IPPP2/443-238/14-2/KBr

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 9 maja 2014 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2/443-238/14-2/KBr

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2014 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT oraz braku prawa do korekty podatku należnego w trybie art. 89a - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego na podstawie art. 89b ustawy o VAT oraz braku prawa do korekty podatku należnego w trybie art. 89a.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (zwany dalej Spółką) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy o roboty budowlane z G. oraz z innymi inwestorami (zwani dalej "Inwestorzy"). Roboty budowlane są wykonywane przez Spółkę przy udziale podwykonawców, podatników VAT czynnych.

Wnioskodawca zabezpiecza swoje roszczenia wobec podwykonawców z tytułu wad wykonanych robót budowlanych na okres gwarancji i rękojmi poprzez tzw. kaucję gwarancyjną. Kaucja może mieć formę wpłaty konkretnej kwoty na rachunek zlecającego lub przedstawienia gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej. Najczęściej jednak, zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy (przeważnie jest to 5% wynagrodzenia brutto), które to kwoty są w posiadaniu Wnioskodawcy przez okres udzielonej gwarancji i rękojmi. Można więc uznać, że pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi podwykonawcy. Wnioskodawca ma prawo przeznaczenia zatrzymanej kaucji na poczet kosztów związanych z usunięciem nienależytego wykonania usługi budowlanej przez podwykonawcę.

Zatrzymane kaucje gwarancyjne nie są gromadzone na odrębnym rachunku bankowym. Z tytułu wniesienia kaucji, podwykonawcom nie przysługuje prawo żądania odsetek od potrąconych kwot. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi kaucja gwarancyjna jest zwracana podwykonawcom przez Wnioskodawcę, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez podwykonawcę robotach budowlanych.

Podobnie postępuje Inwestor zabezpieczając tzw. kaucją gwarancyjną swoje roszczenia wobec Wnioskodawcy, który wykonuje roboty budowlane na rzecz tego Inwestora. Zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych są ustalane w umowie zawartej z Inwestorem.

Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" dla Inwestora należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez inwestora części wynagrodzenia brutto należnego dla Wnioskodawcy. I w tym też przypadku, pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi Wnioskodawcy. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi, kaucja gwarancyjna jest zwracana Wnioskodawcy przez Inwestora, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez Wnioskodawcę robotach budowlanych.

Roboty budowlane wykonywane są na terytorium Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w przypadku zatrzymania na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności udokumentowanej fakturą, za wykonane przez podwykonawców roboty budowlane i w przypadku odliczenia od podatku należnego w całości podatku naliczonego wyszczególnionego w fakturze dokumentującej nabycie tych robót budowlanych, będzie spoczywał na Wnioskodawcy obowiązek korekty podatku naliczonego w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu zapłaty należności, który został określony umową lub na fakturze dokumentującej nabycie robót budowlanych.

2. Czy w przypadku zatrzymania przez Inwestora na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności za wykonane roboty budowlane udokumentowane fakturą, będzie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do korekty podatku należnego, w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu płatności należności, który został określony przez Wnioskodawcę w umowie lub na fakturze dokumentującej wykonanie robót budowlanych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym wyżej stanie faktycznym na Spółce nie będzie spoczywał obowiązek korekty podatku naliczonego w sytuacji objętej pierwszym pytaniem. Nie będzie też mu przysługiwało prawo do korekty podatku należnego w sytuacji objętej pytaniem drugim.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, na dłużniku spoczywa obowiązek korekty podatku naliczonego w przypadku nieopłacenia należności w całości lub w części w terminie 150 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W sytuacji, gdy strony umowy umówiły się, że część należności zostaje zatrzymana przez zleceniodawcę na poczet kaucji gwarancyjnej, a pozostała część - zapłacona, należy uznać, że wynagrodzenie za roboty budowlane zostało zapłacone w całości.

Zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych są ustalane w umowie zawartej z podwykonawcą lub Inwestorem, czy głównym wykonawcą. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów na wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy. Podobne rozwiązania występują, gdy Wnioskodawca wykonuje roboty budowlane na rzecz Inwestora, który również w celu zabezpieczenia swoich interesów ustanowił kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia Wnioskodawcy.

