmującym lokali użytkowych i decyduje ze względów ekonomicznych, że nie będzie przywracać stanu poprzedniego, pozostawia w lokalach nakłady adaptacyjne, modernizacyjne.

Podatnik, który zawarł umowę najmu lokalu użytkowego dla celów prowadzonego przedsiębiorstwa, na własny koszt wykonał roboty przystosowujące lokal dla celów prowadzonego przedsiębiorstwa, po ustaniu najmu został zwolniony przez wynajmującego z obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego, to dokonując zwrotu wynajmującemu lokalu będącego przedmiotem najmu, nie świadczy wynajmującemu nieodpłatnej usługi w zakresie pozostawionych nakładów w lokalu (robót adaptacyjnych, modernizacyjnych) w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy VAT. Zwrot przez podatnika lokalu wynajmującemu, po ustaniu najmu, bez obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego w zakresie wykonanych przez podatnika w lokalach na własny koszt robót adaptacyjnych, modernizacyjnych dla celów wyłącznie przedsiębiorstwa podatnika, w zakresie tych robót nie stanowi nieodpłatnego świadczenia usługi na rzecz wynajmującego w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy VAT. Nie ma znaczenia sposób ustania najmu (wobec upływu czasu, na który został zawarty czy wobec wypowiedzenia przez podatnika, najemcę z powodów nieopłacalności kontynuowania działalności w lokalu objętym najmem). Tak więc stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi wykorzystywane są do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ww. ustawy, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4, a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

Natomiast w myśl art. 91 ust. 2 ww. ustawy w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych i wartości niematerialnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów-jednej dziesiątej, kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W wyniku poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów powstała inwestycja w obcym środku trwałym, która zgodnie z przepisami art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podlega amortyzacji. Stanowi ona u inwestora odrębny od nieruchomości środek trwały i podlega amortyzacji wg zasad określonych dla takich środków trwałych (art. 16j ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). W związku z powyższym inwestycja w obcym środku trwałym, polegająca na adaptacji lokalu, podlega korekcie podatku naliczonego, która powinna być dokonana zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w ciągu 10 kolejnych lat, począwszy od roku, w którym została ona oddana do użytkowania.

Zgodnie z art. 91 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty. W przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy (art. 91 ust. 5 ustawy). Na podstawie ust. 7 ww. artykułu przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Z przedstawionych przez Wnioskodawcę okoliczności wynika, że Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od nakładów inwestycyjnych poniesionych w związku z adaptacją, modernizacją i dostosowaniem do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej lokalu. W wyniku rozwiązania umowy najmu lokalu prawo to ustaje, a "nakłady" w nieruchomość poczynione przez Stronę zatrzymuje wynajmujący lokal. W konsekwencji pozostawione w całości poniesione nakłady, od których odliczono podatek naliczony nie będą służyć już czynnościom opodatkowanym Spółki. W tej sytuacji dochodzi do zmiany przeznaczenia dokonanego ulepszenia.

W związku z powyższym Spółka zobowiązana jest do dokonania korekty podatku naliczonego od inwestycji w obcym środku trwałym, która nie została zamortyzowana. Korekty należy dokonać w sposób określony w przepisach art. 91 ust. 1-6 ustawy o podatku od towarów i usług, tzn. w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym miało miejsce rozwiązanie umowy najmu lokalu. Należy jednorazowo zmniejszyć podatek naliczony o kwotę odliczonego podatku dotyczącego prowadzonej w nim inwestycji ustaloną dla całego pozostałego okresu korekty. Tak więc stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.