IPPP2/443-262/09-5/S/AZ/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 marca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1718/09, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2009 r. (data wpływu 13 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów osobowych oraz paliwa do ich napędu - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie samochodów osobowych oraz paliwa do ich napędu. Wniosek zawierał braki w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym. W związku z tym tutejszy organ podatkowy pismem z dnia 15 maja 2009 r. Nr IPPP2/443-262/09-2/AZ wezwał Wnioskodawcę w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania do uzupełnienia wniosku w powyższym zakresie. Wniosek został uzupełniony w terminie prawidłowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w okresie do 30 kwietnia 2004 r., tj. w okresie obowiązywania ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), jak również do dnia dzisiejszego nabywała samochody osobowe na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT. Samochody te nie były przedmiotem odprzedaży lub leasingu.

W związku ze zmianą przepisów począwszy od 1 maja 2004 r. od nabywanych samochodów osobowych Spółka odliczała podatek naliczony VAT w granicach dopuszczalnych przez ustawę VAT, tj.:

* w okresie od maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. - 50% podatku VAT naliczonego, lecz nie więcej niż 5.000 PLN, oraz

* w okresie od 22 sierpnia 2005 r. do chwili obecnej - 60% podatku naliczonego VAT, lecz nie więcej niż 6.000 PLN.

Począwszy od 1 maja 2004 r. Spółka nie dokonywała odliczeń podatku naliczonego VAT od zakupionego paliwa do ww. samochodów.

Zarówno zatem w odniesieniu do wydatków na nabycie samochodów osobowych, jak i paliwa do nich, Spółce - po 1 maja 2004 r., zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi - co najmniej częściowo ograniczono prawo do odliczania podatku naliczonego VAT.

Spółka zamierza nabywać samochody osobowe na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej oraz paliwo do wspomnianych samochodów także w przyszłości.

Ponadto, w odpowiedzi na wezwanie, Wnioskodawca wyjaśnia, iż samochody, których dotyczy wniosek Spółki:

* obejmują zarówno samochody spełniające wymogi określone w art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., tj. samochody, których ładowność przekracza 500 kg, jak też samochody nie spełniające wspomnianych wymogów;

* posiadają świadectwo homologacji i obejmują zarówno samochody określone jako ciężarowe, jak też samochody określone jako osobowe;

* obejmują zarówno samochody, których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest większa niż ładowność określona wzorem zawartym w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535) w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 do 21 sierpnia 2005 r., jak też samochody, w których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest mniejsza niż ładowność określona wspomnianym wzorem;

* obejmują zarówno samochody, których masa całkowita przekracza masę całkowitą określoną w art. 86 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., tj. 3,5 tony; jak też samochody, których masa całkowita nie przekracza wspomnianej wielkości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka po dniu 30 kwietnia 2004 r. ma prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT przy zakupie:

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na niezgodność przepisów Ustawy VAT obowiązujących od dnia 1 maja 2004 r., w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT od nabywanych samochodów oraz paliwa do nich, z przepisami prawa wspólnotowego, tj. w oparciu o przepisy art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku oraz odpowiadającego mu art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Spółce również po dniu 30 kwietnia 2004 r. przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT przy zakupie:

- przy założeniu, że samochody osobowe są wykorzystywane przez Spółkę do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Spółki:

Zarówno do dnia 30 kwietnia 2004 r., jak i po tej dacie (do chwili obecnej, a zatem w trakcie obowiązywania Ustawy VAT) Spółka dokonywała zakupów:

* samochodów osobowych, oraz

* paliwa do samochodów osobowych.

Spółka zamierza kupować również samochody osobowe (oraz paliwo do wspomnianych samochodów) w przyszłości.

Zgodnie z art. 86 ust. 3 i 5 Ustawy VAT - w brzmieniu tych przepisów obowiązujących w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. - w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357kg + nx 68 kg, gdzie:

DL - oznacza dopuszczalną ładowność, n - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze (lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem był ich nabywca) - nie więcej jednak niż 5.000 PLN.

Dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń) określana była na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji nie miały określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznawane były również za samochody osobowe.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT - w brzmieniu obowiązującym w okresie od 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w przywołanym powyżej art. 86 ust. 3 i 5.

Znowelizowany z dniem 22 sierpnia 2005 r. art. 86 ust. 3 Ustawy VAT stanowi, że w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze (lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca) - nie więcej jednak niż 6.000 PLN.

Odpowiednio zmieniona została także treść art. 88 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT; począwszy od 22 sierpnia 2005 r. przepis ten przewiduje, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w przywołanym powyżej art. 86 ust. 3.

W myśl art. 168 Dyrektywy 2006/112, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić, VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone, lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika.

Analogiczne uregulowanie znajdowało się także w poprzedzającej Dyrektywę 2006/112 VI Dyrektywie, która obowiązywała w dniu przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Artykuł 17 ust. 2 VI Dyrektywy stanowił, że o ile towary i usługi były używane do celów zawieranych transakcji podlegających opodatkowaniu, podatnik był uprawniony do odliczenia od podatku, który zobowiązany był zapłacić, należnego lub zapłaconego podatku od wartości dodanej od towarów lub usług dostarczonych lub, które miały być podatnikowi dostarczone przez innego podatnika.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie zajmował stanowisko potwierdzające niedopuszczalność wprowadzania przez państwa członkowskie ograniczeń w odliczaniu VAT od wydatków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W orzeczeniu z dnia 14 lutego 1985 r. w sprawie (C-268/83) D.A. Rompelman i E.A. Rompelman Van Deelen v. Minister van Financin ETS potwierdził, że system odliczeń ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłały lub zapłaconego w trakcie prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku VAT gwarantuje w ten sposób, iż wszelka działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu lub rezultatu, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny pod warunkiem, że działalność ta podlega temu podatkowi.

Przytoczone uregulowania - znajdujące potwierdzenie w orzecznictwie - konstytuują podstawowy element konstrukcyjny podatku VAT, jakim jest prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od nabytych na potrzeby działalności opodatkowanej towarów i usług, wyrażając fundamentalną dla systemu podatku VAT zasadę neutralności.

Prawo wspólnotowe dopuszcza możliwość wprowadzenia przez państwa członkowskie ograniczeń w zakresie prawa do odliczenia. W kontekście funkcjonującego w polskich przepisach ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodów osobowych oraz paliwa do wspomnianych pojazdów, rozważenia wymaga dopuszczalność ograniczenia zasady neutralności podatku VAT w świetle art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Przepis ten stanowił, że przed upływem najwyżej czterech lat od daty wejścia w życie VI Dyrektywy, Rada (stanowiąc jednogłośnie na wniosek Komisji) podejmie decyzję, które wydatki nie będą się kwalifikowały do odliczenia podatku od wartości dodanej. Odliczenie podatku od wartości dodanej nie miało w żadnym przypadku obejmować wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne.

Do czasu wejścia w życie powyższych przepisów, państwa członkowskie mogły zachować ograniczenia w prawie do odliczenia przewidziane w ich prawie krajowym w momencie wejścia w życie tejże Dyrektywy.

Obowiązująca od 1 stycznia 2007 r. Dyrektywa 2006/112 zawiera analogiczne uregulowania. Zgodnie z art. 176 tejże Dyrektywy Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Natomiast do czasu wejścia w życie powyższych przepisów państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub - w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie - przepisy obowiązujące w dniu akcesji.

Przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (analogicznie art. 176 Dyrektywy 2006/112) wyraża unijną klauzulę stałości prawa (tzw. klauzula stand stilI), czyli dopuszczalność utrzymania w mocy tylko tych ograniczeń, które obowiązywały w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku ETS z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie (C-409/99) Metropol Treuhand Wirtschaftsstreuhand GmbH v. Finanzlandesdirektion fur Steiermark et Michael Stadler v. Finanzlandesdirektion fur Vorarlberg. We wspomnianym wyroku ETS potwierdził, że drugi akapit artykułu 17 (6) VI Dyrektywy zawiera klauzulę przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń z prawa do odliczenia podatku VAT, które miały zastosowanie przed wejściem w życie VI Dyrektywy. Celem tego przepisu jest zezwolenie Państwom Członkowskim, do czasu wprowadzenia przez Radę wspólnotowego systemu wyłączeń z prawa do odliczenia podatku VAT, utrzymania wszelkich przepisów krajowych wyłączających prawo do odliczenia, które organy skarbowe danego kraju faktycznie stosowały w momencie wejścia w życie VI Dyrektywy.

