IPPP2-443-180/11-2/IZ - Zwolnienie z podatku usług factoringu świadczonych przez bank.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 7 lutego 2011 r. (data wpływu 14 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia z podatku dla usług factoringu świadczonych przez Bank - jest nieprawidłowe.

W dniu 14 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zwolnienia z podatku dla usług factoringu świadczonych przez Bank.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Bank (zwany dalej również Wnioskodawcą) w ramach prowadzonej działalności oferuje swoim klientom usługę polegającą na finansowaniu spłaty wierzytelności zwaną factoringiem odwróconym. Bank finansuje spłatę wierzytelności, których dłużnikiem jest kontrahent - klient Banku, z którym Bank zawiera umowę ramową. Umowa podpisywana jest tylko z kontrahentem, dłużnikiem dostawcy i tylko kontrahent - klient Banku ponosi koszty takiego finansowania. Wierzyciel kontrahenta - dostawca nie jest stroną umowy. Wierzytelności objęte umową są wierzytelnościami pieniężnymi przysługującymi dostawcy kontrahenta wobec kontrahenta z tytułu kontraktu handlowego udokumentowane fakturą wystawioną przez dostawcę, obciążającą kontrahenta. Zarówno z ekonomicznego punktu widzenia jak i co do faktu, usługi Banku polegają na finansowaniu należności handlowych wynikających z faktur, poprzez spłatę wierzytelności, których dłużnikiem jest kontrahent.

W zawieranej umowie ramowej klient wskazuje dostawców wraz z ich rachunkami, którzy mają być objęci usługą świadczoną przez Bank, zobowiązując się równocześnie do dostarczania zgody dostawcy na wcześniejszą spłatę, jeżeli spłata ma nastąpić przed terminem wymagalności wierzytelności wskazanym na fakturze. Na mocy zawartej umowy klient składa do Banku wniosek o spłatę przez Bank wierzytelności. Umowa, nie przenosi na Bank żadnych obowiązków kontrahenta wobec dostawcy, w szczególności obowiązków wynikających z poszczególnych kontraktów handlowych.

Bank, po zaakceptowaniu wniosku klienta nabywa spłaconą wierzytelność dostawcy. Na skutek spłaty wierzyciela klienta, Bank z mocy prawa wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela (subrogacja), zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U.64.16.93 z późn. zm., dalej "Kodeks Cywilny", nabywając wierzytelność w kwocie do wysokości dokonanej zapłaty.

Klient zobowiązany jest do terminowej spłaty należnych Bankowi kwot spłaconych przez Bank na podstawie wniosku o spłatę wierzytelności. Płatność klienta dokonywana jest w jednej z trzech dopuszczalnych form: obciążenia rachunku klienta, spłaty na rachunek Banku, bądź w formie spłaty na rachunek, a przypadku jej braku obciążenia rachunku klienta. Klient jest równocześnie zobowiązany do poniesienia dodatkowych opłat z tytułu umowy.

Z tytułu udzielonego finansowania na podstawie umowy Bankowi należne są odsetki skalkulowane w stosunku do każdej z osobna wierzytelności za dany okres finansowania. Odsetki naliczane są za finansowanie udzielone za okres od dnia przyjęcia do spłaty danej wierzytelności przez Bank do dnia spłaty przez klienta kwot należnych Bankowi. Z tytułu powyższej umowy Bank pobiera również prowizje (inaczej opłaty operacyjne) z tytułu przyjęcia do spłaty poszczególnych wierzytelności i ich dalszego procesowania (ewidencjonowanie spłacanych wierzytelności i generowanie raportów o spłacie) - obciążając klienta kwotą prowizji z dołu bądź z góry.

Dodatkową opłatą jest również opłata aranżacyjna, czyli opłata jednorazowa lub roczna pobierana tytułem obsługi administracyjnej produktu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny Bank zwraca się zapytaniem odnośnie zakresu opodatkowania podatkiem od towarów i usług przedmiotowej usługi, w szczególności zastosowania prawidłowych stawek opodatkowania. Jak należałoby opodatkować opłaty pobierane przez Bank na podstawie umowy, tj. kwotę odsetek pobieranych z tytułu udzielanego finansowania oraz prowizji i opłat operacyjnych z tytułu przyjęcia do spłaty poszczególnych wierzytelności i ich dalszego procesowania, biorąc pod uwagę charakter usług świadczonych na podstawie umowy.