Należy wskazać, że "zapłata" kaucji gwarancyjnej polega na zatrzymaniu przez zamawiającego części wynagrodzenia należnego dla wykonawcy (podwykonawcy). Pod względem prawnym następuje więc potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi wykonawcy (podwykonawcy). Zgodnie z art. 498 § 2 Kodeksu cywilnego, wskutek dokonania potrącenia obie wierzytelności umarzają się wzajemnie do wysokości wierzytelności niższej. Oznacza to, że obie wierzytelności są w takim przypadku w całości uregulowane.

Takie stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 20 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Bk 376/13).

W konsekwencji, do tej części zatrzymanego wynagrodzenia nie znajdują zastosowania regulacje zawarte w art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie ma zatem prawa do korekty podatku należnego, ani odpowiednio obowiązku korekty podatku naliczonego, w przewidzianych w tych przepisach terminach. Późniejszy zwrot kwoty kaucji gwarancyjnej, po upływie okresu gwarancji i rękojmi, nie ma znaczenia w kontekście ustalenia, czy doszło do zapłaty należności zasadniczej. Przepisy art. 89a i art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług nie mają również zastosowania do przypadku, gdyby zwrot kaucji gwarancyjnej nie nastąpił po upływie 150 dni od terminu jej zwrotu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT lub ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 i 1a ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W myśl art. 89a ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy są spełnione następujące warunki:

1.

dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;

3.

na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:

a.

wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,

b.

dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.

5.

od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;

Stosownie do treści art. 89a ust. 3 ustawy, korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność zastała uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (89a ust. 4 ustawy)

Wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika (89a ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 89a ust. 7 ustawy, przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4.

Zgodnie z art. 89b ust. 1 ustawy, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Natomiast na podstawie art. 89b ust. 1a ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy).

W świetle art. 89b ust. 4 ustawy, w przypadku uregulowania należności po dokonaniu korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik ma prawo do zwiększenia kwoty podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym należność uregulowano, o kwotę podatku, o której mowa w ust. 1. W przypadku częściowego uregulowania należności podatek naliczony może zostać zwiększony w odniesieniu do tej części.

Zgodnie z przywołanymi przepisami, dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Korekta winna być dokonana w rozliczeniu za okres w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności. Dłużnik nie jest zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego wówczas gdy ureguluje należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu płatności.

Stosownie do art. 29a ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ze złożonego wniosku wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy o roboty budowlane z Generalną... oraz z innymi inwestorami. Roboty budowlane są wykonywane przez Spółkę przy udziale podwykonawców, podatników VAT czynnych.

Wnioskodawca zabezpiecza swoje roszczenia wobec podwykonawców z tytułu wad wykonanych robót budowlanych na okres gwarancji i rękojmi poprzez tzw. kaucję gwarancyjną. Kaucja może mieć formę wpłaty konkretnej kwoty na rachunek zlecającego lub przedstawienia gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej. Najczęściej jednak, zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez podwykonawcę należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia brutto należnego dla podwykonawcy (przeważnie jest to 5% wynagrodzenia brutto), które to kwoty są w posiadaniu Wnioskodawcy przez okres udzielonej gwarancji i rękojmi. Wnioskodawca ma prawo przeznaczenia zatrzymanej kaucji na poczet kosztów związanych z usunięciem nienależytego wykonania usługi budowlanej przez podwykonawcę. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi kaucja gwarancyjna jest zwracana podwykonawcom przez Wnioskodawcę, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez podwykonawcę robotach budowlanych.

Podobnie postępuje Inwestor zabezpieczając tzw. kaucją gwarancyjną swoje roszczenia wobec Wnioskodawcy, który wykonuje roboty budowlane na rzecz tego Inwestora. Zasady rozliczania tzw. kaucji gwarancyjnych są ustalane w umowie zawartej z Inwestorem. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów za wykonywane roboty budowlane "zapłata" dla Inwestora należnej za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez inwestora części wynagrodzenia brutto należnego dla Wnioskodawcy. I w tym też przypadku, pod względem prawnym następuje potrącenie należności wynikającej z kaucji gwarancyjnej z kolejnymi częściami wynagrodzenia (zaliczkami) wypłacanymi Wnioskodawcy. Po upływie okresu gwarancji i rękojmi, kaucja gwarancyjna jest zwracana Wnioskodawcy przez Inwestora, jeżeli nie została wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych przez Wnioskodawcę robotach budowlanych.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania korekty podatku naliczonego, na podstawie przepisów art. 89b ustawy, w odniesieniu do kaucji gwarancyjnej stanowiącej zabezpieczenie umowy oraz prawa do dokonania korekty podatku należnego w okresie rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu płatności należności, na podstawie art. 89a ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego - http://www.sjp.pl) - "kaucja" jest to: "suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja".

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Kaucja gwarancyjna, co do zasady, ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można więc uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług. Potwierdza to art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zgodnie z którym gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z art. 3531 ustawy - Kodeks cywilny, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W analizowanej sprawie w celu zabezpieczenia interesu Wnioskodawcy (zlecającego usługę-zamawiającego) ustanowiono zabezpieczenie w wysokości określonego procentu wartości brutto wynagrodzenia, które - jak umówiły się strony - po upływie okresu gwarancji i rękojmi będzie zwracana podwykonawcom (jeżeli nie zostanie wykorzystana na usunięcie wad w wykonanych robotach budowlanych). Podobnie postępuje inwestor (odbiorca usługi) zabezpieczając tzw. kaucją gwarancyjną swoje roszczenia wobec Wnioskodawcy, który sprzedaje usługi budowlane.

Mając na uwadze powołaną wyżej treść art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania będzie wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzymał. Bez znaczenia w analizowanej sprawie jest fakt potrącenia i zatrzymania przez Wnioskodawcę części wynagrodzenia tytułem zabezpieczenia (kaucji).

Kaucja to kwota pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania warunków umowy. Nie jest więc obrotem w rozumieniu ww. art. 29a ustawy o VAT i nie rodzi obowiązku podatkowego, gdyż ma charakter zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy i w całości podlega zwrotowi po upływie umówionego terminu (jeżeli nie zostanie zadysponowana na usunięcie wad w wykonanych robotach budowlanych).

W niniejszej sprawie strony umówiły się, że w celu zabezpieczenia interesu Wnioskodawcy (zlecającego usługę - zamawiającego) ustanowiono kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia podwykonawcy, a Wnioskodawca zatrzyma kwotę należną z wystawionej przez podwykonawcę faktury za odebrane usługi budowlane, która zostanie zwrócona (zwolniona) po okresie gwarancji na zasadach określonych w zawartych umowach. Podobnie strony umówiły się, gdy Wnioskodawca sprzedaje swoje usługi budowlane na rzecz inwestora, który również w celu zabezpieczenia swoich interesów ustanowił kaucję gwarancyjną w wysokości określonego procentu wynagrodzenia Wnioskodawcy. Zgodnie z postanowieniami zawieranych umów na wykonywane roboty budowlane "zapłata" przez Wnioskodawcę dla inwestora za dane zlecenie kaucji gwarancyjnej, polega na zatrzymaniu przez inwestora części wynagrodzenia brutto należnego dla Wnioskodawcy, przez okres udzielonej gwarancji.

Zatrzymanie części wynagrodzenia podwykonawcy w postaci kaucji gwarancyjnej, w stosunku do której nie został spełniony warunek dotyczący jej uprawdopodobnienia i nie stanie się ona wymagalna, nie powoduje po stronie Wnioskodawcy obowiązku korekty odliczonej kwoty podatku naliczonego przypadającej na tę część należności w trybie art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto, w przypadku zatrzymania przez inwestora na poczet tzw. kaucji gwarancyjnej części należności za wykonane usługi budowlane udokumentowanej przez Wnioskodawcę fakturą, nie będzie przysługiwało prawo do korekty - w trybie art. 89a ustawy - podatku należnego w części odpowiadającej kwocie zatrzymanej kaucji gwarancyjnej w miesiącu rozliczeniowym, w którym upłynie 150 dni od terminu zapłaty płatności należności, określonego przez Wnioskodawcę umową lub na fakturze dokumentującej sprzedaż usługi budowlanej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl