IPPP2-443-208/11-2/IZ - Opodatkowanie podatkiem VAT usług faktoringu świadczonych przez bank.

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 maja 2011 r. Izba Skarbowa w Warszawie IPPP2-443-208/11-2/IZ Opodatkowanie podatkiem VAT usług faktoringu świadczonych przez bank.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2011 r. (data wpływu 17 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia z podatku dla usług faktoringu świadczonych przez Bank - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia z podatku dla usług faktoringu świadczonych przez Bank.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank S.A. (dalej jako: "Bank") jest bankiem krajowym prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 z późn. zm.). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Bank świadczy usługi faktoringu pełnego oraz faktoringu niepełnego, w ramach których Bank zobowiązuje się do nabywania lub finansowania wierzytelności bezspornych faktoranta w stosunku do kontrahentów. Zgodnie z odpowiednimi umowami zawieranymi przez Bank z klientami oraz regulaminami świadczenia usług faktoringowych przez Bank, świadczone przez Bank usługi faktoringowe polegają w szczególności na: (a) nabywaniu od faktorantów wierzytelności, (b) ewidencjonowaniu nabytych wierzytelności i prowadzeniu rozliczeń dotyczących nabytych wierzytelności, (c) dostarczeniu systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej, (d) finansowaniu nabytych wierzytelności.

W przypadku faktoringu pełnego Bank przejmuje ryzyko niewypłacalności kontrahentów faktoranta. Na podstawie umowy faktoringowej możliwe jest jednak ustalenie udziału własnego faktoranta, tj. ustalenie w umowie faktoringowej części finansowanej wierzytelności w stosunku, do której Bank nie ponosi ryzyka niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta. Ponadto, zgodnie z Regulaminem świadczenia usług faktoringowych możliwe jest ubezpieczenie przez faktoranta ryzyka niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta faktoranta (transakcja oparta na Trójstronnym Porozumieniu między Bankiem, Ubezpieczycielem i faktorantem). W takim przypadku Bank ponosi ryzyko niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta jedynie do wysokości kwot otrzymanych od ubezpieczyciela. Jeżeli Bank nie dostanie odszkodowania lub będzie ono niższe od wypłaconej faktorantowi kwoty zaliczki, faktorant będzie zobowiązany zwrócić otrzymaną kwotę zaliczki lub odpowiednio różnicę między otrzymaną zaliczką a kwotą odszkodowania otrzymanego przez Bank.

Natomiast w przypadku faktoringu niepełnego Bank nie przejmuje ryzyka niewypłacalności kontrahenta faktoranta, a regulamin świadczenia usług faktoringowych przez Bank przewiduje okres regresu, po upływie którego faktorant jest zobowiązany zwrócić Bankowi otrzymaną zaliczkę w przypadku braku spłaty przez kontrahenta.

Zarówno usługi faktoringu pełnego jak również faktoringu niepełnego Bank świadczy z opcją udzielenia finansowania oraz bez udzielenia finansowania (tzw. faktoring inkasowy). W przypadku świadczenia usług faktoringu z udzieleniem finansowania Bank udziela takiego finansowania poprzez wypłacenie faktorantowi kwoty zaliczki z tytułu nabycia wierzytelności. Po spłaceniu przez kontrahenta wierzytelności w terminie płatności Bank wypłaca faktorantowi kwotę funduszu gwarancyjnego stanowiącego różnicę między wartością finansowanej wierzytelności a wypłaconą zaliczką. Jeżeli jednak kontrahent nie spłaci wierzytelności lub spłaci jedynie część wierzytelności w kwocie niższej od kwoty udzielonego faktorantowi przez Bank finansowania w postaci wypłaconej zaliczki, Bank nie wypłaca faktorantowi kwoty funduszu gwarancyjnego.

W przypadku faktoringu inkasowego (bez udzielenia finansowania) Bank nabywa wierzytelności faktoranta, jednak nie udziela faktorantowi finansowania i świadczy jedynie usługi ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej. W przypadku faktoringu pełnego inkasowego Bank przejmuje dodatkowo ryzyko niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta. Ryzyko niespłacenia wierzytelności jakie przejmuje Bank może być jednak ograniczone udziałem własnym faktoranta. Zapłatą za nabyte wierzytelności w przypadku faktoringu inkasowego jest wpłata otrzymanej od kontrahenta zapłaty za daną wierzytelność.