Dla Polski dniem wejścia w życie VI Dyrektywy był dzień przystąpienia do Unii Europejskiej, tj. dzień 1 maja 2004 r. Do rozważenia - zdaniem Spółki - pozostaje natomiast, jakie ograniczenia w zakresie prawa podatnika do odliczenia podatku VAT wówczas obowiązywały.

Zdaniem Spółki, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na fakt, że z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej (tekst jedn.: z dniem 1 maja 2004 r.) Polska uchyliła całkowicie obowiązujące wówczas przepisy ustawy o VAT z 1993 r. Tym samym uchylone zostały zawarte w tej ustawie (art. 25 ust. 1 pkt 2 i 3a) ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu samochodów wykorzystywanych w działalności opodatkowanej oraz paliw do wspomnianych samochodów. Jednocześnie jednak z tym samym dniem uchylone przepisy ustawy o VAT z 1993 r. zastąpione zostały nowymi uregulowaniami Ustawy o VAT, przewidującymi (art. 86 ust. 3 i 5 oraz art. 88 ust. 1 pkt 3) nowe ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego od zakupu samochodów oraz paliw. Ograniczenia te - w porównaniu do ograniczeń z Ustawy o VAT z 1993 r. - były dla podatników bardziej restrykcyjne.

Kwestia zgodności z prawem wspólnotowym zmiany regulacji prawnej w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT, dokonanej przez polskiego ustawodawcę z dniem 1 maja 2004 r., była przedmiotem pytania prejudycjalnego (postanowienie z dnia 17 maja 2007 r., sygn. I SA/Kr 603/06), skierowanego do ETS przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie. W podsumowaniu swojego stanowiska w sprawie WSA w Krakowie stwierdził mianowicie: zdaniem Sądu przyjęta przez Rzeczpospolitą Polską technika legislacyjna przy implementacji Szóstej Dyrektywy, polegająca na zastąpieniu dotychczasowych ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego ograniczeniami tego samego typu ale określonymi w oparciu o inne kryteria, co w sposób faktyczny zmniejszyło zakres prawa podatników do odliczenia podatku naliczonego w porównaniu do okresu sprzed wejścia w życie Szóstej Dyrektywy powoduje, że podatnicy (...) mogą powołując się bezpośrednio na art. 17 (2) Szóstej Dyrektywy odliczać podatek naliczony przy zakupach paliwa do środków transportu wykorzystywanych przy opodatkowanej działalności gospodarczej niezależnie od ograniczeń prawa krajowego zawartych w art. 86 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz niezależnie od granic takich ograniczeń wyznaczonych przez uchylone przepisy art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.

W wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. (C-414/07) w sprawie Magoora Sp. z o.o. v. Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie - wydanym w wyniku wniesionego przez WSA w Krakowie pytania prejudycjalnego - ETS wyraził pogląd, że: art. 17 ust. 6 akapit drugi Szóstej Dyrektywy stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczeniu podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swoim terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli (...) te ostatnie powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń.

Zdaniem Spółki powołany wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. wskazuje na dopuszczalność wprowadzenia przez polskiego ustawodawcę, z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, nowych kryteriów opisujących rodzaj samochodów, do których ograniczono odliczenia podatku naliczonego, jednak pod warunkiem, że nie były one bardziej restrykcyjne od regulacji prawnych poprzednio obowiązujących. W sytuacji natomiast, gdy powyższy warunek nie został spełniony (ograniczenia z Ustawy o VAT są bardziej restrykcyjne niż ograniczenia z Ustawy o VAT z 1993 r.), wprowadzenie przez polskiego ustawodawcę nowych regulacji prawnych ograniczających prawo do odliczenia podatku VAT było niedopuszczalne.

