IPPP2/443-322/11-3/MM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 9 czerwca 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-322/11-3/MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.), uzupełnione pismem z dnia 31 marca 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty zwiększającej w związku ze zbyciem wierzytelności na rzecz osób trzecich - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty zwiększającej w związku ze zbyciem wierzytelności na rzecz osób trzecich. Przedmiotowy wniosek zawierał braki formalne. W związku z czym tut. Organ podatkowy pismem z dnia 29 marca 2011 r. znak IPPP2/443-322/11-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe

Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług doradztwa podatkowego. Zdarza się, że Spółka ma trudności w uzyskiwaniu płatności od swoich klientów. Wówczas, w odniesieniu do wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535, dalej: "ustawa o VAT", Spółka wysyła do dłużników zawiadomienia o zamiarze skorygowania podatku należnego, zgodnie z przysługującym jej uprawnieniem, o którym mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT. W przypadku nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania przez dłużnika takiego zawiadomienia, Spółka po uprzednim sprawdzeniu, że wszystkie wymogi wymienione w art. 89a ust. 2 są spełnione dokonuje korekty zmniejszającej kwotę podatku należnego wynikającego z tych należności.

Jednocześnie, w niektórych przypadkach po dokonaniu korekty podatku należnego w trybie art. 89a ustawy o VAT, Spółka rozważa zbycie za wynagrodzeniem na rzecz osób trzecich wierzytelności, w stosunku do których dokonana została korekta.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym, zbycie na rzecz osób trzecich wierzytelności w stosunku do których dokonano korekty podatku należnego, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT nie powoduje pod stronie Spółki obowiązku "odwrócenia" dokonanej korekty (dokonania korekty zwiększającej), zgodnie z art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

Zdaniem Spółki, zbycie na rzecz osób trzecich wierzytelności, w stosunku do których skorzystano z uprawnienia do dokonania korekty podatku należnego, o którym mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT nie generuje po stronie Spółki obowiązku "odwrócenia" dokonanej korekty. Nie dochodzi bowiem do "uregulowania należności" w rozumieniu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona. W myśl powołanego artykułu wierzytelność nieściągalną uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub fakturze. Natomiast na podstawie ust. 2, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1.

dostawa towarów lub świadczenie usług jest dokonywane na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

2.

wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny,

3.

wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,

4.

wierzytelności nie zostały zbyte,

5.

od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność, nie upłynęły 2 lata licząc od końca roku, w którym została wystawiona faktura,

6.

wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.

Korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął 14-dniowy termin na uregulowanie należności przez dłużnika, nie wcześniej jednak niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia o zamiarze skorzystania przez wierzyciela z uprawnienia do pomniejszenia kwoty podatku należnego.

Jednocześnie, w ust. 4 art. 89a ustawy o VAT wskazano, że w sytuacji, gdy po dokonaniu przedmiotowej korekty, należność zostanie uregulowana, podatnik zobowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

W ocenie Spółki, z powołanych przepisów wynika, że kumulatywne spełnienie powyższych warunków w danym okresie rozliczeniowym pozwala wierzycielowi na skuteczne skorzystanie z uprawnienia do skorygowania podatku należnego o podatek wynikający z wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Jednocześnie zwrócić należy uwagę, iż przepisy podatkowe nie wprowadzają żadnych ograniczeń w zakresie możliwości zbycia tych wierzytelności po dokonaniu korekty. Zgodnie bowiem z art. 89a ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT dla obniżenia kwoty podatku należnego wierzytelność nie może być zbyta jedynie na moment dokonywania korekty. Treść ust. 4 niniejszego przepisu wskazuje natomiast wprost, iż obowiązek "odwrócenia" korekty dotyczy jedynie sytuacji "uregulowania należności", co zdaniem Spółki należy rozumieć wyłącznie jako dokonanie spłaty na rzecz Spółki przez samego dłużnika.