Bank z tytułu świadczonych usług faktoringowych pobiera wynagrodzenie w postaci:

* prowizji przygotowawczej,

* prowizji operacyjnej oraz

* odsetek dyskontowych lub procentowych pobieranych w przypadku świadczonych usług faktoringu z udzieleniem finansowania, naliczanych od wartości wypłaconych zaliczek lub finansowanych wierzytelności, dla których termin płatności nie upłynął.

Prowizja przygotowawcza jest pobierana przez Bank przy zawarciu umowy faktoringowej oraz w przypadku umów zawartych na okres dłuższy niż 1 rok, corocznie w rocznicę zawarcia umowy. Prowizja przygotowawcza jest pobierana przez Bank jako wynagrodzenie za zawarcie umowy i świadczenie przez Bank usług ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej.

Prowizja operacyjna jest pobierana jako ustalony procent od każdej nabywanej przez Bank wierzytelności i jest wynagrodzeniem z tytułu świadczenia usługi ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej.

W przypadku faktoringu inkasowego Bank nie udziela finansowania faktorantowi przed terminem płatności wierzytelności, lecz świadczy na jego rzecz jedynie usługi ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej. W przypadku faktoringu pełnego inkasowego Bank przejmuje dodatkowo w ustalonej części ryzyko niespłacenia wierzytelności przez dłużnika (kontrahenta). Z tytułu świadczenia tych usług Bank pobiera wynagrodzenie w postaci prowizji przygotowawczej oraz prowizji operacyjnej.

Natomiast w przypadku, gdy Bank świadczy usługę udzielenia faktorantowi finansowania przed terminem płatności nabywanej przez Bank wierzytelności, Bank pobiera wynagrodzenie w postaci odsetek dyskontowych lub procentowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy wynagrodzenie z tytułu udzielenia finansowania w ramach umowy faktoringu pełnego z udzieleniem finansowania oraz faktoringu niepełnego z udzieleniem finansowania w postaci odsetek dyskontowych lub procentowych jest zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług (dalej podatek VAT) w świetle ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004, Nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej ustawa o VAT).

2.

Czy wynagrodzenie z tytułu prowizji przygotowawczej oraz prowizji operacyjnej jest opodatkowane podstawową stawką VAT, która obecnie wynosi 23%.

1.

Zdaniem Banku, odsetki dyskontowe lub procentowe z tytułu udzielenia finansowania powinny korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

2.

W ocenie Banku wynagrodzenie za część związaną z obsługą wierzytelności powinno być opodatkowane z zastosowaniem podstawowej stawki podatku VAT, która obecnie wynosi 23%.

UZASADNIENIE

Ad. 1)

Ustawa z 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2010, Nr 226, poz. 1476) w odniesieniu do usług świadczonych przez Bank i opisanych w stanie faktycznym z dniem 1 stycznia 2011 r. wprowadza do katalogu usług zwolnionych z opodatkowania podatkiem VAT następujące usługi:

* usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę (zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT);

* usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług (zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT);

* usługi stanowiące element powyższych usług, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej, oprócz usług stanowiących element usług pośrednictwa (zgodnie z art. 43 ust. 13 oraz ust. 14 ustawy o VAT).

Ponadto, na podstawie art. 43 ust. 15 ustawy o VAT zwolnienia przewidziane dla usług finansowych, z dniem 1 stycznia 2011 r. nie mają zastosowania do:

1.

czynności ściągania długów, w tym faktoringu;

2.

usług doradztwa;

3.

usług w zakresie leasingu.

Jednocześnie zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z dnia 11 grudnia 2006 r.; dalej Dyrektywa VAT") zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT są transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności. Dyrektywa VAT nie wymienia zatem faktoringu jako usługi wyłączonej ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT wskazując jedynie usługi windykacji należności.

Specyfika usługi faktoringu

Mając na uwadze wskazane powyżej przepisy, kluczowe staje się zdefiniowanie pojęcia faktoringu oraz wyjaśnienie specyfiki usług świadczonych na podstawie umów faktoringu z uwzględnieniem typów faktoringu, które Bank posiada w swoim portfelu produktowym.