W konsekwencji, skoro stare ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w odniesieniu do samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (oraz paliwa do wspomnianych samochodów) zostały uchylone, a nowe (bardziej restrykcyjne) zostały wprowadzone niezgodnie z prawem wspólnotowym, to - zdaniem Spółki - nie ma w chwili obecnej żadnych ograniczeń, dotyczących odliczania podatku VAT od samochodów osobowych (oraz paliwa do nich).

Zdaniem Spółki wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora należy interpretować w ten sposób, że wprowadzone przez Polskę nowe regulacje prawne, niezgodne z prawem wspólnotowym, w ogóle przestały obowiązywać. Natomiast - zdaniem Spółki - z wyroku ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. nie wynika, żeby regulacje Ustawy VAT należało stosować łącznie z regulacjami nieobowiązującej już Ustawy o VAT z 1993 r. (stosowanie ograniczeń wynikających z Ustawy VAT, choć w ramach limitów przewidzianych przez nieobowiązującą już Ustawę o VAT z 1993 r.). Także w piśmiennictwie zwraca się uwagę, że wyrok ETS stwierdzający niezgodność z prawem wspólnotowym przepisów prawa krajowego nie stwarza uprawnienia do stosowania kombinacji różnych przepisów, czy też tych samych przepisów, ale w różnych wersjach.

Mając na uwadze powyższe Spółka nie zgadza się z poglądem, wyrażonym w piśmie Ministra Finansów z dnia 13 lutego 2009 r. (znak: PT3/812/4/15/CZE/09/185). Z wspomnianego pisma (dotyczącego odliczania podatku VAT od paliwa do samochodów osobowych) wynika, że prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

* przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. umożliwiają (-ły) odliczenie podatku,

* przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujące od dnia 1 maja 2004 r. uniemożliwiają (-ły) odliczenie podatku, ale przepisy o podatku od towarów i usług obowiązujące na dzień 30 kwietnia 2004 r. umożliwiały odliczenia podatku, tj. w przypadku paliwa do używanych przez podatnika pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg.

Zgodnie ze stanowiskiem Ministra Finansów warunkiem odliczenia podatku VAT od paliwa do samochodów osobowych byłoby zatem posiadanie przez podatnika stosownej homologacji producenta lub importera, przesądzającej w sposób jednoznaczny, że w danym przypadku mamy do czynienia z samochodem osobowym o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg. Przedstawienie przez podatników tego typu świadectwa homologacji w odniesieniu do samochodów nabywanych po 2004 r. może się w praktyce okazać problematyczne.

W świetle powyższego, o poprawności prezentowanego przez Spółkę stanowiska poza argumentami natury prawnej - przesądzają także względy pragmatyczne. Przyjęcie, że wprowadzone przez polskiego ustawodawcę w dniu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej nowe ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego nadal obowiązują choć tylko w granicach określonych przepisami obowiązującymi do 30 kwietnia 2004 r., oznaczałoby bowiem konieczność każdorazowego odwoływania się przez podatników do uchylonej Ustawy o VAT z 1993 r. Innymi słowy, na gruncie Ustawy VAT zakres prawa podatnika do odliczenia podatku VAT naliczonego byłby kształtowany przez przepisy prawne już nieobowiązujące. Rozwiązane takie - zdaniem Spółki - byłoby nie tylko trudne do zastosowania w praktyce, ale przede wszystkim sprzeczne z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa polskiego.

Powyższe - zdaniem Spółki - oznaczą, że od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. od dnia 1 maja 2004 r. nie obowiązują żadne ograniczenia prawa podatnika do odliczania podatku VAT naliczonego od nabywanych samochodów osobowych oraz paliwa do wspomnianych samochodów. Ograniczenia, wynikające z Ustawy o VAT z 1993 r. (art. 25 ust. 1 pkt 2 i 3a wspomnianej ustawy), zostały bowiem uchylone z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. Ograniczenia, wynikające z obecnie obowiązującej Ustawy VAT, są natomiast sprzeczne z prawem wspólnotowym.