Nie można natomiast uznać, aby zbycie przez Spółkę na rzecz osoby trzeciej przysługujących jej względem dłużnika wierzytelności; w stosunku do których dokonana została korekta podatku należnego, miało generować po stronie Spółki obowiązek dokonywania ponownej korekty zwiększającej. Wypłata Spółce wynagrodzenia za sprzedaż wierzytelności nie może być bowiem traktowana jako uregulowanie należności. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, PWN "uregulować" oznacza "uiścić jakąś należność" (tutaj: należność dłużnika wobec Spółki. W analizowanym stanie faktycznym natomiast nabywający wierzytelność podmiot nie spłaca (nie uiszcza) należności, jaką winien był uregulować względem Spółki jej dłużnik. Podmiot ten dokonuje wypłaty wynagrodzenia za nabycie wierzytelności przysługującej Spółce wobec dłużnika, stając się jednocześnie jedynym wierzycielem dłużnika z tego tytułu. Dokonanie zbycia wierzytelności nie może zatem być traktowane jako tożsame z uregulowaniem należności pierwotnej.

Jednocześnie Spółka pragnie zauważyć, że stanowisko takie potwierdza również literalne brzmienie przepisów ustawy o VAT, która w art. 89b ust. 1 używa frazy "uregulowania należności" wyraźnie i wyłącznie w kontekście zapłaty dokonanej przez dłużnika, wiążąc z obowiązkiem "lustrzanej" korekty podatku VAT.

Uwzględniając powyższe, wskazać należy, że w analizowanym stanie faktycznym nie znajdzie zastosowania art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, nakazujący "odwrócenie" dokonanej korekty w sytuacji uregulowania należności, której dotyczyła korekta. Literalna wykładnia tego przepisu jednoznacznie wskazuje, iż taki obowiązek spoczywałby na Spółce wyłącznie w sytuacji, gdyby wierzytelność została uregulowana, poprzez spłatę na rzecz Spółki zaległej należności przez samego dłużnika.

Podobne stanowisko prezentowane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych. W wyroku z dnia 3 listopada 2010 r. (sygn. III SA/Wa 444/10) WSA w Warszawie orzekł, iż:

" (...) wykładnia art. 89a ust. 4 u.p. t. u w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 grudnia 2008 r. dokonana przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji, zgodnie z którą jednym ze sposobów uregulowania wierzytelności jest jej zbycie, jest nieprawidłowa. Skoro zbycie wierzytelności już po skorygowaniu podatku należnego z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług, o którym mowa w art. 89a ust. 1 u.p. t. u, nie może być utożsamione z uregulowaniem wierzytelności to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w razie zaistnienia takiej sytuacji (czyli w razie zbycia wierzytelności już po dokonaniu korekty o której mowa w art. 89a ust. 1) podatnik zobowiązany jest zwiększyć podatek należny".

Spółka pragnie jednocześnie wskazać, że odmienna interpretacja prowadziłaby do zachwiania podstawowego mechanizmu podatku VAT, zgodnie z którym podatek VAT związany z jedną czynnością opodatkowaną (tj. wynikający z jednej faktury) jest podatkiem rozpoznawanym u obu stron transakcji (u wierzyciela jako podatek VAT należny, a u dłużnika jako podatek VAT naliczony) w takiej samej wysokości. Dokonanie bowiem "odwrócenia" korekty podatku należnego, któremu nie towarzyszyłaby jednoczesna korekta podatku nauczonego przez dłużnika skutkowałoby w efekcie powstaniem sytuacji, w której ten sam podatek zostałby przez każdą ze stron transakcji rozpoznany w dwóch różnych wielkościach.

Czynności polegające na skorygowaniu kwoty podatku należnego przez wierzyciela i podatku naliczonego przez dłużnika są zatem czynnościami powiązanymi, a powiązanie to ma na celu zagwarantowanie równego opodatkowania stron transakcji oraz ochronę interesów Skarbu Państwa. Realizując te cele ustawodawca przewidział w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT obowiązek dłużnika do dokonania korekty podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zamiarze skorygowania podatku należnego przez wierzyciela, nakładając jednocześnie na wierzyciela obowiązek zawiadomienia dłużnika o dokonanej korekcie (art. 89a ust. 6 ustawy o VAT).