W opinii Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym kwota prowizji i opłaty aranżacyjnej oraz kwota należnych Bankowi odsetek jako wynagrodzenie z tytułu wykonywania usług finansowania w ramach niniejszej umowy podlegała będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług jako wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., a więc usług udzielania kredytów. Zdaniem Wnioskodawcy powyższa kwalifikacja znajduje uzasadnienie w istocie relacji i zobowiązań wynikających z analizowanej umowy. Wnioskodawca podnosi, iż dla prawidłowej oceny przedstawionego stanu faktycznego kluczowe jest odniesienie się do treści stosunku prawnego łączącego strony umowy będącej podstawą świadczenia usług - w celu zidentyfikowania elementów istotnych i prawidłowej subsumpcji stanu faktycznego do obowiązujących przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r.

W świetle obowiązującego prawa podatkowego i orzecznictwa sądów administracyjnych oraz ETS, to stosunek prawny łączący strony ma kluczowe znaczenie dla oceny zasad opodatkowania usług będących jej przedmiotem. W związku z powyższym, nie ulega wątpliwości, że w przypadku świadczenia usług kluczowe znaczenie ma właśnie stosunek prawny łączący strony, ukształtowany w relacji umownej, względnie wynikający z mocy prawa (ustawy) - stanowiąc punkt wyjścia dla analizy podatkowej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż usługa finansowania spłaty wierzytelności przez Bank stanowi bezsprzecznie usługę udzielania kredytów, zakwalifikowaną przez ustawodawcę jako zwolnioną z opodatkowania, w myśl przepisów art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. - nie objętą zakresem wyłączenia z art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Zgodnie z powyższym przepisem - zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu. W ocenie Wnioskodawcy wskazany przepis stanowi de facto definicję legalną wprowadzoną w treści ustawy, z której jednoznacznie wynika, iż ustawodawca definiuje usługę factoringu jako usługę ściągania długów. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż zgodnie z intencją ustawodawcy z zakresu zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wyłączone zostały usługi ściągania długów, w szczególności factoring.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca wskazuje, iż świadczona przez niego usługa sprowadza się do finansowania klienta, nie mając nic wspólnego z usługą ściągania długów, dlatego też powinna być traktowana jako zwolniona z podatku od towarów i usług. Wnioskodawca podkreśla, iż celem umowy i wykonywanej na jej podstawie usługi jest zapewnienie finansowania klienta, będącego dłużnikiem - zobowiązanym do świadczenia wobec - dostawcy z tytułu kontraktu handlowego. Stanowi ono dominujący element usługi świadczonej przez Bank. Faktem jest, iż Bank "nabywa" wierzytelność w wykonaniu przedmiotowej umowy, wstępując z mocy prawa w prawa zaspokojonego wierzyciela. Subrogacja, o której mowa art. 518 1 pkt 3) Kodeksu Cywilnego ma charakter niejako zdarzenia akcesoryjnego, na mocy którego, Bank nabywa wierzytelność w kwocie do wysokości dokonanej zapłaty. Dlatego też nie dochodzi w tym przypadku do klasycznego nabycia wierzytelności (przelewu) w drodze umowy factoringowej, której cel możnaby rozpatrywać z perspektywy ściągania długów.

Należy również podkreślić, iż wierzyciel nie będąc stroną umowy nie zbywa na rzecz Banku wierzytelności, a Bank nie świadczy na jego rzecz usługi uwolnienia go od ciężaru egzekwowania należności/ windykacji długu. Bank nie ma więc żadnej relacji z wierzycielem, stąd nie sposób uznać, iż świadczy na jego rzecz jakąkolwiek usługę, w tym usługę ściągania długów. Dokonując spłaty kwoty należnej dostawcy, a więc zobowiązania swojego klienta, Bank "nabywa" przedmiotową wierzytelność z mocy ustawy. Dlatego też koniecznym jest wyraźne wskazanie, iż celem umowy jest dokonanie przez Bank czynności bankowej (usługi finansowej), a nie nabycia wierzytelności niejako ex definitione, a tym bardziej nie jest celem Banku świadczenie usługi ściągania długów. Od tego momentu Bank "wzmacnia" jedynie swoją pozycję w relacji z klientem, z którym zawarł pierwotnie umowę ramową.