Spółka uważa, że wobec sprzeczności art. 86 ust. 3 i art. 88 ust. 1 pkt 3 Ustawy VAT z prawem wspólnotowym, bezpośrednie zastosowanie dla oceny przysługujących podatnikowi uprawnień znaleźć powinny przepisy VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 2006/112, uzależniające prawo do odliczenia podatku VAT od związku nabytych towarów lub usług z działalnością opodatkowaną. Ponieważ samochody osobowe oraz paliwo do wspomnianych pojazdów, nabyte przez Spółkę, wykorzystywane były na potrzeby opodatkowanej działalności gospodarczej, w opinii Spółki przysługiwało jej na mocy art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy oraz art. 168 Dyrektywy 2006/112 prawo pełnego odliczenia podatku naliczonego przy dokonywaniu przedmiotowych zakupów.

Spółka uważa ponadto, że prawo do pełnego odliczenia będzie jej przysługiwać także w stosunku do nabywanych w przyszłości samochodów osobowych oraz paliwa do takich samochodów, o ile będą one wykorzystywane do celów działalności opodatkowanej VAT.

W świetle powyższego, zaprezentowane przez Spółkę stanowisko jest prawidłowe. Spółka wnosi o jego potwierdzenie.

W dniu 15 czerwca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP3/443-262/09-4/AZ stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2009 r. (data wpływu 13 marca 2009 r.) jest nieprawidłowe.

W niniejszej interpretacji tut. Organ podatkowy stwierdził, iż podatnik ma prawo po 1 maja 2004 r. do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych (a także paliwa do ich napędu), jeżeli samochody te spełniały pewne minimum określonych w art. 25 ust. 1 pkt 2 i 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), czyli posiadały ładowność powyżej 500 kg.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem tut. Organu podatkowego Spółka pismem z dnia 30 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 1 lipca 2009 r.) wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, do którego doszło w wyniku wydania ww. interpretacji indywidualnej. W wezwaniu podniesiono, iż niniejsza interpretacja narusza przepisy prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 88 ust. 1 pkt 3 i art. 86 ust. 3 i 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do 21 sierpnia 2005 r. oraz po tej dacie, a także na naruszeniu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, art. 17 ust. 2 i 6 VI Dyrektywy i art. 176 Dyrektywy 112 oraz art. 249 TWE. W wezwaniu Spółka wniosła o uznanie jej stanowiska za prawidłowe - uznając, że ma prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdów samochodowych (a także nabycia paliwa do ich napędu) bez żadnych ograniczeń, bowiem przepisy ustawy o VAT z 1993 r. nie maja mocy powszechnie obowiązującej, a nowe przepisy obowiązujące od 2004 r. są niezgodne z odpowiednimi uregulowaniami przepisów unijnych.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 3 sierpnia 2009 r. znak: IPPP2/443-262/09-4/AZ Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów potwierdził swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, uznając ocenę Spółki za nieprawidłową.

Wobec powyższego pismem z dnia 4 września 2009 r. (data stempla pocztowego 8 września 2009 r.) za pośrednictwem Izby Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W wyroku z dnia 16 marca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1718/09 Sąd uwzględnił skargę strony Skarżącej, ponieważ przedstawione w zaskarżonej interpretacji stanowisko Ministra Finansów nie w pełni odpowiada prawu. Jednakże również stanowisko Spółki zaprezentowane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej oraz w skardze nie zasługuje na akceptację. Przy rozstrzyganiu kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdów samochodowych (oraz paliwa do jego napędu) należy brać pod uwagę literalne brzmienie przepisów art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz pkt 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, a także szczegółowo odnieść się do ewolucji zmian przepisów w tym zakresie obowiązujących po dniu 1 maja 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 marca 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1718/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został przepis art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona wg wzoru:

DŁ= 357kg + n x 68kg

gdzie

DŁ - oznacza dopuszczalną ładowność,

N - oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5.000 zł.

Stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Przepis art. 86 ust. 5 ustawy o VAT stanowił, że dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 3, określona jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie decyzji, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Od nowelizacji obowiązującej od dnia 22 sierpnia 2005 r., stosownie do nowego brzmienia przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 5 ustawy o VAT (obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r.), spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. art. 86 ust. 4 pkt 1 - 4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) przepis art. 25 ust. 1 pkt 2 ograniczający prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z nabytych pojazdów samochodowych posiadał treść:

"Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika".