Należy podkreślić, że ustawa o VAT nie zawiera definicji faktoringu, takiej definicji nie zawierają również inne powszechnie obowiązujące przepisy. W praktyce najczęściej przyjmuje się, że "faktoring jest umową o charakterze złożonym (ciągłym), często długoterminową gdzie obok przeniesienia wierzytelności występują elementy świadczenia usług przez faktora na rzecz faktoranta. (...) Usługami faktoringowymi są jedynie te usługi obrotu wierzytelnościami), które wyróżniają się stałymi powiązaniami prawnymi między zbywcą wierzytelności a nabywcą obejmującymi dodatkowe obowiązki faktora w stosunku do faktoranta." Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 20 sierpnia 2009 r. (sygn. I SA/Wr 351/09).

Do specyfiki faktoringu odniósł się również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który w wyroku z 24 lutego 2010 r. (sygn. I SA/Bk 1/10) stwierdził, że z usługami faktoringu dla celów podatku VAT mamy do czynienia "w przypadku cesji wierzytelności dokonywanych na podstawie zawartej stałej umowy, gdzie poza finansowaniem zbywcy - nabywca tych wierzytelności pełni dodatkowe funkcje, takie jak ściąganie wierzytelności czy też inne funkcje administracyjne."

Mając na uwadze wskazany w opisie stanu faktycznego zakres usług faktoringowych wynikający z regulaminów świadczenia usługi faktoringowych przez Bank oraz biorąc pod uwagę przedstawione powyżej rozumienie usług faktoringowych, zdaniem Banku świadczone przez Bank usługi są usługami faktoringowymi. W przypadku faktoringu z finansowaniem mamy do czynienia z usługą finansowania oraz usługą ściągania wierzytelności. Natomiast w przypadku faktoringu inkasowego (bez finansowania) mamy do czynienia wyłącznie z usługą ściągania wierzytelności i usługą administrowania wierzytelnościami.

Mając powyższe na uwadze, Bank chciałby podkreślić, że wyłączenie faktoringu ze zwolnienia z podatku VAT w obecnym stanie prawnym budzi wątpliwości co do jego zgodności z Dyrektywą VAT. Należy bowiem zauważyć, że o ile obowiązująca do 31 grudnia 2006 r. VI Dyrektywa w polskiej wersji językowej (oraz w nielicznych innych, m.in. w angielskiej) przewidywała wyłączenie ze zwolnienia z podatku VAT usług windykacji należności oraz faktoringu, to obecnie obowiązująca Dyrektywa VAT, w żadnej wersji językowej nie przewiduje wyłączenia faktoringu ze zwolnienia z podatku VAT.

W ocenie Podatnika, usunięcie ze wszystkich wersji językowych obecnie obowiązującej Dyrektywy VAT faktoringu jako usługi wyłączonej ze zwolnienia z podatku VAT można odczytywać jako mające na celu rozwianie pojawiających się na gruncie VI Dyrektywy wątpliwości co do wyłączenia faktoringu ze zwolnienia z VAT. Podobne stanowisko można także odnaleźć w doktrynie oraz w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 27 kwietnia 2009 r. (sygn. I SN/Po 8/09) stwierdził, że nie bez znaczenia pozostaje również to, że art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy VAT z dnia 28 listopada 2006 r., którym zastąpiono art. 13 (8) (d) (3) VI Dyrektywy odnosi się obecnie do windykacji należności. W poprzednim stanie prawnym, w angielskiej i szwedzkiej wersji językowej art. 13 (B) (d) (3) VI Dyrektywy wskazywał wprost na faktoring. Obecnie w żadnej wersji językowej Dyrektywy VAT z dnia 28 listopada 2006 r. nie ma odniesienia do faktoringu. Wprawdzie w literaturze podkreśla się, że Dyrektywa VAT z dnia 28 listopada 2006 r. z założenia nie miała zmienić treści VI Dyrektywy. Jednoczesne dodaje się jednak, że usunięcie faktoringu z czynności wyłączonych od VAT, może być argumentem przemawiającym za jego zwolnieniem, biorąc pod uwagę właśnie okoliczność, że faktoring zbliżony jest do usługi finansowej (por. Dyrektywa VAT 2006/112/WE, komentarz pod redakcją Jerzego Martini, Unimex, Wrocław 2009 r. str. 581).