Należy podkreślić, iż umowa nie nosi znamion charakterystycznych dla umów kredytowych, nie zawierając jednak równocześnie elementów mieszczących się w ramach definicji usług factoringu, zaliczanych przez ustawodawcę do usług ściągania długów. Dodatkowo należy wskazać, iż dotychczasowe rozróżnienie zwolnionych z podatku od towarów i usług - usług obrotu wierzytelnościami oraz wyłączonego ze zwolnienia factoringu opierało się na porównaniu ich wzajemnego zakresu. Dokonując porównania tych dwóch instytucji można było stwierdzić, że każda usługa factoringu mieści się w pojęciu usługi obrotu wierzytelnościami, lecz usługami faktoringowymi są jedynie te usługi obrotu wierzytelnościami, które wyróżniają się stałymi, ciągłymi powiązaniami prawnymi, co wynika z umów o charakterze długoterminowym, które najczęściej nakładają na nabywcę wierzytelności dodatkowe obowiązki, w szczególności właśnie skutkujące uwolnieniem wierzyciela od ciężaru egzekwowania należności i windykacji długu.

Z dniem 1 stycznia 2011 r. ustawodawca wskazał wyraźną podstawę rozróżnienia usług factoringu od usług obrotu wierzytelnościami, zwolnionych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy i niemających za cel ściąganie długów. Dlatego też usługa obrotu wierzytelnościami (o ile w ogóle zasadnie należałoby uznać relację pomiędzy Bankiem a klientem - za taką usługę), w zależności od celu działania nabywcy może zostać zakwalifikowana jako zwolniona, bądź też jako wyłączona ze zwolnienia usługa factoringu jako szczególny rodzaj usługi ściągania długów. Dlatego też w sytuacji, gdy celem podatnika nabywającego cudzą wierzytelność, w tym przypadku z mocy samej ustawy (subrogacja), nie jest ściągnięcie (windykacja) długu, a np. dalsza odsprzedaż wierzytelności - usługę taką należy traktować jako usługę obrotu wierzytelnościami zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. W kontekście powyższego w opinii Wnioskodawcy w żadnym wypadku usługa świadczona przez Bank nie powinna być traktowana jako wyłączona z zakresu zwolnienia usługa ściągania długów.

Jak zostało już jednak podkreślone, Bank w powyższym przypadku nie nabywa wierzytelności wskutek zawartej umowy z jej zbywcą a jedynie akcesoryjnie względem finansowania dłużnika wstępuje w prawa wierzyciela - nie ma więc żadnej relacji z wierzycielem i nie świadczy na rzecz wierzyciela jakiejkolwiek usługi.

Dlatego też powyższe nie powinno przesądzać o kwalifikacji całej umowy, czy też usługi głównej, która jak zostało wskazane na wstępie jest usługą finansowania sensu stricto na rzecz klienta, nie odnosząc się absolutnie do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz wierzyciela. Stąd podstawą zwolnienia usługi świadczonej dla klienta w ocenie Wnioskodawcy powinien być w tym przypadku art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. Należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż konstrukcja umowy przewiduje szczególną formę finansowania działalności klienta Banku - kontrahenta i zobowiązanego wobec wierzyciela, pełniąc de facto rolę kredytu. Można więc stwierdzić, iż Bank w ramach niniejszej umowy świadczy w pierwszej kolejności usługę pośrednictwa finansowego, równolegle świadcząc usługi dodatkowe.

Mając powyższe na uwadze w opinii Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym kwota prowizji i opłaty aranżacyjnej oraz kwota należnych Bankowi odsetek jako wynagrodzenie z tytułu wykonywania usług finansowania w ramach niniejszej umowy podlegała będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług jako wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., a więc usług udzielania kredytów.

Zdaniem Wnioskodawcy powyższa kwalifikacja znajduje uzasadnienie w istocie relacji i zobowiązań wynikających z analizowanej umowy.

Bank wskazuje równocześnie, iż w zakresie przedmiotowego stanu faktycznego, w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. otrzymał interpretację indywidualną z dnia 17 kwietnia 2009 r. IPPP1 -443-129/09-2/JB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy), natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