Z kolei przepis art. 25 ust. 1 pkt 3a ograniczający prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych brzmiał następująco:

"Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg".

Nadmienia się, że zgodnie z przepisem § 10 ust. 1 rozporządzenia z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 z późn. zm.) obowiązującym do dnia 30 kwietnia 2004 r., usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy. Stosownie do § 10 ust. 3 ww. rozporządzenia podatnikom nabywającym samochody inne niż osobowe, które nie posiadają homologacji producenta lub importera wymaganej dla tego rodzaju samochodów, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku, o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem tych samochodów.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.UE.L2006.347.1 z późn. zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku - 77/388/EWG, Dz. Urz.UE.L 1977 Nr 145 poz. 1 z późn. zm.)

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z późn. zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

W konsekwencji powyższego przepisy krajowe w przedmiotowym zakresie, a co za tym idzie i uchwalone ograniczenia, nie powinny stanowić części krajowego porządku prawnego. Niemniej, uznanie powyższych przepisów za sprzeczne z prawem unijnym, nie oznacza braku przesłanek jakimi mogą się kierować podatnicy zamierzający skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego związanego z nabytymi samochodami oraz paliwami silnikowymi, olejami napędowymi oraz gazem, wykorzystywanymi do ich napędu. Pośrednio na takie zasady wskazuje obowiązująca Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. nakazująca dopasować zasady dotyczące ograniczeń niedających prawa do odliczenia, do wymogów unijnych. Jak wskazano art. 176 obowiązującej Dyrektywy, umożliwił utrzymanie - do czasów wejścia w życie przepisów ustanowionych przez Radę Unii - ograniczeń w prawie do odliczenia zakupionych pojazdów samochodowych oraz nabytych do nich paliw. Jeżeli zatem ustanowione - w odpowiedzi na powyższy wymóg - przepisy utraciły wiążący charakter to należy sięgnąć do regulacji poprzedzających zakwestionowane przepisy prawa krajowego.

Tut. Organ pragnie jednakże zauważyć, że na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, podatnikom w ogóle nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem samochodu osobowego, jak również nie było możliwe odliczenie podatku z tytułu zakupu paliwa do takiego samochodu. Przepis art. 25 ust. 1 pkt 2 i pkt 3a cyt. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. stanowiły bowiem, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych (bez względu na ich ładowność) oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg a także paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu tych samochodów.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności usługowej, podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT nabywała na przestrzeni ostatnich lat (i zamierza nabywać w przyszłości) samochody, które wykorzystywane były do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Samochody te nie były przedmiotem odsprzedaży lub leasingu. W związku ze zmianą przepisów począwszy od 1 maja 2004 r. od nabywanych samochodów osobowych Spółka odliczała podatek naliczony VAT w granicach dopuszczalnych przez ustawę VAT (50% podatku naliczonego, lecz nie więcej niż 5.000 zł oraz 60% podatku naliczonego, lecz nie więcej niż 6.000 zł). Od 1 maja 2004 r. Spółka nie dokonywała odliczeń podatku naliczonego VAT od zakupionego paliwa do ww. samochodów. Jednakże po ponownej analizie przepisów w kontekście prawa wspólnotowego Spółka doszła do wniosku, iż zaprzestanie odliczania podatku VAT we wskazanym przypadku było bezzasadne. Zdaniem Spółki, od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, tj. od dnia 1 maja 2004 r. nie obowiązują żadne ograniczenia prawa podatnika do odliczania podatku VAT naliczonego od nabywanych samochodów osobowych oraz paliwa do wspomnianych samochodów. Z uzupełnienia do przedmiotowego wniosku wynika, iż Wnioskodawca ma w posiadaniu samochody, które posiadają ładowność powyżej 500 kg, jak też poniżej 500 kg. Wszystkie samochody, które są przedmiotem wniosku o interpretację posiadają świadectwa homologacji, których wynika, że są to pojazdy ciężarowe jak i osobowe. Wnioskodawca ma w posiadaniu samochody, których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest większa niż ładowność określona wzorem zawartym w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 535) w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 do 21 sierpnia 2005 r., jak też samochody, w których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest mniejsza niż ładowność określona wspomnianym wzorem. Przedmiotowy wniosek obejmuje zarówno samochody, których masa całkowita przekracza masę całkowitą określoną w art. 86 ust. 3 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005 r., tj. 3,5 tony; jak też samochody, których masa całkowita nie przekracza wspomnianej wielkości. Przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest czy po dniu 30 kwietnia 2004 r. ma prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT przy zakupie samochodów osobowych oraz paliwa do samochodów osobowych, przy założeniu, że samochody osobowe są wykorzystywane przez Spółkę do działalności opodatkowanej podatkiem VAT.