W rozumieniu Banku jednak, wskazanie w ustawie o VAT czynności ściągania długów, w tym faktoringu oznacza, że przepis zawarty w art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT odnosi się do faktoringu w części dotyczącej ściągania długów. Rozszerzenie opodatkowania na usługę finansowania byłoby bowiem sprzeczne z Dyrektywą VAT.

Jednocześnie Bank chciałby wskazać, że Rada Unii Europejskiej przygotowała projekt zmian do Dyrektywy VAT, w którym doprecyzowano kwestię opodatkowania podatkiem VAT usług faktoringu (dokument z 16 września 2010 r., nr 13578/10, nr referencyjny 2007/0267 (CNS); dalej "Projekt"). Zgodnie z propozycjami Rady Unii Europejskiej, Dyrektywa VAT powinna jednoznacznie wskazywać, że element finansowania w faktoringu powinien podlegać zwolnieniu z opodatkowania VAT. W uzasadnieniu Projektu wskazano, że faktoring może i często stanowi wiązkę różnych usług, które mają różny charakter i w związku z tym powinny być rozpatrywane odrębnie dla celów podatku VAT. Projekt stanowi zatem potwierdzenie, że element finansowania stanowi usługę zwolnioną z opodatkowania podatkiem VAT.

Stanowisko do pytania 1: Faktoring z finansowaniem

Mając na uwadze charakter usług świadczonych przez Bank w ramach umów faktoringowych Bank chciałby wskazać na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej "ETS") "każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne i, po drugie, świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, który jest typowym klientem, kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę (...) Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej" (Wyrok ETS z 25 lutego 1999 r., C-349/96 w sprawie Card Protection Plan).

Na podstawie powyższego wyroku przyjmuje się, że jeżeli określona usługa jest usługą złożoną z kilku usług zasadniczych, z których każda stanowi dla usługobiorcy cel sam w sobie, to w takiej sytuacji, w stosunku do każdej z takich pojedynczych usług składających się na usługę złożoną powinny być stosowane właściwe dla tej pojedynczej usługi zasady opodatkowania VAT, w tym właściwa dla tej usługi stawka VAT.

Na złożony charakter usługi faktoringu zwrócił uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z 25 lutego 2010 r. (sygn. III SA/Wa 1768/09) zauważył, że "faktoring, w przeciwieństwie do cesji wierzytelności obejmuje ponadto szereg innych czynności, które już nie wiążą się bezpośrednio z samym przelewem wierzytelności takich jak np. prowadzenie ksiąg handlowych monitoring sytuacji prawno - ekonomicznej dłużnika wierzytelności nabytej przez faktora; prowadzenie egzekucji wierzytelności; świadczenie usług marketingowych, czy też udostępnianie przedsiębiorstwu (zbywcy wierzytelności) informacji w zakresie tzw. "wywiadowni" gospodarczej, oraz doradztwo finansowe (według konwencji UNIDROIT o międzynarodowym faktoringu z 28 maja 1988 r. przez umowę faktoringu rozumie stałą umowę, w ramach której faktorant może lub jest zobowiązany przelać na faktora wierzytelności wynikające z umów sprzedaży, zawartych pomiędzy faktorantem a jego klientami (dłużnikami), natomiast do obowiązków faktora należy wykonywanie takich funkcji; jak: finansowanie faktoranta, księgowanie wierzytelności, inkasowanie wierzytelności, ochrona przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika). Tym samym więc faktoring jest umową o charakterze złożonym, gdzie obok przeniesienia wierzytelności występują elementy świadczenia usług przez faktora na rzecz faktorantów."