W myśl art. 5a ww. ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zgodnie z art. 146a, zgodnie z którym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, przewidziane zostały zwolnienia od podatku oraz obniżone stawki.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl natomiast art. 43 ust. 15 ustawy 15, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności oferuje swoim klientom usługę polegającą na finansowaniu spłaty wierzytelności zwaną factoringiem odwróconym. Bank finansuje spłatę wierzytelności, których dłużnikiem jest kontrahent - klient Wnioskodawcy. Umowa podpisywana jest tylko z kontrahentem, dłużnikiem dostawcy i tylko kontrahent - klient Banku ponosi koszty takiego finansowania. Wierzyciel kontrahenta - dostawca nie jest stroną umowy. Umowa polega na spłacie przez Bank wierzytelności, których dłużnikiem będzie klient Banku, wobec jego kontrahenta. Na skutek spłaty wierzytelności klienta wobec jego kontrahenta, Bank z mocy prawa wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela. Klient zobowiązany jest do terminowej spłaty należnych Bankowi kwot spłaconych przez Bank na podstawie wniosku o spłatę wierzytelności. Z tytułu udzielonego finansowania, w ramach zawartej umowy, Bankowi należne są odsetki za okres finansowania wierzytelności, prowizje oraz opłata aranżacyjna.

Niezbędnym dla rozpatrzenia wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego w zakresie zastosowania dla danej usługi zwolnienia z podatku od towarów i usług jest rozpatrzenie czy usługa to mieści się w określonym przez ustawodawcę katalogu, zwolnienie takie przewidującym.

Wnioskodawca wskazał, iż oferuje swoim klientom usługę polegającą na finansowaniu spłaty wierzytelności zwaną factoringiem odwróconym.

Usługi faktoringu nie zostały jednak zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktorant przenosi na faktora wierzytelność, a faktor zobowiązuje się zapłacić faktorantowi jej wartość nominalną pomniejszoną o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora oraz świadczyć na jego rzecz dodatkowe usługi. Podkreślenia wymaga fakt, iż skutkiem jaki wywołuje umowa faktoringu jest zmiana osoby wierzyciela. Zmiana ta dokonywana jest w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w księdze trzeciej, Tytule IX, Dziale 1 Zmiana wierzyciela. Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu lub właściwości zobowiązania. Zgodnie natomiast z art. 518 § 1 pkt 3 osoba trzecia, która spłaca wierzyciela nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela. Umowa faktoringu niezależnie od wyżej wskazanego skutku jaki wywołuje tj. zmiany osoby wierzyciela, może powodować także powstanie po stronie świadczącego ją podmiotu także inne skutki np. zobowiązanie do zapewnienia drugiej stronie umowy finansowania, prowadzenia jej rozliczeń itp. Umowa ta może zawierać zatem także elementy charakterystyczne dla innych stosunków prawnych np. umowy pożyczki, kredytu. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, iż zapewnienie finansowania Klienta przez Wnioskodawcę upodabnia w tej części zawartą umowę faktoringu odwróconego do usługi udzielania kredytów, jednakże nie zmienia to faktu, iż należne Bankowi odsetki są elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z zawartej umowy, bowiem Bank zobowiązuje się spłacić wierzytelność dłużnika wobec jego kontrahenta, wstępując tym samym w prawa zaspokojonego wierzyciela, a klient (dłużnik) zobowiązuje się do spłaty należnych Bankowi kwot, spłaconych uprzednio przez Bank wraz z należnymi Bankowi odsetkami i innymi opłatami. Zatem wszystkie czynności podejmowane przez Bank (nabycie wierzytelności, finansowanie klienta) w zamian za określone wynagrodzenie składają się łącznie na usługę faktoringu. Zauważyć ponadto należy, że gdyby zasadniczym celem klienta Banku było pozyskanie kapitału w celu spłaty długu wobec swoich kontrahentów, zostałaby zawarta umowa kredytu, pożyczki z zabezpieczeniem spłaty w postaci cesji wierzytelności.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania należy stwierdzić, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi factoringu odwróconego podlegają opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%, gdyż wyłączone są ze zwolnienia z podatku na podstawie wyżej powołanego art. 43 ust. 15 ustawy,

Zgodnie z art. 29 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl powołanego przepisu kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż należne Bankowi wynagrodzenie, na które składają się odsetki, prowizje i inne opłaty stanowią wynagrodzenie z tytułu świadczonej przez Bank usługi faktoringu.

W przypadku usług faktoringu za świadczenie należne faktorowi, stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, należy więc uznać zarówno kwotę odsetek, jak również kwotę otrzymanego wynagrodzenia prowizyjnego i kwotę opłat operacyjnych pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Uwzględniając powyższe usługi faktoringu świadczone przez Bank, zgodnie z zawartą umową, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, a na podstawę opodatkowania złożą się odsetki, jak również wynagrodzenie prowizyjne i opłaty operacyjne.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowym zakresie uznać nadzy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.