IPPP2/443-217/14-2/BH

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni-przedstawione we wniosku z dnia 28 lutego 2014 r. (data wpływu 6 marca 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 maja 2014 r. (data wpływu 22 maja 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 8 maja 2014 r. doręczone Stronie w dniu 12 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 6 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy nieruchomości. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 19 maja 2014 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 8 maja 2014 r. nr IPPP2/443-217/14-2/BH.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 16 maja 2007 r. Wnioskodawczyni nabyła w drodze umowy sprzedaży nieruchomość o powierzchni 1,2476 ha" oznaczoną w ewidencji gruntów jako działka nr 170/1, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. W akcie notarialnym strony oświadczyły, że nieruchomość ta stanowi nieruchomość rolną w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, a także gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, jest użytkowana rolniczo i nie jest zajęta na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza, a zatem w całości stanowi gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów ustawy o podatku rolnym, gdyż w jej skład zgodnie z ewidencją gruntów wchodzą wyłącznie użytki rolne. Nieruchomość ta nie jest zabudowana, uzbrojona ani ogrodzona, nie posiada doprowadzonej sieci centralnego ogrzewania, kanalizacji, wody, sieci elektrycznej ani gazowej, posiada dostęp do drogi publicznej. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy podstawowym przeznaczeniem nieruchomości są usługi podstawowe, natomiast przeznaczeniem dopuszczalnym są usługi nieuciążliwe i mieszkalnictwo jednorodzinne.

Grażyna R. zamieszkuje na stałe w Australii. Od roku 1994 r. posiada obywatelstwo australijskie. Opisaną nieruchomość zakupiła z myślą o rozpoczęciu budowy domu mieszkalnego i przeprowadzeniu się do Polski. Z powodu zmiany planów Wnioskodawczyni podjęła decyzję o sprzedaży zakupionej działki.

Od chwili zakupu na działce nie były poczynione żadne inwestycje. Intencją Wnioskodawczyni jest sprzedaż działki w jednym kawałku bez dokonywania jej podziału. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakup działki nie był opodatkowany podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że po dokonaniu zakupu nieruchomość była przedmiotem dzierżawy na rzecz rolnika na cele rolnicze. Umowa dzierżawy została zawarta w formie ustnej i nie przewidywala uiszczania czynszu dzierżawnego (dzierżawa nieodpłatna). Wnioskodawczyni opłaca podatek rolny. Nieruchomość do dnia dzisiejszego pozostaje w dzierżawie u tej samej osoby i jest wykorzystywana na cele rolnicze. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. działki przez Wnioskodawczynię opodatkowana jest 23% stawką podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Sprzedaż tej działki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ podmiot sprzedający nie jest podatnikiem według ustawy o podatku od towarów i usług. Według ustawy o podatku od towarów i usług zwolniona z opodatkowania jest dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług tereny budowlane to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Na podstawie art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d ustawy podatnicy dokonujący dostawy terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę nie mogą skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Powyższe przepisy dotyczą sytuacji gdy dostawy terenów zabudowanych dokonuje podatnik podatku od towarów i usług. W przypadku gdy dostawy dokonuje osoba fizyczna, która nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług powyższe przepisy nie znajdą zastosowania. Definicja podatnika zawarta jest w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatnikami są osoby prawne, jednostki nieposiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące działalność gospodarczą, bez względu na jej rezultat. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Wnioskodawczyni zakupiła działkę budowlaną w celu wybudowania na jej terenie domu dla zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych. Inwestycja ta nie była związana w żaden sposób z jakąkolwiek działalnością gospodarczą. Tym samym nie sposób uznać, że w myśl przepisów podatku od towarów i usług wypełniła ona definicję podatnika zawartą w tej ustawie. Zakup działki budowlanej miał charakter jednostkowy. Wnioskodawczyni nie poczyniła na zakupionej działce żadnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami mających na celu zwiększenie atrakcyjności działki, nie dokonała jej podziału na mniejsze celem zwielokrotnienia swoich ewentualnych zysków.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt. I SA/Po 653/13) w polskiej ustawie o podatku od towarów i usług brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, na podstawie którego za podatnika należy uznać każdego kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą. W wyroku tym sąd wymienił także wskazania jakimi należy się kierować przy kwalifikacji czynności jako działalności gospodarczej. I tak należy mieć na uwadze, że:

* stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń modelowego rozwiązania mającego zastosowanie w każdym przypadku,

* wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu,

* przyjęcie, że dana osoba fizyczna, sprzedając działki budowlane, działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka "stałości" działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 Dyrektywy 112, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmioty wykonujące działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób niesporadyczny (stały),

* nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych,

* liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą,

* okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na dziatki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego,

* fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży dziatek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną,

* na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt. FPS 3/07) stwierdził, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W wyroku tym wskazano również w jakim przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą a kiedy z zarządem majątkiem prywatnym.

Analizując przedstawiony stan faktyczny i przytoczone orzecznictwo należy stwierdzić, że dokonanie transakcji sprzedaży działki w warunkach jakie zostały przedstawione w stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. a tym samym, nie można uznać jej za podatniczkę w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, iż grunty są towarami w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Artykuł 15 ust. 1 ustawy, stanowi, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2).

Dla stwierdzenia, że osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest ustalenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, tj. dokonuje sprzedaży gruntu w sposób ciągły dla celów zarobkowych a nie w ramach wykonywania czynności z zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W opisanym zdarzeniu Wnioskodawczyni w 2007 r. nabyła w drodze umowy sprzedaży nieruchomość. W akcie notarialnym strony oświadczyły, że nieruchomość ta stanowi nieruchomość rolną i jest użytkowana rolniczo. W skład nieruchomości, zgodnie z ewidencją gruntów wchodzą wyłącznie użytki rolne. Nieruchomość ta nie jest zabudowana, uzbrojona ani ogrodzona, nie posiada doprowadzonej sieci centralnego ogrzewania, kanalizacji, wody, sieci elektrycznej ani gazowej, posiada dostęp do drogi publicznej. Od chwili zakupu na działce nie były poczynione żadne inwestycje. W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że po dokonaniu zakupu nieruchomość była przedmiotem dzierżawy na cele rolnicze. Umowa dzierżawy została zawarta w formie ustnej i nie przewidywala uiszczania czynszu dzierżawnego (dzierżawa nieodpłatna). Wnioskodawczyni opłaca podatek rolny. Nieruchomość do dnia dzisiejszego pozostaje w dzierżawie u tej samej osoby i w dalszym ciągu jest wykorzystywana na cele rolnicze. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana do celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Intencją Wnioskodawczyni jest sprzedaż działki w jednym kawałku bez dokonywania jej podziału. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zakup działki nie był opodatkowany podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy Zła Wieś Wielka podstawowym przeznaczeniem nieruchomości są usługi podstawowe, natomiast przeznaczeniem dopuszczalnym są usługi nieuciążliwe i mieszkalnictwo jednorodzinne. Wnioskodawczyni zamieszkuje na stałe w Australii. Opisaną nieruchomość zakupiła z myślą o rozpoczęciu budowy domu mieszkalnego i przeprowadzeniu się do Polski. Z powodu zmiany planów Wnioskodawczyni podjęła decyzję o sprzedaży zakupionej działki.

Okoliczności sprawy wskazują, że w stosunku do sprzedaży nieruchomości będącej przedmiotem wniosku, brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawczynię za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawczyni zakupiła grunt w celu wybudowania na nim budynku mieszkalnego po powrocie do kraju a nie w celach inwestycyjnych. Po zmianie planów osobistych i podjęciu decyzji o sprzedaży zakupionego gruntu nie wykazywała aktywności w kierunku zwiększenia atrakcyjności przedmiotu sprzedaży poprzez np. podział gruntu na mniejsze działki oraz ich uzbrojenie. Nic nie wskazuje na zaangażowanie środków ze strony Wnioskodawczyni, które mogłyby kwalifikować Jej działania jako zbliżone do podejmowanych przez podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomościami. Ponadto z wniosku wynika, że zakup działki miał charakter jednostkowy.

A zatem sprzedaż działki gruntu, w okolicznościach opisanych we wniosku, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Wnioskodawczyni swoim zachowaniem nie wypełnia przesłanek do uznania jej za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.