Odpowiednikiem art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, przewidującego obowiązek dokonania korekty zwiększającej podatku należnego w przypadku uregulowania należności jest z kolei art. 89b ust. 4 tej ustawy, przyznający dłużnikowi uprawnienie do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana.

Jednocześnie, ustawodawca nie wprowadził rozwiązania analogicznego do tego, jakie zastosował w odniesieniu do dokonywania korekty zmniejszającej, polegającego na obowiązku wierzyciela do zawiadomienia dłużnika o zmianie wysokości zadeklarowanego podatku.

Taka konstrukcja przepisów prowadzi zdaniem Spółki do wniosku, że ustawodawca uznał za zbędne wprowadzanie wymogu zawiadomienia dłużnika o dokonywanej korekcie podatku należnego z uwagi na fakt, iż regulując zaległą należność dłużnik z istoty rzeczy posiada już wiedzę o tym, że wierzyciel będzie dokonywał korekty podatku należnego i że w związku z tym przysługuje mu uprawnienie do ponownego zwiększenia podatku naliczonego. Wiedzy takiej dłużnik nie będzie natomiast posiadał w przypadku zbycia wierzytelności na rzecz osoby trzeciej. Ewentualna korekta zwiększająca kwotę podatku należnego po stronie wierzyciela nie znajdowałaby wówczas odzwierciedlenia w rozliczeniu podatku naliczonego z tytułu tej samej transakcji dokonanego przez dłużnika. Rozwiązanie takie prowadziłoby w konsekwencji do nieuprawnionego różnicowania sytuacji prawno-podatkowej stron transakcji - wierzyciel zobowiązany byłby do wykazania wyższej kwoty podatku należnego, niż dłużnik byłby uprawniony odliczyć.

Tym samym uznać należy, że przepis art. 89a ust. 4 odnosi się wyłącznie do sytuacji spłaty należności przez dłużnika. Nie będzie miał on natomiast zastosowania w przypadku, gdy po dokonaniu korekty podatku należnego, wierzyciel, tj. Spółka dokona zbycia wierzytelności, której ta korekta dotyczyła. Z uwagi z kolei na brak odrębnych regulacji odnoszących się do zbycia wierzytelności (a nie ich "uregulowania"), Spółka stoi na stanowisku, że w takiej sytuacji nie będzie ona obowiązana do dokonywania "odwrócenia" korekty zmniejszającej kwotę podatku VAT należnego.

Mając powyższe na uwadze, Spółka wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Kwestie dotyczące rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności regulują przepisy art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT".

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z zastrzeżeniem ust. 2-5. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności odpisanej jako nieściągalna lub której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast w myśl art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Na podstawie ust. 2 powyższego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

1.

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

2.

wierzytelności zostały uprzednio wykazane w deklaracji jako obrót opodatkowany i podatek należny;

3.

wierzyciel i dłużnik na dzień dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni;

4.

wierzytelności nie zostały zbyte;

5.

od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;

6.

wierzyciel zawiadomił dłużnika o zamiarze skorygowania podatku należnego ze względu na wystąpienie okoliczności, o których mowa w ust. 1, a dłużnik w ciągu 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia nie uregulował należności w jakiejkolwiek formie.

Natomiast, zgodnie z art. 89a ust. 3 ustawy o VAT, korekta podatku należnego może nastąpić w rozliczeniu za okres rozliczeniowy, w którym upłynął termin określony w ust. 2 pkt 6, nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym wierzyciel uzyskał potwierdzenie odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6. Warunkiem dokonania korekty jest uzyskanie przez wierzyciela potwierdzenia odbioru przez dłużnika zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2 pkt 6.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że zastosowanie regulacji prawnej zawartej w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT poprzez dokonanie przedmiotowej korekty, jest możliwe wyłącznie w przypadku, gdy spełnione są łącznie wszystkie warunki wskazane w ust. 2 i ust. 3 tego artykułu.