W świetle powołanych wyżej przepisów prawa wspólnotowego i krajowego oraz biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, tut. Organ stwierdza, co następuje:

a) Wnioskodawca w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do 21 sierpnia 2005 r. miał prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej oraz do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów, o których mowa we wniosku, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r. oraz treści przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005 r. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca dysponuje pojazdami samochodowymi, których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest większa niż ładowność określona wzorem zawartym w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 maja 2004 do 21 sierpnia 2005 r., jak też samochodami, których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest mniejsza niż ładowność określona wspomnianym wzorem. Ponadto wszystkie samochody posiadają świadectwa homologacji, z których wynika, iż są to pojazdy albo ciężarowe albo osobowe. Odnosząc to do stanowiska Spółki, należy stwierdzić, iż przysługiwało jej prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup samochodów osobowych w pełnej wysokości oraz zakup paliwa do ich napędu, jeżeli ze świadectwa homologacji wynika bezspornie, iż są to samochody ciężarowe o dopuszczalnej ładowności nie mniejszej niż 500 kg lub posiadających przedmiotową homologację o dopuszczalnej ładowności większej niż wyliczona wg wzoru:

DŁ = 357kg + nx 68 kg

Z treści wniosku wynika, iż część pojazdów będących w posiadaniu Wnioskodawcy nie spełniała powyższych wymagań. Zatem stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające o prawie do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup samochodów osobowych (oraz paliwa do ich napędu) w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 21 sierpnia 2005 r. bez żadnych ograniczeń należało uznać za nieprawidłowe.

b) Wnioskodawca w okresie od dnia 22 sierpnia 2005 r. do chwili obecnej miał i ma prawo do odliczenia podatku VAT od zakupu samochodów osobowych oraz do odliczania podatku VAT od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów, o których mowa we wniosku na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże z uwzględnieniem zapisu art. 25 ust. 1 pkt 2 oraz przepisu art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, obowiązujących do 30 kwietnia 2004 r. oraz treści przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 21 sierpnia 2005 r. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca dysponuje pojazdami samochodowymi, których ładowność określona w dowodzie rejestracyjnym pojazdu jest większa niż 500 kg, a także mniejsza niż 500 kg. Wszystkie samochody posiadają świadectwa homologacji, z których wynika, iż są to pojazdy albo ciężarowe albo osobowe. Ponadto część samochodów posiada masę całkowitą przekraczającą 3,5 tony, a część tej masy nie posiada. Odnosząc to do stanowiska Spółki, należy stwierdzić, iż przysługuje jej prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup samochodów osobowych w pełnej wysokości oraz zakup paliwa do ich napędu, jeżeli ze świadectwa homologacji bezspornie wynika, iż są to pojazdy ciężarowe oraz posiadają ładowność powyżej 500 kg. Nie dotyczy do pojazdów, których masa całkowita przekracza 3,5 tony.

Z treści wniosku wynika, iż część pojazdów będących w posiadaniu Wnioskodawcy nie spełniała (nie spełnia) powyższych wymagań. Zatem stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające o prawie do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup samochodów osobowych (oraz paliwa do ich napędu) w okresie od dnia 22 sierpnia 2005 r. do chwili obecnej bez żadnych ograniczeń należało uznać za nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.