W opinii Banku, w związku z powyższym faktoring z udzieleniem finansowania nie jest jednorodną usługą, lecz usługą złożoną, na którą składa się pewna wiązka usług (więcej niż jedna usługa) związanych z wierzytelnością, świadczonych przez Bank na rzecz faktoranta, z których każda stanowi dla faktoranta cel sam w sobie. Usługi składające się na całościową usługę faktoringu można zasadniczo podzielić na dwie grupy: (i) usługę udzielenia finansowania poprzez udostępnienie faktorantowi środków pieniężnych przed terminem płatności wierzytelności nabywanej w ramach świadczenia usług faktoringu oraz (ii) usługi związane z obsługą wierzytelności (np. inkasa, ewidencji wierzytelności, monitoringu wypłacalności dłużników itp.). Dla każdej z tych usług ustalone jest odrębne wynagrodzenie, zatem zdaniem Banku do każde> z tych usług powinny znaleźć odrębne, właściwe dla danej usługi zasady opodatkowania podatkiem VAT.

Należy podkreślić, że w przypadku analizowanego wariantu faktoringu udzielenie finansowania wynika z przeniesienia własności wierzytelności (długu). Mając powyższe na uwadze oraz analizując przepisy ustawy o VAT, zdaniem Banku przedmiotowa usługa powinna zostać zaklasyfikowana jako usługa w zakresie długów w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Usługa w zakresie długów nie została jednak zdefiniowana w ustawie o podatku VAT, zatem dla ustalenia, co można rozumieć przez usługę w zakresie długu należy odnieść się do pojęcia długu.

Kodeks Cywilny zawiera definicję zobowiązania. Zgodnie z art. 353 Kodeksu Cywilnego zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Przez dług można zatem rozumieć zespół obowiązków dłużnika, których wykonanie ma na celu zaspokojenie interesu wierzyciela określonego wierzytelnością. Wierzytelność oznacza możliwość domagania się od dłużnika spełnienia świadczenia. Dług jest zatem skorelowany z wierzytelnością. Nie może zasadniczo istnieć ani wierzytelność bez odpowiadającego jej długu, ani też dług bez wierzytelności.

Przedmiotem faktoringu jest nabycie wierzytelności od dotychczasowego wierzyciela z jednoczesnym udzieleniem finansowania. Z momentem przelewu wierzytelności na nowego wierzyciela (Bank) przechodzi możliwość domagania się od dłużnika spełnienia świadczenia pieniężnego lub rzeczowego. Zatem, skoro wierzytelność przechodząca na nowego wierzyciela jest skorelowana z powinnością dłużnika do spełnienia świadczenia (spłaty długu) to, zdaniem Banku, faktoring co do zasady powinien być traktowany jako usługa w zakresie długów z jednoczesnym udzieleniem finansowania.

Ponadto, ze względu zaś na fakt, że część finansowa usługi faktoringu w skutkach jest tożsama z udzieleniem kredytu (finansowania), zdaniem Banku w stosunku do tej części usługi faktoringu mogą być stosowane analogiczne zasady opodatkowania jak w przypadku świadczenia usługi udzielenia kredytu. W konsekwencji, podobnie jak w przypadku wynagrodzenia za udzielenie kredytu, zdaniem Banku, wynagrodzenie za część finansową usługi faktoringu powinno być zwolnione z opodatkowania VAT.

Podobne stanowisko zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 14 października 2008 r. (sygn. III SA/Wa 826/08), w którym uznał, że dla potrzeb prawa podatkowego, (tj. art. 43 ust. 1 punkt 1 w związku z treścią załącznika nr 4 do ustawy, ta część umowy, w ramach której Bank pobiera ustalone z góry oprocentowanie, w zamian za dostarczenie funduszy na działalności faktoranta, musi być uznana za umowę kredytową. Usługa kredytowa podlega natomiast zwolnieniu od podatku od towarów i usług.

W ocenie Banku, wynagrodzenie za udzielenie finansowania w ramach umowy faktoringu powinno korzystać ze zwolnienia z podatku VAT zarówno w przypadku faktoringu niepełnego, jak i pełnego. Okoliczność, że faktor przejmuje ryzyko niespłacenia wierzytelności przez dłużnika, czy też administruje wierzytelnościami nie zmienia bowiem faktu, że faktorant otrzymuje finansowanie przed terminem płatności wierzytelności i to jest podstawowym, niezależnym od przejęcia ryzyka niespłacenia wierzytelności przez dłużnika, czy administrowania wierzytelnościami celem świadczonej usługi faktoringowej.

Za podstawowy cel faktoringu z udzieleniem finansowania, w ocenie Wnioskodawcy, należy uznać udzielenie przez Bank faktorantowi finansowania - w wyniku przeniesienia własności wierzytelności - poprzez udostępnienie mu środków pieniężnych przed terminem płatności wierzytelności oraz świadczenie dodatkowych usług administrowania nabytymi wierzytelnościami.

Reasumując, podstawowym celem zarówno faktoringu pełnego, jak i niepełnego jest udzielenie faktorantowi finansowania poprzez udostępnienie mu środków pieniężnych przed terminem płatności wierzytelności nabywanej przez Bank w ramach świadczenia usług faktoringu. Faktoring z udzieleniem finansowania jest formą finansowania dostępną dla wszystkich podmiotów, które poprzez sprzedaż przysługujących im wierzytelności - które de facto stają się w praktyce zabezpieczeniem udzielonego finansowania - mają możliwość uzyskania szybkiego finansowania na korzystnych warunkach. Dodatkowym elementem faktoringu może być usługa ściągania długów, która jednak powinna być traktowana jako odrębna usługa w przypadku faktoringu z udzieleniem finansowania.

Zdaniem Banku, z uwagi na prawny charakter przedmiotu umowy faktoringu, tj. dług, w przypadku faktoringu z udzieleniem finansowania mamy do czynienia z usługą w zakresie długów, której głównym celem jest de facto finansowanie Wierzyciela, gdzie - co należy podkreślić - finansowanie wynika z przeniesienia własności wierzytelności. Usługa w zakresie długów jest zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Mając również na uwadze charakter faktoringu z udzieleniem finansowania opisany w stanie faktycznym, zdaniem Banku, odsetki dyskontowe lub procentowe wynikające z umowy faktoringu i stanowiące wynagrodzenie Banku z tytułu finansowania Wierzyciela, powinny być zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT jako wynagrodzenie wynikające z szeroko rozumianej usługi w zakresie długów.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Banku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, odsetki dyskontowe lub procentowe z tytułu udzielenia finansowania powinny korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT.

Ad. 2)

Stanowisko do pytania 2: Faktoring inkasowy (faktoring bez finansowania)

Zdaniem Banku w przypadku faktoringu bez finansowania główną usługą jest usługa administrowania wierzytelnościami faktoranta i ich odzyskiwanie. W konsekwencji, mając na uwadze, że ta część usług jest wyłączona z opodatkowania zarówno na gruncie przepisów krajowych jak i przepisów unijnych, w opinii Banku prowizja przygotowawcza oraz prowizja operacyjna powinny być opodatkowane według podstawowej stawki VAT w wysokości 23%.

Jednocześnie, w przypadku faktoringu właściwego i niewłaściwego z udzieleniem finansowania, zdaniem Banku, usługę administrowania wierzytelnościami należy uznać za usługę samodzielną niezależną od usługi udzielenia finansowania, tj. usługą związaną z obsługą wierzytelności. Wynagrodzenie za część związaną z obsługą wierzytelności powinno być opodatkowane zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT tzn. z zastosowaniem podstawowej stawki podatku VAT, która obecnie wynosi 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy), natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1.

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2.

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3.

świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 15 ustawy 15, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1.

czynności ściągania długów, w tym factoringu;

2.

usług doradztwa;

3.

usług w zakresie leasingu.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności świadczy usługi factoringu pełnego oraz faktoricngu niepełnego, w ramach których bank zobowiazuje się do nabywania lub finansowania wierzytelności faktoranta w stosunku do kontrahentów. Świadczone przez Bani usługi faktoringowe polegają w szczególności na: (a) nabywaniu od faktorantów wierzytelności, (b) ewidencjonowaniu nabytych wierzytelności i prowadzeniu rozliczeń dotyczących nabytych wierzytelności, (c) dostarczeniu systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej, (d) finansowaniu nabytych wierzytelności.

W przypadku faktoringu pełnego Podatnik przejmuje ryzyko niewypłacalności kontrahentów faktoranta. Na podstawie umowy faktoringowej możliwe jest jednak ustalenie udziału własnego faktoranta, tj. ustalenie w umowie faktoringowej części finansowanej wierzytelności, w stosunku do której Bank nie ponosi ryzyka niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta. Możliwe jest również ubezpieczenie przez faktoranta ryzyka niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta faktoranta (transakcja oparta na Trójstronnym Porozumieniu między Bankiem, Ubezpieczycielem i faktorantem). W takim przypadku Bank ponosi ryzyko niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta jedynie do wysokości kwot otrzymanych od ubezpieczyciela.