Stosownie do art. 89a ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku gdy po dokonaniu korekty określonej w ust. 1 należność została uregulowana w jakiejkolwiek formie, podatnik, o którym mowa w ust. 1, obowiązany jest zwiększyć podatek należny w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek należny zwiększa się w odniesieniu do tej części.

Zgodnie z powyższym zbycie należności pozbawia podatnika możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w przepisie art. 89a ust. 1 ustawy o VAT.

Zauważa się, iż powyższy przepis art. 89a ust. 4 ustawy o VAT nie wprowadza wymogu, aby należność została uregulowana tylko i wyłącznie przez dłużnika. Tym samym podatnik, który zbył za wynagrodzeniem wierzytelność na rzecz podmiotu trzeciego, a wierzytelność ta uprzednio została objęta korektą podatku należnego (jako wierzytelność, której nieściągalność została uprawdopodobniona), w myśl art. 89a ust. 4 ww. ustawy o VAT ma obowiązek dokonania zwiększenia podatku należnego uzyskanej ze sprzedaży wierzytelności w rozliczeniu za okres, w którym należność lub jej część została uregulowana.

Jak wynika z wniosku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług doradztwa podatkowego. Zdarza się, że Spółka ma trudności w uzyskiwaniu płatności od swoich klientów. Wówczas, w odniesieniu do wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 89a ust. 1a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535, dalej: "ustawa o VAT", Spółka wysyła do dłużników zawiadomienia o zamiarze skorygowania podatku należnego, zgodnie z przysługującym jej uprawnieniem, o którym mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT. W przypadku nieuregulowania należności w terminie 14 dni od dnia otrzymania przez dłużnika takiego zawiadomienia, Spółka po uprzednim sprawdzeniu, że wszystkie wymogi wymienione w art. 89a ust. 2 są spełnione dokonuje korekty zmniejszającej kwotę podatku należnego wynikającego z tych należności. Jednocześnie, w niektórych przypadkach po dokonaniu korekty podatku należnego w trybie art. 89a ustawy o VAT, Spółka rozważa zbycie za wynagrodzeniem na rzecz osób trzecich wierzytelności, w stosunku do których dokonana została korekta.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz wskazane powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia wierzytelności, w odniesieniu do której skorzystał uprzednio z regulacji prawnej przewidzianej art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, zatem zgodnie z przywołanym wcześniej przepisem ust. 4 tegoż artykułu, zobowiązany będzie do dokonania, w rozliczeniu podatku VAT za okres, w którym nastąpi ww. zbycie, korekty (powiększenia) kwoty podatku należnego o wartość podatku należnego odnoszącego się do zbytej części wierzytelności. Bez znaczenia w tym momencie jest forma w jakiej należność wynikająca z wierzytelności została uregulowana - czy została uregulowana przez dłużnika, czy uregulowanie tej wierzytelności nastąpiło poprzez zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej.

Dlatego też zdaniem tut. Organu podatkowego zbycie na rzecz osób trzecich wierzytelności, w stosunku do których skorzystano z uprawnienia do dokonania korekty podatku należnego, o którym mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o VAT generuje po stronie Wnioskodawcy obowiązek "odwrócenia" dokonanej korekty, z uwagi na fakt "uregulowania należności" w rozumieniu art. 89a ust. 4 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do tak przedstawionego zdarzenia przyszłego należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2010 r. (sygn. III Sa/Wa 444/10) tut. Organ podatkowy stwierdza, iż orzeczenia w sprawach podatkowych zapadają w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. Ich różnorodność stanowi odpowiedź na różnorodność przedstawionych przez podatników stanów faktycznych i dlatego nie mogą one być podstawą przy rozpatrywaniu kolejnych spraw. Co więcej powołany przez Wnioskodawcę wyrok nie może mieć zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż jest orzeczeniem nieprawomocnym, w stosunku do którego została wniesiona skarga kasacyjna. Jest zatem wyrokiem nieostatecznym i nie ma mocy powszechnie obowiązującej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl