IPPP2/443-203/09-4/KK - Niemożność uznania oświadczenia spedytora jako dokumentu dającego prawo do zastosowania stawki 0%.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2009 r. (data wpływu 2 marca 2009 r.) uzupełniony pismem z dnia 17 marca 2009 r. (data wpływu 23 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów jest nieprawidłowe.

W dniu 2 marca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik w związku z realizacją dostaw wewnątrzwspólnotowych swoich towarów ma zamiar zlecić firmie spedytorskiej transport. Po zakończeniu dostawy firma spedytorska zamiast dokumentów przewozowych dostarczy oświadczenie, w którym na podstawie art. 42 ust. 2 ustawy o VAT potwierdzi wywóz towarów do innego kraju unijnego. Firma spedytorska nie będzie załączała żadnego potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę, ani też na żadnym innym dokumencie (fakturze, specyfikacji) nie będzie takiego potwierdzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy oświadczenie spedytora może być uznane za dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 i w konsekwencji może dawać prawo do zastosowania stawki 0%... Szczególnie w aspekcie, że żadne inne dokumenty posiadane przez podatnika nie zawierają potwierdzenia odbioru dostarczonego towaru.

W ocenie Spółki art. 42 ustawy nie zawiera wymogu posiadania potwierdzenia odbioru dostawy towaru, w postaci pieczątki, podpisu itp. Jeśli spedytor składa oświadczenie te ponosi za nie odpowiedzialność. Jeśli były by dowody, że towar nie został dostarczony wtedy spedytor musi to udowodnić. Wobec powyższego oświadczenie przewoźnika powinno stanowić wystarczający dokument uprawniający do zastosowania stawki 0%, pod warunkiem posiadania pozostałych dwóch dokumentów określonych w art. 42 ustawy o VAT tj. kopii faktury oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Na poparcie powyższego stanowiska załączamy interpretację indywidualną wydaną przez: Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 3 marca 2008 r., Nr IBPP2/443/340/07/RSz. W interpretacji tej jednak brakuje nam wyraźnego stwierdzenia, że potwierdzenie dostawy przez odbiorcę nie musi też być uwidocznione na pozostałych dokumentach obowiązkowych tj., kopii faktury oraz specyfikacji. Zarówno w Informacji podatkowej jak i Urzędzie Skarbowym poinformowano nas, że posiadanie pieczęci na dokumencie przewozowym jest absolutnie obowiązkowe. Nawet nie dopuszczano możliwości posiadania takiego poświadczenia na pozostałych dwóch dokumentach. Jednak interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach temu zaprzecza. Rozumiemy z niej, że nie jest konieczne poświadczenie odbioru na żadnym dokumencie. Prosimy o wydanie interpretacji w powyższej sprawie abyśmy mogli postępować zgodnie z art. 42 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42. Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11, pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca na zamiar dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, która zostanie udokumentowana fakturą VAT. W celu zastosowania 0% stawki VAT dla przedmiotowej dostawy, obok spełnienia warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca posiadać będzie w swojej dokumentacji następujące dokumenty: wystawiony przez przewoźnika dokument (oświadczenie) przewoźnika, iż towary zostały wywiezione do innego kraju UE, kopię faktury, specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, na żadnym z tych dokumentów nie będzie potwierdzenia odbioru towaru przez nabywcę.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tutejszy organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy (oświadczenie spedytora).

Jeżeli takowe oświadczenie nie będzie potwierdzało dostarczenia towarów do nabywcy (jak ma to miejsce w opisanym zdarzeniu przyszłym) nie będzie go zawierała także faktura i specyfikacja, w celu zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług do wewnątrzwspólnotowej dostawy wnioskodawca musi spełnić warunki wynikające z art. 42 ust. 11 ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie zaznaczyć, iż nie jest uprawniony do analizy i oceny załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dokumentów. Załączniki mają jedynie charakter posiłkowy dla składającego wniosek - przy jego redagowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.