Natomiast w przypadku faktoringu niepełnego Bank nie przejmuje ryzyka niewypłacalności kontrahenta faktoranta, a regulamin świadczenia usług faktoringowych przez Bank przewiduje okres regresu, po upływie którego faktorant jest zobowiązany zwrócić Bankowi otrzymaną zaliczkę w przypadku braku spłaty przez kontrahenta.

Zarówno usługi faktoringu pełnego jak również faktoringu niepełnego Bank świadczy z opcją udzielenia finansowania oraz bez udzielenia finansowania (tzw. faktoring inkasowy).

W przypadku świadczenia usług faktoringu z udzieleniem finansowania Bank udziela takiego finansowania poprzez wypłacenie faktorantowi kwoty zaliczki z tytułu nabycia wierzytelności.

W przypadku faktoringu inkasowego (bez udzielenia finansowania) Bank nabywa wierzytelności faktoranta, jednak nie udziela faktorantowi finansowania i świadczy jedynie usługi ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej.

W przypadku faktoringu pełnego inkasowego Bank przejmuje dodatkowo ryzyko niespłacenia wierzytelności przez kontrahenta.

Niezbędnym dla rozpatrzenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w zakresie zastosowania dla danej usługi zwolnienia z podatku od towarów i usług jest rozpatrzenie czy usługa ta mieści się w określonym przez ustawodawcę katalogu, zwolnienie takie przewidującym.

Wnioskodawca wskazał, iż świadczy usługi factoringu pełnego i niepełnego, które świadczy z opcją udzielenia finansowania oraz bez udzielenia finansowania (tzw. faktoring inkasowy).

Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. L 145 z 13 czerwca 1977 r. z późn. zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. Stosownie bowiem do ww. przepisu Państwa Członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu.

Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347.1 z późn. zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., Państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Dodatkowo wskazać należy, że Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko nie wywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należ do tzw. "umów nienazwanych". Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Zgodnie natomiast z art. 518 § 1 pkt 3 osoba trzecia, która spłaca wierzyciela nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela. Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz factoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) - usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Uwzględniając powyższe uregulowania należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę przedmiotowe usługi factoringu podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, iż z tytułu świadczonych usług faktoringowych pobiera wynagrodzenie w postaci: prowizji przygotowawczej, prowizji operacyjnej oraz odsetek dyskontowych lub procentowych pobieranych w przypadku świadczonych usług faktoringu z udzieleniem finansowania, naliczanych od wartości wypłaconych zaliczek lub finansowanych wierzytelności, dla których termin płatności nie upłynął.

Prowizja przygotowawcza jest pobierana przez Bank przy zawarciu umowy faktoringowej oraz w przypadku umów zawartych na okres dłuższy niż 1 rok corocznie w rocznicę zawarcia umowy. Prowizja przygotowawcza jest pobierana przez Bank jako wynagrodzenie za zawarcie umowy i świadczenie przez Bank usług ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy factoringowej. W przypadku faktoringu pełnego inkasowego Bank przejmuje dodatkowo w ustalonej części ryzyko niespłacenia wierzytelności przez dłużnika (kontrahenta). Z tytułu świadczenia tych usług Bank pobiera wynagrodzenie w postaci prowizji przygotowawczej oraz prowizji operacyjnej.

Odsetki dyskontowe lub procentowe Wnioskodawca pobiera w przypadku gdy świadczy usługę udzielenia faktorantowi finansowania przed terminem płatności nabywanej przez Bank wierzytelności.

Z analizy przedstawionego stanu faktycznego wynika zatem, iż usługi finansowania klientów Podatnika, usługi ewidencjonowania nabytych wierzytelności, prowadzenia rozliczeń dotyczących tych wierzytelności oraz dostarczania systemu raportowego informującego o stanie rozliczeń związanych z realizacją umowy faktoringowej nie są usługami, zobowiązaniami wynikającymi z osobno uregulowanych stosunków prawnych, lecz są nierozerwalnie związane ze świadczonymi usługami w ramach umów zawartych pomiędzy Wnioskodawcą i jego klientami, tj. umów faktoringu pełnego i niepełnego. Zasadniczą usługą w przedmiotowej sprawie są świadczone usługi faktoringu a inne czynności wykonywane w ramach zawartych umów są czynnościami pomocniczymi, dodatkowymi do zawartej umowy i ich samoczynne istnienie nie znajduje żadnych podstaw prawnych. Bez zawartych umów factoringu pomiędzy Wnioskodawcą, a kontrahentami, te czynności dodatkowe nie byłyby realizowane. Tym samym dodatkowe opłaty i prowizje, odsetki nie byłyby pobierane, gdyby nie doszło do podpisania umów factoringu.

Zgodnie z art. 29 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl powołanego przepisu kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż należne Bankowi wynagrodzenie, na które składają się prowizje przygotowawcze, prowizje operacyjne oraz odsetki dyskontowe lub procentowe stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczonej przez Bank usługi faktoringu.

W przypadku usług faktoringu za świadczenie należne faktorowi, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać zarówno kwotę odsetek dyskontowych lub procentowych, jak również kwotę prowizji przygotowawczych i prowizji operacyjnych pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Uwzględniając powyższe usługi faktoringu świadczone przez Bank, zgodnie z zawartą umową, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy, a na podstawę opodatkowania złożą się prowizje przygotowawcze, prowizje operacyjne oraz odsetki dyskontowe lub procentowe. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla otrzymanego wynagrodzenia w postaci odsetek dyskontowych lub procentowych uznać należy za nieprawidłowe. Natomiast, co do zasady, zgodzić należy się z Wnioskodawcą w zakresie opodatkowania 23% stawką podatku otrzymywanego wynagrodzenia z tytułu prowizji przygotowawczej oraz prowizji operacyjnej. Nie można zgodzić się jednak z poglądem, iż zastosowanie podstawowej stawki podatku wynika z faktu, iż prowizje te związane są z samodzielną usługą administrowania wierzytelnościami.

Z uwagi na to, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydawanej interpretacji jest zobowiązany do oceny stanowiska Wnioskodawcy w pełnym zakresie, należało uznać, iż przedstawione przez Podatnika stanowisko w przedmiotowym zakresie jest nieprawidłowe.

W tym miejscu Organ podatkowy zauważa, iż przytoczone przez Stronę wyroki zostały potraktowane jako element prawnej argumentacji Strony, jednakże nie mogły one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, bowiem są one rozstrzygnięciami w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym.

Tut. Organ, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, zauważa, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane.

Odnosząc się do twierdzenia Wnioskodawcy, iż przepis art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT wyłączający zastosowanie zwolnienia z podatku VAT dla usług factoringu jest niezgodny z odpowiednimi przepisami unijnymi, tut. Organ podatkowy stwierdza, iż z treści przepisu art. 135 ust. 1 lit d Dyrektywy wprost nie zostały wymienione usługi faktoringu, jako podlegające zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT. Z uwagi na fakt nie wymienienia w powyższym przepisie usług faktoringu jako czynności wyłączonych z zakresu zwolnienia należy wysnuć wniosek, iż nie wpływa to na zmianę przyporządkowania na gruncie podatku VAT tej czynności. Tut. Organ podatkowy podkreśla, iż usunięcie słowa faktoring z angielskiej i szwedzkiej wersji językowej VI Dyrektywy (czyli zabieg, który został przeprowadzony w tekście obecnie obowiązującej Dyrektywy) prowadzi do wniosku, że usługi faktoringowe nie korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, bowiem zawierają się w pojęciu windykacji należności. Dodatkowym uzasadnieniem może być fakt, iż Dyrektywa z założenia nie miała zmieniać treści VI Dyrektywy (oczywiście pewne wyjątki od tej zasady pojawiają się w tekście Dyrektywy) i związku z tym zabieg dokonany w art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy oznacza jedynie ujednolicenie tekstu Dyrektywy prowadzący do wniosku, że każdy rodzaj faktoringu jest opodatkowany jako windykacja należności.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl